Verherbouwing

Omdat ik de afgelopen dagen eerder op stond dan de bouwvakkers begonnen en lang nadat zij weer weg waren, weer thuis kwam, was ik bijna vergeten hoe het was. Het geluid van decoupeerzaag en hamer bij de buren herinnerden me er aan dat ook daar een verbouwing gaande was. Dus buiten staan ze met twee(!) trilplaten de grond weer aan te stampen die ze gister rondom de kastanjeboom weggehaald hadden. Benieuwd trouwens hoe die er doorheen gaat komen met alle beschadigingen aan zijn wortelstelsel. Verder een graafmachine die stapels klinkers van de ene op de andere hoop mikt, vrachtwagens die ladingen grond halen en brengen. En nu, speciaal voor de buren, ook een hijskraan. Over de volle breedte van de straat. Er kan nu echt niets meer langs. Ik snap best dat ze hun werk moeten doen. Ik vind het wel heel jammer dat ze er mijn straat voor uitgekozen hebben om te komen verkloten. Ga dood, of op zijn minst weg! 

En, oh ja, ik wil mijn stoep terug!

Ho99o9

Na een eindeloze verzameling introverte droeftoeters was het de beurt aan Ho99o9.

Zij mochten de kleinste van de drie tenten afsluiten.

Het leek er op alsof ze begrepen hadden dat ze die mochten afbreken. Het podium zag er vertrouwd uit. Drumstel in het midden en links en rechts een stapel Marshall en Ampeg kasten. Zo hoort het. In plaats van toetsenbordjes en schermen en electrische piano's.

Wel bijzonder, want dit bandje heeft helemaal geen bassist of gitarist. Maar een kniesoor...

De presentatrice staat op een donker podium bij wijze van aankondiging iets hysterisch te krijsen, ze rent af en mijn ingewanden gaan tikkertje spelen. Ben ik aan de dunne? Nee het sublaag gaat zo hard aan dat mijn vullingen van kies wisselen. De drummer gaat zitten, iets met een masker kruipt achter een zwarte doos en van rechts stuitert een jongen het podium op. BAM, begonnen. Op een onbeschoft volume denderen ze de tent in, de zanger overigens vrij letterlijk, halverwege het eerste nummer springt ie óver de fotopit heen het publiek in. Eindelijk een band met ballen. Het publiek reageert door direct een dikke pit te maken. Lichaamsdelen vliegen in het rond, drank gaat door de lucht en verdwaalde droeftoeterliefhebbers zoeken een veilig heenkomen. De heren doen precies waar ik op hoopte, met heel veel lef en energie rausen. In de beste Bad Brains traditie is het gevaarlijk en heel leuk tegelijkertijd. Daar was ik en velen met mij ondertussen wel aan toe. Een prima aflsuiter van een goed weekend. Oh ja, zo klinken zo

(jeuj, bescheiden jubileum, 

dit is extrabelegen aflevering 1250)

DTRH dag 3

En dag drie

Waar is het het beste toeven?

Kelvin Mercer wijst waar het is,

kijk daar, bij een smeulend kampvuurtje,

of nee, hier, op de rand van het podium,

ah daar, achter die grote sigaar,

vast niet bij de meneer, die het heel moeilijk heeft met zichzelf.

Oh, hier, in het zonnetje, 

onderuit in het gras,

ja dáár is het.

DTRH dag 2

Dag twee van DTRH was aanzienlijk koeler. 

Geen stralende zon, maar wel veel leuk volk.

In de tenten veel synthesizers, drummachines,

hijgende zangers en zuchtende meisjes.

Al in de auto terug draaide ik de eerste gierende gitaarsolo's, 

om er thuis, tijdens het bewerken van de foto's

nog een schepje bovenop te doen.

Allemaal leuk en aardig zo'n festival, 

maar op een gegeven moment wil ik ook goeie muziek horen.

DTRH dag 1

In Beuningen is dit weekend het Down The Rabbit Hole Festival. 

Voor Nijmegen Cultuurstad maak ik daar foto's. 

De rest van de tijd vergaap ik me aan het volk en zit ik uit mijn nek te zwetsen.

Best een goeie manier om een weekend door te brengen.

Niks

Nee hoor, ik heb geen tekst. 

Wel een volle agenda, maar geen tekst.

Dus schrijf ik niks.

Maar om jullie nou met lege handen naar huis te laten gaan vind ik ook niks.

Dus hier heb je een mooi bloemetje!

Overdreven

Hallo daar!
Ja het is zomer, dat snap ik.
Heel fijn ook, een zonnetje in mijn vakantie.
Maar terug aan de vaste wal en zonder airco is het een beetje overdreven.
Dus, mag het ietsje minder? 
Ik kon mijn stuur nauwelijks vastpakken vanmiddag.
Dankuwel!

Zandstorm

Ook op Oerol zijn er nogal wat bezoekers waar voor het filmen en fotograferen belangrijker lijkt dan genieten of opletten. Twee tafels verderop was er gedoe. Niet luidruchtig, maar wel gedoe. Na verloop van tijd kwamen er twee ambulancemedewerkers de strandtent in met een brancard. Praten, bellen, overleggen en ja hoor, daar kwam een gele helicopter aan. 

Aan mijn tafel bij het raam had ik een prima uitzicht op het terras en strand. De meeste bezoekers liepen meteen naar buiten om te kijken en, hoe kan het ook anders, te fotograferen te filmen. de heli kwam dichter en dichter bij. Zand vloog hoog de lucht in en kwam net zo snel weer naar beneden. Veel toeristen waren zo druk met het filmen dat ze vergaten dat ze een koffie, bier of een hamburger op hun tafeltje hadden staan. Pas tegen de tijd dat ze zoveel zand in hun ogen hadden dat ze hun schermpjes nauwelijks meer konden zien, bedachten ze hun drank af te dekken. 

Dat werd een zanderig biertje, maar ze hadden wel mooi alles gefilmd.

Boschplaat

Aan de koffie op een koude decemberochtend bood Kees aan dat ik wel mee kon. In de zomer staan er koeien op de Boschplaat, misschien is dat wat om te fotograferen? Daar zeg ik geen nee tegen. Dus stapte ik een paar dagen geleden in een agrarische four-wheel-drive. Niet dat het een boerenauto was, maar de hoeveelheid materieel, modder en kak achterin maakte het best wel agrarisch. De koeien bleken gesproeid te moeten worden tegen steekvlieg. 

Eenmaal op de Boschplaat bleek een grote auto geen overbodige luxe. Het pad was behalve heel stoffig ook een mooie collectie bulten en gaten. Rustig tuften we tussen de eendenkooien door richting koeien. Bij een prachtige open vlakte omzoomd door duinen aangekomen troffen we een paar mannen. Die waren al even bezig met de koeien bij elkaar te drijven. Staatsbosbeheer bleek op quads voor cowboy te spelen. 260 koeien op een oppervlakte van veertig hectare moesten bijeen gebracht worden. De helft stond al binnen de afzetting, anderen werden met grote karren gebracht.

Keurig op tijd waren de andere boeren er ook. Acht mannen hebben hun koeien daar staan en werken ter plekke samen om de klus te klaren. Ze hoefden elkaar niets uit te leggen, dit hadden ze al vaker gedaan. Een groep dreef de dieren een 'gang' in, waar twee anderen met een spuit hun ruggen vol spoten met een chemisch goedje, dan sjokten de koeien door een voetenbad om meteen weer vrij in het gebied te staan. Niks aan de hand.

Net na de koffiepauze

Behalve dat koeien die een tijdje in een kar hebben gestaan heel blij zijn dat ze er weer uit zijn. En dat zo'n tijdelijke verhuizing ook wel heel spannend is. Koeien kunnen heel bijzondere sprongen maken en de boeren die er dichtbij stonden moesten dan ook heel goed opletten niet geraakt te worden. Een keer ging het bijna mis, maar de ervaring em oplettendheid van de mannen en een vrouw die tussen de koeien stonden, zorgde er voor dat iedereen heelhuids thuis kwam.

Aan mijn aanwezigheid werden weinig woorden vuil gemaakt. "Hebbie een opdracht?" was de enige vraag die ik kreeg. Het zijn geen praters deze cowboys. Zij kwamen om een klus te doen en niet om te ouwehoeren. Ik kon mijn gang gaan. 
Heerlijk. 
Op zo'n mooie plek, tussen de dieren en de eilanders. 
Zonder een kaartje te kopen had ik de mooiste voorstelling van het festival.

Mot

Op de terugweg van een voorstelling die ook door ideeënarmoede gekweld werd, zagen we een fel licht. Naast het fietspad gebeurde iets. Een lamp voor een opgespannen wit doek. Als motten gingen we er op af. Dat bleek ook de bedoeling. Als onderdeel van een onderzoek naar motten op het eiland stond een mottenkenner daar te determineren en te vertellen. Met veel plezier vertelde hij over huismoeders, vogelwiekjes en witte tijgers. Mijn opmerking dat hij die namen terplekke verzon negeerde hij. Het witte doek zat vol nachtvlinders, maar of we misschien nog meer wilden zien? Tuurlijk.

Maanden geleden had ie de droesem van twee flessen La Trappe opgewarmd, zelf de biertjes opgedronken, suiker en water toegevoegd en dat laten rotten. Nu opnieuw een beetje opgewarmd om het extra aantrekkelijk te maken en op vijftien bomen gesmeerd. Het was zoet genoeg om een variëteit aan motten te lokken. Met hun kleine slurfjes zogen ze het van de bast. Het smeersel bevatte net genoeg alcohol om de dieren een beetje te verdoven en ze minder schichtig te maken. Een paar keer ontdekte hij een soort op de bomen die hij niet verwacht had. Er zijn zo'n 800 soorten op het eiland waarvan er nu 600 in kaart gebracht zijn. Meteen kwam zijn notitieboekje tevoorschijn op het moment dat een onverwacht exemplaar zijn opwachting maakte.

Motten blijken net als alle vlinders geen regeneratievermogen te hebben. Gaat een onderdeel stuk, dan blijft dat zo.  Is er teveel stuk, dan is de vlinder op en gaat ie dood. Sommige hebben drie dagen, sommige drie weken. Om te kunnen vliegen hebben ze veel energie nodig dus er moet veel gegeten worden. Hun leven bestaat uit vreten, een partner vinden, meer vreten en dood gaan. Als ze teveel afgeleid worden door fel licht en daar omheen gaan vliegen, gaat dat van de andere acties af. 

Door de felle lamp naast het fietspad zullen enkele motten er dus niet aan toekomen om een partner te vinden, maar hadden wij een onverwacht leuke ontmoeting met een bevlogen specialist. Een duidelijk geval van één-nul voor de grote mensen.

De Huismoeder en een blauw hokspringertje, of blokhuftertje, 

of aquamarijn pokkevleugeltje, dat ben ik even kwijt.

Tegen mijn gewoonte in plaats ik hier een foto die ik niet zelf maakte, 

maar mijn reisgenoot gaf permissie voor het gebruik

Weerzien

Stiller dan normaal bleef de bok liggen. Hij wilde wel geaaid worden, herkauwde regelmatig, maar verder zat er weinig beweging in. Het was ook niet zo heet dat dat het probleem was. Met zo'n twintig graden aan het eind van de middag heerlijk zomerweer. Nou heb ik geen probleem met dieren die niet wegrennen als ze op de foto gaan. Integendeel. Dan heb ik eindelijk eens de tijd om mijn flitsers te verzetten en fatsoenlijk in te stellen. Na een half uur had ik de foto gemaakt die ik wilde en zat nog even voor me uit te kijken. 

Op een afstand hoorde ik een meisjesstem iets roepen. Direct stond ie op. Een en al aandacht. Oren gespitst, maar duidelijk iets mis met zijn poot.  Een blond meisje kwam er aan fietsen. Die kenden elkaar. Geroutineerd aaide ze hem, keek naar zijn poot, zei dat het wel goed kwam en liep naar de andere geit een meter of tien verderop. Ze kende de weg. 
Ik stelde me voor en vertelde dat ik dit dier ook iedere dag zie, maar dan op een foto boven mijn bank. Omdat in mijn auto een doosje met kaartensets stonden, kon ik haar meteen de foto laten zien. "Hé die ken ik, die heeft mijn vader op internet gevonden". Haar vader bleek ook de eigenaar van de dieren. "Maar heb je het jonkie ook al gezien?" -Nee,waar dan? "Kom maar mee." Zij op de fiets, ik in de auto er achteraan. Een paar honderd meter verderop stonden achter een duin moeder en dochter te blaken en blèren in de zon. Die mochten ook op de foto.

Vandaag kreeg ik een mail van haar vader waarin hij vertelde dat de bok Erik heet en vernoemd is naar een vakantie huisje wat Erika heet. Maar dat was een rare naam voor een bok. Verder dat een hond hem gebeten had en daarom liep ie zo moeilijk. Het was de eerste keer in vijf jaar dat een hond een geit van hem beet. Destijds had ie me zien fotograferen en via Google mijn foto op dit (hier) blog gevonden.

Nu kan ik hem zelf mijn nieuwste foto's sturen. 

Of hij kan ze hier zien natuurlijk.

Bol

Na drie voorstellingen uit de categorie:"Deze anderhalf uur van ons leven krijgen we nooit meer terug / Leuk dat jullie een stukje doen, maar doe dat lekker thuis / Ik val weer eens flink buiten de doelgroep", was ik benieuwd wat me nu te wachten zou staan. De gele halve bol waar de voorstelling plaats zou vinden viel de hele week al op.  Op dag één omdat ie aan flarden hing. De wind was er genadeloos doorheen gegaan. Op de dagen erna vooral omdat er doorgaans weinig hele grote gele halve bollen in het agrarische landschap staan.

Eenmaal in de tent bleek het inderdaad zoals aangekondigd een Powerpoint-presentatie.

In hoog tempo werd er, een tikje chaotisch, één onderwerp,  namelijk de wereldproblematiek, behandeld. In de eerste minuut zat ik, samen met de rest, al te gieren. Fijn om weer serieus genomen te worden als bezoeker met een hoop onzin. Veel referenties, veel feiten, veel van alles. Niet verwacht dat uitgerekend een Powerpoint-presentatie voorlopig het hoogtepunt van het theateraanbod zou zijn.

Vooraf lag het publiek op een van de zonnestralen bij te komen 

van de fietstocht tegen de wind in

Aftocht

Liep ik de eerste avond hier het strand op, zag ik een ondergelopen kleedkamer op het strand. Nu liep ik hetzelfde strand op, vijf minuten na zonsondergang. Het eventuele mooie plaatje had ik vast gemist. Terwijl ik het duin op sjouwde kwamen best veel mensen me tegemoet. Zou de voorstelling al afgelopen zijn? Eenmaal bovenop het duin zag ik dat ze nog aan het spelen waren, maar er wel een stroom bezoekers richting duin kwam lopen.

Ik sprak er een paar aan en iedereen had hetzelfde verhaal:"Normaal zou ik nooit weglopen bij een voorstelling, maar dit  was zo niks en zoveel mensen vertrokken, dan is het niet erg dat ik ook ga. En het is ijskoud in de wind bovenop de tribune".

In de laatste twintig minuten liepen toch al snel 75 mensen weg. Dan is er toch iets mis gegaan in het toneelstukje. Zelf vind ik het leuker als mensen weglopen omdat ze geshockeerd zijn, of boos, of beledigd. Maar niet omdat het 'niks' is. Dat is een gemiste kans.

Van een flinke afstand zoomde ik in op het publiek. 

Niet echt een feeststemming op de tribune.

Op de terugweg viel me het lint van rode achterlichtjes op. Een klassiek Oerol-beeld. 

's nachts in the middle of nowhere rijd er opeens honderden fietsers en na een kwartier is iedereen weer weg.

Een klein verkeersinfarct in de duinen 

Met de juiste hoeveelheid Jutersbitter zijn de scherpe randjes er snel weer af

Lam

Sta ik weer tussen de lammetjes in te flitsen.

Zo moeilijk is het dus niet om mij gelukkig te krijgen.

Plons

Aan het einde van de ANWB-dag kreeg ik een berichtje. Het was een screenshot met de lijst van gecancelde snelboten naar Terschelling. Het gaat morgen waaien en niet zo'n beetje. Oké. Morgen ga ik ook daarheen, niet met een snelboot, maar wel om een tent op te zetten. Er was niet veel voor nodig om tot de conclusie te komen dat een hotel voor één nacht en dan gaan kamperen, best een goed idee is. Ik houd mijn tent graag heel en mijn rug ook. Zo gezegd zo gedaan.

Ondertussen zit ik in dat hotel, met uitzicht op de duinen. De storm valt alles mee. Op de reis hierheen moest ik af en toe twee handen aan het stuur houden om op de weg te blijven. De ruitenwissers in de paniekstand en de aandacht op de weg. Eenmaal op het eiland aangekomen is er geen druppel meer gevallen. Het waait wel flink.

Dat hebben ze bij het NNT ook gemerkt. Op het strand staan twee grote tribunes met een speelvlak ertussen. Dat ligt nu vol met schuim. Het soort wat de Waddenzee de kust op spoelt. De flinke tent ernaast die als kleedkamer en opslag dienst deed werd leeg gehaald. Met man en macht waren ze alles naar buiten aan het slepen. Dertig centimeter water in je kleedkamer is heel onhandig. Blijkbaar heeft de westenwind het water sneller omhooggestuwd dan ze aan zagen komen.

Ik voelde me een beetje schuldig dat ik niet mee aanpakte. Vooral omdat er een aantal bekenden de zaak aan het redden waren. Maar ja, ik heb vakantie. De rest van het jaar help ik met de gekste problemen van theatergezelschappen. Maar nu even niet. Nu ben ik zo'n lul die er een paar foto's van maakt.

Ze hadden er wel een mooie zonsondergang voor uitgekozen om de spullen te laten verdrinken.

De stroomvoorziening was nog droog,

De flightcases niet meer helemaal