Uitgelachen

Na het eten was lonkte mijn bank. "Toe maar, even liggen kan best, da's goed voor je". 

Nou heb ik een prima relatie met mijn bank, al jaren kunnen we het goed samen vinden, 

maar af en toe wil ie teveel aandacht. "Sorry vriend, maar ik ga buiten spelen, 

er is een prachtige lucht en er zijn vast nog paarden of koeien om op de foto te zetten".

Rijdend door de Ooij speurde ik naar een kudde van het een of ander.

Bleken ze gewoon op dezelfde plek als vorige week te staan.

Mijn komst werd met het grootste gemak genegeerd.

Alleen de jongen kwamen van mijn flitsers proeven, 

de rest leek er aan gewend dat ik met een hoop spul tussen ze in kwam staan.

Vandaag stond er riet op het menu. Naast de Bisonbaai is nog een klein meertje,

meer een modderpoel, maar met dit weer met veel vers riet en gras.

Blijkbaar een lekkernij waarvoor het de moeite is om tot je knieën in de blubber te gaan staan.

Om de foto te kunnen maken die ik wilde moest ik er net verder in dan mij en mijn lage schoenen lief was. (mental note to self: volgende keer een lange broek tegen de distels en brandnetels aan en een paar laarzen om het droog te houden)

Terwijl ik in de modder aan het stuntelen was, stond een van de paarden me uit te lachen.

Die daar in het midden, even inzoomen:

Staat ie mij uit te lachen, met z'n gebit.

Maar ik kwam wel dichtbij genoeg om de foto te maken die ik wilde

Uitgelachen door een paard, onder schrammen, niet gelegen, 

maar wel weer een goeie avond