Scherpgerande struikjes

Maanden had ik er naar uitgekeken, het beste tijdstip afgewacht om toestemming te vragen. Daarna een gepaste timing gezocht om te vragen of ze ons wilden brengen en halen. En het mocht! En ze brachten ons! Het was 1986 en wij gingen naar Zwolle. In de IJsselhal speelde Dio, destijds mijn favoriete metalband. Het concert liep wat uit en na afloop stonden mijn ouders buiten te wachten. Omdat het wat langer duurde vroegen ze aan de beveiliging of ze misschien even binnen mochten kijken. Het concert was nog volop bezig. Mijn vader vertelde later dat wat hij daar zag, was zoals hij zich de hel had voorgesteld. Donker, stank, enorme herrie, lelijke gasten, rook en vuur. Wij hadden de avond van ons leven. De hel is een beeld wat van persoon tot persoon verschilt.

Vanmorgen bracht werk mij op een vakantiepark. Iets voor negenen passeerde ik de slagboom, nadat de evenementencoördinatrice me verbaasd had aangekeken toen ik kwam vragen waar ik kon gaan bouwen. Oh, is dat vandaag? Het grasveldje voor de friettent was verzonnen als speelplek. Mooi omzoomd met jonge scherpgerande struikjes. De zon scheen, een mongool met een bladblazer maakte zijn rondje en ik verzon op welke hoek we zouden gaan staan. De beloofde vrijwilliger om mee op te bouwen was nog even wat anders doen, maar zou echt komen. Echt. Dus de bus in mijn eentje leeg getrokken. Veel te zware zooi, door de scherpe struikjes heen, terwijl de bladblazer als een vlieg in een hotelkamer om me heen zoemde. 

Een rij volgeladen stationwagons uit de middenklasse trok voorbij richting uitgang. Volgens het reglement dient ieder op de vertrekdag voor 10.00 het park te verlaten. En zo geschiedde. Kinderen die nu al lamlendig achterin hingen. Vaders die nu al geen zin meer hadden in de rit. Moeders die iedereen nu maar vast een Mars gaven. Eindeloos was de rij auto's. De vakantie zat er voor hen op. Weer terug naar huis, school en werk na een week of twee op het park. Niet meer naar de campingsuper om voorverpakt brood, chips en cola te halen 's ochtends. Of tegen 11 uur maar eens patat voor het hele gezin. Niet meer mee doen aan de ochtendgymnastiek voor kleuters, met een Studio 100 deuntje knalhard uit de speakers. De meisjes die het 'Recrea-team' vormden, had het veel leuker geleken toen ze zich inschreven, dan hier 's ochtends met vette kinderen op een pleintje te staan hopsen. Nog twee weken, en ze mochten terug naar de VMBO in Roermond, Venlo of Weert.

Posters langs de weg kondigden de activiteiten van deze maand aan. Hollandse avond, braderie, live artiest "Alaniz", clown Cees, casino avond, live artiest "Roel" en kratten stapelen. Augustus zou een topmaand worden. De bladblazer had ondertussen plaatsgemaakt voor de vriesvrachtwagen van de Hanos, die ruim anderhalf uur zou gaan staan loeien en dampen naast het veldje waar ik aan het bouwen was. De koffie was oud, slap en lauw. En die vrijwilliger, die kwam niet.
De hel is een beeld wat van persoon tot persoon verschilt.

Echt waar 

(klik op de foto om in het groot te bekijken)