Stronk

De hele rij hield het, behalve een.
Aan de rand van het bos, vol in de wind.
Na honderd jaar net een storm teveel.
Met huid en haar uit de grond getrokken.
De geur van verse wortels hing er om heen.
Binnenkort enkel nog twintig kuub brandhout.

Reclame

Dus omdat jij dat leuk vind moet je daar weer iedereen mee lastig vallen?
-Ja.
Dus dat kost voor iedereen tijd?
-Nee hoor, ze kunnen gewoon iets anders gaan doen, het is geen infotainment,
er staat gewoon "Reclame" boven.
Oke dan.

"Plots", een helaas net gestopt radioprogramma met wonderlijke waargebeurde verhalen.
Mooi verteld, goed geknipt, knap gemaakt. Hier te luisteren of te downloaden.
(Om te downloaden klik je met rechts op de knop "download" en kiest 'Koppeling opslaan als'.)

"De Moker", een hoorspelserie in 70 delen van 13 minuten. Het speelt zich af op de Amsterdamse Wallen in de jaren 70. Ook mooi gemaakt, spannend, veel bekende stemmen. 
Hier als podcast of op Uitzending gemist te luisteren.

"Luther", Britse televisieserie over een nogal radicale detective. Nou ben ik geen politie-of detectiveserie liefhebber, maar deze is heel fijn. Gespeeld door Idris Elba is Luther gevaarlijk en duister -zeker in seizoen drie, maar vier afleveringen lang helaas, echt belachelijk spannend-. Verkrijgbaar bij de betere biblio- of videotheek, of natuurlijk van het grote internet (1,2,3). 

En dat was alles?
-Ja, viel best mee toch?
Dat leek meer op culturele tips door Meta De Vries.
-Dank je wel
Graag gedaan.

Camouflagezwijn

Oink

Vandaag zag ik:

-Een heel serieus onweer, de straat blank, auto's die niet verder reden en onder een boom schuilden.

-Een warme zomermiddag, volle terrassen en puffende wegwerkers.

-Een verse moeder van een gezonde tweeling. Nog onwennig in haar rol, maar erg gelukkig.

-Een hoogzwangere getatoeëerde vrouw van zeker 150 kilo, rokend buiten het ziekenhuis, 
roepend dat ze godverdomme zelf wel bepaald wat wel en niet goed is.

-Een tafel vol kaartende mannen die steggelen over de regels.

-Een nog veel serieuzer onweer, bomen om, pillonnen omver gewaaid om de omgeleide Waalbrug, voortdurend bliksem en heeel veel water op het Keizer Karel plein.

-Dat er echt iemand is die "Het Oinkbeest" op zijn site als download heeft staan. (En ik wist een half uur daarvoor niet eens dat ik dat wilde luisteren, de laatste 35 jaar niet meer aan gedacht, maar door een aflevering van Plots, speelde die behoefte opeens op.)

Stortmiezer

Rust

Geschrokken keken ze om. De rust was weg. Wat er precies gebeurde was niet duidelijk.
Ik keek omhoog de dijk op en zag een ouder stel achter zich kijken.
Kippen waren het, heel veel schreeuwkippen. Met honderden tegelijk kwamen ze de rust bij de zonsondergang verstoren. De bezoekers die op gepaste afstand van elkaar op de dijk zaten, waren in ene samen getuige van iets groters. In formatie kwamen ze over, elkaar uit de wind houdend. 

Dichter bij het water, waar ze in plonsden, was het weer ieder voor zich. En als zoveel kippen het juiste plekje moeten vinden gaat dat gepaard met veel lawaai. Gênant eigenlijk, iets na negenen in een stille polder met zoveel misbaar binnen komen zetten. Ze namen het gewoon over, schreeuwend en wel. Andere kippen keken geïrriteerd op naar de nieuwkomers. 
Het was gedaan met de romantische avond, al zakte de zon gewoon verder. 
Dieprood verdween ie uit beeld. 
Fietsers stapten maar weer op, mijn camera kon weer de tas in. 
En de kippen, die schreeuwden nog een uurtje door.

Hoogseizoen

Dierentuinen hebben ook nadelen.
Al moet ik direct melden dat dit mijn eigen fout was.
Ja gaat dus niet in de zomervakantie op een bloedhete dag naar de dierentuin. 
NIET DOEN!
Mijn fout, stom, ik weet het. 
Ik had een afspraak op een kilometer afstand en dacht dat het wel kon. 
Dus niet. 

Op dit soort dagen is het:
A- Er te druk met bezoekers.
B- De beesten liggen voor lijk in de schaduw te rotten.
C- De kaklucht uit de diverse hokken/verblijven/plekken is pittiger dan normaal.

Dus als ik kom om foto's te maken, staan er overal gezinnen oververhit te schreeuwen. 
In de meest belachelijke accenten en dialecten natuurlijk. 
Het grootste gedeelte van wat er gezegd wordt is:
A- Overbodig.
B- Aantoonbaar onjuist.
C- Niet geschikt voor publicatie.

Gelukkig waren de verzorgers van de dieren zo vriendelijk om wat extra's te doen, sproeiers, ijsjes en kouwe kratjes bier werden aangerukt. Nou ja, die kratjes niet. De kleine dieren hoefden vandaag hun huiswerk niet te doen en 's avonds gaan ze met z'n allen pizza halen. Lekker makkelijk en het scheelt met de afwas.
En ze mogen allemaal een uur later naar bed. Dat vind ik dan weer leuk van ze.

Sommige dieren kregen een ijsje

en andere deelden een vis.

Lampyridae

Dierentuinen hebben voordelen.
Ja kan er heen als je beesten wil kijken, heb je er genoeg van, ga je weer naar huis.
Je hoeft al die beesten ook niet te voeren en je kan er, als je een beetje mazzel hebt, 
mooie foto's van maken.
Zelf heb ik geen huisdieren. En da's niet voor niets.
Helaas denken sommige dieren daar anders over. 

Sinds de zomer ontplofte ook het aantal dieren hier in huis.
Met name van het zoemende soort. Met name als ik wil slapen.
De voordelen van dierentuindieren mis ik hier. Als ik er genoeg van heb, kan ik niet zomaar weg. Ik hoef ze niet te voeren, nee ze helpen zichzelf wel, aan mijn fruit, bier en bloed.
En ik kan er geen foto's van maken. Ze zijn te klein, lelijk en zitten niet stil.
Alsof ze weten dat ik geen foto zou maken, maar een krant op die plek zou laten landen.

Vanavond andere beesten gaan fotograferen. Althans. Ik hoorde dat er vuurvliegjes in Berg en Dal zouden zitten. Dus er op af. Na wat zoeken één glimmend beestje gevonden. In plaats van de zwermen die sprookjesachtig door het bos zouden gaan. 
Toch statief uitgeklapt en maximaal ingezoomd. krijg je dit:

Jahaa, daar doe ik het voor. Dat zijn de plaatjes. 

Thuis nog eens verder ingezoomd, ook die is niet direct sprookjesachtig te noemen: 

Morgen ga ik gewoon weer naar de dierentuin

Hitte

Vanwege de belachelijke temperaturen,

verschoten zelfs de bloemen van kleur.

Stemmig

Met een passend onderschrift zou dit heel stemmig kunnen zijn

Stralend

Na een fijne band liep ik over het Kelfkensbos terug naar mijn fiets.
De muziek was al uit en het was relatief stil.
Drie meisjes van een jaar of zestien kwamen me tegemoet gelopen, alle drie strak in ieder opzicht. 
De middelste werd ondersteund door de buitenste twee. 
Net nadat ze me voorbij waren hoor ik een klaterend geluid. 
Op het lege, stille plein galmde de straal prachtig. 
Ik keek om en zag drie paar modieus schoeisel door een felle golf geraakt worden. 
Echt zo'n ouderwetse Klepzeikerstraal. Ferm, recht en overtuigend.
Ik gok macaroni.

De stad is weer bijna schoon

En de toeristen weer naar huis

Bezet

Bezet gebied langs de St Annastraat.
Een korte impressie:

Dé Bank

Makkelijk

Het moet ook niet te makkelijk zijn. Dan is er geen lol meer aan. 
Een beetje wrijving is wel lekker. Als je het zo maar krijgt is de spanning er meteen af.
White Denim speelde op het Valkhof. Na hun belachelijk goeie show in Roosje vorig jaar stonden ze hoog op mijn verlanglijstje om nog eens te zien. 
Precies op tijd begonnen ze, 21 graden een licht briesje, half twaalf 'savonds voor een half aangeschoten publiek. Laat maar komen. Meteen was duidelijk dat er iets mis was met de monitoren. Al spelend gebaarden de muzikanten naar de rechterkant van het podium wat er harder of zachter moest. De zanger gitarist liep zelfs halverwege het eerste nummer weg om het nog eens uit te leggen. Stonden de monitoren niet lekker, het geluid uit de speakers voor het publiek was nog beroerder. Tijdens het tweede nummer werd plots de gitaar ook aangezet, en bij het derde nummer was de geluidsman zo vriendelijk de microfoon van de zanger er ook bij te schuiven.

Ja we komen er wel. Met ieder nummer wat er gespeeld werd ging het geluid meer richting 'acceptabel'. Het valt ook niet mee binnen de zeer strikte geluidslimieten een goeie mix te maken, maar het hoorbaar maken van alle muzikanten zou toch moeten lukken. En om niet te makkelijk te gaan genieten voor publiek wat speciaal voor die band kwam, droeg de lichtman ook zijn steentje bij. Alsof The Scorpions op Rockpallast stonden. Alles wat kon zwiepen deed dat ook. In alle kleuren. En als er ook maar een kleine versnelling in de muziek was, dan kon alles ook wit knipperen. Met veel rook natuurlijk.
De band speelde volgens mij wel goed, als ik het boven het gelul van het publiek om me heen kon horen. Het gros kwam niet voor de band, maar voor de gezelligheid.
En natuurlijk, als ze een van mijn favoriete nummers spelen, tegen het eind, komt er een vent van twee meter voor me staan, zodat ik ook niks meer zie. Wel fijn dat de stroboscopen zo niet meer in mijn ogen knipperden. Het moet inderdaad niet te makkelijk worden.

Chrysantenregen

Vanavond regende het bloemen van de waalbrug.
100000 chrysanten regenden op het publiek.
Hier een kort verslag:

Zwager

Zijn er veel dingen die je kan worden zonder er iets voor te doen, of het überhaupt te weten? Sommige zijn makkelijk, ziek worden kan best eenvoudig. (Maar dat water zag er zo helder uit...) Of zat worden, niet moeilijk maar je moet er wel wat voor doen. Oud worden, nee dat kost wel wat. Al overkomt het sommigen. Gelukkig worden, ja dat zou kunnen. 

Sinds vandaag ben ik niet alleen vriendelijk, eigenwijs, loyaal, stellig, technicus, fotograaf, bescheiden, broer en zoon, maar ook zwager. Oom was ik al, maar zwager, da' s nieuw voor me. Wat doet een zwager eigenlijk? En om het te worden hoefde ik niets te doen. Ik werd wakker en het was voor elkaar. Achteraf was er dan wel een feestje met barbecue om het te vieren. Dat werd ook meteen aangegrepen door de twee verse echtparen om te proosten op hun huwelijken. Daar doe ik als nieuwbakken zwager dan weer niet moeilijk over.

Cheers!

Witte shirtjes

Dan hoef ik maar een heel klein stukje te lopen. Zo'n 500 meter. Opeens weet ik dat er een heel andere wereld is. Anders dan waar ik me normaal gesproken in waan. Een wereld waar wel reclame gekeken wordt. Waar wel naar 538 of 100% NL geluisterd wordt. En waar sportschool abonnementen niet alleen uit schuldgevoel of goede bedoelingen worden aangeschaft. Een wereld waar strakke witte shirts om strakke gebruinde lijven de norm zijn. Op witte gympen en straks een witte lijn. En 100 meter verder verschuift de norm. Hier strakke shirts en kippenbouten, Fernandez en hiphop. Meer sieraden en minder zonnebank. 

In een smalle doorgang tussen eettent en toiletwagen is het blijkbaar de bedoeling juist extra breed te gaan lopen. Is dit een omgangsvorm die typisch is voor zo'n feestje of een standaard die ik normaal nooit tegenkom? Terwijl ik dit schrijf op een muurtje achter de backstageruimte, is het een komen en gaan van jongens die tegen een dranghek staan te zeiken. Ja, te beperkt budget voor toiletten en dronken luiheid combineren voorspelbaar. 

Tot zover, ik ga me maar eens aanpassen, tijd voor een plastic festivalpils.

Af en toe kijk ik als een stokstaartje in de rondte

Veenpluis

Net voor de chaos in de stad losbarst
even naar de Haterdse Vennen.
Staat daar in ene Veenpluis, 
dat ken ik alleen van Terschelling waar het in het veen staat.

Hier is het dus eigenlijk Venpluis

En er zat een dubbeldekker over het water te loeren

Formatteren

Voor me aan de fotobalie van de Hema vroeg een vrouw om hulp. Of hij misschien de foto's uit haar camera kon halen want die zat vol. En haar zoon had het al geprobeerd maar die had gezegd dat het niet kon. Een tikje radeloos pakte de jongen achter de balie haar camera aan. Omdat ik duidelijk pas na haar aan de beurt zou zijn bemoeide ik me er maar tegen aan. "Zit de kaart op slot?" Ze keken me allebei aan zoals een hond naar het onweer kijkt.  "Als je me het kaartje geeft wil ik wel even kijken."
- Oh wat vriendelijk van u, weet u daar veel van?
"Nee hoor, maar ik wil wel even kijken, zo, ja het schuifje op de kaart is weer van het slot, succes." Vervolgens ging de expert achter de balie wel even de foto's er af halen.
Na een minuut of wat op knoppen gedrukt te hebben kwam hij niet verder dan :
"Ja uh je kan dus wel alle foto's los d'r af halen, maar uh niet allemaal tegelijk."
-"Oh dan moet het maar op die manier", sprak de vrouw waarvan de camera was.

Met de nodige moeite lukte het, alles gekopieerd. "Kan ik ze dan nog eens gebruiken?", vroeg ze.

Een collega van de kenner achter balie had het gesprek ook gevolgd en riep: "Formatteren".
De jongen keek nu zo mogelijk nog trager uit z'n ogen.
"Formatteren is een ander woord voor de schijf leeg maken", vertaalde ik voor hem.
Er begon weer iets van leven in de jongen op te borrelen, dat had ie wel zien staan net, ja hier zit het. "Dus die moet ik hebben?" - Ja hoor, die moet je hebben.
De vrouw voor me draaide zich om en vertelde dat ze pas deze week had gehoord dat die kaartjes in haar camera vaker gebruikt konden worden als je ze leeg maakt. Ze haalde er nog drie uit haar beurs, "En ze zijn ook duur zat, en zoveel foto's passen d'r niet op, en ik koop iedere keer zo'n kaartje maar dat hoeft dan niet meer dus". 
Nee, inderdaad, dat hoeft niet meer. 
"Nou meneer, bedankt voor de hulp."
-Graag gedaan.

Op mijn kaartje stonden niet alleen druppels, maar ook een foto van twee uien

Gespetter

 

Bio-bijspijker-blog

Vandaag in de serie: "Gaat eens je hut uit, dan kan je achteraf op internet gaan zoeken wat je eigenlijk gezien  hebt", de Zebrarups. De Zebrarups eet zich blijkbaar ongans aan het Jakobskruid want dat staat stijf van een of ander gif. De rups krijgt zoveel gif binnen dat vogels die 'm eten dood uit de lucht pleuren. De meeste vogels voelen daar echter weinig voor. Wel zo netjes van 'm om dat aan de rest van de wereld te laten weten door vervaarlijke strepen op z'n lijf te tekenen.

Als de rups klaar is met giftig worden begint de grote truc. Hij maakt een dikke winterjas voor zichzelf, gaat in Augustus liggen tukken en komt er in Mei als een knalrode met zwart en groen bevlekte vlinder weer uit. En ja, nog steeds giftig. Vandaar weer die kleuren. (Binnen het betaald voetbal komen deze kleuren ook voor, zwart geel gestreept in Arnhem, en na de winterstop, rood groen zwart in Nijmegen.)
Technisch gezien is het een mot, maar hij fladdert overdag op zoek naar snaai. Ze lusten van alles, maar het liefst Jacobskruid, waar ze meteen ook maar de eitjes is achterlaten. Nou mag jij raden wat er uit die eitjes komt. Inderdaad.

Het tweede beest in dezelfde serie is het hoofdloze paard. (Want jahaa, paarden hebben geen poten maar benen, en geen kop maar een hoofd.) Nou deze dus niet. Deze heeft wat manen en dan is het op. Klaar. Op internet is er relatief weinig over te vinden. Ja, een paar hele smerige dingen, waar ik hier niet op in ga. Ik ga er in ieder geval van uit, dat dit soort paarden geen Jacobskruid eet, want dan zou die ook strepen moeten hebben of rode vlekken. Conclusie: Het paard is niet giftig en je kan er dicht bij komen om een foto te maken, want hij kan je toch niet aan zien komen. 
En flauwe grappen hoort ie ook niet. En da's maar goed ook

Heracleum mantegazzianum

Vandaag gaat mijn spreekbeurt over de playstation 3 de reuzenberenklauw.

De reuzenberenklauw is een mooie grote plant met mooie bloemen.

De plant heet zo omdat de bladeren op klauwen lijken.

De reuzenberenklauw is ook leuk als Danny de overbuurjongen er tegenaan gegooid loopt.

Dan wordt ie helemaal rood. Niet de reuzenberenklauw maar Danny wel.

De reuzenberenklauw kan wel vier meter hoog worden en hele grote bloemen hebben en een dikke stam en heel veel bladeren. 

Er is ook een gewone berenklauw en die is veel kleiner, daarom heet ie dan ook niet reuzenberenklauw

Ook de stomme hond van nummer 22 kan er niet tegen als in in de berenklauw gepleurd valt. 

Dan maakt ie rare geluiden en blijft ie zich krabben, stom beest.

Oh ja, de plaatjes nog

Dit is dus de berenklauw

Er leven heel veel beesten op, die trouwens niet gaan piepen als ze er op zitten.

Hele kleine beesten als spint en luis en lieveheersbeestjes en wurmpjes,

     maar ook strontvliegen                                                                                     en bijen.

Berenklauwen maken mooie knoppen. daar groeien de bladeren al uit. En bloemen. 

Die staan al in bloei voor ze uit de knop zijn, alsof ze haast hebben met naar buiten komen.

Dit was mijn spreekbeurt. Ik hoop dat jullie wat geleerd hebben over mijn lievelingsplant.

Meloen toe

In de schaduw, 

kopje koffie,

beetje bijpraten,

spelen met de poezen, 

bordje pasta,

verhalen over en weer.

Meloen toe.

Het leven is goed

Zomer in de stad

Vandaag brak de zomer uit.
Het park lag dan ook direct vol. 
Gedeeltelijk met bezoekers om in de schaduw te zitten, anderen juist om te bakken.
Een man lag op zijn rug, goed gebruind en slechts gekleed in onderbroek en sokken. Lichtblauwe sokken.
Twee negers op een bankje in de schaduw met muts en dikke jas aan.
Drie hippies met een valse gitaar en twee pakken speculaas.
Zomer in de stad.

De pauw trok zich nergens wat van aan, die loerde gewoon arrogant de wereld in.

En de drijfkippen, die dreven rustig verder

Driehoeksgeit

Zoals Antwerpen een Linkeroever heeft, heeft Nijmegen een Lentereiland.

Die Linkeroever heb ik altijd toch wat vreemd gevonden. Als je kaart wat draait...affijn.

Westoever past beter, lijkt me. Maar ja, mij werd daar niets over gevraagd, 

Zo ook Lentereiland. Wat geen eiland is maar Nijmeegse Noord-oever. 

Over een paar jaar wel, dan is het een eiland, als er een sloot-XL door Lent gegraven is. 

Voorlopig is het nog strand, vliegerplek, hondenuitlaatgebied en steeds meer bouwput.

Aan de dijk is ook een veldje met wat geiten. Een paar maanden geleden viel me op dat er een geit liep met een opvallende nekversiering. Alsof 'ie met z'n harses door een verkeersbord gegaan was. Een korte discussie volgde maar we hadden geen idee. 

Vandaag kwam ik er weer langs en blijkbaar hebben meer voorbijgangers zich dezelfde vraag gesteld. En waarschijnlijk ook aan de boer waarvan de geiten zijn. Om niet iedere badgast die zich druk maakt over die zielige geit te woord te staan, moest er iets gebeuren.

Dus die heeft het antwoord maar er bij gehangen. Wel zo makkelijk.

Pompen

Esperanza Spalding, zei ze. Wie?
En ze herhaalde de naam. 
Nooit van gehoord. Meteen Youtube opgestookt.
Oke, klinkt interessant.
Vorig jaar draaide ik tijdens het tourtje met de trailer dagelijks muziek voor mijn collega's.
En op de vraag wat zij dan leuk vonden kwam Esperanza als eerste aan bod. 
Je kan beroerdere tips krijgen.

Maanden geleden tussen koffie en tostie zag ik een advertentie in de krant.
Drie maanden vooruit plannen leek me niet handig en €30 voor een kaartje ook nogal pittig.
Vorige week herinnerde de 3voor12 nieuwsbrief me aan het concert door een prijsvraag uit te schrijven.
Na een minuutje Googlen wist ik dat ze drie Grammy's won en Justin Bieber achter zich liet  in de categorie 'beste nieuwkomer'. En als eerste jazzmuzikant die Grammy mee naar huis mocht nemen. Enkele dagen later kreeg ik een mailtje mat de mededeling dat ik gewonnen had en twee kaartjes op mijn naam klaar zouden liggen. 

Mooi. En dat was het. En zwaar, want heel veel jazz in ruim twee uur. Het Muziekgebouw te Eindhoven was een goed decor voor dit concert. De kakofonie van koper met toetsen met drums met stemmen en bas heeft de ruimte nodig.  Met z'n elven op het podium waaronder zes blazers. En pompen, goeiendag. Geen Norah Jones-achtige deuntjes, maar er vol op. Met een stel heel serieuze muzikanten om zich heen. De hoofdpersoon zelf straalde, zong en speelde jaloersmakend/belachelijk/ernstig/aanstekelijk goed. Wat een vrouw. Op haar 28ste nog een hele toekomst voor zich, en al een indrukwekkend muzikaal verleden achter zich. Of zoals we vanavond opmerkten," 'T is geen heavy metal, maar verder niks onaardig".

De volgende keer neem ik ook een camera mee, 

kan ik lekker mee flitsen met de rest.

Voorschriften

Ja ja, 
Oke, 
ja.
Dus éérst poetsen, 
dan met de ragger
en als laatse flossen.
Ja.
Drie keer per dag.
Jaja.
Én naar de kapper?
En ook m'n make-up bijwerken als het uitloopt?

Ja.
Tuurlijk, ja.
Eerst een dutje.
Truste! 

Fantjes

Zo groot en zwaar.

Toch heel behendig en voorzichtig.

En altijd ook iets tragisch.

Of zoals een jongetje opmerkte: "Vorig jaar is er in Artis ook een olifant uitgestorven."

Uitje

Belofte maakt schuld, en die diende ingelost te worden.

Moeders kreeg voor haar verjaardag, lang, lang geleden een tegoedbon voor een uitje met haar kroost. 

Bij voorkeur naar iets waar ze anders niet heen zou gaan. 

Nadat de nodige opties de revue passeerden waar ik hier niet verder op in zal gaan, viel de keuze op het Rijksmuseum. Zo gezegd zo gedaan. Voor je het weet sta je op maandagochtend in Neerlands meest besproken fietstunnel in de rij te wachten.

Tussen een zeer divers en internationaal publiek. 

Binnen viel de drukte gelukkig erg mee, behalve voor de Nachtwacht, daar kon je toch nog lekker dringen. 

Een fijn dagje uit in een mooi opgeknapt museum. 

Terras en hapje eten toe, wat wil een mens nog meer?

Museumklassieker: Jappaner en dhr. Van Rijn samen op de foto