-Wat zegt u?
Of ma so je doer mie de sjoe hee.
-Sorry dat verstond ik niet helemaal.
Kan dea ok do gaon mie es keer magt.
-Ja da zin ons pap vroeger ok altijd, maar waar kan ik nou koffie krijgen?
Gewoon daar in de tent.
-?
Door omstandigheden stond ik vanochtend in Noorbeek, zo'n beetje het meest zuidelijke dorp van Nederland. De taal is daar anders. Anders dan wat ik ken of beheers. Of ambieer.
Omdat er verzonnen was dat we de voorstelling naast de kerk - negen traptreden boven het trottoir waar de bus stond -zouden spelen, had ik hulp nodig. Hulp om kisten en een hoop staal op de speelplek te krijgen. Aanvankelijk kreeg ik een man op een brommertje aangewezen om me te helpen. Hij was duidelijk aan de verkeerde kant van de 75 jaar aangekomen, en sprak geen Nederlands. Of, althans, ik vond het moeilijk te verstaan. Te moeilijk om er achter te komen waar de koffie stond. En na een uur in de stortregen op de snelweg in het heuvellandschap wilde ik wel een bakkie.
Die kisten? Nee dat zou echt niet gaan. "Ichgadichjiemandsturen", en weg was ie.
Een minuut of vijf later staan er twee mannen voor de bus. "Ik heb een hernia en hij is een mongool".
Kijk, daar kan ik mee werken. Dus ik antwoord: "Da's mooi want ik ben blind aan twee ogen en heb geen idee wat er moet gebeuren". "Dan zijn we dus snel klaar" sprak de hernia. Ze pakten flink mee aan, en de traptreden waren geen obstakel meer. De weersomstandigheden de eerste 4 voorstellingen wel, maar ondertussen hebben we weer kunnen douchen, en is het decor weer bijna opgedroogd in de wind. Het is volbracht, aldus de tekst onder het kruisbeeld in de kapel achter ons.
Welwillend en een beetje treurig
Geen opmerkingen:
Een reactie posten