In onversneden plat Rotterdams vertelde de buschauffeur over de catering:"Dus dat mokkel zeg "Jullie wille salade, hier heppie salade" en ze pleurt me d'r een trog neer jôh. Daar kon de hele kinderboerderij van vrete. Dus wij naar de Mac, ja ik ben wel goed maar niet gek. Groen vrete, ik ben toch geen Popeye?"
Een groot Rotterdams gezelschap kwam op bezoek om hun variant op Zorro te spelen. Voor een jong publiek. Een voorstelling met veel muziek, snelle wisselingen en spoedverkledingen. Aan ons de taak om tijdens de voorstelling een handje te helpen met de changementen. In praktijk betekende dat dat een van hun technici naar me toe liep, zegt: " Zometeen komt het voordoek naar beneden, dan pak je die vier stoelen en tafel en die zet je hier neer, attentie, nu" Het voordoek komt er in, ik trek het meubilair van de vloer en nog voor ik goed en wel uit beeld ben is het doek al weer open. Aha, we hebben geen tijd. Alles gaat in een straf tempo. Zo ook de dames die aan de zijkant staan te wachten. Een hoofdrolspeler komt af, terwijl hij nog tekst geeft, ondertussen beginnen twee vrouwen hem uit te kleden, werkt er een zijn make-up bij en een vierde wisselt zijn pruik. Binnen dertig seconden staat ie in een andere outfit weer in beeld. Niet lullen maar poetsen.
De vloer was duidelijk al vaker gebruikt
De voorstelling was al tig keer gespeeld en de routine zat er lekker in. Dat werkt fijn. Zowel met het leeg trekken van twee trailers aan spul, als tijdens de show. Geen gezever, gedraal en ge-overleg zoals bij andere gezelschappen nogal eens voorkomt. Hier werd gewerkt. Niet altijd even zachtzinnig ook. Waar bij andere voorstellingen nauwelijks gefluisterd mag worden op het zijtoneel, werd hier gewerkt. Grote decorkarren op kleine wieltjes die op tempo over de stalen kleppen van de kabelgoot gereden werden. Een hels kabaal, heet dat. Maar de voorstelling kon het hebben. Enkele momenten moest het stil zijn en werd ook de mariachi band, die ook als ie op het zijtoneel staat te wachten, nogal luidruchtig is, tot stilte gemaand. Om in de volgende scene weer los te barsten, terwijl wij een hele stoot houten cacti over het toneel aan het jassen waren.
Om het licht scherp te krijgen moest een van de technici ook even in een cactuspak op het toneel komen staan. Daar werd verder niets van gezegd. Of ja, heel weinig maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten