Makkelijk

Het moet ook niet te makkelijk zijn. Dan is er geen lol meer aan. 
Een beetje wrijving is wel lekker. Als je het zo maar krijgt is de spanning er meteen af.
White Denim speelde op het Valkhof. Na hun belachelijk goeie show in Roosje vorig jaar stonden ze hoog op mijn verlanglijstje om nog eens te zien. 
Precies op tijd begonnen ze, 21 graden een licht briesje, half twaalf 'savonds voor een half aangeschoten publiek. Laat maar komen. Meteen was duidelijk dat er iets mis was met de monitoren. Al spelend gebaarden de muzikanten naar de rechterkant van het podium wat er harder of zachter moest. De zanger gitarist liep zelfs halverwege het eerste nummer weg om het nog eens uit te leggen. Stonden de monitoren niet lekker, het geluid uit de speakers voor het publiek was nog beroerder. Tijdens het tweede nummer werd plots de gitaar ook aangezet, en bij het derde nummer was de geluidsman zo vriendelijk de microfoon van de zanger er ook bij te schuiven.

Ja we komen er wel. Met ieder nummer wat er gespeeld werd ging het geluid meer richting 'acceptabel'. Het valt ook niet mee binnen de zeer strikte geluidslimieten een goeie mix te maken, maar het hoorbaar maken van alle muzikanten zou toch moeten lukken. En om niet te makkelijk te gaan genieten voor publiek wat speciaal voor die band kwam, droeg de lichtman ook zijn steentje bij. Alsof The Scorpions op Rockpallast stonden. Alles wat kon zwiepen deed dat ook. In alle kleuren. En als er ook maar een kleine versnelling in de muziek was, dan kon alles ook wit knipperen. Met veel rook natuurlijk.
De band speelde volgens mij wel goed, als ik het boven het gelul van het publiek om me heen kon horen. Het gros kwam niet voor de band, maar voor de gezelligheid.
En natuurlijk, als ze een van mijn favoriete nummers spelen, tegen het eind, komt er een vent van twee meter voor me staan, zodat ik ook niks meer zie. Wel fijn dat de stroboscopen zo niet meer in mijn ogen knipperden. Het moet inderdaad niet te makkelijk worden.