Luxe

Op zaterdagmiddag even schreeuwen, twee toespraken en een lokaal bandje. Dat was twee jaar geleden zo'n beetje het protest. Geen innovatieve campagnes. Geen creatieve en inhoudelijke acties tegen het voorgenomen beleid. Iedereen was, midden in het seizoen, te druk bezig met de eigen producties. Er moest gewoon een voorstelling gespeeld worden. De dienstdoende regering besloot de plannen voor de cultuurbezuinigingen over de volle breedte door te voeren. Linkse hobby's bla bla bla. 

Het theaterbestel plant zo ver vooruit, dat nu, twee en een half jaar verder, de gevolgen opnieuw te zien en te voelen zijn. Vorig jaar stopten flink wat gezelschappen en productiehuizen. Het geld was op. De tent kon dicht. Organisaties en mensen met jaren ervaring, moesten maar iets nieuws gaan vinden. De opslag moest leeg. Per opbod werd de apparatuur verkocht. Alles wat was opgebouwd kon de container in. Onnodig verklaard. Afgedankt.

Nu, weer een seizoen verder is het de volgende ronde. Ieder gezelschap probeert net zoveel , of liever nog, meer te spelen dan eerst. Er moet voor minder subsidie hetzelfde aantal speelbeurten gemaakt worden als eerder. De voorstellingen moeten net zo indrukwekkend of liever nog grootser zijn dan eerder. In de strijd om meer bezoekers te trekken moet alles uit de kast getrokken worden. Het publiek mag natuurlijk niet merken hoe krap het achter de schermen geworden is. Omdat de budgetten kleiner zijn, moet het werk met minder mensen gedaan worden. En is er minder beschikbaar om in te huren of aan te schaffen aan verlichting, geluid en hijsmaterialen.

"Dat vragen ze maar aan het theater, daar is spul genoeg". De artistiek leider/ster heeft meestal niet zo'n boodschap aan praktische bezwaren of natuurwetten. Dus gaan de jongens in het busje op pad naar theaters, die dankzij geslonken budgetten, het met minder man op de vloer moeten zien te rooien. "Dan komen we wel een uurtje eerder om het te redden". Met frisse tegenzin wordt er het beste van gemaakt. Bakkie koffie er in en we rossen die trailer wel leeg. De werk-en rust-tijdenwet creatief ontweken of domweg genegeerd. In een werkcultuur waar vooral doorgebikkeld moet worden, niet geluld maar gepoetst, zet iedereen een tandje bij. En nog een. 'Nog even en dan staat ie'.

Maar ook daar is de rek op een gegeven moment op. Dan kan er geen tandje meer bij, maar breekt het. Ik denk dan ook dat dit jaar er meer dan eerder mensen langdurig onderuit zullen gaan. Eerst tot het gaatje en dan afbranden. En de goeie gaan altijd als eerste. 
Nu, een week of zes in het nieuwe seizoen zie ik bij diverse gezelschappen en theaters de bui al hangen. Alsof de zomerstop al lang vergeten is en voorlopig niet meer terug keert. 
Met de herfstbladeren vallen de eerste collega's al om. 
Het kan wel eens een lange winter worden.