De laatste maanden reed ik vooral naar Weurt als ik knollen tussen de ogen wilde flitsen.
Die kudde is makkelijker te vinden en staan minder in de schaduw van de dijk bij zonsondergang. Vandaag weer de andere kant op, de Ooij in. Op een plek waar ik al geen jaren paarden zag, stond nu een kleine kudde, met een minipaard. Zou het lukken om die op de foto te zetten?
Moeders voelde er aanvankelijk niks voor. Als ik ook maar in de buurt kwam wandelde ze weg en haar jong ging er meteen achteraan.
Een paar keer er achter aan gestruind. Gaan zitten en nauwelijks een foto gemaakt. Zien of met geduld ik de angst kon overwinnen. De mini wilde wel. Ze kwam al snel kijken, maar was meteen weg als moeder een stap verzette.
Na een half uur kwam ze toch. Stap voor stap. Ik stak mijn hand uit en centimeter voor centimeter moest het laatste stukje overwonnen worden. Iedere spier gespannen, zo eng, maar te nieuwsgierig om het te laten gaan.
Volgens mij heb ik weer vriendjes gemaakt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten