Point of view

Jaren geleden reden we regelmatig langs een bedrijf wat een bord aan de weg had staan met :

"Y. Swijtink kuikendelen roken". De vraag was of die in shag met grote vloei gerookt werden, of in een pijp. En of je als klant daar mee kon roken, of dat ze alles zelf oprookten. Welke delen werden gerookt? De kleine oranje kuikenpootjes? Of de afgeknipte snaveltjes? Oogjes?

Ondanks mijn nieuwsgierigheid ben ik nooit gestopt en naar binnen gegaan. 

Deze machine deed me vanmiddag daar aan denken. Grill plezier? Ik zie ze niet lachen.

Een kermisattractie voor dooie kippen

Hoera!

Hoera,
extrabelegen is vandaag 1 jaar oud geworden!
Wat begon als een lauwe poging om een filmpje en een foto op het net te zetten, 
is aardig uit de hand gelopen.
258 berichten die samen 7726 keer aangeklikt werden. 

Nog wel steeds onregelmatig, onnozel en onbeperkt.

Leuk om te zien, en te horen dat er in dat jaar, een vaste groep lezers ontstaan is, 
en dat die groep blijft groeien. 
Dat helpt op dagen dat ik er niet zoveel voor voel om weer een blogje te maken.
(Op andere dagen maakt me dat niks uit, en houd ik mijn gezwatel voor me)

De reacties op de plaatjes die ik plaatste hielpen ook om er meer en betere te schieten.
Mede door het publiceren van foto's hier, heb ik besloten van fotografie ook mijn vak te maken.
Toen ik begon, had ik niet echt een idee waar het heen zou gaan met dit blog.
Een jaar verder ook niet. En dat blijkt geen probleem.
Ik rotzooi maar wat aan, en zolang ik er schik in hou, ga ik gewoon door.

Bedankt voor het lezen, alle reacties, (zowel via de mail als op dit blog)
en voor het luisteren naar mijn gezever.

Vanmiddag aten we taart en mocht ik het kaarsje uitblazen

Man who writes

"Stiekem komt er toch nog wel wat bij kijken". 
Da's niet eens stiekem, sterker nog, het lijkt wel werk.
"Ja, dat bedenk je je niet, dat dat allemaal moet".
En toch is het nodig.

Vorige week schreef ik al hoe ik 400 gaatjes in evenzoveel bamboestokken boorde.
Vandaag mocht alles ingepakt en wel, ingeladen worden in het ruim van de Noordstar.
Een van de boten die onder de vlag van "Men who sail" vaart.
Zij varen de kunstwerken co2 neutraal naar Vlieland.

Ik mocht op mijn beurt, net iets minder co2 neutraal, de hele mik naar Amsterdam rijden.
Voelde me even "Man who Drives to Men who Sail".

Zonnebril op, 
Ani en Plots op de radio, 
volle bak.
Vlieland here we come!

Hij kijkt ook als een "man who sails"
(voor zover dat kan als je geen baard hebt)

Blob

Dag

De bedoeling was om een stukje te schrijven over de voor en achterkant van die ene vlinder.

Maar toen hoorde ik, dat de buurman van een paar deuren verderop, is overleden tijdens een wielrenwedstrijd waar hij aan mee deed. In Oostenrijk werd hij frontaal door een auto geraakt.

We zwaaiden een paar dagen geleden nog naar elkaar, zoals we al jaren deden.

Dat was dus de laatste keer. 

Dag Karel.

Markerings-petit-four

Je opeens realiseren wat je aan het doen bent, kent u die uitdrukking?
Zo nu en dan, en eigenlijk steeds vaker, kijk ik om me heen en besef ik wat ik aan het doen ben.
Gister nog, besefte ik me dan ik luidkeels "Klik" stond te roepen, een paar honderd keer, voor een groep mensen die met gekke hoedjes op een feestje naspeelden op het Waalstrand. Ondertussen maakte ik bij iedere Klik een foto. Dat klinkt bijna net zo absurd als het was.

Gistermiddag realiseerde ik me dat ik al een uur op een flinke ladder stond, te kijken naar drie meisjes die serviesgoed en kopjes verplaatsten. Ze zeiden daarbij dingen als: "Het derde koekje is het noorden" en "Is dit de markerings-petit-four?" Om de paar tellen drukte ik op de camera-afstandsbediening. Je kan ook op een kantoor werken, of aan de weg. Dan is wat ik doe misschien zo gek nog niet,

Graag had ik wat van de foto's van gister getoond, maar die mogen voor vier oktober nog niet naar buiten.
Dan maar een paar plaatjes van Duitse dieren.

Opa en een kameel

Opa was 65 jaar ouder dan ik. Op mijn zevende overleed hij. Heel veel heb ik dus niet meegemaakt met hem. Een aantal flarden staan me toch nog helder voor de geest. 

We reden op een kar achter het paard.  (Hij had een boerderij met koeien, wat kippen, een paard of wat en katten tegen de muizen.) Op weg naar de andere kant van het dorp. Ik wist dat we daarvoor een spoorwegovergang over moesten. Het hele stuk was ik bang dat het paard met z'n hoeven klem zou komen tussen de rails. Het idee dat er juist dan een trein aan zou komen en het paard niet los zou komen kon ik moeilijk van me afzetten. Op het moment suprême bleek er natuurlijk niets aan de hand. Het paard stapte rustig over de rail en zo'n hoef is ook veel groter dan de spleet naast het spoor. Wist ik veel, ik kon net boven de tafel uitkijken.

Ik was tijdens de Koninginnedag-fietswedstrijd van mijn fiets gelazerd en mijn knie lag open.
Ik janken, opa relativeerde; "Ach jungske, over een jaar voelde d'r niks meer van."
Een andere keer stonden we in de wei achter de schuur naar de koeien te kijken. 
Een koe besteeg de andere, heel dicht bij ons. 
Ze maakten er onverwachts veel geluid bij. "Opa, wat doen die koeien?". 
"Die kijkt of het gras aan deze kant ook zo lekker is, zo hoog kan 'ie het beter zien." 
"Oh." 

Vanmiddag bezocht ik de dierentuin in Kleve. Heel anders dan ´Burgers´, veel kleiner en je mag de dieren voeren. Ze verkopen groene doosjes brokjes. Het gevolg is dat veel dieren meteen op je afkomen als je aan komt lopen. Heb je geen brokken zijn ze ook zo weer weg. Tenzij er geaaid wordt. Bij veel dieren kun je makkelijk dichtbij komen. Met name de langharige ezel en twee kamelen worden graag aangehaald. Prachtige zachte, beetje tragische beesten.

Die kameel doet overigens niet moeilijk van wie de aandacht komt:

Waarschijnlijk probeert de lama gewoon te zien hoe het gras verderop is

Alhoewel, wie zou er niet vallen voor zo'n buurvrouw?

De pony aan de overkant, 

dacht er het hare van

Bakje yoghurt

Net als zaterdag de hele dag aan de stop-motion gewerkt.
Meer dan 2000 plaatjes vastgelegd.
Tegen de tijd dat ze gaan bewegen zal ik het hier laten zien.
Tot die tijd zal je het moeten doen met een bakje yoghurt.

Sterker nog, een leeg bakje yoghurt

Niets bijzonders

In de kinderboerderij gebeurde niets bijzonders.
Daar was iedereen tevreden mee.

Iedereen?

Ja iedereen.

Bijna dan.

Helder

Tuurlijk, is duidelijk, nee joh, geen probleem.

Nee echt niet. Komt goed. Zeker. Ja hoor.

Prima. Echt, zeg het maar!

Vliegen in het tegenlicht

De spullen waren binnen, ze hoefden alleen nog op maat gemaakt.
Respectievelijk 14 cm draadstaal en 7 en 2 centimeter pvc pijp.
En dat alles 400 keer. Oh ja, ook 400 gaatjes in evenzoveel bamboe stokken.

"Tjongejongejonge" hoor ik de vaste lezer verzuchten, "Waar heb dat helemaal voor nodig?"
Over een paar weken gaan we Windwensmolens op Vlieland maken, en omdat we daar geen werkplaats hebben, maar Peter er wel een in Nijmegen heeft, kon er vandaag gezaagd en geboord worden. In prima Buurman-en-Buurman-traditie sloegen we ons er door heen.

Na het eten was de keuze eenvoudig, 
crashen op de bank, of toch even de Ooij in, 
het dreigde een mooie zonsondergang te worden.
En dat was het, zelfs met vliegen in het tegenlicht.

Zonder titel

Geduld

Dus dat ene besje volgt met vier besjes afstand en springt dan de yoghurt in?
Eerst springt deze platenhoes uit de kast en dan komt je hand in beeld.
Kleine stapjes!
Over een tel of tien is er weer een wolk, iedereen klaar?
Het waait echt te hard om de hazen te laten voetballen.
Nog drie stappen en die haas is weg.

Allemaal zinnen die je niet zo vaak hoort. 
Vandaag wemelde het er van. 
De hele dag opnames gemaakt.
2362 om precies te zijn. Klik, stapje, klik, haas verzetten, stapje, klik. 
Om straks 12 beelden per seconde te hebben moeten er nu veel gemaakt worden, 
en een paar voor de reserve, dan kunnen we kiezen. De eerste opnamedag zit er op, 
de bedscene is er bij in geschoten, die volgt later. 
Morgen digitaal onkruid wieden in de beelden.

Haas op een bankje

Slachtpartij

Onder aan dit blog staat geen, echt geen foto van een spin.
Ook niet voor de grap.
(Enkele vaste lezers van dit blog hebben het niet zo op spinnen, of plaatjes ervan, en om te voorkomen dat ze meteen wegklikken moest die eerste zin daar staan.) (er staat alleen een kleine rijmende libelle, niks aan de hand)

Zoals ik al eerder schreef heb ik deze zomer meer dieren in huis dan mij lief is. Door de laatste aanvulling lijkt er een meer natuurlijk evenwicht te ontstaan. Een paar weken geleden kocht ik een 'fruit vliegjes vanger'. Een potje met limonade er in en een opening groot genoeg om wel in, maar niet uit te kunnen. Mooi. Jammer dat er een zwerm van die rotvliegjes op af komt en er rondom blijft cirkelen. Een aantal verzuipen in de limonade maar de rest lijkt zich prima te amuseren met z'n allen, beetje likken aan de buitenkant, muziekje erbij en af en toe een tukje. Sympathiek van mij om ze wat bij te voeren, daar niet van, maar het originele idee -jullie moeten weg of dood of allebei- schiet er wat bij in.

Boven de koffiemolen zit sinds enkele dagen een spin in een web. Niet een heel indrukwekkende, maar toch. Tijdens mijn ontbijt zat ik te kijken naar de 'fruit vliegjes vanger' aan de ene kant in de keuken en die spin aan de andere. Een en een is twee, dus de 'fruit vliegjes vanger' met cirkelende vliegjes staat nu onder het web. Vlieg vooral nog een rondje boven de limonade, proost! 

Zie je wel, een kleine libelle

Beatles

Alsof ze samen verzonnen hadden vandaag de weg over te steken. En het fietspad. Met z'n allen tegelijk de deur uit. Met natuurlijk als gevolg dat er ongelukken van komen. Een paar lichte aanrijdingen, maar ook fatale botsingen. Keverpap of keversap, hoe zeg je dat? Natte plekken op het asfalt met de zwarte vleugeltjes er in. Opvallend trouwens dat als ze dood zijn, ze ook stoppen met glimmen. Misschien moeten ze ze blijven poetsen. Op de Veluwe was het al met al een slagveld vanmiddag. Terwijl voor de minder oplettende toerist er niets aan de hand was. De zon scheen, de bomen ruisten, en je kon kiezen uit aardbei of vanille.

Ook zo knap dat als ze in natte kak zitten, de haartjes op hun buik schoon en droog blijven

Geheim

Als voorbereiding op de filmopnames volgende week, 
hadden we vandaag een testdag.
Testen wie, hoe en waar.
Gelukkig was het mooi weer toen we naar buiten mochten.
Volgende week staan er op het waalstrand mensen met een raar hoedje op 
te springen in het zand, 
maar dat weten ze nu nog niet, 
dus dat houd ik nog even geheim.
Dat het een mooi filmpje gaat worden is al geen geheim meer.

De wolk was net iets groter dan de stad

Kip mi juin en veul volk

De zorgboerderij zorgde geweldig voor ons vandaag

Kip

Juin

Veul volk

Mit oder ohne zwiebeln

"Ihr haus fúr niveauvolle Festlichkeiten" stond er onder aan de rekening.

De reis ging naar Wassenberg, Duits Limburg. Op een bult naast de restanten van een fort speelden we in een park. Het tentje naast ons serveerde broodjes worst (mit oder ohne zwiebeln) en vier soorten bier, maar om half elf hoefde dat nog niet perse. Koffie wel. Maar dat hadden ze niet. Dus naar het hotel wat naast het park lag. Alsof je een grot inliep ging het licht uit. Alles donker hout, van ver voor het grenen tijdperk. Middeleeuwse harnassen in de gang, donkerbruine schrootjes aan het plafond en geen personeel te bekennen. Terug naar de donkerbruine receptie. Zit daar Lurch achter de balie. Of eigenlijk Willy de Ville die Lurch immiteert. Broodmager, zwart geverfd achterover geplakt haar en sik, ernstig slechtzittend pak en bloedje sacherijnig. Kaffee? Ja dat er ook nog wel bij.

Even later verscheen hij weer uit het niets met een cappuccino en een espresso die allebei het predicaat "Gore Bak" met verve mochten voeren. "Fünf euro segzich bitte." Voor dat geld wilde ik ook wel naar het toilet. Verscholen in de catacomben waren ook die uitgevoerd in stemmig donkerbruin. In de gang stond een machine met zeker honderdvijftig toetsen, waarschijnlijk een originele Enigma machine. Wat in deze kelders is gebeurt wil ik niet over nadenken. Hoor ik kreten uit het stookhok komen?

Onze zangeres had bij wijze van kleedruimte een kamer in het hotel gekregen, in het parkje was geen spiegel of privacy. Ze had verzonnen dat het voor Lurch ook niet leuk was dat ie altijd aangestaard wordt. En nooit eens iemand iets vriendelijks zegt, en besloot daarom extra aardig te zijn. Hij opende haar kamerdeur, zij vroeg of ze misschien een kop koffie kon krijgen, hij antwoord met een afgemeten: "Selbstverständlich". Even later zweeft hij de kamer weer in met de koffie en de vriendelijke toevoeging: "Kassieren bitte". Uh ja, oh, ik reken wel direct af. Tot zover het extra aardig doen. 

"Ihr haus fúr niveauvolle Festlichkeiten", in die kelder, met hém?

Het fonteintje maakte trouwens een raar geluid

Scherpgerande struikjes

Maanden had ik er naar uitgekeken, het beste tijdstip afgewacht om toestemming te vragen. Daarna een gepaste timing gezocht om te vragen of ze ons wilden brengen en halen. En het mocht! En ze brachten ons! Het was 1986 en wij gingen naar Zwolle. In de IJsselhal speelde Dio, destijds mijn favoriete metalband. Het concert liep wat uit en na afloop stonden mijn ouders buiten te wachten. Omdat het wat langer duurde vroegen ze aan de beveiliging of ze misschien even binnen mochten kijken. Het concert was nog volop bezig. Mijn vader vertelde later dat wat hij daar zag, was zoals hij zich de hel had voorgesteld. Donker, stank, enorme herrie, lelijke gasten, rook en vuur. Wij hadden de avond van ons leven. De hel is een beeld wat van persoon tot persoon verschilt.

Vanmorgen bracht werk mij op een vakantiepark. Iets voor negenen passeerde ik de slagboom, nadat de evenementencoördinatrice me verbaasd had aangekeken toen ik kwam vragen waar ik kon gaan bouwen. Oh, is dat vandaag? Het grasveldje voor de friettent was verzonnen als speelplek. Mooi omzoomd met jonge scherpgerande struikjes. De zon scheen, een mongool met een bladblazer maakte zijn rondje en ik verzon op welke hoek we zouden gaan staan. De beloofde vrijwilliger om mee op te bouwen was nog even wat anders doen, maar zou echt komen. Echt. Dus de bus in mijn eentje leeg getrokken. Veel te zware zooi, door de scherpe struikjes heen, terwijl de bladblazer als een vlieg in een hotelkamer om me heen zoemde. 

Een rij volgeladen stationwagons uit de middenklasse trok voorbij richting uitgang. Volgens het reglement dient ieder op de vertrekdag voor 10.00 het park te verlaten. En zo geschiedde. Kinderen die nu al lamlendig achterin hingen. Vaders die nu al geen zin meer hadden in de rit. Moeders die iedereen nu maar vast een Mars gaven. Eindeloos was de rij auto's. De vakantie zat er voor hen op. Weer terug naar huis, school en werk na een week of twee op het park. Niet meer naar de campingsuper om voorverpakt brood, chips en cola te halen 's ochtends. Of tegen 11 uur maar eens patat voor het hele gezin. Niet meer mee doen aan de ochtendgymnastiek voor kleuters, met een Studio 100 deuntje knalhard uit de speakers. De meisjes die het 'Recrea-team' vormden, had het veel leuker geleken toen ze zich inschreven, dan hier 's ochtends met vette kinderen op een pleintje te staan hopsen. Nog twee weken, en ze mochten terug naar de VMBO in Roermond, Venlo of Weert.

Posters langs de weg kondigden de activiteiten van deze maand aan. Hollandse avond, braderie, live artiest "Alaniz", clown Cees, casino avond, live artiest "Roel" en kratten stapelen. Augustus zou een topmaand worden. De bladblazer had ondertussen plaatsgemaakt voor de vriesvrachtwagen van de Hanos, die ruim anderhalf uur zou gaan staan loeien en dampen naast het veldje waar ik aan het bouwen was. De koffie was oud, slap en lauw. En die vrijwilliger, die kwam niet.
De hel is een beeld wat van persoon tot persoon verschilt.

Echt waar 

(klik op de foto om in het groot te bekijken)

Zout

Samen aan het zout

(en die ijzeren pin is om te oefenen voor shoarma)

Omstandigheden

Sjeu da hoe ie joa og noa mich?
-Wat zegt u?
Of ma so je doer mie de sjoe hee.
-Sorry dat verstond ik niet helemaal.
Kan dea ok do gaon mie es keer magt.
-Ja da zin ons pap vroeger ok altijd, maar waar kan ik nou koffie krijgen?
Gewoon daar in de tent.
-?

Door omstandigheden stond ik vanochtend in Noorbeek, zo'n beetje het meest zuidelijke dorp van Nederland. De taal is daar anders. Anders dan wat ik ken of beheers. Of ambieer.
Omdat er verzonnen was dat we de voorstelling naast de kerk - negen traptreden boven het trottoir waar de bus stond -zouden spelen, had ik hulp nodig. Hulp om kisten en een hoop staal op de speelplek te krijgen. Aanvankelijk kreeg ik een man op een brommertje aangewezen om me te helpen. Hij was duidelijk aan de verkeerde kant van de 75 jaar aangekomen, en sprak geen Nederlands. Of, althans, ik vond het moeilijk te verstaan. Te moeilijk om er achter te komen waar de koffie stond. En na een uur in de stortregen op de snelweg in het heuvellandschap wilde ik wel een bakkie.

Die kisten? Nee dat zou echt niet gaan. "Ichgadichjiemandsturen", en weg was ie.
Een minuut of vijf later staan er twee mannen voor de bus. "Ik heb een hernia en hij is een mongool".
Kijk, daar kan ik mee werken. Dus ik antwoord: "Da's mooi want ik ben blind aan twee ogen en heb geen idee wat er moet gebeuren". "Dan zijn we dus snel klaar" sprak de hernia. Ze pakten flink mee aan, en de traptreden waren geen obstakel meer. De weersomstandigheden de eerste 4 voorstellingen wel, maar ondertussen hebben we weer kunnen douchen, en is het decor weer bijna opgedroogd in de wind. Het is volbracht, aldus de tekst onder het kruisbeeld in de kapel achter ons.

Welwillend en een beetje treurig

Dragonfly

Naar mate ik langer naar beesten om me heen kijk, 

realiseer ik me steeds meer dat ik er bar weinig vanaf weet.

Ondanks mijn gebrek aan kennis heb ik wel duidelijke voorkeuren.

Als het zoemt, bijt of steekt heeft het weinig kans tot het selecte clubje van favoriete lievelingsdieren te gaan behoren. Ik heb mijn portie deze zomer wel weer gehad. 

Zowel mijn scheenbenen als ik vinden het wel welletjes met het steken en bijten. 

De afgelopen weken is de stand nare beesten - scheenbenen: 17 - 0.

Natuurlijk allemaal mijn schuld, ik moet zo nodig in een korte broek rond zonsondergang aan de waterkant gaan staan fotograferen. Daar is het voor hen een thuiswedstrijd. 

Nou zou je zeggen dat thuis in bed in mijn voordeel zou moeten zijn, helaas, daar is de score zoemende prikmuggen - Ik: 8 - 3. Met de kanttekening dat de beten na een week of drie verdwenen zijn, maar voor de drie muggen hun toekomst direct verdwenen was.

Als vegetariër vind ik het ook niet helemaal eerlijk,  ik eet hen niet,

dan zou het wel zo aardig zijn als ze mij ook met rust zouden laten.

Ja maar, hoor ik het addergebroed reclameren: 

"Jij rijdt wel auto, en plet er zoveel van ons tegen je voorruit dat je argument geen stand houdt". 

PECH VOOR JULLIE! 

Hahaha! (Diabolische lach) (krabt nogmaals aan scheen)

Libelles zijn oké, ze bijten niet en in het Engels hebben ze een heel stoere naam

Psychologie op het water

 Rorschach-nest 1

Rorschach-nest 2

Pluis met rode-draad-plantje

Pesto

Straks een potje kaarten, eerst koken.
Geen zin in veel gedoe. Pasta pesto? Lekker!

Sloop een basilicumplant. Potje, aarde en de dikste stelen mogen het raam uit, de rest gaat er in.

Mik er kaas, pitten, olie en peper bij.

Even flink met de staafmixer tekeer gaan.

Hatseflats, heerlijke pesto.

Smakelijk!

(en succes met kaarten)

Leeg

Het zal de tijd van het jaar zijn. 
En het seizoen. Misschien ook de temperatuur.
Maar de stad is leeg. 

Niet alleen in verhouding met twee weken geleden toen wandelaars en andere toeristen het hadden overgenomen. Nee überhaupt. Geen auto's op de Keizer Karel. Vrije parkeerplaatsen bij mij in de straat. Bij de kaasboer waren geen klanten (maar was het wel de helft van de buitentemperatuur, dus ik ben even gebleven). Zelfs terrassen waren maar matig bezet. In de -normaal drukste- winkelstraat hingen de straatverkopers van Vara/Amnesty/Trouw/Spa en de Volkskrant lam tegen de gevels. Elkaar maar lastig aan het vallen. Geen rij bij de super. Geen bouwvakkers op Plein 44.
De stad heeft blijkbaar pauze.

Lekker.

Op de distels was het gek genoeg dan weer een drukte van jawelste

Joep

Oh, Ik ga wel aan de kant dan kunt u de foto maken.

-Nee hoor ga je gang, ik fotografeer alleen de dieren.

Waar ist veur, veur de krant of een blaadje?

-Het is alleen voor mezelf, ik wil leren fotograferen en ben aan het oefenen.

Oh ja. Dus ik ken ze gewoon voeren?

Tijdens deze kennismaking stond er een ezel op een meter afstand heel hard te balken. Dat praten moesten wij maar een andere keer doen, dat zakje wortels was waar het over ging. En wel nu. Het is net drie uur geweest, dus krijgen we wortels. Is het nou eindelijk klaar met dat gepraat? Hallo?

Ze weten dat ze wat krijgen, dus dat moet ik dan ook maar geven. Want wij wonen hier tegenover en mijn man is ook vrijwilliger bij de kinderboerderij, dus wij letten altijd op. Iedere middag rond een uur of drie krijgen ze wat. Als ik de deur open do komen ze al. Begint Joep meteen te roepen. Die weet echt wel dat ie wat krijgt.

In hoog tempo werken de ezel en pony's de voorraad worteltjes weg.

Nou zijn d'r ook mensen die geven ze troep hier. Gooien ze d'r beschimmeld brood over het hek. Ik naar die vrouw toe en ik vraag of ze dat zelf ook eet. Staat ze me moeilijk aan te kijken. Ik zeg je kan het zelf opruimen die troep. Komt mijn man net thuis en die kom d'r bij staan, dus die zegt, nou ga jij meteen alles opruimen. Kon ze met d'r lange rok over het hek klimmen en d'r tas weer vol laaien. Die laat het wel uit d'r kop om dat nog eens te doen. Nee, wij letten hier wel op. Zo de wortels zijn op, nou ga ik naar huis want ik moet vlees gaan bakken voor als mijn man thuis komt. 

Goeiemiddag meneer!

Goeiemiddag mevrouw.

Joep