Liep ik de eerste avond hier het strand op, zag ik een ondergelopen kleedkamer op het strand. Nu liep ik hetzelfde strand op, vijf minuten na zonsondergang. Het eventuele mooie plaatje had ik vast gemist. Terwijl ik het duin op sjouwde kwamen best veel mensen me tegemoet. Zou de voorstelling al afgelopen zijn? Eenmaal bovenop het duin zag ik dat ze nog aan het spelen waren, maar er wel een stroom bezoekers richting duin kwam lopen.
Ik sprak er een paar aan en iedereen had hetzelfde verhaal:"Normaal zou ik nooit weglopen bij een voorstelling, maar dit was zo niks en zoveel mensen vertrokken, dan is het niet erg dat ik ook ga. En het is ijskoud in de wind bovenop de tribune".
In de laatste twintig minuten liepen toch al snel 75 mensen weg. Dan is er toch iets mis gegaan in het toneelstukje. Zelf vind ik het leuker als mensen weglopen omdat ze geshockeerd zijn, of boos, of beledigd. Maar niet omdat het 'niks' is. Dat is een gemiste kans.
Van een flinke afstand zoomde ik in op het publiek.
Niet echt een feeststemming op de tribune.
Op de terugweg viel me het lint van rode achterlichtjes op. Een klassiek Oerol-beeld.
's nachts in the middle of nowhere rijd er opeens honderden fietsers en na een kwartier is iedereen weer weg.
Een klein verkeersinfarct in de duinen
Met de juiste hoeveelheid Jutersbitter zijn de scherpe randjes er snel weer af
Geen opmerkingen:
Een reactie posten