Brol

Het theater in Nijmegen waar ik werk heeft twee lichttafels. Een om mee te werken, eentje als back-up. Heel goed, kan je altijd vooruit. Tot er eentje niet meer lekker is, die gaat later wel naar de reparatie. Ondertussen slijt de andere en zijn ze allebei gaar. Ze zijn immers ook 15 jaar oud. Dus allebei weg voor onderhoud, leentafel mee terug. Vorige week keerden ze terug. Mooi, kunnen we weer een tijd aan de bak. Gister bleek er een toch niet helemaal lekker, de '8' toets was stuk. Best onhandig als je weet dat iedere dimmer een nummer heeft en je die alleen met de numerieke toetsen kan programmeren. Niet gedraald! We hebben er immers twee. Tafel nummer twee aangesloten en prompt gaan er een stel lampen aan. Lampen die niet meer uit willen. Ook niet met opnieuw opstarten, helemaal niet. Dus had ik een tafel waar de lampen niet mee aan gingen en een ander waarmee ze niet uitgingen. Wat telefoontjes verder snapten ze in Weesp, waar ze gerepareerd waren dat dat een probleem was en er per ommegaande een nieuwe moest komen. Zij hadden immers de "reparaties" verricht.

Na het eten was er een nieuwe. Alles geprogrammeerd, zaal open, publiek komt binnen en ik zit nog wat testen en merk dat als ik een schuif open zet, niet direct de bijbehorende lampen aangaan. Maar voor de helft, of met vertraging. En de show begint. Tijdens het eerste nummer schuif ik langzaam wat licht in, niks gebeurt, tot een stel lampen in een keer vol aan gaan. Blijk de New Yorkse trompettist zo van te schrikken dat ie aan de zijkant van het toneel gaat staan. Mijn collega er heen. 'Ja, zo kon ie echt niet spelen'. Dan blijf ik er verder vanaf, hopen dat de lampen aan blijven. Hopen dat het concert met meneer de overgevoelige jazzmuzikant snel klaar is. Hopen op betere tijden. 
Zondag daar weer een concert.Ik ben benieuwd.

Pokkebak

Hap

Zat ie nou weer tussen de knollen?
Die arme beesten in hun bek te flitsen?
Zij kunnen er toch niets aan doen?

Terwijl de de rest van het land te dronken werd om te herinneren waar de feestdag eigenlijk over ging, stond ik lekker in de polder. Kwam er zelfs een oud schoolgenoot tegen. Ruim 20 jaar na dato. Hij had ook geen zin in drukte. 

De paarden trouwens ook niet. 
Die hielpen elkaar van hun wintervacht af.
Hap voor hap.

In het tegenlicht kan je de haren in de lucht zien zweven

Op de barricades

Hoe het kan, dat er niet dagelijks horden plunderende consumenten richting hoofdkantoren trekken, is mij een raadsel. Het zou zo veel logischer zijn, als we massaal zwaar bewapend ons gram gingen halen. Met genoeg mensen om het eventuele securitypersoneel te negeren en onder de voet te lopen. Direct doorstoten naar boven. Tijdens de bestuursvergadering op volstrekt ondemocratische wijze duidelijk maken wat er mis is en ter plekke compensatie krijgen. Geen halve toezeggingen en slappe beloften, nee, kouwe cash. Handje contantje als goedmaker voor alle tijd en frustratie die we kwijt zijn aan slecht ontworpen internetformulieren waarin we wel alles in mogen vullen, maar uiteindelijk van het kastje naar de muur gestuurd worden. 

Ik probeer mijn fotosite te voorzien van een winkelgedeelte, maar de hindernisbaan die Ideal/Paypal/Mastercard/Mollie voor me hebben uitgestippeld begint zijn tol te eisen. Op dit moment lijkt me grof fysiek geweld tegen voornoemde bedrijven dan ook de enige reële oplossing. En dan geen halve maatregelen, niet een stukje in een lokale krant over wat er mis ging. Nee, Breaking News op CNN is wel het minste.

Maar ja, de rest van Nederland staat met een oranje pruik op zijn rotzooi te verpatsen/stomdronken te worden of is verzeild in een zakloopwedstrijd. 
Moet ik daar de oorlog mee winnen?

.

Detail van het hoofdkantoor in 2026

Liggen

Hoewel ook vandaag de buitenwereld weinig van mij mee kreeg omdat ik in het theater opgesloten zat aan het werk was, stond ik een paar dagen geleden nog onder een grijze lucht tussen de knollen. Even tussendoor, even weg uit de stad. Vrij snel werd ik welkom geheten door een van de veulens van vorig jaar. Goed en wel mijn spullen uitgepakt en het veulentje van vorige maand kwam voorzichtig kijken. Dat voorzichtige was er overigens snel vanaf toen hij en ik allebei constateerden dat de zwarte hengst onze ontmoeting goed keurde. Bij mijn vorige bezoek mocht ik niet eens in een straal van 50 meter van het jong komen. Nu moest al snel mijn tas, statief en flitsers geproefd worden. En geaaid, dat moest ook, ja daar, ja net achter mijn kaak, ja daar.

Terwijl ik aan het spelen was met dat veulen leek de wereldvrede om me heen uit te breken. Een voor een gingen alle paarden liggen. Nog nooit gezien dat er meer dan een of twee lagen, maar nu op de hengst na allemaal. Zelfs het nieuwste jong, pas twee dagen oud ging naast moeder liggen. Ik ging er naast zitten, flits wat en het jong strekt uitgebreid de jonge pootjes. Een absolute rust daalde neer over het weiland. 

Heel fijn om daar even op te laden tussen alle klussen door.

Pluimage

Op een literair festival, 
trof ik een kleurrijk gezelschap
van divers pluimage.
Overdag waren ze best vriendelijk, 
's avonds bleek pas, 
waarom ze eigenlijk 
gekomen waren.

Gerard

De gitarist steekt zijn hand uit en zegt, "Hoi, ik ben Harry".
De man naast hem steekt ook zijn hand uit en zegt "Goeienavond, uh , ik ben Gerard".
"Dat dacht ik al", antwoord ik. Gerard is Gerard van Maasakkers, vanavond speelde hij in Nijmegen en ik was daar aan het werk.

Sommige liedjes die voorbij kwamen ken ik zo'n 35 jaar nu. In de vroege Middeleeuwen organiseerden mijn ouders Brabantse avonden, met lokale helden als Ad de Laat, De Ploegadoers en Gerard van Maasakkers. Op die middagen mochten wij natuurlijk mee. Thuis werden platen uit die stijl ook nogal eens opgezet. Zodoende zijn nummers als 'Cis Verdonk'  met d'r 'zeventien rullekes pepermuntjes netjes op een rij'  voor altijd in mijn geheugen geëtst. Een jaar of tien geleden zat ik in een geleende auto in een file te wachten. Op de radio alleen gelul over wielrennen. Het enige cassettebandje in de auto was er een met meneer van Maasakkers. In de zomerhitte had ik alle tijd om rustig te luisteren. Eigenlijk toch wel heel mooie liedjes en ze gingen ook ergens over.

Hij kwam laat vandaag, eindeloze file tussen Budel en Nijmegen. Aan het publiek vroeg ie of ze wisten wat er eigenlijk aan de hand was. "Er hing een bord op half elf boven de weg" was de reactie. "Was ik maar om half elf aangereden, dan was ik wel op tijd geweest," Nog steeds fijne, bescheiden man met mooie teksten. Teksten die overigens regelmatig woord voor woord meegezongen werden door het publiek. Of vaker nog zachtjes mee geneuried.

Hee, gaode mee, dan goan we een eindje lopen, 

loat oewe jas mer hangen, ´t is nie kou

Onder de indruk

Vanavond theater gezien. 
-Nou en, dat doe je toch meer dagen in de week?
Ja, maar deze keer als bezoeker.
-En?
Dan hoef je naderhand de trailer niet mee vol te douwen.
-En?
En het was indrukwekkend goed. We zagen De Twaalf Gezworenen van het NNT.
Wat een voorstelling. 
Prachtig vormgegeven, slim geschreven, goed belicht, spannend stuk.
Met twaalf acteurs die er, hoe kan het ook anders als Ko van den Bosch in de buurt is, 
een prachtige puinhoop van maken.

-Jaja, leuk stukje dus?
Meer dan leuk. Ze spelen 'm nog een keer of tien, 
doe je zelf een lol, 
zeg die tennisavond af, 
cancel die vrijgezellenborrel, 
gaat daar heen.
-Krijg jij betaald om reclame te maken?
Nee, deze steekt met kop en schouders boven de middelmaat uit.
Hop, opzoeken, boeken en gaan kijken!

Onverwoestbaar

Op de terugweg zag ik een bordje "Radio Kootwijk".

Het was mooi weer, ik had tijd over en kon het niet nalaten een van de meest gefotografeerde gebouwen van Nederland te bezoeken. Het was gesloten, maar aan de buitenkant ook prachtig. Een beetje alsof er ooit een enorm blok beton stond waar ze dit gebouw uit gehouwen hebben. Met veel smaak en gevoel voor detail, dat wel.

Onverwoestbaar in the middle of nowhere.

Naast het gebouw stond deze trap, ik gok voor de glazenwassers 

Wensen

De eerste voorstelling waar ik ooit voor werd ingehuurd om het licht te doen was niet zo ingewikkeld. Tijdens het overleg vooraf vroeg ik wat voor kleuren ze wilden.
"Apenharenbruin" was het duidelijke antwoord.
Dus ik naar de lichtverhuur met die vraag. Je kan je voorstellen hoe de reactie was.

Vandaag twee shows. een matinee en een avondvoorstelling. Een Roemeense all-girl-gypsy-band en twee Canadese singer-songwriters. Minimale tijd tussendoor om om te bouwen, maar we aim to please, dus toch even checken of er bijzondere wensen zijn. De eerste hadden een Nederlandse tourmanager die een moeilijk verhaal begon over drie lijnen en wie waar stond. "Sorry dat ik je onderbreek, maar ik wil vooral weten wat de sfeer ongeveer moet zijn", onderbrak ik hem. Oh, uh, doe maar hoerig. Da's duidelijk.
Die kende ik al. Eric Vloeimans vroeg pas om precies hetzelfde. Toen lukte het ook.

'S avonds ook maar even checken. Hun wensen waren helder.
"We don't mind, as long as you make us look good. Preferably twenty years younger". 
No problem, I'll make it twentyfive. We aim to please.

.

Aarrgghh

Of ik bij mijn factuur even de treinkaartjes wilde meesturen voor de administratie van het gezelschap waar ik een klusje voor gedaan had. 
'Tuurlijk, doe ik. Een paar maanden geleden was dat ook geen probleem.
Ik klik op ns.nl en wil daar inloggen om mijn reisgegevens op te halen. 
'Voer emailadres en wachtwoord in'.  Ik tik mijn adres in. 'Uw emailadres wordt niet herkend'. Ander adres, hetzelfde verhaal, derde en laatste adres, weer niks. Oke, het account wat ik twee manden geleden maakte is blijkbaar verdwenen. 

Ach joh, maak ik toch een nieuwe. Lekker al mijn gegeven nog eens invullen, kaartnummer, banknummer, lievelingsspeeltje van mijn kat, hoofdstad van Kirgizië alles. En in een keer goed. 'Vul nu de activeringscode in die u in een brief heeft ontvangen'.
Sorry? Brief? Huh?

Nu, een dag of wat later krijg ik post van de NS, en warempel, een brief met een activeringscode. Mooi. Kan ik een uitdraai maken en de factuur de deur uit doen. Ga naar ns.nl, , naar "Mijn NS". Wat staat er?

Mijn NS tijdelijk niet beschikbaar

In verband met regulier onderhoud is Mijn NS tijdelijk niet beschikbaar.Probeert u het op een later tijdstip nog eens. Onze excuses voor het ongemak.

Regenboogkip

Zonder tekst, 

maar met een regenboogkip

Kort

Waarom zijn de beste televisie series ook de kortste?

Series die er voor mij met kop en schouders boven uit steken stoppen niet alleen al na enkele seizoenen. Per seizoen zijn ze ook nog eens korter. Zo had het derde seizoen van Luther slecht vier afleveringen. Vier! Dat zijn zijn er zo acht te weinig. De spannendste serie ooit mag echt nog veel langer. Treme, een van de mooiste tv drama's, stopte met vier seizoenen op de teller. Stom! Meer! Nu! Sherlock, inderdaad, mat Benedict Cumberbatch, in drie seizoenen pas elf afleveringen gemaakt en dan moeten we een jaar wachten op de volgende drie. Een jaar! Schande!

Zometeen de laatste aflevering van The Newsroom seizoen drie kijken. Zeldzaam intelligent gemaakt. Knappe dialogen met fijne onderkoelde humor. Een serie om met volle aandacht te kijken. Goed gespeeld en vooral goed geschreven. Maar inderdaad, zes afleveringen, dan is het op. Aan de andere kant van het spectrum hebben The bold and the beautiful en Goede tijden, slechte tijden samen op de kop af vierenhalf miljard afleveringen opgeleverd.

Is er een televisiewet die zegt dat de kwaliteit omgekeerd evenredig moet zijn aan het aantal afleveringen? Of trekt middelmaat gewoon veel stom volk, dus veel adverteerders, aan? Gelukkig zijn er steeds meer goed gemaakte series, die allemaal bij elkaar een heel aardig online alternatief vormen voor de traditionele tv. Ik ga er nog eens een uurtje van genieten.

Deze ibis heeft niets met televisieseries te maken.

Ik had geen foto's die bij het onderwerp pasten, maar wel deze.

Zodoende. Dus.

Als een pauw

Zo nu en dan zet ik ook foto's op Flickr.
Doorgaans klikken er tussen de 200 en 400 mensen op zo'n foto om te bekijken.
Gisteren maakte ik een foto van een pauw en zette die er 's avonds op.
Kijk ik vanochtend, hebben meer dan 1500 die foto bekeken. 
Blijkt ie op de 'voorpagina' gezet te zijn. Ondertussen staat de teller op ruim 4000 kijkers.
En dat met een arrogante kip. 

(klik om te vergroten)

Snoraap en zijn broer

Snoraap kwam naar me toe, 

benieuwd of ik wat te eten voor hem had.

Het duurde even, 

hij had de tijd, ik ook.

 Z'n broer kwam er ook bij.

Die had ook trek.

Na vijf minuten hadden ze door dat ik ze niets ging geven, 

alleen maar foto's maakte.

De ene snor liet zijn kont zien, de ander zijn tong.

Groot gelijk.

The Notwist

De naam had ik wel eens gehoord, al jaren draaien ze mee, maar nooit had ik de moeite genomen eens te luisteren. Vandaag speelde The Notwist in Roosje, bleek een tof bandje te zijn. Verschillende stijlen, gevarieerde set, goeie act. Hadden ze ook nog eens een belichter mee die keuzes durfde te maken en dat ook deed. Met veel eigen speelgoed wist ie het concert aardig aan te kleden. Al met al een fijne verassing op zondag avond.

Stilte

Opeens hoorde ik hoe stil het was. Alleen het geluid van kabels die gerold werden, geklik van metalen sluitingen en verderop een kist die de ramp op gereden werd. Even hield iedereen stil, geen gefluit, geen slechte grappen, geen aanwijzingen over wat er als volgende de trailer in moest. Af en toe zijn er van die stille momenten. Met tien man aan het werk om de vloer leeg en de trailer vol te krijgen. Waarschijnlijk gaat dat binnen een uur. Geen moeilijk decor vandaag. Wat rollende vakken, een stel doeken, een balletvloertje en zeven trekken licht. Iedereen weet wat ie doet, iedereen heeft het gas er op. In stilte. Tot twee collega's uit de kleine zaal binnen komen lopen. "Zo stelletje galbakken, is die rotzooi er nou nog niet uit?" Weg stilte, hallo gezelligheid.

Gister zat de kastanje hier in de straat nog strak in de knop,

vandaag brak ie open, in stilte

Pakjesavond

Een goed voornemen dit jaar was om meer muziek te kopen.
Niet zomaar ergens vandaan plukken en luisteren, maar er ook voor te betalen. Maar dan wil ik wel wat moois. Niet een cd in een plastic doosje met een twee-pagina-boekje, dan klopt de prijs voor mij niet met de meerwaarde.

Daarom bestelde ik tijden geleden verschillende platen die nog uit moesten komen.
Vandaag kwamen ze binnen. Dan is het toch net pakjesavond. Al dat moois uitpakken, bekijken, ruiken en meteen op zetten. De naald raakt de groef, een kraakje klinkt, daar gaat ie! Calexico, Spidergawd, Sufjan Stevens, het klinkt allemaal lekker. En allemaal komen ze met extra's, een cd, een set stickers en Calexico zelfs met een tweede plaat waar op kant A 6 bonustracks staan en op kant B geen muziek maar een laser-ets. 
Daar kan toch geen cd'tje tegen op.

Woven Hand speelt vanavond in Roosje, 

misschien hebben die ook nog wel een mooi plaatje...

Voer en knuffels

Blijk je van een wandeling nu al weer een rooie harses over kunnen houden.
Wist ik niet.
Maar gelukkig had ik nog after-sun van vorig jaar.
Dus zit ik met vettige vingers en ruikend naar zomer dit te tikken.

De wandeling kwam onder andere langs een kinderboerderij 
waar ik mijn camera even uit mocht laten. 
Dat moest hoognodig weer gebeuren.
Jonge en oude dieren hadden honger en wilden aandacht.
Ze kregen voer en knuffels.
Wij koffie en een goed gesprek.
Iedereen weer blij.

Hallo!

Riep iemand?

Ja ik

Heel knap

Dingen die ik heel knap vind:

Op een eenwieler rijden.
Drie minuten je adem inhouden.
Een marathon in twee uur lopen
Met drie pennen een sok breien.
Foutloos een administratie voeren.
Een carburateur goed afstellen.
Anderhalf uur music for the millions spelen op een harp.

Allemaal heel knap, maar geen van allen wil ik heel graag nog ooit belichten.

Paaskippen

Tussen de paasbrunch en het paasdiner, 

wandelden we langs acht schapen.

Zagen we lama's in de verte en bleven we hangen bij de kippen.

Een paar bijzondere mochten ook op de foto.

Kip met ballen

Kip zonder kop

Kip met een minihaan

En als toetje een daas lammetje onder een woeste lucht

Les

"Als ik klaar ben met zwemles, dan mag ik op pianoles of ballet".
-Wat ga je kiezen dan?
"Ik denk ballet, want dan mag je ook optreden".
-Maar met piano mag je toch ook optreden?

Een paar weken gelden voerde ik dit gesprekje met mijn nichtje van zes jaar oud. Ik heb geprobeerd om haar keuze richting piano te sturen. Vanmiddag moest ik daar aan denken.
We waren de show van het Legendary Organ Trio aan het voorbereiden. Dat zijn drie Amerikanen die een paar dingen goed doen. Onder andere sturen ze een lijstje van instrumenten die ze nodig hebben. Die worden dan voor hen gehuurd, gebracht en klaargezet. Scheelt ze een hoop gesjouw en reizen wordt een stuk makkelijker. Zodoende stonden wij een Hammond orgel maatje stacaravan op te bouwen. (deze) Toen we het ruim 200 kilo wegende zwijn aan de praat hadden gekregen nam de dienstdoende geluidstechnicus plaats achter het klavier.

Hij is niet alleen al jaren geluidsboer, maar ook muzikant en draait zijn hand er niet voor om, om een lekker moppie te spelen op dat orgel. En klinken dat dat doet! Met twee fullsize Lesliekasten staat dat als een huis. Ik ben dan zo jaloers dat ie dat gewoon kan. Alsof ie het zo uit zijn mouw schudt. 'Tuurlijk heeft ie daar jaren toonladders voor mogen oefenen en eindeloos verkrampte vingers gehad, maar het gemak om eventjes wat te pingelen, dat gun ik mijn nichtje ook. Hoeft ze ook niet in zo stom tutuutje.

Roeren

Recept voor een dagje moderne dans:

- 2 huistechnici die 's ochtends vroeg het een en ander voorbereiden.
- 1 technicus die de voorstelling overnam, maar nooit ingewerkt werd.
- 1 willekeurig aantal slecht Engels sprekende dansers die bij voorkeur de vloer op willen als er boven hen gewerkt wordt.
- 2 choreografen die net zo slecht Engels spreken, en 'op gevoel' aanwijzingen geven aan dansers en technici.
- 1 componiste die urenlang overal moeilijk over doet, paniek blijft maken, heel hard moet soundchecken om later alleen maar heel zacht tijdens de voorstelling te draaien.
- 1 handje vol publiek wat verdwaasd / heel geïnteresseerd om zich heen kijkt.
- 2 technici om het hele zootje er weer uit te trekken.
- 4 Bier om de pijn te verzachten. 

Licht verhitten, af laten koelen, roeren en klaar!

- 2 paarden voor op de foto

Dresscode

Liep ik vanochtend tussen de hoeren, bleek ik de memo over dresscode gemist te hebben. Het waaide behoorlijk en af en toe viel er een spat regen, maar de etiquette schreef een ijsmuts en een grote zonnebril voor. Niet zozeer voor de dames die aan het werk waren, dan wel voor het volk op straat wat niet aan het werk was. Een beetje toerist zeult apestoned met z'n rolkoffer op die manier over de wallen. Net op de terugweg was het niet veel anders. Alleen veel drukker. En minder koffers. En meer zatte boeren. En geen rolkoffers. Eigenlijk toch best wel anders dus.

Tussendoor draaide ik dezelfde voorstelling als waar ik twee manden geleden mee naar Hongarije was. Dit keer bleef het publiek wel zitten. Grotendeels boekers en voor de rest Nederlandse studenten, blijkbaar zijn die minder snel geshockeerd dan Poolse en Hongaarse studenten. Omdat we dit keer geen boventiteling hadden kon er wel geïmproviseerd worden. Dus dat gebeurde her en der ook. Heel fijn. Ondertussen heb ik de show al een paar keer gezien en dan zijn de afwijkingen van de norm toch het leukst.
Voor die dresscode telt eigenlijk hetzelfde.