Pech

Om 08.00 stapte ik de bus in, zet mijn rugzak en tas met de nieuwe kabels naast me, start de bus. En er gebeurt niets. Geen klik, geen ronkende motor, alleen de radio gaat aan samen met de ventilatie. Mooi, dan kan ik in ieder geval met frisse lucht en slechte muziek hardop vloeken. De bus zorgde al vaker voor oponthoud en gedoe. Zeer recent heeft de garage alles gecheckt en gerepareerd waar nodig. Zeiden ze.
Bij de ANWB namen ze al snel op, helaas kwam onze naam niet voor in hun systeem. Terwijl ik het pasje van een maand oud in mijn hand had. Ja, nou moest ze toch echt even met de ledenadministratie gaan overleggen. Na een minuut of vijf was ze terug. "Nee, die waren er nog niet, zo vroeg in de ochtend." Maar ze wilde me niet laten wachten en ging hulp sturen. Fijn! Die kwam al snel en met drie kwartier vertraging konden we op locatie gaan bouwen. 

Het zaaltje was verre van ideaal, bloedheet en verschillende keren begaven de stoppen het. Maar de show ging goed. Alles weer afgebroken en in de kisten. "Ik zet de bus wel vast voor", riep ik terwijl mijn collega's de laatste spullen pakten. De bus start! Ik rijd tot aan de slagboom voor de ingang, druk op de bel en wacht. Nog eens, nog eens, heel lang. Niks, de slagboom blijft dicht. Ondertussen komt de avondvierdaagse voorbij, heel veel volk. Niet echt de tijd en plek om het contact er op te laten als ik binnen iemand ga zoeken om de boom te openen. Dus bus uit en naar binnen. De conciërge gevonden, "Ja, na 17.00 zijn die van de receptie weg en ik kan de zoemer niet horen". Natuurlijk. Ik stap weer in en inderdaad, het barrel start niet. KAK. We hadden inderdaad eigenlijk na de laatste klus het kreng met benzine moeten overgieten en achteloos uit moeten laten branden. De ANWB had het duidelijk drukker nu en nam meer tijd om op te nemen. 
Nog steeds kwamen we niet voor in de administratie, opnieuw moest ik als Brugman lullen om toch hulp mijn richting op te krijgen.

Vijf kwartier later kwam onze prins op het witte paard aan. Of eigenlijk aan gereden in zijn gele Volkswagen . Waar het vanochtend in een minuut gefikst was, gaf de bus nu geen krimp. Hartstikke dood. Gelukkig was onze redder niet voor een gat gevangen en kon hij zijn trukendoos open trekken.
Uiteindelijk wist ie met een sleepkabel, gemonteerd op een onorthodoxe plek de bus van zijn plek te krijgen en er leven in te blazen. "It's alive, it's alive" stond ik er naast te galmen, tot verbazing van voorbijgangers. Eenmaal terug mochten we alles in de tijdelijk opslag op twee hoog weer kwijt. Mijn collega rolde de kisten er onder in en ik pakte ze boven aan. Daarmee hadden we geen tijd om de sticker in de lift nog te lezen.