Klont

In het voorbijgaan viel het op.

Vanuit een ooghoek.

De tekst op het pak kattenbakvulling.

"Ik houd het gwoon graag netjes"

(Ik ga niets over het verschrikkelijk lelijke woord gwoon schrijven, 

maar als je als supermarkt dat als huismerk kiest is dat wel een diagnose waard)

En de omgeving waar ik dat woord in las. 

Overigens gaat de rest van de tekst bij nader bestudering natuurlijk ook helemaal nergens over:

"Absorbeert nare geurtjes" - Kattenzeik en kattenkak zijn binnenshuis en zeker met deze temperaturen als "nare geurtjes" te omschrijven, maar daarmee doe je de helse ammoniakwalm toch echt te kort.

"ultra klontvormend", - los van dat het heel smerig klinkt zegt het niets. Is "ultra" beter dan "mega" of "super"?

"Gaat 4x langer mee" - Langer dan wat of wie?

"Makkelijker tussendoor te verschonen door klontvorming" - Niet door ultraklontvorming?

Tussendoor wat? De hoofdmaaltijd en het toetje? 

Parkeren

Ook vandaag aan het klussen in een bloedheet theater. 
Ik zal jullie niet vermoeien met de details. 
Op de heenweg wist ik direct weer wat voor dag het was. 
De term zondagsrijder is niet voor niet uitgevonden. 
Iedere zondag als ik achter het stuur zit verbaas ik me weer. 
Juist dan is er plek genoeg in de trein.
Pak die dan als je niet kan rijden.
Als je over twee kilometer linksaf wil, 
hoef je nu nog niet links te gaan rijden.

Echt niet.


Parkeren is ook een uitdaging.

Sommigen doen het soepel
Sommigen iets minder soepel

Het kan behendig
Of doordacht

Heel slordig
Of juist strak

Lekker creatief

Best wel rock 'n roll
Best wel death metal

En soms geven anderen goed advies

Een paar weken geleden, 

net voor de bomen in de straat goed en wel in bloei gingen 

en de straat roze, dan wit  en later bruin zouden kleuren

verzamelde een hele kudde schoonmakers zich hier. 

Met bladblazers en veegwagens waren ze een uur zoet.

Om het stof van de straat,

te verplaatsen naar de geparkeerde auto's

Cowboys en mongolen

Goeie dag vandaag. Waar ik vermoedde een studenten-dans-festival te gaan draaien, bleek het net anders te zijn. De studenten hadden anderen aan het dansen gezet. En hoe. Een autist waarvoor zelfs mij aankijken al veel te moeilijk was. Vijf bejaarde blinde vrouwen die een dansje doen op Johnny B Good. En alsof dat niet genoeg was drie dansers die drie mongolen mét het syndroom van Down door een choreografie heen sleepten. Top. Combineer dat met tropische temperaturen en je kan je voorstellen dat de sfeer niet meer kapot kon.

Gelukkig speelde op een steenworp afstand Tom Russel. En ik mocht er heen.
Dat hielp. Tom doet het al even. Hij is 66 en bracht ruim 30 platen uit.
Vandaag in zijn eentje met een akoestisch gitaartje.

Komt op speelt een fragment van een nummer en vraagt het publiek van wie dat was. Doet dat nog eens en nog eens. Bijna vijf minuten popkwis in ouwe country. Het publiek kende ze allemaal. Waarschijnlijk ook omdat dat liedjes waren uit de tijd dat het publiek nog jong was. Wij waren met afstand de jongste bezoekers.

De man met de cowboyhoed stelt zichzelf voor als Railroad Jack en vertelt dat na het volgende nummer Tom Russel zal komen. Na dat liedje loopt ie af en komt meteen weer op.
De zaal grinnikt. Hij speelt een prima set van covers en eigen liedjes. Vertelt wat sterke verhalen tussendoor om het allemaal wat extra smaak te geven. In een van de laatste liedjes hoor ik hem zingen: "You don't need teeth for kissing girls or smoking cheap cigars". 
Fijne vent, mooie liedjes. Luister maar hier.

Oud

Ja. Ik ben officieel oud geworden.
Zo oud dat de kleine lettertjes op ingrediëntenlijstjes op potjes moeilijk te lezen zijn.
Zo oud dat ik vorige week de dmx-adressen op een lichtplan niet kon lezen. 
Ook niet na mijn bril gepoetst te hebben en een zaklamp er bij gepakt.
Na de oogmeting vandaag kreeg ik dan ook het advies om voor een multifocale bril te kiezen. Dan ben je dus oud.

Terwijl ik zat te wachten om naar de slachtbank geleid te worden, oogmeetruimte gebracht te worden, kwam er een vrouw binnen. Ze keek rond. Een verkoper vroeg of hij haar kon helpen. "Ja, ik zoek mijn man". "Deze?" vraagt hij en wijst de man naast haar aan. 
"Ja!"
Die had duidelijk ook een bril nodig.

In de eerste meetruimte kwam ik binnen, de opticien zegt:"leg je kin maar op deze steun". We werken het hele liedje af. Door naar kamer twee. "Leg je kin maar op deze kruk", zegt ze terwijl ze naar mijn rugzak kijkt. Ik begin al bij de kruk te knielen toen ze door had wat ze zei. Ze liep rood aan en begon zich te verontschuldigen.
Ik kan dan wel oud zijn, maar voorlopig ben ik nog wel een bijdehante teringlijer.

Music Meeting

Het jaarlijkse bezoek aan de Music Meeting pakte zonnig uit dit keer. Voor het eerst in tijden is de inrichting van het park aangepakt. Ten positieve. Meer mooie plekjes en de hippiemarkt is verdwenen. Mooi, want hippies kan je overal kopen en op zo'n festival loop je er toch maar mee te leuren. Moet ie ook wat drinken en eten en roken. Want zo zijn ze. Muzikaal hetzelfde als altijd. Een enorme lijst aan namen waar ik ongeveer niks van ken, maar ter plekke wel door verrast ben. 

Zo zag ik Quartabé uit Brazilie. Fijne band, luister maar hier. Zij spelen dan weer veel muziek van een overleden componist Moacir Santos. Ga ik dat weer luisteren, ontdek ik weer nieuwe dingen. Dat is leuk aan de Music Meeting, voor mensen met een brede muzikale interesse is er altijd weer veel moois te ontdekken. 
En ondertussen maakte ik een paar foto´s, want daar kwam ik eigenlijk voor.  

Gewoon

Gewoon een concertavond,

met leuke bandjes en rook, veel rook.

Soms heel weinig licht, en soms heel veel.

Gewoon een concertavond dus.

Hermitage

Een paar weken geleden beloofde ik haar mee te nemen naar de Hermitage. Vol goede moed en netjes aangekleed vertrokken we. Maar niet naar Amsterdam. Want ze kreeg een lintje en dat Hermitage-verhaal bleek alleen maar om haar agenda die dag te blokkeren. 
Maar ja, belofte maakt schuld, dus gingen we nu alsnog. Precies op tijd om ook een nieuwe, vermeende Rembrandt te zien.

Er hingen er meer van hem en eerlijk is eerlijk, die jongen kon leuk schilderen. Anderen waren in die tijd ook lekker bezig, maar hij had wel aanleg. Van de mooiste schilderijen werden de beroerdste foto's gemaakt. Met trillende handen en een oude Iphone, of met heel veel gedoe en een grote camera en zonder eigenlijk naar het doek te kijken. Dat gaan ze thuis vast nog doen.

In een ander gedeelte over groepsportretten van zeventiende eeuwse Amsterdammers volgende we de audiotour van Hans Aarsman. Dat bleek een goed idee. Waar hij in de krant vrij droog foto's analyseert tot op het bot, deed ie dat hier met de portretten. Maar gelukkig met veel understatements en een goed gevoel voor humor. Daar knapt zo'n tentoonstelling lekker van op. Her en der zagen we mensen grinniken met hun oor aan audiotour-speler. 
Zo bleek een valse belofte toch een prima dag te veroorzaken.

 Doeken, heel veel grote oude doeken

met mensen, heel veel oude mensen,

die, om met Aarsman te spreken,

"Er toch een beetje bij staan alsof ze van de lokale toneelvereniging zijn".

Punks

Met veel enthousiasme werd me een boek aangeraden. Een hele serie sterke verhalen hoorde ik al voor ik een pagina las. Dat klonk als iets wat ik wel wilde lezen. maar in praktijk lees ik veel minder boeken dan goed voor mij is. Niet dat ik dat niet wil, het komt er niet van. Pas, tijdens een weekend weg las ik met veel plezier een aantal hoofdstukken en daar bleef het weer bij.

De stagiaire vertelde vorige week dat ie veel punk luisterde. Dus we hadden al snel een gesprek. Ik heb ook wel eens naar een punkplaatje geluisterd. Toen NOFX ter sprake kwam vertelde ik over het boek wat ik daar over had liggen, maar nog maar een stukje in gelezen had. Bleek ie te kennen en sterker nog, hij had de luisterboek versie, voorgelezen door de bandleden zelf. Dat stond opeens ook op mijn telefoon. Want luisteren doe ik wel graag en veel.

Het boek vertelt de geschiedenis van een punkband ontstaan in het begin van de jaren tachtig in Los Angeles. De leden zijn het best te omschrijven als losgeslagen drugsverslaafde idioten die het leven voor zichzelf en iedereen om hen heen onmogelijk maken. Maar dan wel met humor. Verhalen die leuker zijn om te lezen dan om mee te maken. Een van de leden omschrijft hoe hij als jongetje ooit zijn eerste punknummer hoort. Sonic Reducer. Een nummer van de Dead Boys en weet dat dát het is. De snelheid, de tekst, de attitude. Dat wil hij ook.

Toen ik naar Nijmegen verhuisde kwam ik op een kamer terecht die niet perse brandschoon opgeleverd werd. In het pand woonden onder andere een stel leipe muzikanten en een paar junks. Het was er nooit saai. De bewoonster voor me was een week eerder gedwongen opgenomen en zou voorlopig niet meer terug komen. Dus op mijn eerste dag begon ik met de ramen te wassen. Die had ze grotendeels ingesmeerd met vaseline. Zowel aan de binnen- als aan de buitenkant. Blijkbaar had ze schreeuwend en poedelnaakt in een psychose uit het raam gehangen terwijl ze de vaseline rond wreef. 

Tussen de troep die achter gebleven was zat één cassettebandje. Daarop wat oude Iggy Pop, Ramones, en een paar nummers van een bandje wat ik niet kende. Lekkere punkdeuntjes, veel gedraaid destijds. Inderdaad, het bandje was de Dead Boys en ze openden met Sonic Reducer. Gelukkig waren de omstandigheden waarin ik dat nummer leerde kennen een stuk gematigder. Want gek genoeg zijn die punkverhalen leuker om te lezen dan om mee te maken.

Opsporing verzocht

De hoofdagent dankte ons voor onze aanwezigheid en aangeboden hulp om ons direct van de boot het eiland op te leiden. Verdeeld in vijf groepen kregen we een briefing waarin uitgelegd werd dat Thomas Vreeswijk sinds ongeveer twaalf uur vanmiddag vermist werd. Waarschijnlijk kon hij niet ver weg zijn, want de vermissing vond plaats op Forteiland IJmuiden. We kregen een plattegrond, een zaklamp en een A4tje met foto's van alle aanwezigen in het fort. Aan ons de taak te achterhalen wie er verantwoordelijk was voor de vermissing. Succes er mee.

In ruim drie uur leerden we karakters en motieven kennen. Ontsponnen verhaallijnen zich en vormden verdenkingen zich. Uiteindelijk volgde de ontknoping met de nodige ontploffingen.

Na afloop dronken we wat en kletste ik bij met een van de acteurs die nu de rol van vader van de vermiste jongen speelde. Een paar weken geleden stuurde hij een reclame-mail rond met de aankondiging van dit project. Precies op de dag dat ik ook de vraag kreeg of er een voorstelling was waar ik wel heen zou willen. Die had ik nog in ruil voor een klusje tegoed. Goeie timing. Het werd een bijzondere middag met een kruising van een groot opgezet spel met theater op een bijzondere locatie. Goeie keuze.

Een nee, ik vertel niet wat er met Thomas is gebeurd. Als je dat wil weten ga zelf maar helpen in IJmuiden. Hier kan je je aanmelden.

Spul

Op een apple laptop van ruim 1500 Euro

zag ik een sticker zitten over consumeren.

De bewegwijzering was helder en goed voorbereid,

toen bleek dat de expeditie linksaf was,

werd er ter plekke geïnnoveerd.

Tip

Met het vooruitzicht op een onverwachte vrije dag met mooie weer, maakte ik plannen om vroeg naar de dierentuin te gaan. Niet zo warm en mooier licht dan later op de dag. Net voor ik naar bed ging kreeg ik een mailtje. Een opdrachtgever die me tipte als ik inspiratie nodig had, ik naar Anholter Schweiz moest gaan. En dat ik Deet mee moest nemen.

Waarom ook niet? Opgezocht en gevonden dat dat net bij Doetinchem de grens over is. Goed te overzien. Dus liep ik om half elf door een uitgestorven park. Op de parkeerplaats had ik zes auto's geteld. Lekker. Veel dieren bleken effectief verstoppertje te spelen, maar een paar wilden wel op de foto. Met name de ezels en de geiten speelden fijn mee. Hielp ook dat ze jongen hadden die statieven, flitsers en mij reuze spannend vonden. 

Tegen lunchtijd zag ik in een vijver een wanstaltige nep-rots met een houten huis in Zwitserse stijl staan. Aha, vandaag de naam. Vol terras, blijkbaar waren er ondertussen wat auto's bij gekomen. In een park met vijf kilometer paden is er ook plek zat om een paar extra toeristen te verdelen.

(als  je inzoomt op deze foto zie je tussen de pootjes twee grote muggen vliegen)

Met mijn koffie, Spa rood en een broodje kaas was ik duidelijk de uitzondering. Om me heen werden worsten, patatten, meer worst en grote ijscoupes gegeten. Dit alles begeleid door minimaal een halve liter bier. Ik was echt de enige zonder. Even kwam ik in de verleiding. Een stukje verderop stond een vader zijn kinderen te negeren en in de zon een groot glas rustig maar resoluut naar binnen te gieten. Jammer dat ik de Bob was. 

Bij de geitjes kwam een kudde Nederlandse fotografen binnen zetten. Gewapend met gigantische lenzen en gekleed in camouflage print leken ze op een groep foto-commando's. Maar dan met een Achterhoeks accent en serieus overgewicht. Hardop maakten ze plannen voor de te nuttigen lunch. Dat werd geen broodje kaas, zoveel was duidelijk.

En dat ik Deet mee moest nemen werd me ondertussen duidelijk. 
De dieren die ik fotografeerde waren heel vriendelijk, 
de muggen die mijn scheenbeen ontdekten helaas een stuk minder.

Sonic Whip

Na een lange dag met heel veel bands kwam er nog eentje. Het hoofdprogramma was al klaar en voor de liefhebbers was er nog een toetje.

Gnod heet het gezelschap.

Ze kwamen wat er nog over was van het publiek even grondig omploegen.

Compromisloos werd een uur lang aangevallen.

Linkse rakkers als ze zijn werden er af en toe wat opruiende teksten bij geroepen.

Waarschijnlijk zien ze het vastmaken van gitaareffecten in een kistje of op een plank ook als reactionair en koloniaal, want die lagen lekker los op het podium. Zo los dat toen de zanger enthousiast naar de linkerkant van het podium hopste, hij met zijn voet in de losse kabels bleef hangen. Daarmee trok hij een paar stekkertjes los. De bebaarde eigenaar moest vervolgens weer geluid er uit zien te krijgen. Daar was ie even zoet mee. Gelukkig wachtte de rest van de band niet, die rosten gewoon lekker verder terwijl de apestonede crust uitvogelde welk stekkertje nou waar in moest.

Na een minuut of wat deed alles het weer en konden ze gezamenlijk proberen de zaal leeg te spelen. Dat lukte maar gedeeltelijk, want wat er aan publiek over was, had duidelijk een goeie tijd. Logisch, want tussen de herrie en losse kabels door, is het een heel lekker bandje.

ASG

Gnod

Pendejo

Church of the cosmic skull

Insect Ark

Monolord

Publiek bij Monster Magnet

Nog een keer Pendejo

Saaie mannen blues

Dat kan natuurlijk ook. Dat ze er echt geen zin in hebben. 
Dat ze net een festival vlak bij gehad hebben en nu moeten ze in zo'n zaaltje.
Komen er ook nog eens weinig mensen kijken.
Dan kan je heel verveeld binnen komen en de soundcheck futloos er door heen jassen.
Uitgebreid voetbal gaan kijken op tv.
Oh ja, kak, moeten ze nog optreden ook.

Op de automatische piloot werd er platgetreden blues voor het halflege zaaltje gespeeld.
Jammer, want ooit maakte ie een hele mooie plaat. Daar stond geen saaie mannen blues op, maar mooie liedjes. Luister maar hier

Ondanks de negen dubbele espresso's werd ie vandaag niet echt wakker.
Ik vroeg of ie een feestje had gehad.
Nee, dat wat het niet.
Dus een avond als altijd.
Ja eigenlijk wel.
Arme lever