Zen

Muzikaal was het weekend divers. Het contrast kon niet veel groter. 
Op zaterdag Don Giovanni en op zondag Gojira. De een als klus, de ander voor de lol. 

Bijzonder hulpmiddel voor een bijzondere klus

Tijdens het tweede bedrijf zat naast me in de artiestenfoyer een zangeres te lezen. Op zich al een wonderlijk gezicht. Haar tamelijk extravagante groene jaren-zestig-bloemetjesjurk-met-bijpassende-groene-make-up vielen wat uit de toon bij de buschauffeurs die een tafel verderop zaten te klagen. Aan haar tafel schoof een chirurg aan. Dat wil zeggen, een operazanger in volledige chirurgenoutfit. Voor het gemak had ie zijn mondkapje even onder zijn kin gehangen. Ze spraken over het boek zat zij aan het lezen was. Het ging over reizen, filosofie en motoren. Dat klonk bekend! "Is dat misschien Zen en de kunst van het motoronderhoud"? vroeg ik. Natuurlijk was het dat. Een van de mooiste boeken die ik ooit las. De groene jurk en de groene chirurg bleken het beide al eerder gelezen te hebben. Voor we het wisten zaten we voorbeelden aan te halen uit het boek.

De vraag die mij het meest bijgebleven is uit dat verhaal is: "Wat is kwaliteit?". Kwaliteit lijkt een zelfstandig naamwoord, maar is dat nauwelijks. De groene jurk vond de omschrijving dat als je in een auto zit, je de wereld ziet door een scherm -en daarmee op een afstand-, in tegenstelling tot op de motor, erg tot de verbeelding spreken. Zo veel dat dat een van de redenen was om een motorrijbewijs en motor aan te schaffen. Recentelijk had ze zelf een remhendel vervangen, vertelde ze trots, iets wat voor het lezen van dat boek niet eens in haar opgekomen zou zijn. Via de intercom klonk de stem van de voorstellingsleider die aankondigde dat scene nummer zoveel er aankwam en of alle betrokkenen zich naar het toneel wilden begeven. Het boek klapte dicht, de chirurg bond zijn mondkapje voor, er was werk aan de winkel. 

Slippers voor alle chirurgen

Even later was er consternatie. Een van de zangeressen was ziek en haar stem kwijt. Een understudy zong vanuit de orkestbak haar rol. Tamelijk ongebruikelijk stond de zangeres dus te playbacken. In al haar ongemak struikelde en viel ze ook nog eens en zette haar pink daarmee in een verkeerde hoek. Ze werd van het toneel geholpen en de regieassistente nam haar rol over. Die playbackte dus een rol die ze nog nooit gespeeld had. Backstage was er al snel een ambulancebroeder die de pink van de operazangeres weer recht moest krijgen. Hij nam heel voorzichtig haar hand aan, vroeg haar wat er was gebeurt en halverwege haar antwoord trok ie zonder verder gedoe de pink met een ruk weer recht. Die had ze niet aan zien komen.

Gojira op het podium

Bij de dikke metal van Gojira zag ik na afloop ook wat verse verwondingen voorbij komen. Niet zo gek als een hele zooi volwassen mannen tegen elkaar aan lopen te beuken tijdens de show. De muziek nodigde er ook wel meer voor uit dan Mozart's werkje de dag er voor. Het volume was ook een tikje hoger. En er waren drie keer zoveel mensen. Allebei de zalen waren uitverkocht en het zou me verbazen als ik niet de enige was die beide voorstellingen aanwezig was. Hoewel, bij Gojira was het een zeer divers publiek. Weinig standaard rockers en gemiddeld ook wel wat ouder. Maar toch net anders dat het operapubliek, net als het drankgebruik. Hopelijk lezen de muziekliefhebbers uit beide categorieën Zen en de kunst van het motoronderhoud. Kunnen ze de volgende keer in de pauze er ook lekker samen over bakkeleien.

Applaus na afloop