Maar ja, belofte maakt schuld, dus gingen we nu alsnog. Precies op tijd om ook een nieuwe, vermeende Rembrandt te zien.
Er hingen er meer van hem en eerlijk is eerlijk, die jongen kon leuk schilderen. Anderen waren in die tijd ook lekker bezig, maar hij had wel aanleg. Van de mooiste schilderijen werden de beroerdste foto's gemaakt. Met trillende handen en een oude Iphone, of met heel veel gedoe en een grote camera en zonder eigenlijk naar het doek te kijken. Dat gaan ze thuis vast nog doen.
In een ander gedeelte over groepsportretten van zeventiende eeuwse Amsterdammers volgende we de audiotour van Hans Aarsman. Dat bleek een goed idee. Waar hij in de krant vrij droog foto's analyseert tot op het bot, deed ie dat hier met de portretten. Maar gelukkig met veel understatements en een goed gevoel voor humor. Daar knapt zo'n tentoonstelling lekker van op. Her en der zagen we mensen grinniken met hun oor aan audiotour-speler.
Zo bleek een valse belofte toch een prima dag te veroorzaken.
Doeken, heel veel grote oude doeken
met mensen, heel veel oude mensen,
die, om met Aarsman te spreken,
"Er toch een beetje bij staan alsof ze van de lokale toneelvereniging zijn".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten