Test

Als voorbereiding op een kookboek maakten we vanmiddag testfoto's. 
Spelen met flitsers en eten.
En toen we klaar waren aten we alles op. 
(Het eten dan, niet de flitsers)

de spullen

de bietensalade

Zen

Muzikaal was het weekend divers. Het contrast kon niet veel groter. 
Op zaterdag Don Giovanni en op zondag Gojira. De een als klus, de ander voor de lol. 

Bijzonder hulpmiddel voor een bijzondere klus

Tijdens het tweede bedrijf zat naast me in de artiestenfoyer een zangeres te lezen. Op zich al een wonderlijk gezicht. Haar tamelijk extravagante groene jaren-zestig-bloemetjesjurk-met-bijpassende-groene-make-up vielen wat uit de toon bij de buschauffeurs die een tafel verderop zaten te klagen. Aan haar tafel schoof een chirurg aan. Dat wil zeggen, een operazanger in volledige chirurgenoutfit. Voor het gemak had ie zijn mondkapje even onder zijn kin gehangen. Ze spraken over het boek zat zij aan het lezen was. Het ging over reizen, filosofie en motoren. Dat klonk bekend! "Is dat misschien Zen en de kunst van het motoronderhoud"? vroeg ik. Natuurlijk was het dat. Een van de mooiste boeken die ik ooit las. De groene jurk en de groene chirurg bleken het beide al eerder gelezen te hebben. Voor we het wisten zaten we voorbeelden aan te halen uit het boek.

De vraag die mij het meest bijgebleven is uit dat verhaal is: "Wat is kwaliteit?". Kwaliteit lijkt een zelfstandig naamwoord, maar is dat nauwelijks. De groene jurk vond de omschrijving dat als je in een auto zit, je de wereld ziet door een scherm -en daarmee op een afstand-, in tegenstelling tot op de motor, erg tot de verbeelding spreken. Zo veel dat dat een van de redenen was om een motorrijbewijs en motor aan te schaffen. Recentelijk had ze zelf een remhendel vervangen, vertelde ze trots, iets wat voor het lezen van dat boek niet eens in haar opgekomen zou zijn. Via de intercom klonk de stem van de voorstellingsleider die aankondigde dat scene nummer zoveel er aankwam en of alle betrokkenen zich naar het toneel wilden begeven. Het boek klapte dicht, de chirurg bond zijn mondkapje voor, er was werk aan de winkel. 

Slippers voor alle chirurgen

Even later was er consternatie. Een van de zangeressen was ziek en haar stem kwijt. Een understudy zong vanuit de orkestbak haar rol. Tamelijk ongebruikelijk stond de zangeres dus te playbacken. In al haar ongemak struikelde en viel ze ook nog eens en zette haar pink daarmee in een verkeerde hoek. Ze werd van het toneel geholpen en de regieassistente nam haar rol over. Die playbackte dus een rol die ze nog nooit gespeeld had. Backstage was er al snel een ambulancebroeder die de pink van de operazangeres weer recht moest krijgen. Hij nam heel voorzichtig haar hand aan, vroeg haar wat er was gebeurt en halverwege haar antwoord trok ie zonder verder gedoe de pink met een ruk weer recht. Die had ze niet aan zien komen.

Gojira op het podium

Bij de dikke metal van Gojira zag ik na afloop ook wat verse verwondingen voorbij komen. Niet zo gek als een hele zooi volwassen mannen tegen elkaar aan lopen te beuken tijdens de show. De muziek nodigde er ook wel meer voor uit dan Mozart's werkje de dag er voor. Het volume was ook een tikje hoger. En er waren drie keer zoveel mensen. Allebei de zalen waren uitverkocht en het zou me verbazen als ik niet de enige was die beide voorstellingen aanwezig was. Hoewel, bij Gojira was het een zeer divers publiek. Weinig standaard rockers en gemiddeld ook wel wat ouder. Maar toch net anders dat het operapubliek, net als het drankgebruik. Hopelijk lezen de muziekliefhebbers uit beide categorieën Zen en de kunst van het motoronderhoud. Kunnen ze de volgende keer in de pauze er ook lekker samen over bakkeleien.

Applaus na afloop

  

Nieuw paard

De laatste maanden reed ik vooral naar Weurt als ik knollen tussen de ogen wilde flitsen.

Die kudde is makkelijker te vinden en staan minder in de schaduw van de dijk bij zonsondergang. Vandaag weer de andere kant op, de Ooij in. Op een plek waar ik al geen jaren paarden zag, stond nu een kleine kudde, met een minipaard. Zou het lukken om die op de foto te zetten?

Moeders voelde er aanvankelijk niks voor. Als ik ook maar in de buurt kwam wandelde ze weg en haar jong ging er meteen achteraan.

 Een paar keer er achter aan gestruind. Gaan zitten en nauwelijks een foto gemaakt. Zien of met geduld ik de angst kon overwinnen. De mini wilde wel. Ze kwam al snel kijken, maar was meteen weg als moeder een stap verzette.

Na een half uur kwam ze toch. Stap voor stap. Ik stak mijn hand uit en centimeter voor centimeter moest het laatste stukje overwonnen worden. Iedere spier gespannen, zo eng, maar te nieuwsgierig om het te laten gaan.

 Volgens mij heb ik weer vriendjes gemaakt

Rock

Omdat het bezoeken van een concert er al even bij in geschoten was, reed ik naar Merleyn om het Zweedse Horisont te gaan kijken. De voorprogramma's hadden het afgelegd tegen mijn bank. Ik deed nog een halfslachtige poging om op te staan, maar de driezits had goede argumenten.

Merleyn bleek aardig gevuld. En dat voor een maandagavond. Horisont was al aan hun eerste nummer bezig. Tegen mijn verwachting in hielden ze zich aan het tijdschema. 
Op het podium leek de klok 35 jaar terug gedraaid. Niets klonk of zag er uit alsof het na de regeringsperiode van Thatcher vandaan kwam. Alle clichés klopten. De poses, de dubbele gitaarsolo's, de strakke broeken en natuurlijk de hesjes. Behalve de drummer hadden ze allemaal een mouwloos hesje over hun shirt. Een modeverschijnsel wat ik nooit begrepen heb.
Muzikaal was er werkelijks niets origineel. Zo'n beetje ieder loopje en iedere solo herkende ik van nummers uit de jaren stillekes. Maar lekker! Hardrock met een flinke scheut southern en sympho. Piepstemmetje van de zanger er bovenuit en rocken maar.

Ze hadden er schik in, dat was duidelijk. Deze jongens waren niet aan het werk, dit was voor lol. Achteraf hoorde ik wat hun gage was, dan moet je het ook wel graag doen. Halverwege de show nam de zanger plaats achter een stapel klavieren om een aardig moppie orgel mee te spelen. In een flits zag ik hem als jongetje achter het orgel van zijn moeder zitten. Toonladders oefenen terwijl het buiten sneeuwt. Braaf studerend en straks choco. Schrootjes, ribfluweel en een vierkante Volvo voor de deur.
Nou het een grote vent geworden was kwamen die lessen goed van pas.

Dit zijn al weer Zweden. Hoe komt het dat er daar zoveel toffe bands vandaan komen? Volgens mij is er nauwelijks een ander Europees land te vinden met zoveel fijne rock- en metalbandjes. Ter vergelijking: Frankrijk telt ruim zes keer meer inwoners en heeft in mijn ogen één band die er toe doet: Gojira. Zweden telt minder dan tien miljoen mensen en heeft bijvoorbeeld: Opeth, Dead Lord, Ghost, Meshuggah, At The Gates, Kamchatka, Graveyard, Entombed, Amon Amarth, Gösta Berlings Saga, Bathory, Hellsongs, Candlemass, Hammerfall en oh ja, Abba. Oh nee, die vallen niet onder de categorie fijne rockbandjes.
Iets doen ze goed daar. Ook beter dan hier trouwens, want mijn lijstje toffe Nederlandse rockbandjes is een stuk korter.  Misschien ligt het meer aan mijn voorkeur dan aan de cultuur daar of het drinkwater.

En waar houdt de rechtgeaarde rocker aan het eind van zijn nummer zijn gitaar?

Inderdaad, omhoog!

Aanpakken

In onversneden plat Rotterdams vertelde de buschauffeur over de catering:"Dus dat mokkel zeg "Jullie wille salade, hier heppie salade" en ze pleurt me d'r een trog neer jôh. Daar kon de hele kinderboerderij van vrete. Dus wij naar de Mac, ja ik ben wel goed maar niet gek. Groen vrete, ik ben toch geen Popeye?"

Een groot Rotterdams gezelschap kwam op bezoek om hun variant op Zorro te spelen. Voor een jong publiek. Een voorstelling met veel muziek, snelle wisselingen en spoedverkledingen. Aan ons de taak om tijdens de voorstelling een handje te helpen met de changementen. In praktijk betekende dat dat een van hun technici naar me toe liep, zegt: " Zometeen komt het voordoek naar beneden, dan pak je die vier stoelen en tafel en die zet je hier neer, attentie, nu" Het voordoek komt er in, ik trek het meubilair van de vloer en nog voor ik goed en wel uit beeld ben is het doek al weer open. Aha, we hebben geen tijd. Alles gaat in een straf tempo. Zo ook de dames die aan de zijkant staan te wachten. Een hoofdrolspeler komt af, terwijl hij nog tekst geeft, ondertussen beginnen twee vrouwen hem uit te kleden, werkt er een zijn make-up bij en een vierde wisselt zijn pruik. Binnen dertig seconden staat ie in een andere outfit weer in beeld. Niet lullen maar poetsen.

De vloer was duidelijk al vaker gebruikt

De voorstelling was al tig keer gespeeld en de routine zat er lekker in. Dat werkt fijn. Zowel met het leeg trekken van twee trailers aan spul, als tijdens de show. Geen gezever, gedraal en ge-overleg zoals bij andere gezelschappen nogal eens voorkomt. Hier werd gewerkt. Niet altijd even zachtzinnig ook. Waar bij andere voorstellingen nauwelijks gefluisterd mag worden op het zijtoneel, werd hier gewerkt. Grote decorkarren op kleine wieltjes die op tempo over de stalen kleppen van de kabelgoot gereden werden. Een hels kabaal, heet dat. Maar de voorstelling kon het hebben. Enkele momenten moest het stil zijn en werd ook de mariachi band, die ook als ie op het zijtoneel staat te wachten, nogal luidruchtig is, tot stilte gemaand. Om in de volgende scene weer los te barsten, terwijl wij een hele stoot houten cacti over het toneel aan het jassen waren.

Om het licht scherp te krijgen moest een van de technici ook even in een cactuspak op het toneel komen staan. Daar werd verder niets van gezegd. Of ja, heel weinig maar.

Belazer

Of, zoals een oude Romein al zei:"Mundus vult decipi, ergo decipiatur"
De wereld wil bedrogen worden, laat haar dan bedrogen worden.

"Ha, ik bel even over vanavond, jij komt fotograferen, maar de band wil geen foto's. 
Ook niet van de show." Oké, dan kom ik geen foto's maken.
Ik was wel benieuwd wat er dan zo bijzonder was dat dat niet mocht. Het bandje kende ik namelijk niet. Nooit van gehoord. Maar omdat deze avond in mijn agenda leeg was en hun promo foto er over de top verwijfd uit zag, leek me hen fotograferen een prima besteding van mijn zaterdagavond. 

Zonder tassen alsnog er heen. Buiten stonden dranghekken en security. Binnen ook security. Wát? Voor een bandje? Bij de bar mocht zelfs water niet in een plastic flesje geserveerd worden, maar moest het in een plastic bekertje over geschonken worden. Bange Duitsers, zo bleek het.

In de zaal aangekomen viel als eerste op dat het balkon dicht was en het onder niet vol was. Niet heel druk dus, voor een bandje met zulke eisen. Op het podium stonden vier modellen te doen alsof ze een band waren. Omgeven door heel veel rose en lichtblauw licht deden ze hun pasjes. Zelfs voor een jaren-tachtig-synthesizer-gay-pop-clubje was het wel heel slappe muziek die ze maakten. Nou ja, "maakten". Dat weet ik niet zeker. De aankondiging tussendoor was in ieder geval live, want het woord "Nijmegen" werd zo beroerd uitgesproken, dat klonk niet bepaald geplaybackt.

Ik zag wel iets wat ik niet eerder tegenkwam. de belichter zat sacherijnig achter zijn tafel (tot zover niets nieuws) maar hij raakte de schuiven niet aan, terwijl ze wel volop bewogen. Alles bleek geprogrammeerd. Bij een volgend nummer zette hij de volgende cue lijst klaar en drukte op "GO". Als het licht zo strak op de muziek meeloopt, weet je ook hoeveel er geïmproviseerd wordt door de heren muzikanten.

Op de site stond: open 15.00, aanvang 19.00. dat vond ik bijzonder. Bleek het alleen te tellen voor de bezoekers met een VIP-pakket. verkrijgbaar vanaf 55 Euro, los van het entree ticket,  oplopend tot 3000 Euro. Vanmiddag waren er dus 10 fans die elk 1350 afgerekend hadden, daarvoor mochten ze de soundcheck zien, werd er in de kleedkamer tien minuten een liedje voor ze gespeeld en mochten ze met de band op de foto. Voor 1600 Euro! Fuck me sideways, je kan het ook overdrijven. Dat is oplichting voor gevorderden 
Gezien de gemiddelde leeftijd van de bakvissen in de zaal, moeten er toch een paar ouders heel diep in de buidel hebben getast om hun verwende kinderen met slechte smaak een avond de deur uit te helpen.

"Mundus vult decipi, ergo decipiatur"

Oh ja, er mocht niet gefotografeerd worden. 

Bij binnenkomst viel me op dat ik de enige was die zijn camera thuis had gelaten. 

Ik telde 54  schermpjes boven het publiek. 

Vastgeroest

"Jeroen van den Boom in Roosje?
Zijn ze helemaal achterlijk geworden?
Wat een uitverkoop!"
-Ho nou, ho nou.
-Hij speelde daar helemaal niet.
-Alleen de trailer met zijn hoofd erop was in Roosje.
"Hoezo dat dan?"
-Om de Roosje Music Club,
de goodwill/netwerk/business-club van Roosje te laten zien hoe de lift werkt.
"Maar waarom dan die truck?"
-Omdat een van de leden die wagen rijdt en die tour doet. Hij vond het wel een leuk plan om juist díe vrachtwagen mee te nemen. Om vastgeroeste types als jij op te naaien.
"Klootzak"

Stemvee

In het wat stoffige wijkcentrum om de hoek stond net als altijd het Stembureau-bord.

Omdat het per verkiezing wisselt in welke ruimte er gestemd kan worden zit er een flexibele pijl op om de juiste richting aan te geven. De ene keer links, de andere keer rechts. Net als veel kiezers. Dat er deze keer naar rechts gewezen werd, vond ik geen goede tip.

Later op de dag was het weer te mooi om nog binnen te blijven. De kudde graasde rustig door. Geen last van campagnes, exit polls of keuzestress. Ze zijn wel toe aan vers gras, want de reserves zijn aardig op. Gelukkig is het bijna lente.

Demontage

Om ook voor mij best onduidelijke redenen reisde ik in het verleden bijna tien jaar lang met theatergezelschappen door het land om voorstellingen voor kinderen te spelen. Onderweg leer je dan praktische zaken. Het blijkt handig om vóór de voorstelling te informeren of er na afloop bloemen zijn voor de acteurs. Dan kan je de dame met de bloemen instrueren wanneer ze daarmee het podium op kan. (En voorkomen dat ze door acteurs die nog midden in het eindnummer zitten overhoop gelopen wordt)

Het is handig dat als je een rookmachine gebruikt, je ook controleert of de rookmelders echt uit gezet zijn. (inderdaad...)

En specifiek voor schoolvoorstellingen is het van belang om de kinderen pas de zaal in te laten als ze allemaal in het theater zijn. Meestal werden ze met touringcars gebracht en er wil er wel eens eentje wat te laat komen. Waar volwassen publiek hoogstens wat rumoerig wordt, beginnen kinderen het theater te demonteren als ze meer dan vijf minuten moeten wachten. Maar er zijn toch leerkrachten/begeleiders/ouders bij, zult u denken, die grijpen toch wel in? Nee, die hebben het doorgaans te druk met elkaar/incontinente kleuters/hun telefoon. Vandaag kwam er weer een bus te laat. En er is niet veel veranderd. 

Na afloop van de voorstelling hebben we negen stoelen gerepareerd   

Kopgroep

"Our purpose is to unite people, give 'm something to enjoy and make 'm happy" Antwoordde Stevie Wonder op de vraag van Bill Laurance:"Is there a little pearl of wisdom you van give to a young aspiring musician?"  Bill speelde vanavond in Roosje met zijn band. Of nou ja, zijn solo-project-band. Doorgaans speelt ie in Snarky Puppy en deze doet ie er voor de lol bij. Ook voor onze lol trouwens. Zekers als Luke Flowers van The Cinematic Orchestra drumt. Die man is zo goed. Zo volledig uniek in zijn benadering van een drumstel. Hij kan schijnbaar de rest van de band vergeten, het nummer, alles, helemaal vrij zijn eigen gang gaan, nergens aan gebonden en toch. En toch op ieder gewenst moment weer inhaken en meteen weer de basis van de hele band vormen. 

Bijna de belichaming van Jazz. Alleen is hij geen verslaafde ouwe neger, maar een magere, vriendelijke, vrolijke Brit. Een paar drummers beheersen de kunst van de hele tijd interessant te blijven en hij is samen met die van Jaga Jazzist, die van Led Zeppelin (maar die is dood), die van The Police (maar die doet al heel lang niks bijzonders meer) en die van Meshuggah een van de leden van de kopgroep. In het peloton rijden veel begaafde muzikanten, maar slechts een enkeling kan de rit op eigen kracht afmaken. En op een gewone zondagavond, na voor mij een dag sjouwen in de schouwburg, speelde Luke gewoon hier om de hoek. En ik sta gewoon vooraan te genieten.

"Our purpose is to unite people, give 'm something to enjoy and make 'm happy" 

Gelukt

Ooievaar

Dus ooievaars brengen ook hun eigen baby's?

(klik om te vergroten)

Spreekbeurt

Het was al weer even geleden dat ik in het kleine Brabantse dierentuintje geweest was. Bij de ingang nieuwe borden met sponsors en samenwerkingsverbanden. Iets met autistische medewerkers. Bijzonder om dat bij de ingang te vermelden. Bij een aantal bedrijven waar ik kom werken veel autisten en staat dat niet apart vermeld. 

De motregen had verder iedereen weerhouden om hier heen te komen, dus ik had het rijk voor mij alleen. Het voordeel is dan, dat dieren die niemand zien de hele dag, meer de neiging hebben om even te komen kijken als ik met mijn flitser in de buurt kom. 
De lama's schrokken van hun buren, de zwarte beren, die waren op hun beurt weer ongeduldig, want het was bijna voedertijd. En stipt als ze zijn waren ze aan het wachten. Een van de medewerkers sprak me aan en zei dat ze over 5 minuten gevoerd zouden worden. Ik zei dat ik dat wel wilde zien en flitste nog eens een lama tussen de ogen. Even later komt er een jongen naar me toe en zegt:"Meneer, wilde u het voederen van de beren zien?" -uh, ja graag "Komt u maar mee"

We lopen samen naar het hek, staan daar een meter van elkaar af en hij zegt opeens op luide toon:"Welkom allemaal, bij het voederen van de zwarte beren". Ik kijk om me heen en constateer dat ik echt nog steeds de enige bezoeker ben. "De zwarte beer komt van nature voor in Noord- en Zuid Amerika, hij heeft zich aangepast aan de diverse klimaten daar en afhankelijk van het land houdt de beer een winterslaap, winterrust, of helemaal geen rust". De jongen staat op luide toon zijn dagelijkse spreekbeurt te doen en werpt ondertussen sinaasappels, hondenbrokken en halve broden over het hek. Vanwege zijn luide toon doe ik een stap naar achter. Iets in hem heeft door dat dat vreemd is. 

"Ja, ik vertel dit verhaal iedere dag zo, dus nu ook maar" Gelukkig vervolgde hij op een iets lager volume. Na een minuut of wat stopte het met miezeren en begon het te regenen. Ik besloot mijn spullen graag heel te houden en bedankte hem voor de informatie en zei beschut een kop koffie te gaan drinken. "Zal ik u begeleiden naar ons restaurant?" Ach waarom niet. Samen liepen we door de regen terug naar de ingang. 
Hij op weg naar de schuur met voer voor de vossen, ik naar de koffie.

Even later zie ik dit bord

Nou zijn het best grote dieren,

maar 125 meter is echt overdreven

Groen

"Je mag gewoon foto's maken, 

alleen willen ze niet met hun gezichten op de foto" 

Die was nieuw voor mij. Ik hoor wel vaker bijzondere wensen of eisen,

maar niet met hun gezicht? En dat terwijl ik juist fliters en statief had meegenomen voor een portret vooraf. "Hebben ze allemaal lang haar?" vroeg ik. "Uh, ik denk het wel" "Dan hangen ze dat toch voor hun neus als ik een foto maak, wil je vragen of dat kan?"

Dat kon. 

Zo stond ik even later tegenover vier zwijgende Poolse rockers die hun best deden achter hun pruik te blijven. Omdat andere foto's die ik van ze vond opvallend vaak groen waren had ik zelf ook maar voor groen licht gezorgd.

(stiekem toch een hippie)

Tijdens de show bleek het niet moeilijk te zijn ze niet herkenbaar in beeld te brengen.

Veel rook, alleen groen licht van achter en heel veel haar maakten dat makkelijk 

Er staat dan geen vrolijke glimlach op de foto,

het was evengoed een prima avond. 

Zo een waar uiteindelijk iedereen mee stond te wiegen op de trage rock

Zaad

Bij de parkeerplaats stonden 5 oranje hesjes uitzonderlijk opgewekt naar me te zwaaien. Misschien had de flinke joint die net doorgegeven werd daarmee van doen. Alle vijf lange dreads, alle vijf stereotiepe jonge krakers. Ah, is het zo'n feestje. Binnen trof ik toch een heel ander publiek. 'Reclaim the seeds' bleek een zeer divers publiek te trekken. Ouwe hippies, jonge activisten, hobbytuiniers, zaadhandelaren, bewuste eters en willekeurige geïnteresseerden.  

Wereldwijd is de handel in zaden in handen van een slechts enkele multinationals. Gelukkig zijn er steeds meer initiatieven die samen een tegenbeweging vormen. Mensen die geen genetisch gemanipuleerd voedsel willen. Mensen die gezond, biologisch en gevarieerd willen eten. Mensen die niet perse de weg van de minste weerstand kiezen. 

In een workshop werd een beeld geschetst van de concentratie aan voedselgiganten en de gevolgen voor de wereld. Niet direct een verhaal om vrolijk van te worden. Gelukkig kwamen ook de nieuwe initiatieven aan bod, zoals groepen consumenten die een boer vooraf betalen voor een abonnement op zijn gewassen. Een systeem wat wereldwijd steeds meer toegepast wordt. Met als voordeel dat de boer geen bank nodig heeft voor zijn financiering, de consument goed en eerlijk voedsel uit de regio eet en er een netwerk van gelijkgestemden ontstaat.

In de hal werden eindeloos veel zaadjes, stekjes, knollen en bonen geruild en verkocht.

Leuk om te zien hoeveel mensen kleinschalig hun eigen gang gaan.

Proef

Zat ik opeens in een whiskycommercial. Niet dat ik er in speelde, maar op het toneel stond iemand anderhalf uur te vertellen hoe geweldig de whisky van zijn werkgever was. Dat is nog tot daar aan toe, maar hij klonk precies als die bolle van Acda en de Munnik en had last van dezelfde humor. Ik zat er om te fotograferen, maar behalve wat bewegende beelden op het scherm en de verkoper op de vloer gebeurde er niet zoveel.

Gelukkig kregen alle aanwezigen een doos met daarin 6 mini-mini-flesjes met verschillende whiskyvarianten, een glas, een fles water en wat reclamefolders. Gedurende het praatje vroeg hij ons ongeveer ieder kwartier een flesje in te schenken, te ruiken, en te proeven.
Dat hielp. Sterker nog, dat zouden meer mensen met een lange Powerpoint presentatie moeten doen. Ook als het een heel ander onderwerp betreft. Gewoon ieder kwartier een borrel en het publiek kijkt een stuk minder op zijn telefoon. Sláinte!

Spaghetti

Bij de open dag van een lichtboer kwam ik een technicus tegen die met een vettig Amsterdams accent enthousiast stond te vertellen:"Dus wij gingen die musical doen, maar in die tijd waren zendermicrofoons natuurlijk niet te betalen. Negentienzesentachtig weetjewel. Dus hadden we acht spelers op het toneel die allemaal een microfoon mét draad hadden. Moesten ze hun dansjes wel heel precies doen, want anders draaide het hele zaakje in mekaar. Soms ging het goed, maar er zal altijd wel zo'n muts tussen die linksom en rechtsom niet uit mekaar kon houden, dus daar gingen we weer. 

Was het pauze, meteen het voordoek dicht. Trof ik de hele kabelellende als spaghetti aan op het toneel. Dus ik trek de microfoons eraf, aan de andere kant het stageblock leeg, flikker die hele bende in ene in een kist en pak tien verse kabels. Het uit mekaar peuteren kon bij het breken. Anders was er geen tijd meer voor een peuk. Voor iedereen weer een eigen microfoontje en twee spare. Ja dat had je in die tijd natuurlijk, mooie tijden, dat wel."