Gruwel

"Want tegenwoordig willen ze eigenlijk helemaal geen tas meer meenemen, maar ze moeten toch wel een paar boeken bij zich hebben".
"Is dit nou wat, deze?"
-Nou meneer dit is een heel stevig model geschikt voor laptops tot 17 inch, verkrijgbaar in 12 kleuren.
"Hoe sterk is deze tas dan?"
-Heel degelijk meneer. (Wat denk je zelf, hoe sterk is ie, moet je een cijfer, of een code, of het keuringsrapport waarin tot twee cijfers achter de komma staat hoeveel kilonewton het hengsel kan weerstaan?)
"Ja, deze kleur slaat natuurlijk nergens op".
-Het is wel een goedverkopende kleur meneer.
"Zo zie je maar weer dat mensen heden ten dage geen smaak hebben, nou Jaap Jan, moet je deze, of kijken we nog in een andere winkel verder, waar ze wel meer keuze hebben?"
-Kvinddezeookwelgoedpap
"Ik heur het al, we kijken verder naar een echte tas voor je laptop, die was ook al duur genoeg".

De patserige lul had een roze sweater om zijn dikke schouders liggen, polo'tje eronder en een restant wat vroeger een blond kapsel was geweest. Vooral de combinatie van plat Nijmeegs, versneden met een aangeleerd kakkineus accent, wekte weerzin. En medelijden met mevrouw patserige lul. Je zou er naast wakker worden. Veertig jaar lang, of één keer. Gruwel.

Ik wilde slechts een usb-stick afrekenen, maar kreeg ruim de tijd om vader en zoon te bekijken. Eenmaal aan de beurt zei ik tegen de verkoper:"Dat waren vast je favoriete klanten vandaag". -Daar mag ik helaas in functie niets over zeggen, antwoordde hij.

In de supermarkt zag ik dit briefje, 

daar zal vast iets mis zijn gegaan.

Nu maar hopen dat niemand het persoonlijk neemt