Twee keer prijs

Beroepsdeformatie is a bitch. Ik kan geen show kijken zonder de details van het licht mee te krijgen. Na ruim twintig jaar licht maken zit het opletten op schaduwen, kleuren, veranderingen en verhoudingen er zo ingebakken dat het waarschijnlijk nooit mee los laat. Soms is dat jammer, als een fijne band of show om zeep geholpen wordt door iemand die de mogelijkheden van zijn lampen belangrijker vindt dan het eindresultaat. Andere bezoekers valt dat niet op en staan zich ook niet op te vreten. 

Soms is het mazzel om meer te zien, vooral als het wél goed is. Gisteren was het twee keer prijs. 's Middags bij Cirque du Soleil lieten ze zien hoe het ook kon. Hoe je met relatief weinig licht hele mooie plaatjes maakt. Zoals over alles in de show was hier ook zichtbaar over nagedacht. En vervolgens met beleid uitgevoerd. Natuurlijk was het regelmatig kitsch en over the top, maar wel consequent en met vaste hand.

Omdat het kon stond ik dezelfde avond weer een bandje te kijken hier om de hoek. Reckless Love, een Finse glamrockband kwam hun kunstje doen. Nou had ik van de hele club nog nooit gehoord en was daarmee de vreemde eend in de bijt. Of de ouwe lul in een zaal vol fans. Woordelijk werd alles meegezongen. Ruim voor openingstijd stonden ze al voor de deur om het beste plekje voor het podium te hebben. Een flink deel van het publiek zag er uit zoals in films eind jaren tachtig het publiek van een rockconcert afgebeeld werd. Denim & leather, Meer geverfd haar en make-up dan de gemiddelde Albert Heijn klant. Gemêleerd en gezellig. Iedereen kwam voor een goeie avond en die kregen ze.

De band serveerde alle clichés op een rij, inclusief de zanger die met afgetraind en ontbloot bovenlijf David Lee Roth kicks maakt. In de zaal bleven de vuisten de lucht in gaan. 

En dan het licht. Dat was vanaf het eerste intro duidelijk dat dat wel goed zat. De jongen achter de tafel zat er bij alsof ie de belastingaangifte voor zijn buurman in zat te vullen, maar raakte iedere cue. Zoals over alles in de show was hier ook zichtbaar over nagedacht. En vervolgens met beleid uitgevoerd. Natuurlijk was het regelmatig kitsch en over the top, maar wel consequent en met vaste hand.

Zo lust er wel pap van.

En het mooiste licht van de dag, 

dat scheen op de tent toen we naar binnen liepen

Honderdvijftig vierkante meter paard

Het leek me een goed idee om tussen de buien door op paardenjacht te gaan. De vorige keer waren ze ontsnapt, nu moest het anders. En hoe moeilijk kan het zijn, Een paard is toch al snel tweeënhalve meter bij twee. Keer dertig paarden kom je makkelijk aan honderdvijftig vierkante meter paard, daar kijk je niet makkelijk langs of overheen. Blijkbaar hebben ze zich ingegraven, of doen ze een winterslaap bij familie met een appartementje, ik vond ze weer niet.

De modder van de vorige keer was ondertussen aardig ingeklonken. Toen was het dan ook erg drassig. Bij die speurtocht verloor ik regelmatig bijna een laars aan de blubber. Maar mooi dat ik won! Ik zal me daar mijn fijne stappers af laten nemen door wat laffe modder. Dan hadden ze buiten mij gerekend!

Het was een schrale troost, maar de drie minipaarden die een stukje verderop staan, wilden wel. Althans, eentje wil wel, de andere twee zijn te schuw om op de foto te mogen. 

Deze wil aaien en aandacht. Als attractie deed ie, en zeker niet onverdienstelijk, vandaag een eenhoorn na.

Dim

Veel van de bands die ik in fotografeer, portretteer ik net voor de show in de goederenlift backstage. Samen met de andere huisfotografen werk ik aan een aardige collectie muzikantenportretten. Nu willen de meeste muzikanten, als ze al op de foto willen, dat vaak bij voorkeur nét voor ze het podium op gaan, hoeven ze niet met hun stonede en dronken harses twee keer van de bank te komen kunnen ze zich in alle rust voorbereiden op het concert. Als fotograaf heb je het voordeel dat je niet tot het einde van het concert hoeft te wachten, maar kun je dus ook niet helemaal vooraan het podium rustig een plek uitzoeken. Bij drukbezochte concerten is het dan soms bijna sport om toch vooraan te komen. 

Vandaag was het niet druk bezocht, helemaal niet zelfs. Ik had wat foto's in de lift gemaakt en wenste de mannen een prettige show, zij lopen het podium op en ik aan de andere kant de zaal in. Daar had de dienstdoende lichtman besloten om het licht maar eens uit te doen. Een erg gedimd spotje stond op de pianist en verder was het donker. Nou wist ik dat het niet druk was, maar om nou op de tast het podium te zoeken ging me wat te ver. Tegen de tijd dat mijn ogen aan het donker begonnen te wennen zag ik dat ik net achter een grote plant stond. Ter decoratie en vulling van de zaal waren die op strategische plekken gezet. Maar goed dat ik even gewacht had, anders was ik in het stikdonker, in een heel stil piano-intro, met plant en al op mijn muil gegaan.

Passend licht verzorgen bij dit concert was duidelijk niet de sterkste kant van deze technicus. In het schemerdonker speelde de band de eerste nummers. Op een podium vol rook en steeds meer licht van achter stonden de schimmen van muzikanten waar ik foto's van moest maken. Met een infraroodcamera had ik meer succes gehad. Later in de show, toen ik mijn camera weer opgeborgen had veranderde het licht nog. Naar standje Arabische disco. Dus kleurencombinaties waar je kiespijn van krijgt, maar dan in het rond draaiend. Het publiek stond vol in het licht, dat wel. De leegte werd zo treffend geaccentueerd. Ik besloot een betonnen balk te zoeken om mijn hoofd een paar keer tegen aan te slaan, mijn jas aan te trekken en naar huis te gaan. Eens zien of The Passion nog een keer herhaald zou worden.

JC

Een paar dagen fikse buikgriep hielden me in bed en op de bank.
Daardoor zag ik meer televisie dan noodzakelijk.
Als ik ook nog maar één bericht hoor over het Heengaan van De Verlosser,
begint mijn maag dit hele spelletje van voor af aan.

Cattle Decapitation

Mischien was het omdat het al lang geleden was dat ik er eens uit was, of misschien gewoon omdat het heel leuk is, keek ik dit weekend naar mensen die een kunstje kunnen. 

Vrijdag zag ik een toneelvoorstelling waar het jammer zou zijn als ik er iets over zou zeggen. Zaterdag stond Oddstream op het programma, een licht en high-tech festival in de oude Honig fabriek. Mooie opzet, leuke ideeën en best veel installaties deden bijna wat de bedoeling was. Later die dag door naar de oude energiecentrale waar Bot een voorstelling op locatie maakte. De overweldigende omgeving was met veel smaak gebruikt als decor/instrument/medespeler. Mooie liedjes werden afgewisseld met een bak herrie. Jammer dat alle voorstellingen al uitverkocht zijn, want een absolute aanrader. Zondag speelde een van mijn favoriete bandjes hier om de hoek. De luxe om maar 4 minuten te fietsen om gave concerten te zien is erg fijn. Enkele bezoekers die ik sprak moesten echt nog anderhalf uur rijden voor ze weer thuis waren.

Cattle Decapitation stond op het programma. Ik schreef eerder over ze, toen de laatste plaat uit kwam en opnieuw bij mijn favoriete platen van 2015. Nu dus om de hoek. En hoe. Ze spelen op zo'n idiote tempo's zo'n ingewikkelde dingen dat ik heel benieuwd was of ze dat live waar konden maken en hoe het zou klinken. Het waarmaken bleek geen enkel probleem. Met gemak speelden ze hun acrobaten-deathmetal. De geluidskwaliteit was niet optimaal, al stond het tegen het einde van de show wel lekker. De drummer bleek een aardig Gattling machinegeweer imitatie in huis te hebben, met de kanttekening dat hij geen opstarttijd nodig had om aan te gaan.

De band speelde deuntjes met prozaïsche titels als Forced Gender Reassignment en het sfeervolle Projectile Ovulation. Het publiek vierde het feestje volop mee. Net achter de pit heb ik me staan bescheuren om de meligheid van de rockers voor me. Bij de meest brute teringherrie waren twee grote kale mannen een dansje aan het doen als middeleeuwse hofdames. Tussen duim en wijsvinger werden de t-shirts aan beide zijden een beetje opgetild terwijl de kisten maat 47 frêle danspasjes maakten. Twee anderen hielden een achtervolging, de een met zijn hand als wapperend hanenkammetje op zijn hoofd, de ander met zijn armen als slurf voor zijn gezicht. Blijkbaar inspireerde dat en besloten een paar jongens bij elkaar op de rug te klimmen en op die manier twee aan twee tegen elkaar aan te gaan beuken. 

Niet iedereen hoefde wat te doen om mij te doen glimlachen. De twee vrienden die voortdurend blikken van herkenning en waardering uitwisselden waren een feest voor het oog. Een was heel groot, kaal en dik, de ander mini, schraal met blond piekhaar. De overeenkomst was duidelijk, dít was de show waar ze voor kwamen. Dít was het moment om te genieten. Naast hen stond een meisje, 40 kilo bij een meter negentig. Heel lang stijl haar, en een teint alsof ze nog nooit buiten was geweest. Volledig stoïcijns bekeek ze de show. Geen beweging, geen meetappend voetje, niks. Het gros van de bezoekers wiegde het hoofd mee op de groove, dronk een biertje, schreeuwde tussen de nummers mee om meer. Een mooie verzameling van tevreden mensen op zondagavond.

Bij binnenkomst vroeg de zaaltechnicus aan de bands of ze een belichter mee hadden. Dat bleek niet het geval. "I'll colour all the spots pink for tonight", zei hij tegen een paar bandleden, waarop zij reageerden met een hoog stemmetje:

"Oh lovely, we love to look good in pink". 

Maceo

Gister Fred Delfgaauw die dit jaar jaar zijn 35 jarig jubileum in het theater vierde. Vandaag zou daar om gelachen worden. Maceo Parker was op bezoek. Die begon in 1964 in de band van James Brown en is sindsdien onderweg.Een tijd met George Clinton's parliament dan weer een paar jaar met Prince. Toch andere koek. Weer werd mijn vooroordeel bevestigd. Mannen die lang touren, worden daar relaxed van. De sfeer backstage was iets tussen uitgelaten en volkomen ontspannen in. Of wij op de foto willen? Geen probleem. 
Fijn volk.

Omdat de portretten 2 minuten voor de show waren, kwam ik de zaal pas in toen die helemaal vol stond. Ik wurm me een beetje vooraan er tussen en krijg direct commentaar. Ik leg uit dat ik maar een paar nummers blijf en dat ik net backstage wat portretten maakte en liet ze op de achterkant van mijn camera zien. Twee dames dreven bijna weg. Duidelijk heel erg fan en makkelijk onder de indruk. Nee hoor, ik kon best voor ze gaan staan, ze hadden alle begrip en waar ze die foto's terug konden zien? (Gewoon op de Roosje site)

Tegen de tijd dat ik dacht het zaakje wel rond te hebben en mijn spullen in begon te pakken sprak hun tourmanager me aan. Of ik wist dat Candy Dulfer straks ook nog een paar nummers mee zou doen en of ik die ook op de foto wilde zetten? Dat soort tips helpen.

Een van de zangeressen bleek de nicht van Maceo te zijn. Erg enthousiast type en tijdens "Stand by me" mocht ze loos gaan. En dat deed ze. Alle registers werden open getrokken, de gekste moves gemaakt en ze straalde tot op het balkon. Ik stond aan de zijkant van het podium en hoor Maceo trots tegen Candy zeggen:"That's my cousin!" Na haar nummer stuiterde ze aan de zijkant gewoon door met een enthousiasme wat zeer aanstekelijk werkte.

Overdag stond ik nog de Reisopera mee te bouwen. 

Trailer na trailer met spul. Veel spul.

Vooraf was de keuze dus Mozart of Funk. 

Waarschijnlijk heb ik de juiste keus gemaakt. 

Al is het maar omdat Mozart toch nooit op de foto wil.

Die andere Fred

Tijdens de klus vanmiddag kreeg ik een berichtje van een collega. "Als je vanavond vrij bent kun je altijd nog naar Fred Delfgaauw". Inderdaad. Was bijna ontschoten. Werk kan ook overdag zijn en dat je dan 's avonds vrij hebt. Gaaf. Hou ik mijn gemak vanavond, want drukke week, of ga ik toch kijken? Dus daar heen. Bakkie pleur met de heren., Fred stond er ook bij en vroeg of tijdens de voorstelling het licht in de regieruimte uit mocht. Vanaf het toneel gezien is dat vaak de enige verlichte plek en het helpt de concentratie niet echt, om daar een paar mannen tv te zien kijken of met hun telefoon in de weer te zien. 

Het gesprek ging verder over ongeïnteresseerde technici. Zijn idee was dat de jonge generatie veel minder theater kijkt dan de oudere technici. De consensus was dat als je niet van theater houdt, je dit werk niet lang vol houdt. Op mijn opmerking dat ik niet aan het werk was, maar voor mijn lol kwam kijken, bloeide hij helemaal op. Toen ik vertelde de afgelopen twintig jaar het gros van zijn voorstellingen gezien te hebben was de reactie:"Ik had er al zin in vandaag, maar nou ga ik er extra tegenaan". Ik vertelde dat "Vorst aan de grond" de eerste voorstelling was die ik van hem zag. Een voorstelling met een prachtig openingsbeeld van een oude koning op een troon midden in de sneeuw. De vorst stond op en liep weg. Op de plek waar zijn voeten de sneeuw raakten, werd de vloer zwart, en buiten de witte cirkel bleven juist weer witte voetstappen over. Een prachtig beeld en een klote-klus om achteraf het talkpoeder weer van de vloer te halen. Dat mocht ik dan weer doen. 

Enthousiast vertelde hij over de totstandkoming van die voorstelling en speelde in een verder lege artiestenfoyer de openingsscène na. Voor mij alleen. Kippenvel. Ook tijdens de 'echte' voorstelling in de zaal liet ie zien nog steeds tot de top van de poppenspelers en verhalenvertellers te horen. Was ik blij met de tip vanmiddag en het besluit om niet op de bank te blijven liggen. Vrije avond, best een leuk concept.

Een van de hoofdpersonen 

Buut

Na een bezoek aan de fotografiebeurs, kriebelde het genoeg om nog even de polder in te willen. Lullen over foto's maken is leuk, maar mooie foto's maken is leuker. Prachtig weer ook, met een beetje mazzel komt er een goeie zonsondergang. Als achtergrond voor een paardenportet prima geschikt. Sinds het hoge water en hun tijdelijke verhuizing ben ik wel de routine van de kudde wat uit het oog verloren. Ze stonden dan ook niet op hun vaste plek. Op drie andere plekken waar ze recentelijk graasden ook niet. Met de hele bepakking een andere afslag geprobeerd. Helaas. Ik was 'm blijkbaar weer. In het spelletje waar de kudde zich verstopte. Zij hebben gewonnen.
Ik telde nog tot honderd, maar ze kwamen niet meer te voorschijn.

De zonsondergang was er wel, 

maar zonder knol die er voor ging staan, 

was het toch een beetje kaal.

Onderweg met een naaimachine

Boven het geluid van de stofzuiger uit hoorde ik metaal kletteren. Een flink stuk zo te horen. Ik kijk uit het raam en zie een oude man in een pak, met een rollator en daarop het grootste gedeelte van een naaimachine. De bovenkant was ie er weer op aan het zetten. Dat was waarschijnlijk het gekletterde deel. Ik bedacht me dat als ik een camera in de buurt zou hebben dat ik hier wel een foto van wilde maken. 

Het volgende moment bedacht ik me dat ik gewoon thuis was en een camera uit mijn tas kon pakken. Dagen achter elkaar werken waren me duidelijk niet in de koude kleren gaan zitten. Vervolgens probeerde hij met rollator de stoep op te komen. Dat mislukte. Het hoogteverschil was te groot. Zonder rollator liep ie links uit beeld.

De rollator bleef achter en trok al snel de belangstelling van voorbijgangers, maar iedereen liet het staan, misschien ook omdat mijn telelens van achter mijn ruit er op gericht was.

Na een minuut of wat was de man weer terug. Over koude kleren gesproken, nu had ie een jas over zijn pak aangetrokken. Hij begon de grote oversteek naar de andere kant van de straat. Met zijn tempo had dat wel iets weg van Frogger. Al moest nu vooral het voorbij komende verkeer aan de kant gaan. 

Aan de overkant is een klein opritje in de stoep. Daar reed ie met rollator tegenop. Maar de zwaartekracht liet opnieuw de bovenkant van zijn naaimachine op de grond kletteren. De man probeerde te bukken om het op te rapen, maar hij dreigde zelf topzwaar voorover te gaan. Voorbijgangers schoten te hulp om alles weer rechtop te krijgen.

Handen werden geschud, de mannen bedankt en de man vervolgde zijn weg. De neiging om naar buiten te lopen, te vragen of ik een portretfoto van mocht maken en te vragen wat ie ging doen met die machine onderdrukte ik. 

Je kan ook te ver gaan. 

Er moest immers nog gestofzuigd worden.

Tuig

"Het zijn net varkens, het zou me verbazen als ze dalijk niet met eten gaan smijten." Sprak de chef security toen de gast gasten van het diner binnen kwamen. Het leek me een tikje overdreven, maar hij doet dit soort feestjes vaker dan ik. In grotendeels gehuurde galakostuums kwamen de kinders de studenten binnen. Gekapt, opgemaakt, alles er open er aan. Ze kregen een glaasje bubbels als welkom, bakjes nootjes en olijven stonden klaar. In de hal ernaast was voor 400 man gedekt. Mooie witte tafelkleden, stoffen servetten, kandelaars met zwarte kaarsen, alles helemaal af. Ook voor de cateraar waar ik foto's voor maakte een flinke klus. Na een half uur gingen de gordijnen open en mochten de gasten aan tafel. Een zeer luidruchtig gezelschap, dat was wel duidelijk. Van een afstand klonk het meer als hooligans dan als studenten.

Nog niet de helft zat aan tafel, of het eerste brood vloog al door de lucht, de kruidenboter ging er snel achteraan. In no time zag ik twee volle wijnglazen door de ruimte vliegen. Geen plastic, maar glas. Ze spatten uiteen op de vloer net tussen tussen twee tafels in. Niemand werd geraakt. Een bal riep nog wat door een microfoon, niemand luisterde. De wijn werd ook niet meer in glazen geschonken maar zo uit de fles naar binnen geklokt. Overal geschreeuw. Het kabaal was niet te geloven. Met veel glazen werd op de houten tafels gebeukt, meisjes gilden iets en jongens schreeuwden daar weer overheen. Enkele teringleiers werden door de security op hun gedrag aangesproken, dat hielp wat. Maar de toon was gezet.

"Hé vent, zet ons eens op de foto." 
"Hé pik, maak hier eens een foto van."
Heel gek, maar naar verwende kinderen in een gehuurd pak luister ik niet.
Door de tijd heen heb ik best veel dom volk gezien op slechte feestjes, 
maar dit was nieuw voor mij. 
Ik zou er bijna hele nare dingen over gaan zeggen.

Dus

Weer een

Weer een bandje, weer jongens met leren jasjes. Jongens die koffers het podium opslepen.
Wat rommelen met kabels, de pedalen checken met de volumeknop op 10. Een drummer die tien minuten nodig heeft om twee bekkens en een snaredrum te installeren.
Het contrast met de band van afgelopen zondag was enorm. Zo'n beetje alles wat ze toen begrepen en in de vingers hadden, moest hier nog geleerd en aangewend worden. Zondag waren de muzikanten bij elkaar gezocht op vaardigheid, dit leken meer jongens die bij elkaar in de klas zaten of gezeten hadden. 
Voor de band stond een meisje met een blonde pruik op hele hoge hakken met glitters. Dat kwam me bekend voor. Die van vorige week was waarschijnlijk wel twintig jaar ouder. Deze zong ongeveer net zo goed trouwens. 
Soms maak ik foto's bij bandjes die ik anders niet ontdekt zou hebben, 
soms lijkt het gewoon werk.

Karig

Alleen een giraffe-foto?

Ja, dat klopt!

Voorbeeldig

"But I'm working.

And the sooner it's done,

the sooner we can start playing 

and that's what we're here for man!"

Natuurlijk, zo logisch is het ook. Ik complimenteerde na hun show de drummer en bassist met hun discipline tijdens de soundcheck. Wat mindere goden willen er nog wel eens eindeloos over doen voor alles op zijn plek staat. Ondertussen zijn er altijd een of meer al aan het stemmen/spelen/pielen/beuken/rommelen. Ook als er een akoestische gitaar of viool gesoundcheckt moet worden willen anderen er ook rustig doorheen rammelen. Met als gevolg dat het allemaal veel langer duurt dan noodzakelijk is. 

En dat terwijl niemand de soundcheck het leukste moment van de dag vind.

Vanmiddag was het een schoolvoorbeeld van hoe het ook kan. Binnen tien minuten stond alles, ieder controleert of uit zijn set het juiste geluid komt en stilte. 

De geluidsman trekt nog een paar kabels en we kunnen beginnen. Stuk voor stuk geven ze aan wat en hoe hard ze alles willen. Een liedje samen voor de balans en weer stilte.

"Is it okay if we play two more songs?"

In plaats van gewoon de halve middag te gaan zitten rossen, werd er overlegd met de technici van dienst. Zo fijn, als iedereen het spel beheerst en zich aan de spelregels houdt.

De show van Jeffrey Foucault en band was overigens als de soundcheck: 

Gedisciplineerd, technisch zeer begaafd en vriendelijk. 

Niet de spannendste show van het jaar, 

maar heel fijn om zulke goeie muzikanten samen aan het werk te zien

Wrang

Nog wat gedaan gister?
Ja, naar het theater geweest.
Gewoon gewerkt?
Nee, als bezoeker.
Jóh.

Naar Stuffed Puppet Theatre gaan kijken. Neville liet weer zien hoe het ook kan, poppen spelen voor volwassenen. Zoals altijd hard, wrang en best heftig. Dit keer over de ondergang van The King. Het grootste popmuziekidool aller tijden die praatte met zijn overleden broer en het veelvuldig met jonge meisjes deed. 
Nauwelijks licht of decor, was ook niet nodig.

de knuffel van The King z'n dooie broertje

Na afloop bij een cafe verderop nog wat gaan drinken en onderweg naar het toilet stuitte ik op een serie spotprenten. Blijken bij Dudok alle prenten voor de inktspotprijs 2014-2015 ingelijst te hangen. Prachtige collectie beeldgrappen. 

Want we hadden nog niet genoeg wrange humor gehad vanavond.

Best een raar woord, wrang. 

Zeg het maar eens vier keer hardop

Kappen

Vanmiddag foto's gemaakt van vilten omhulsels van een verwarming.

De wolken en blauwe lucht kreeg ik er zomaar bij.

Maar de nadruk lag op de geperforeerde kappen.

Vanavond kortstondig Soulfly gezien.

Een metalband die meer geblowd had dan goed voor ze was.

Daar was de energie behoorlijk uit.

Die moesten misschien ook maar eens kappen.

Fred

Drie jaar Fredloos. Een heel eind de kritische grens. Niet eerder duurde het de afgelopen twintig jaar zo lang dat Fred hier in de buurt kwam. Deze week iedere dag. Voor mij geen Fredhead-taferelen, maar slechts een keer. Negen hoog, in Utrecht. Het was de minst exotische locatie deze week, maar wel het gemakkelijkst met de trein te bereiken. 

Tif Ginn stond aangekondigd als het voorprogramma. Ze kwam op op glitter-stiletto's van zeker 20 centimeter, een jurk die maar net paste en een hoofd en kapsel wat het midden hield tussen Patsy uit Absolutely Fabulous en Dolly Parton in een valse bui. Helaas klonk ze meer als Patsy dan als Dolly. Maar dan uit South-Texas. De band bleek Fred's nieuwe begeleidingsband. Gelukkig bestond de set maar uit vier nummers en twee mislukte grappen. Korte pauze en het hoofdgerecht kon geserveerd worden.

Fred Eaglesmith had er zin in. Met hoed en brede grijns ging ie er tegenaan. De band klonk iets beter dan tijdens het voorafje, maar bleef wonderlijk. Wonderlijk in de zin dat Fred het voor elkaar krijgt om jaar in jaar uit met een op zijn best matige set muzikanten te reizen. Al weer 10 jaar geleden kwam Wille P. Bennet voor het laatst mee, geweldige vent en unieke muzikant. Helaas kreeg hij snel daarna een hartaanval op het podium en begaf het binnen een maand. Blijkbaar valt het niet mee om muzikanten te vinden die 250 shows per jaar willen en kunnen spelen, overleven en ook nog een instrument echt beheersen.

Ondanks alles stond Fred daar weer rustig uit zijn indrukwekkende oeuvre de ene na de andere parel te trekken. Makkelijk kiezen op die manier. Weliswaar te snel, te hard en te slordig gespeeld. Maar het maakte me geen moer uit. Tegen de tijd dat ie 'Water in the fuel', inclusief het hele lange intro speelt, ben ik gelukkig. Muziek die al een hele tijd bij de soundtrack van mijn leven hoort. Eindeloze ritten in busjes werden makkelijker met Fred. Met nummers over boeren, hoeren, vrachtwagenchauffeurs en sneeuwploegrijders die het allemaal zwaarder hadden dan ik, kwam ik de tocht makkelijker door. Vanavond kwamen de nodige herinneringen aan klussen, reizen en vrouwen uit het verleden omhoog. Goed om er even bij stil te staan en fijn om te realiseren dat ik zijn muziek nu veel minder nodig heb.

Tif wist zich tijdens de toegift nog aardig te revancheren door een hele fijne mandolinepartij te spelen bij 'Kansas'. 

Even was het geluid goed, klein en mooi. 

Kippenvel.

Ik kan er weer even tegen.