Tijdens het bouwen van de voorstelling was er gedoe. Geen luidruchtig gedoe, maar onderling overleg. Erg goed was het niet te volgen, want het bezoekende gezelschap sprak onderling Deens. Wat overigens best verwarrend is. Tijdens het werk sta je relatief dicht bij elkaar en normaal hoor je meteen of de tekst aan jou gericht is, of aan een ander. Met dat Deens lijkt het verstaanbaar, maar het is het niet. Daarmee is aanvoelen aan wie het gericht is ook wat lastiger. Als ze Frans spreken weet je dat je het gewoon kan negeren, maar dat is een ander verhaal.
Het gedoe was dat een van de technici moeilijk ademde. Twee dagen eerder was ze tijdens het bouwen onhandig op een stuk metaal terecht gekomen. Er werd wat op en neer getelefoneerd en al snel was duidelijk dat je een blauwe Europese verzekeringskaart nodig hebt om bij de eerste hulp geholpen te kunnen worden als buitenlander. Of je betaalt bij binnenkomst €200 en krijgt de eventuele rest van rekening thuis gestuurd. Ze had die kaart nooit aangevraagd dus moest er een creditcard mee.
Of ik haar even wilde wegbrengen en waar nodig wilde tolken. Tuurlijk. Bij binnenkomst eerst security, daarna een secretaresse die inderdaad een blauwe kaart of 200 Euro wilde zien. Er is duidelijk iets aan het veranderen in de zorg. We werden in een wachtkamer gezet en al snel opgehaald door wat een triage-arts bleek te zijn. Hij moest bepalen wat er aan de hand was en welke vorm van hulp noodzakelijk was. Hij vroeg wat er aan scheelde (pijn aan de ribben, moeilijk ademen), of ze de afgelopen drie maanden behandeld was (ja, pols gebroken tijdens het bouwen van een show van Beyoncé en in het gips laten zetten) en of ze een bloedtransfusie gehad had (nee). "Dan kunt u deze pillen slikken", drukt twee Paracetamols uit een strip en geeft die met een bekertje water. "U kunt plaats nemen in de wachtkamer".
Kan dat zo maar? Kan je een patient waar je nauwelijks iets van weet pillen geven? Is informeren naar eventuele overgevoeligheid of persoonlijke voorkeur niet verplicht of wenselijk? Voor we het wisten stonden we buiten en had ze tegen haar gewoonte in de pijnstillers al binnen. Persoonlijk heb ik regelmatig baat bij Paracetamol, maar dan is het wel mijn keuze om die te slikken.
Uren en uren later was ze aan de beurt (Ja, het is vrijdagmiddag, dan is het altijd druk) Hoezo dat? Zagen er dan meer bouwvakkers in hun hand en vallen er dan meer bejaarden van een afstapje dan gedurende de rest van de week? Het bleek uiteindelijk een gekneusde rib. Tegen die tijd dat ze daar achter was, was ik al lang weer terug in het theater aan het werk. Toen ik haar daar tegenkwam, stond ze 8 meter hoog op een ladder een truss vast te ratelen. Misschien was die Paracetamol toch zo gek nog niet.
De Denen wisten ondanks hun onverstaanbaarheid,
in ieder geval wel mooie maskers te maken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten