De motregen had verder iedereen weerhouden om hier heen te komen, dus ik had het rijk voor mij alleen. Het voordeel is dan, dat dieren die niemand zien de hele dag, meer de neiging hebben om even te komen kijken als ik met mijn flitser in de buurt kom.
De lama's schrokken van hun buren, de zwarte beren, die waren op hun beurt weer ongeduldig, want het was bijna voedertijd. En stipt als ze zijn waren ze aan het wachten. Een van de medewerkers sprak me aan en zei dat ze over 5 minuten gevoerd zouden worden. Ik zei dat ik dat wel wilde zien en flitste nog eens een lama tussen de ogen. Even later komt er een jongen naar me toe en zegt:"Meneer, wilde u het voederen van de beren zien?" -uh, ja graag "Komt u maar mee"
We lopen samen naar het hek, staan daar een meter van elkaar af en hij zegt opeens op luide toon:"Welkom allemaal, bij het voederen van de zwarte beren". Ik kijk om me heen en constateer dat ik echt nog steeds de enige bezoeker ben. "De zwarte beer komt van nature voor in Noord- en Zuid Amerika, hij heeft zich aangepast aan de diverse klimaten daar en afhankelijk van het land houdt de beer een winterslaap, winterrust, of helemaal geen rust". De jongen staat op luide toon zijn dagelijkse spreekbeurt te doen en werpt ondertussen sinaasappels, hondenbrokken en halve broden over het hek. Vanwege zijn luide toon doe ik een stap naar achter. Iets in hem heeft door dat dat vreemd is.
"Ja, ik vertel dit verhaal iedere dag zo, dus nu ook maar" Gelukkig vervolgde hij op een iets lager volume. Na een minuut of wat stopte het met miezeren en begon het te regenen. Ik besloot mijn spullen graag heel te houden en bedankte hem voor de informatie en zei beschut een kop koffie te gaan drinken. "Zal ik u begeleiden naar ons restaurant?" Ach waarom niet. Samen liepen we door de regen terug naar de ingang.
Hij op weg naar de schuur met voer voor de vossen, ik naar de koffie.
Even later zie ik dit bord
Nou zijn het best grote dieren,
maar 125 meter is echt overdreven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten