20 jaar verder

Precies twintig jaar geleden was ik als lichtman op tour door Duitsland met drie bandjes. Die dagen hield ik een dagboekje bij. De namen van de betrokkenen kort ik af om het anoniem genoeg te houden. Een paar fragmenten van toen: 

17 november "De eerste band is weer begonnen. Door 20 seconden op de afstandsbediening van de rookmachine te drukken zit mijn aandeel in de show er weer op.  Er is verder toch geen licht. Zware tijden. Gelukkig neemt A tijdens de show van The Dreamside deze zware taak op zich. Ondertussen zit ik in mijn eentje achter de merchandise tafel. Maar goed dat er nog helemaal niks verkocht is want ik zou niet weten waar ik wat dan ook zou kunnen vinden. Ja, de bagger die op de tafel ligt, maar de zooi in de dozen er onder?"

19 november "Zullen ze het nog voor elkaar krijgen om een fatsoenlijke soundcheck te houden zonder voortdurend gruwelijk  te stressen en het leven voor elkaar een hel te maken? Stelletje zeikstralen die Duitse gothen. Vanmiddag even de stad in geweest om oordoppen en een paar kaarsen te kopen. Ook moeder gebeld en gehoord dat het zwaar beroerd gaat met mijn vader. Veel pijn, sacherijnig, kloteziek en bovenal geen idee wat er aan de hand is. Shit. Telefoontje, diep ademhalen en weer verder. Het circus gaat hier gewoon door, no matter what."

20 november  "De situatie kan wel erg snel veranderen. Qua licht niet: 30 pinspotjes en een soft-touch 'lichtcomputer'. Straks 150 waxinelichtjes en 4 kaarsen op het podium, dan hebben we meer licht. Terwijl ik voor de geluidsman en mij een kleffe prak spaghetti opschepte ging de telefoon achter de bar en het was voor mij. Op dat moment wist ik eigenlijk al genoeg. Of ik morgen naar huis wilde komen want er zijn 'verdachte cellen' en 'verdikkingen' gevonden. Kanker. A stond naast me, sloeg meteen een arm om met heen:"wil je wat drinken?" Ja, bier. Direct begint mijn hoofd te tollen. Wat nu. Nu nog een trein gaan zoeken of morgen uit Berlijn, of hier blijven slapen, of..? De spierpijn van het dicht spitten van Caroline's graf is koud mijn lijf uit en nu dit. Niet weer. Hij schijnt erg vermagerd te zijn en doodziek. Op het moment is mij volledig onduidelijk wat de prognose is."

Het dagboek ratelt door, over een treinreis naar Nederland, een eerste bezoek aan het ziekenhuis, medische details en opnieuw een telefoontje dat het nu écht mis is. De 24ste zou mijn vader overlijden aan een Non-Hogdkin variant. Vier dagen nadat er iemand op het idee kwam om te kijken of het iets anders was dan een reumatische kwaal.

Nu, twintig jaar later, lijkt het heel lang geleden en toch, nu ik dat dagboekje zit te lezen, is wat ik toen voelde nog heel dichtbij. De onzekerheid, de onmacht, de woede daarover. Te veel onrecht in een paar maanden tijd. Het was voor mij een idioot jaar, 1996. Het duurde ook wel even voor ik weer met het circus mee wilde.

Gelukkig heeft het op den duur allemaal een plek gevonden. Na zo'n periode mag dat ook wel. We aten vanavond heerlijk samen. Fijn dat dat kan. Allemaal twintig jaar verder. Het circus gaat inderdaad door, wat er ook gebeurt. 
En ik ga mee.