Weerzien

Stiller dan normaal bleef de bok liggen. Hij wilde wel geaaid worden, herkauwde regelmatig, maar verder zat er weinig beweging in. Het was ook niet zo heet dat dat het probleem was. Met zo'n twintig graden aan het eind van de middag heerlijk zomerweer. Nou heb ik geen probleem met dieren die niet wegrennen als ze op de foto gaan. Integendeel. Dan heb ik eindelijk eens de tijd om mijn flitsers te verzetten en fatsoenlijk in te stellen. Na een half uur had ik de foto gemaakt die ik wilde en zat nog even voor me uit te kijken. 

Op een afstand hoorde ik een meisjesstem iets roepen. Direct stond ie op. Een en al aandacht. Oren gespitst, maar duidelijk iets mis met zijn poot.  Een blond meisje kwam er aan fietsen. Die kenden elkaar. Geroutineerd aaide ze hem, keek naar zijn poot, zei dat het wel goed kwam en liep naar de andere geit een meter of tien verderop. Ze kende de weg. 
Ik stelde me voor en vertelde dat ik dit dier ook iedere dag zie, maar dan op een foto boven mijn bank. Omdat in mijn auto een doosje met kaartensets stonden, kon ik haar meteen de foto laten zien. "Hé die ken ik, die heeft mijn vader op internet gevonden". Haar vader bleek ook de eigenaar van de dieren. "Maar heb je het jonkie ook al gezien?" -Nee,waar dan? "Kom maar mee." Zij op de fiets, ik in de auto er achteraan. Een paar honderd meter verderop stonden achter een duin moeder en dochter te blaken en blèren in de zon. Die mochten ook op de foto.

Vandaag kreeg ik een mail van haar vader waarin hij vertelde dat de bok Erik heet en vernoemd is naar een vakantie huisje wat Erika heet. Maar dat was een rare naam voor een bok. Verder dat een hond hem gebeten had en daarom liep ie zo moeilijk. Het was de eerste keer in vijf jaar dat een hond een geit van hem beet. Destijds had ie me zien fotograferen en via Google mijn foto op dit (hier) blog gevonden.

Nu kan ik hem zelf mijn nieuwste foto's sturen. 

Of hij kan ze hier zien natuurlijk.