En dan te bedenken dat er echt mensen zijn die dagelijks naar een kantoor gaan,
daar acht uur in de aircolucht naar een monitor kijken en dan weer terug in de file gaan staan.
Donderdag: De Vikingen kwamen naar Tilburg en wij gingen kijken. Niet de eerste keer dat we de heren van Meshuggah zagen, wel de eerste keer in zo'n grote zaal. Het voorprogramma was High on Fire. 13 jaar geleden zag ik de Amerikanen ook eens in 013 een voorprogramma verzorgen. Toen waren ze nog wel leuk. Nu vooral onsympathiek. (Op straat spugen vind ik al onaantrekkelijk. Voortdurend op een podium waar ook anderen werken en spelen ronduit belachelijk) Muzikaal zo subtiel als Motörhead en met liedjes net zo sterk als K3. Voor een hardrockbandje uit Mariaheide waren ze niet heel slecht, maar voor betaalde muzikanten uit California ronduit ruk.
Meshuggah
Gelukkig deden de Zweden het beter. En hoe. Onnavolgbaar in hun eigen stijl. Hard, strak genadeloos. Vanaf het eerste intro bleek dat ze een nieuw bandlid er bij hadden. De man achter de lichttafel. Iedere break, ieder gitaarloopje pakte hij mee. Net zo vol gas en zonder pauze als de rest van de band. Fijn om iemand zo zijn werk te zien doen. Een heerlijke afwijking van de doorsneebelichter. Het publiek vond het allemaal prachtig. De fikse pit ging de hele show door. Gaaf dat er zo veel mensen op zulke extreme muziek afkomen.
Ook Meshuggah
De ochtend daarna kregen we een Beatles coverband op bezoek. Even omschakelen. Met twee vloerentrailers vol spullen hadden we er onze handen vol aan. Vijftig (!) moving heads brachten ze mee als extra verlichting. Hier was duidelijk een hele grote zak geld omgevallen. Jammer dat ze daar geen goede zin en humor van gekocht hadden, dan was het vast een leukere dag geworden.
Gelukkig kon ik tijdens hun show in de kleine zaal gaan kijken naar René van 't Hof en René Groothof. Zij speelden "De nazi en de kapper". Prachtige, heftige voorstelling waar de heren lieten zien wat twee topacteurs met een goede regie kunnen doen in een minimale setting. Hier geen trailers vol zooi. Wel goeie zin en een topvoorstelling.
Marshall Allen
Gisteren weer andere koek. Sun Ra's Arkestra kwam een deuntje blazen. Hoewel Sun Ra zelf al in 1993 het loodje legde gaat zijn band ook zonder hem door. Nu onder 'leiding' van Marshall Allen die sinds 1958 in de band zit. De 93 jarige chagrijn heeft vast betere dagen gekend. Voor een therapieafdeling uit Sint Michielsgestel speelden ze best aardig.
Het elfkoppige gezelschap heeft een tamelijk legendarische naam opgebouwd, maar maakte hier geen sterke indruk. Misschien was ik gewoon veel te nuchter en te jong. Gezien de hoeveelheden wiet die ze voor het concert wegzetten zat in waarschijnlijk op een andere frequentie. Ik zag vooral een stel oude mannen met hun carnavalsjurken aan. En free jazz hoeft niet vals, of piep-krak-piep en veel te hard. Tot 01.00 waren we zoet, om na de veel te lange show, de enorme voor hen gehuurde backline weer in te pakken.
Dave Hotep en Tara Middelton
(met gouden spandex en blauwe lippenstift)
Daardoor was de schok vanochtend nog groter. Om 08.00 stond ik in een ander theater een kindervoorstelling op te bouwen. Het was geeneens licht toen ik uit de auto stapte. Het bleek jeugdtheater voor de doelgroep 2+. Sorry 2+? Ja, inderdaad. maar die hebben de aandachtsspanne van een demente fruitvlieg. Inderdaad. Maar goed dat de culturele ouders die met hun kroost om 10.00 uur naar de voorstelling kwamen, hun kinderen op schoot namen en ze fluisterend bij de inhoud bleven betrekken.
Wat zeg ik nou?
Na een minuut of drie begon de eerste smurf af over een stoelleuning te klimmen en de tribune te verkennen. Moeder had daar weinig aandacht voor, want zat selfies te maken en die te versturen. Omdat het niet licht genoeg was in de zaal zette ze de flits op haar telefoon maar aan. Anderen vonden dat een goed plan en volgden flitsend haar voorbeeld. Honderden foto's werden er van het broed en van elkaar gemaakt.
Even twijfelde ik om het werklicht aan te doen zodat hun foto's beter zouden worden, maar bedacht me net op tijd dat er ook nog een voorstelling gaande was.
Knoell Scott
Voorlopig laat ik mijn ambitie voor een succesvolle kantoorcarrière
nog maar even daar waar ie hoort:
Op de bank.
Kijkend naar seizoen 3 van Black Mirror.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten