We reden op een kar achter het paard. (Hij had een boerderij met koeien, wat kippen, een paard of wat en katten tegen de muizen.) Op weg naar de andere kant van het dorp. Ik wist dat we daarvoor een spoorwegovergang over moesten. Het hele stuk was ik bang dat het paard met z'n hoeven klem zou komen tussen de rails. Het idee dat er juist dan een trein aan zou komen en het paard niet los zou komen kon ik moeilijk van me afzetten. Op het moment suprême bleek er natuurlijk niets aan de hand. Het paard stapte rustig over de rail en zo'n hoef is ook veel groter dan de spleet naast het spoor. Wist ik veel, ik kon net boven de tafel uitkijken.
Ik was tijdens de Koninginnedag-fietswedstrijd van mijn fiets gelazerd en mijn knie lag open.
Ik janken, opa relativeerde; "Ach jungske, over een jaar voelde d'r niks meer van."
Een andere keer stonden we in de wei achter de schuur naar de koeien te kijken.
Een koe besteeg de andere, heel dicht bij ons.
Ze maakten er onverwachts veel geluid bij. "Opa, wat doen die koeien?".
"Die kijkt of het gras aan deze kant ook zo lekker is, zo hoog kan 'ie het beter zien."
"Oh."
Vanmiddag bezocht ik de dierentuin in Kleve. Heel anders dan ´Burgers´, veel kleiner en je mag de dieren voeren. Ze verkopen groene doosjes brokjes. Het gevolg is dat veel dieren meteen op je afkomen als je aan komt lopen. Heb je geen brokken zijn ze ook zo weer weg. Tenzij er geaaid wordt. Bij veel dieren kun je makkelijk dichtbij komen. Met name de langharige ezel en twee kamelen worden graag aangehaald. Prachtige zachte, beetje tragische beesten.
Die kameel doet overigens niet moeilijk van wie de aandacht komt:
Waarschijnlijk probeert de lama gewoon te zien hoe het gras verderop is
Alhoewel, wie zou er niet vallen voor zo'n buurvrouw?
De pony aan de overkant,
dacht er het hare van
Geen opmerkingen:
Een reactie posten