Brol

Het theater in Nijmegen waar ik werk heeft twee lichttafels. Een om mee te werken, eentje als back-up. Heel goed, kan je altijd vooruit. Tot er eentje niet meer lekker is, die gaat later wel naar de reparatie. Ondertussen slijt de andere en zijn ze allebei gaar. Ze zijn immers ook 15 jaar oud. Dus allebei weg voor onderhoud, leentafel mee terug. Vorige week keerden ze terug. Mooi, kunnen we weer een tijd aan de bak. Gister bleek er een toch niet helemaal lekker, de '8' toets was stuk. Best onhandig als je weet dat iedere dimmer een nummer heeft en je die alleen met de numerieke toetsen kan programmeren. Niet gedraald! We hebben er immers twee. Tafel nummer twee aangesloten en prompt gaan er een stel lampen aan. Lampen die niet meer uit willen. Ook niet met opnieuw opstarten, helemaal niet. Dus had ik een tafel waar de lampen niet mee aan gingen en een ander waarmee ze niet uitgingen. Wat telefoontjes verder snapten ze in Weesp, waar ze gerepareerd waren dat dat een probleem was en er per ommegaande een nieuwe moest komen. Zij hadden immers de "reparaties" verricht.

Na het eten was er een nieuwe. Alles geprogrammeerd, zaal open, publiek komt binnen en ik zit nog wat testen en merk dat als ik een schuif open zet, niet direct de bijbehorende lampen aangaan. Maar voor de helft, of met vertraging. En de show begint. Tijdens het eerste nummer schuif ik langzaam wat licht in, niks gebeurt, tot een stel lampen in een keer vol aan gaan. Blijk de New Yorkse trompettist zo van te schrikken dat ie aan de zijkant van het toneel gaat staan. Mijn collega er heen. 'Ja, zo kon ie echt niet spelen'. Dan blijf ik er verder vanaf, hopen dat de lampen aan blijven. Hopen dat het concert met meneer de overgevoelige jazzmuzikant snel klaar is. Hopen op betere tijden. 
Zondag daar weer een concert.Ik ben benieuwd.

Pokkebak