Ingepakt

Veel lampen die door gezelschappen meegenomen worden naar theaters zitten in kisten. Om niet in de kist stuk te rammelen, zit er schuim omheen. Sommige fabrikanten maken dat schuim zo strak dat de lamp er bijna vacuum in zit. Als je dan ook nog eens een warme lamp in een kist doet, die in een vrachtwagen rond het vriespunt staat, dan worden ze één.

Of in ieder geval, ze laten elkaar niet zomaar meer los.

Een paar dagen geleden hadden we er weer zo een. Met verkrachte eenden, met vereende krachten trokken we de lamp uit zijn kist, met schuim en al. Daar had ie niet van terug.

Eenmaal opgewarmd in de warme binnenlucht lieten ze elkaar toch gaan. 

Tot die tijd hadden we een bijzondere unit hangen in de trek.

Onder de pannen

En dan te bedenken dat er echt mensen zijn die dagelijks naar een kantoor gaan, 

daar acht uur in de aircolucht naar een monitor kijken en dan weer terug in de file gaan staan.

Donderdag: De Vikingen kwamen naar Tilburg en wij gingen kijken. Niet de eerste keer dat we de heren van Meshuggah zagen, wel de eerste keer in zo'n grote zaal. Het voorprogramma was High on Fire. 13 jaar geleden zag ik de Amerikanen ook eens in 013 een voorprogramma verzorgen. Toen waren ze nog wel leuk. Nu vooral onsympathiek. (Op straat spugen vind ik al onaantrekkelijk. Voortdurend op een podium waar ook anderen werken en spelen ronduit belachelijk) Muzikaal zo subtiel als Motörhead en met liedjes net zo sterk als K3. Voor een hardrockbandje uit Mariaheide waren ze niet heel slecht, maar voor betaalde muzikanten uit California ronduit ruk.

Meshuggah

Gelukkig deden de Zweden het beter. En hoe. Onnavolgbaar in hun eigen stijl. Hard, strak genadeloos. Vanaf het eerste intro bleek dat ze een nieuw bandlid er bij hadden. De man achter de lichttafel. Iedere break, ieder gitaarloopje pakte hij mee. Net zo vol gas en zonder pauze als de rest van de band. Fijn om iemand zo zijn werk te zien doen. Een heerlijke afwijking van de doorsneebelichter. Het publiek vond het allemaal prachtig. De fikse pit ging de hele show door. Gaaf dat er zo veel mensen op zulke extreme muziek afkomen.

Ook Meshuggah

De ochtend daarna kregen we een Beatles coverband op bezoek. Even omschakelen. Met twee vloerentrailers vol spullen hadden we er onze handen vol aan. Vijftig (!) moving heads brachten ze mee als extra verlichting. Hier was duidelijk een hele grote zak geld omgevallen. Jammer dat ze daar geen goede zin en humor van gekocht hadden, dan was het vast een leukere dag geworden.

Gelukkig kon ik tijdens hun show in de kleine zaal gaan kijken naar René van 't Hof en René Groothof. Zij speelden "De nazi en de kapper". Prachtige, heftige voorstelling waar de heren lieten zien wat twee topacteurs met een goede regie kunnen doen in een minimale setting. Hier geen trailers vol zooi. Wel goeie zin en een topvoorstelling.

Marshall Allen

Gisteren weer andere koek. Sun Ra's Arkestra kwam een deuntje blazen. Hoewel Sun Ra zelf al in 1993 het loodje legde gaat zijn band ook zonder hem door. Nu onder 'leiding' van Marshall Allen die sinds 1958 in de band zit. De 93 jarige chagrijn heeft vast betere dagen gekend. Voor een therapieafdeling uit Sint Michielsgestel speelden ze best aardig. 

Het elfkoppige gezelschap heeft een tamelijk legendarische naam opgebouwd, maar maakte hier geen sterke indruk. Misschien was ik gewoon veel te nuchter en te jong. Gezien de hoeveelheden wiet die ze voor het concert wegzetten zat in waarschijnlijk op een andere frequentie. Ik zag vooral een stel oude mannen met hun carnavalsjurken aan. En free jazz hoeft niet vals, of piep-krak-piep en veel te hard. Tot 01.00 waren we zoet, om na de veel te lange show, de enorme voor hen gehuurde backline weer in te pakken.

Dave Hotep en Tara Middelton

(met gouden spandex en blauwe lippenstift)

Daardoor was de schok vanochtend nog groter. Om 08.00 stond ik in een ander theater een kindervoorstelling op te bouwen. Het was geeneens licht toen ik uit de auto stapte. Het bleek jeugdtheater voor de doelgroep 2+. Sorry 2+? Ja, inderdaad. maar die hebben de aandachtsspanne van een demente fruitvlieg. Inderdaad. Maar goed dat de culturele ouders die met hun kroost om 10.00 uur naar de voorstelling kwamen, hun kinderen op schoot namen en ze fluisterend bij de inhoud bleven betrekken. 

Wat zeg ik nou? 

Na een minuut of drie begon de eerste smurf af over een stoelleuning te klimmen en de tribune te verkennen. Moeder had daar weinig aandacht voor, want zat selfies te maken en die te versturen. Omdat het niet licht genoeg was in de zaal zette ze de flits op haar telefoon maar aan. Anderen vonden dat een goed plan en volgden flitsend haar voorbeeld. Honderden foto's werden er van het broed en van elkaar gemaakt. 

Even twijfelde ik om het werklicht aan te doen zodat hun foto's beter zouden worden, maar bedacht me net op tijd dat er ook nog een voorstelling gaande was.

Knoell Scott



Voorlopig laat ik mijn ambitie voor een succesvolle kantoorcarrière 

nog maar even daar waar ie hoort: 

Op de bank. 

Kijkend naar seizoen 3 van Black Mirror.

20 jaar verder

Precies twintig jaar geleden was ik als lichtman op tour door Duitsland met drie bandjes. Die dagen hield ik een dagboekje bij. De namen van de betrokkenen kort ik af om het anoniem genoeg te houden. Een paar fragmenten van toen: 

17 november "De eerste band is weer begonnen. Door 20 seconden op de afstandsbediening van de rookmachine te drukken zit mijn aandeel in de show er weer op.  Er is verder toch geen licht. Zware tijden. Gelukkig neemt A tijdens de show van The Dreamside deze zware taak op zich. Ondertussen zit ik in mijn eentje achter de merchandise tafel. Maar goed dat er nog helemaal niks verkocht is want ik zou niet weten waar ik wat dan ook zou kunnen vinden. Ja, de bagger die op de tafel ligt, maar de zooi in de dozen er onder?"

19 november "Zullen ze het nog voor elkaar krijgen om een fatsoenlijke soundcheck te houden zonder voortdurend gruwelijk  te stressen en het leven voor elkaar een hel te maken? Stelletje zeikstralen die Duitse gothen. Vanmiddag even de stad in geweest om oordoppen en een paar kaarsen te kopen. Ook moeder gebeld en gehoord dat het zwaar beroerd gaat met mijn vader. Veel pijn, sacherijnig, kloteziek en bovenal geen idee wat er aan de hand is. Shit. Telefoontje, diep ademhalen en weer verder. Het circus gaat hier gewoon door, no matter what."

20 november  "De situatie kan wel erg snel veranderen. Qua licht niet: 30 pinspotjes en een soft-touch 'lichtcomputer'. Straks 150 waxinelichtjes en 4 kaarsen op het podium, dan hebben we meer licht. Terwijl ik voor de geluidsman en mij een kleffe prak spaghetti opschepte ging de telefoon achter de bar en het was voor mij. Op dat moment wist ik eigenlijk al genoeg. Of ik morgen naar huis wilde komen want er zijn 'verdachte cellen' en 'verdikkingen' gevonden. Kanker. A stond naast me, sloeg meteen een arm om met heen:"wil je wat drinken?" Ja, bier. Direct begint mijn hoofd te tollen. Wat nu. Nu nog een trein gaan zoeken of morgen uit Berlijn, of hier blijven slapen, of..? De spierpijn van het dicht spitten van Caroline's graf is koud mijn lijf uit en nu dit. Niet weer. Hij schijnt erg vermagerd te zijn en doodziek. Op het moment is mij volledig onduidelijk wat de prognose is."

Het dagboek ratelt door, over een treinreis naar Nederland, een eerste bezoek aan het ziekenhuis, medische details en opnieuw een telefoontje dat het nu écht mis is. De 24ste zou mijn vader overlijden aan een Non-Hogdkin variant. Vier dagen nadat er iemand op het idee kwam om te kijken of het iets anders was dan een reumatische kwaal.

Nu, twintig jaar later, lijkt het heel lang geleden en toch, nu ik dat dagboekje zit te lezen, is wat ik toen voelde nog heel dichtbij. De onzekerheid, de onmacht, de woede daarover. Te veel onrecht in een paar maanden tijd. Het was voor mij een idioot jaar, 1996. Het duurde ook wel even voor ik weer met het circus mee wilde.

Gelukkig heeft het op den duur allemaal een plek gevonden. Na zo'n periode mag dat ook wel. We aten vanavond heerlijk samen. Fijn dat dat kan. Allemaal twintig jaar verder. Het circus gaat inderdaad door, wat er ook gebeurt. 
En ik ga mee.  

Karig

Eigenlijk was er geen reden om niet even te gaan.

Een mooie lucht, een beetje zon en de komende uren geen afspraken.

Het dieet van de knollen is duidelijk weer aan het veranderen.

Het malse gras is op, de zoektocht tussen wat een maand geleden nog manshoog groen was, is begonnen. Bast van takken en lastiger bereikbare planten staan op het menu.

Het duurt nog heel lang voor er weer vers gras is.

Winter is coming...

Onguur

Gisteren werd ik wakker van gerammel.
Het waaide hard, op mijn binnenplaatsje begonnen spullen te bewegen.
De wind gierde om het huis heen en de term gure wind borrelde omhoog.
Meteen daarna volgde het concept onguur type.
Nog maar half wakker zijn de onderlinge verbanden nog niet helemaal duidelijk.
Achteraf ook niet trouwens.
Zo heb ik de term ontnuchteren ook nooit begrepen voor iemand die juist nuchter moet worden.
Mensen zitten voor een televisie en achter een computer.
Zijn dat vergissingen die een eigen leven zijn gaan leiden, of  mis ik de point?

Over vergissingen, onguur en ontnuchteren gesproken...

Duidelijk

Eindelijk duidelijkheid. Fijn als er keuzes gemaakt worden. Niet halfbakken een beetje van dit en een beetje van dat (fuck you, Vulcano!) Nee, ergens voor staan en het afmaken.
De bandjes eerder op de avond zullen vast ook wel hun goeie kanten hebben, mij vielen ze niet zo op. Ik zag vooral vergane glorie de huur voor komende maand verdienen. Het valt ook niet mee om dertig jaar na dato nog relevant te zijn als band. 
De afsluiter, een Nederlands bandje had daar geen last van. Nihill noemen ze zich. Nummers met titels als Verdonkeremaan, Vuur: the deathwind of resurrection en Oerbron: returning to the primal matter geven al wel een beetje aan welke kant het op gaat.

Niet dat die titels er live toe deden, ik heb geen enkel woord verstaan wat de baard met de microfoon stond te schreeuwen. Maakte niks uit. Geen:"Hé goeienavond, wat leuk dat jullie allemaal gekomen zijn, hebben jullie er een beetje zin in?" 
Nee. Gewoon aftikken en gaan. Luister maar hier. 
Het licht was ook een verademing. Na enkele uren richtingloos geknipper was hier wel sprake van een keuze. Iedere muzikant kreeg een smalle witte bundel van achter op zijn hoofd. Klaar. Veel rook, geen geknipper. Tijdens het eerste nummer werden de lampen nog wat preciezer gericht, daarna ging de lichttafel op slot. Heerlijk. Duidelijk.

Overigens muziek die ik thuis nooit aan zou zetten, maar live heerlijk was om tegenaan te gaan hangen, als een nachtelijke storm op het strand. Hard, donker en met een beetje zand tussen je tanden.

Electric Six

Meestal komt een band samen uit de kleedkamer gelopen.
Komen ze de lift in, maak ik een paar foto's en lopen ze door naar het podium.
Nu druppelde ze binnen. Een voor een.
En ze noemen zich niet voor niks Electric Six. 

Electric Four

Electric Five

Electric Six

Dubioza

De heren van Dubioza Kolektiv kwamen langs.
Gekleed als Vitesse, maar dan uit naar eigen zeggen uit Apsurdistan, 
volgens Wikipedia toch echt uit Bosnië. 
Ik zag ze eerder op Oerol en Down The Rabbit Hole. 
Balkanfeestmuziek met een flinke anarchistische inslag. 
Zo kan je hun laatste plaat ook gratis downloaden op hun site. Zelf zijn ze ook niet te beroerd om andermans muziek of beelden te 'lenen'. Kijk deze clip maar.
Ze deden waar de zaal op wachtte, een feestje maken. Vanaf het eerste nummer staat de tent te springen. Voor mij was het de eerste keer dat ik de vloer voelde veren. Fijne club.

In de lift gingen mijn flitsers een keer niet af, zag er ook wel aardig uit...

Bikkel

De heenweg was taai. Van overheidswege uit was er het plan uitgerold om de route Nijmegen - Arnhem op een paar cruciale plekken te gaan verbeteren. Iemand anders verzon dat Bij Elst én bij de A15 er ook geklust kon worden. Daarmee vielen de alternatieven meteen af. Mijn Tomtom denkt in dat soort situaties goed mee en verzint altijd een andere route. Vandaag gooide ie zijn handen in de lucht, riep iets van:"Ja huhuh, 't zal wel" en trok een halve liter open. Gelijk had ie, daar was geen eer aan te behalen. Een ritje van doorgaans twintig werd nu tachtig minuten.

Gelukkig had het bezoekende gezelschap besloten eerst te lunchen en was mijn vertraging geen belemmering voor de voortgang. Met een stel jonge honden kwamen ze een volle trailer verdelen over het theater en met het gas er op de voorstelling bouwen. Fijn werk.

Tijdens de show hoorde ik over de headset: "Kan iemand een EHBO doos halen en een spalkje, er staat hier een vinger de verkeerde kant op." Die doos stond binnen handbereik, maar een spalk ter grootte van een pink? Al snel lagen er a- een potloodje, b- een opgevouwen Paracetamolverpakking in twee delen klaar. Stukje tape erbij. Als de scene klaar is kan ie meteen er in. Hier is ook een icepack om te koelen. 

Tja, je kan wel je pink uit de kom hebben, maar de voorstelling moet door. Eerst moest ie snel zijn gitaar stemmen en even dit nummer doen. Oké. Dan een spoedverkleding om weer in een rolstoel op te komen. Het publiek viel het vast niet op dat zijn pink gestrekt bleef. Met alleen was icespray was ie aan de scene begonnen. Zijn medespeler roste hem vol tegen de manteau, een metalige klap galmde over de vloer. Vanuit de zaal leek dat vast door impact van de rolstoel op het decor te komen. Vanaf het zijtoneel zag ik een andere speler zich rustig uitkleden, naar voor lopen, twee ijzeren pijpen pakken, even wachten, precies tegelijk met de aanrijding van de rolstoel ze tegen elkaar te klappen, zachtjes neer te leggen en in enkel zijn onderbroek naar het rek met zijn kostuum te wandelen. Business as usual.

Voor het publiek was het vast al best vreemd dat ie vervolgens met rolstoel en al vijf meter hoog in een truss klom en in een trapeze ging hangen. Ook in het circus komt dat niet veel voor. Vanaf rij 12 valt het ook niet op dat een acteur zijn pink blijft strekken. De bikkel maakte de show af zonder spalk, alleen een paar keer sprayen en meteen door. 

Morgen hebben ze geen voorstelling, maar goed ook, dan zal ie vast een hele dikke hand hebben en minder adrenaline dan vanavond. Een combinatie waarmee je echt niet in een trapeze wil hangen. Dat hij dan ook niet in de file hoeft te staan is mooi meegenomen.

De horizon was ondanks alles optimistisch gekleurd

Kurkuma

Of het toeval is, of dat toeval niet bestaat, daar ben ik nog niet uit. Misschien is er wel een hyperintelligente mossoort of een fletse tint blauw die mij iets duidelijk wil maken. 

In ieder geval zat ik opeens drie keer in een gesprek over Kurkuma. Of Geelwortel, koenjit tumeric of tarmeriek. Maar net hoe je het wil noemen.

Een wortelsoort die ik tot nu toe niet veel aandacht gegeven had. Al jaren mik ik er af en toe wat van in mijn eten, door nasi of chili kleurt het de zaak goed. In kerrie zit meestal ook wel een beetje, maar dan had ik het wel gehad. 

Wist ik veel dat het ongeveer overal goed of tegen blijkt te zijn.

Ontstekingen, overgewicht, Alzheimer, kanker, suikerziekte, u roept, wij draaien. 

"Maar die moet je vers halen, die is veel beter". Bleken ze bij de toko het inderdaad gewoon te hebben. Nooit gezien, zo opvallend is het worteltje ook niet.

Tot je het gaat snijden. En verwacht dat je je vingers gewoon kan afspoelen. Of poetsen. Met een schuursponsje en afwasmiddel. Met St Marc. Nee, je vingers blijven wel even geel.

Niet het bruin-doffe rokers-geel, maar opgewekt helder geel. Vooral je nagelriemen. En oh ja, je mes ook en je snijplank. Vooral die. Na weken nog. Dagelijks gebruiken en afwassen en het blanke hout blijft geel. 

Weet iemand misschien een andere wortel/boon/blad/gebed waarmee je de gele kleur kan verwijderen? Met die combinatie kan je de hele wereld aan. 

Dikke kak

Het lijkt er op dat de aanstaande president van de Verenigde Staten
voor een liegende, racistische, kapitalistische, seksistische klootzak, 
toch best een lul van een vent is.

Misschien kan ie voor zijn inauguratie vast een ritje door Dallas maken 

in een Lincoln Continental convertible?

Vloer

Na een flinke dag in het theater ben ik weer bij de Harley foto's.

Bij het selecteren viel er eentje op.

Tijdens zo's sessie test ik af en toe of een flitser met nieuwe batterijen het weer doet.

de foto's die daar mee ontstaan zijn doorgaans onscherp en niet geschikt voor consumptie.

Soms levert het per ongeluk toch een aardig beeld op.

Ik ben dan benieuwd naar de verschillende verbouwingen die die garage gehad moet hebben.En stel me dan voor hoe zwetende mannen trots bij de ingang staan en zien hoe ze de hele vloer blauw hebben geschilderd. Of de uitbreiding waar een heel betegeld stuk de nieuwe impuls voor het bedrijf ging zijn. Of jaren later het openingsfeestje waar de hele vloer weer lichtgrijs was. Met leverworst, blokjes kaas en augurk. Onder het Harley rubber ligt toch een hele geschiedenis.

Never a dull day

Oh ja, schrijven. 
Dat schoot er bijna bij in.
Sinds mijn vorige blog maakte ik een flinke wandeling, 
at heerlijke taart bij de koffie, 
zag een docu over de voorbereidingen voor de tentoonstelling over Jeroen Bosch, 
vond de link naar de manier hoe je nu zijn schilderijen kan bekijken (hier)
zoom tot in het absurde en kijk met verschillende frequenties.
Zag Guy Forsyth met The Hoax een tribute aan Lester Butler en The Red Devils brengen, 
Bier, blues buiken en bondharmonica's.

Vandaag kon ik rustig bijkomen
Vandaag stonden er negen Harley Davidsons 
met hun berijders te wachten om op de foto te gaan.
In een garage reden ze stuk voor stuk tussen mijn flitsers
en zetten ze hun coolste blik op.
Sommige duwden hun grote fiets, 
anderen gaven vol gas om die 10 meter te rijden.
Ik heb geleerd dat het nog best lastig is om een camera vast te houden 
en tegelijkertijd mijn vingers in mijn oren te steken.
Het werd een luidruchtige en gezellige middag.
Net een begin gemaakt met het selecteren en bewerken van 837 foto's.

Nu plat, morgen doe ik weer alsof ik technicus ben,
kijken of ze er in trappen.

Goeie

Weer een goeie dag.

Vanochtend naar Grave om daar op een slechtziende-school een jongen te portretteren.

Hij kwam uit Litouwen en woonde pas drie jaar in Nederland, maar sprak vloeiend Nederlands. Ik maakte hem een compliment daarover, waarop hij antwoordde:

"Ik heb gewoon talent daar voor, dan is het niet moeilijk". 

Vanmiddag door naar het Inscience festival om ook daar foto's te maken. Ik zag daar een film over origami en de verschillende toepassingen daarvan. Dat bleek een stuk interessanter dan ik van te voren ingeschat had. Na de film was er een wiskundige die geestdriftig vertelde over de mathematische kant van het vouwen van een strookje papier. Erg fijn om naar te luisteren.

Vanavond naar een paar films over zwaartekrachtgolven. Helaas was dat het onderwerp, maar hadden de films daar in praktijk weinig mee van doen. Ze gingen wel over ruimtevaart en astronomie en daar hield de overeenkomst dan ook op. Gelukkig was er aansluitend een lezing van een wetenschapper die rechtstreeks met de proeven te maken had waar de golven mee ontdekt waren. Hij wist de complexe materie duidelijk uit te leggen. 

Tussendoor ontwikkelde ik de foto's en stuurde die naar de verschillende opdrachtgevers op. Zoals ik zei: weer een goeie dag.

Popcorn met alg

Leesbare kweekjes

De vouwende wiskundige

Een dooie kip die stroom opwekt

Eigen risico

Tijdens het bouwen van de voorstelling was er gedoe. Geen luidruchtig gedoe, maar onderling overleg. Erg goed was het niet te volgen, want het bezoekende gezelschap sprak onderling Deens. Wat overigens best verwarrend is. Tijdens het werk sta je relatief dicht bij elkaar en normaal hoor je meteen of de tekst aan jou gericht is, of aan een ander. Met dat Deens lijkt het verstaanbaar, maar het is het niet. Daarmee is aanvoelen aan wie het gericht is ook wat lastiger. Als ze Frans spreken weet je dat je het gewoon kan negeren, maar dat is een ander verhaal.

Het gedoe was dat een van de technici moeilijk ademde. Twee dagen eerder was ze tijdens het bouwen onhandig op een stuk metaal terecht gekomen. Er werd wat op en neer getelefoneerd en al snel was duidelijk dat je een blauwe Europese verzekeringskaart nodig hebt om bij de eerste hulp geholpen te kunnen worden als buitenlander. Of je betaalt bij binnenkomst €200 en krijgt de eventuele rest van rekening thuis gestuurd. Ze had die kaart nooit aangevraagd dus moest er een creditcard mee.

Of ik haar even wilde wegbrengen en waar nodig wilde tolken. Tuurlijk. Bij binnenkomst eerst security, daarna een secretaresse die inderdaad een blauwe kaart of 200 Euro wilde zien. Er is duidelijk iets aan het veranderen in de zorg. We werden in een wachtkamer gezet en al snel opgehaald door wat een triage-arts bleek te zijn. Hij moest bepalen wat er aan de hand was en welke vorm van hulp noodzakelijk was. Hij vroeg wat er aan scheelde (pijn aan de ribben, moeilijk ademen), of ze de afgelopen drie maanden behandeld was (ja, pols gebroken tijdens het bouwen van een show van Beyoncé en in het gips laten zetten) en of ze een bloedtransfusie gehad had (nee). "Dan kunt u deze pillen slikken", drukt twee Paracetamols uit een strip en geeft die met een bekertje water. "U kunt plaats nemen in de wachtkamer". 

Kan dat zo maar? Kan je een patient waar je nauwelijks iets van weet pillen geven? Is informeren naar eventuele overgevoeligheid of persoonlijke voorkeur niet verplicht of wenselijk? Voor we het wisten stonden we buiten en had ze tegen haar gewoonte in de pijnstillers al binnen. Persoonlijk heb ik regelmatig baat bij Paracetamol, maar dan is het wel mijn keuze om die te slikken.

Uren en uren later was ze aan de beurt (Ja, het is vrijdagmiddag, dan is het altijd druk) Hoezo dat? Zagen er dan meer bouwvakkers in hun hand en vallen er dan meer bejaarden van een afstapje dan gedurende de rest van de week? Het bleek uiteindelijk een gekneusde rib. Tegen die tijd dat ze daar achter was, was ik al lang weer terug in het theater aan het werk. Toen ik haar daar tegenkwam, stond ze 8 meter hoog op een ladder een truss vast te ratelen. Misschien was die Paracetamol toch zo gek nog niet.

De Denen wisten ondanks hun onverstaanbaarheid,

 in ieder geval wel mooie maskers te maken