Of het toeval is, of dat toeval niet bestaat, daar ben ik nog niet uit. Misschien is er wel een hyperintelligente mossoort of een fletse tint blauw die mij iets duidelijk wil maken.
In ieder geval zat ik opeens drie keer in een gesprek over Kurkuma. Of Geelwortel, koenjit tumeric of tarmeriek. Maar net hoe je het wil noemen.
Een wortelsoort die ik tot nu toe niet veel aandacht gegeven had. Al jaren mik ik er af en toe wat van in mijn eten, door nasi of chili kleurt het de zaak goed. In kerrie zit meestal ook wel een beetje, maar dan had ik het wel gehad.
Wist ik veel dat het ongeveer overal goed of tegen blijkt te zijn.
Ontstekingen, overgewicht, Alzheimer, kanker, suikerziekte, u roept, wij draaien.
"Maar die moet je vers halen, die is veel beter". Bleken ze bij de toko het inderdaad gewoon te hebben. Nooit gezien, zo opvallend is het worteltje ook niet.
Tot je het gaat snijden. En verwacht dat je je vingers gewoon kan afspoelen. Of poetsen. Met een schuursponsje en afwasmiddel. Met St Marc. Nee, je vingers blijven wel even geel.
Niet het bruin-doffe rokers-geel, maar opgewekt helder geel. Vooral je nagelriemen. En oh ja, je mes ook en je snijplank. Vooral die. Na weken nog. Dagelijks gebruiken en afwassen en het blanke hout blijft geel.
Weet iemand misschien een andere wortel/boon/blad/gebed waarmee je de gele kleur kan verwijderen? Met die combinatie kan je de hele wereld aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten