Lekker

Van de nood een deugd maken, kent u die uitdrukking?
De reis strandde al snel. Om nog net op tijd te zijn liep ik met grote passen naar het station.
Op straat waaide oud papier, wat peuters en een afgebroken paraplu in het rond. Gezellig herfstweer. Op het station bleken de borden met informatie over vertrekkende treinen te knipperen. Grote blauwe balken op de plek waar doorgaans de vertrektijd staat, gaven aan tot waar de trein nog wel zou rijden. Ons plan was om in Utrecht op het Tweetakt festival een voorstelling te gaan kijken. Helaas ging de trein niet verder dan Ede-Wageningen. Da's niet eens op de helft. Via Den Bosch dan? Nope, Ook daar was het vastgelopen. We kunnen met de auto gaan? Nou, door omgewaaide vrachtwagens stonden ruim voor de spits de wegen ook al dicht. Koffie dan? Lekker!

Het oorspronkelijke plan om ergens te gaan eten en dan naar het theater te gaan veranderde al snel in uit eten gaan in Nijmegen. Na wat omzwervingen kwamen we min of meer per ongeluk bij De Nieuwe Winkel uit. Een tent waarvan ik van verschillende mensen gehoord had dat het erg lekker was, maar altijd vol zat. Het eerste bleek waar, het tweede niet. Met drie tafels bezet had het bedienend personeel alle tijd en kwamen de gerechten in een vlot tempo naar ons toe. En lekker! Geen idee meer wat voor vegetarische crèmes, mousses, langzaam gegaarde tattie en frisse merengues we kregen, maar stuk voor stuk de moeite waard. Inclusief het toetje van toffee van rode biet en pure chocolade. Alle borden gingen brandschoon weer terug naar de keuken. Zo vaak ga ik de laatste tijd niet uit eten. Dan is het helemaal fijn om het ook echt goed te doen.

Rooie juin, ok lekker!

Bot vangen

Het werd daardoor wel een hele korte nacht,
gevolgd door een hele lange dag,
maar dat uur extra licht 's avonds, 
pakken ze ons voorlopig niet meer af!

En dat bot, dat pakken ze ook niet meer af

Chicks

Door te fotograferen kom ik regelmatig in contact met mensen die ik anders nooit gesproken zou hebben. Zo stond ik vandaag samen met een hoogbejaarde man naar zijn lammetjes te kijken. Als een malle renden ze achter mamma aan. Mamma vond mij maar eng en wilde niet op de foto. De lammetjes wilden wel, maar die hadden nog geen stemrecht. Met nauwelijks twee weken op de teller luisterden ze nog heel netjes. De man genoot zichtbaar van de dieren. We wisselden wat algemeenheden uit en gaven elkaar een hand. Fijn om kennis te maken.

De kuikentjes waar ik voor kwam speelden ook netjes mee. 

Ze poseerden uitgebreid, alsof ze niks anders gewend waren.

Pasen kan al niet meer stuk.

                           

Ontknoping

Een paar dagen geleden vroeg ik of jullie herkenden wat ik gefotografeerd had.

Dat leverde uiteenlopende antwoorden op. Het woord zwijn kwam opvallend vaak voor.

Terecht, want de dame in kwestie is inderdaad een zwijn.

Eentje die de hele dag op een handvol kiezels loopt te kauwen.

Volgens Wikipedia is dat helemaal niet raar en doen veel varkens dat.

Whatever makes you happy..

Dit was de hele foto, haar oren zijn inderdaad zo groot als haar snuit

In haar volle glorie

Glorie? Daar lach ik om!

Grijnzen

Onderweg luisterde ik graag naar Radio 1. Sinds vorig jaar de hoeveelheid laffe kakmuziek er op verzesvoudigde (echt waar) en de verhouding sport en actualiteiten in de het voordeel van sport uitviel, luister ik er steeds minder naar. Om toch mijn ritten zo aangenaam mogelijk te maken, draai ik luisterboeken, hoorcolleges en hoorspelen. Gelukkig is er een rijke traditie en gaat de kwaliteit nog steeds vooruit. Hoogtepunten voor mijn waren De spin, Bommel en De Moker. Allemaal gratis en legaal als podcast te downloaden. 

Sinds vorige week luister ik naar "De Hormoonfabriek", over een ondernemer die zijn levensverhaal vertelt. Grotendeels speelt het verhaal af in de plaats waar ik geboren ben. De dialecten die zo nu en dan voorbij komen zijn dan ook erg herkenbaar en af en toe ongeloofwaardig. "Da's ginnen Ossenaar, das d'r enne uit Tilburg, da hurde gelijk!" Verwarrender is nog dat de cast grotendeels hetzelfde is als die van Hoorspel Bommel. 

Als de twee hoofdrolspelers, Mark Rietman en Jacob Derwig, in de Hormoonfabriek een gesprek hebben, verbaas ik me zo nu en dan, dat de onderwerpen en het taalgebruik helemaal niet passen bij Tom Poes en Heer Bommel, terwijl het wel hun stemmen zijn. Gisteren viel me op dat ze dat zelf ook niet vergeten waren. De stem die Bommel speelde, zegt hier in zijn rol van fabrieksdirecteur dan ook: "...als je begrijpt wat ik bedoel." Een fijne vette knipoog, zit ik lekker te grijnzen achter het stuur, 's nachts en onderweg.

Zelden onderweg, maar altijd een glimlach

(En ja, morgen zal ik zeggen wat er op de foto stond van de 24ste)

De kroon spannen

Dat de uitgebreide, vervelende mail die de deur uit moest door een klein foutje verdween en opnieuw geschreven moest worden was jammer. Dat de internet verbinding gedurende de middag 50 keer weg viel vervelend. Dat het bij voortduring regende klote. Dat mijn band lek bleek ruk. Maar dat ik de hele avond bij een concert van Acda en de Munnik moest zitten spande de kroon. It never rains but it pours.
(en wie kreeg als toetje er een koortslip bij? Ja hoor! Dat was ik!)

Gelukkig zijn er altijd nog geiten met scheve pruiken,

die het leven de moeite waard maken

Roept u maar

Recent maakte ik deze foto.

Thuisgekomen realiseerde ik dat het niet eens zo voor de hand lag wat het was.

Om dat te testen wil ik jullie vragen om via de regeermogelijkheid, 

naast de datum, onderaan dit artikel, te laten weten wat je denkt wat het is.
(net als altijd, klik op de foto om te vergroten)

Jongen

Let je even niet op, 
hebben ze opeens allemaal jongen.
Niet alleen vrienden in Nijmegen, 
maar ook dieren in Duitsland.

Vooral de kleine geitjes deden het leuk, 
rondspringen op korte stijve pootjes
en "Meh" zeggen met zo'n hoog stemmetje dat het nep leek.
(Ooit opgevallen hoe volwassen schapen "Meh" kunnen zeggen, 
precies zoals mensen ze nadoen?)

De linker vergat zijn kop rechtop te houden

Een bak geitjes

"Ik zie wel dat je naar mij kijkt. 

Als ik jou was,

zou ik ook naar mij kijken"

Ik heb geen jongen, maar wel een grassprietje!

Rammel

Pas als het er niet meer is, mis je het.
Deze week overleed Oda le Noble.
Beter bekend als 'Het Tamboerijnvrouwtje'.
Iedereen die de laatste tien jaar, 
zo nu en dan in het centrum van Nijmegen liep,
herkent haar wel.
Rammelend met een tamboerijn, haar eigen zang ondersteunend.
Dag in dag uit. Nooit mooi, wel altijd vriendelijk.
Regelmatig van plek wisselen om winkeliers niet op stang te jagen.
En maar rammelen.
De stad heeft iets van haar herkenbaarheid verloren.
In gedachten rammel ik nog even door.

Nog een keer..

Achter op de krant stond vandaag een advertentie van Mojo concerts waar zij reclame maakte voor vier shows die in de Ziggodome plaats zullen vinden. Vier bands waarvan alle leden in de jaren veertig geboren zijn. De gemiddelde leeftijd zal dus rond de 70 liggen. Het publiek is waarschijnlijk iets jonger, niet veel, maar wel een paar jaar. Dan kan je er dus van uit gaan dat heel veel 50- en 60 plussers massale popconcerten bezoeken., De Ziggodome heeft een capaciteit van 17000 bezoekers. Als Mojo niet het idee heeft minimaal 10000 kaarten te kunnen verkopen zouden de bands daar niet staan. Het bezoek aan grote popconcerten in Nederland begon  in de jaren 60 met dezelfde bands als die hier nu aangekondigd staan. Santana, Fleetwood Mac, The Who en het bandje waar Paul McCartney destijds in speelde. Op deze manier blijft deze generatie een noviteit. Destijds de eerste bezoekers, nu de oudsten.

Waarschijnlijk gaat een flink gedeelte van het publiek met het idee dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Het is bij deze leeftijdscategorie immers de vraag of de bandleden of de bezoekers eerder het loodje leggen. Bij sommige bands is dat proces al aardig bezig. Met name The Who, waar twee bandleden jaren geleden al overleden. Op hun site zocht ik naar info over wie er nu in de band zitten. Onder het kopje 'Current touring band' staan acht muzikanten, waaronder geen van de originele leden. Ik kan me haast niet voorstellen de Roger Daltrey er niet bij zal zijn, maar hij staat niet op de lijst. 
Een paar manden geleden was ik aan het werk bij een ledendag van 50Plus. Daar stonden opvallend veel rollators op de gang tijdens het programma. Dat zal bij deze shows waarschijnlijk niet veel anders zijn. 
Vanuit de rolstoel nog een keer met z'n allen "My my my generation". 

Handel

Dus K3 stopt? Da's ook erg.
-Nou nee, ze stoppen wel, maar er komen weer nieuwe.
Nieuwe wat?
-Nieuwe meisjes die hetzelfde trucje doen.
Dus ze stoppen niet?
-De vrouwen van nu stoppen, en dan gaan anderen hun rol overnemen.
Hun rol, het zijn toch geen actrices, het zijn toch zangeressen?
-Nou, ze acteren ook heel goed én ze zingen, maar nu komen er nieuwe.
Dus ze worden ingewisseld en alles gaat gewoon door?
-Ja, en om die nieuwe meisjes te vinden, komt er een speciaal tv programma.
Mag ik dan ook sms'en om mee te stemmen?
-Natuurlijk, want dat is ook handel.
Zo lijkt het net alsof het een bedrijf is, die K3, en helemaal niet een stel spontane meiden.
-Dat zou ook wel eens een klein beetje zo kunnen zijn.
Dat vind ik jammer, maar de liedjes vind ik nog steeds heel leuk.

Bij de emballageautomaat

"IK WIL DA DOEN, IK WIL DA DOEN"
-Ja hoor, jij mag dat doen.
De etter jast de glazen fles zo hard de emballagemachine in dat ie de sensor mist en hoorbaar kapot gaat.
- Maar je moet wel voorzichtig doen hoor!
"IK WIL DA DOEN! NU!"
De volgende fles treft hetzelfde lot.
De vader haalt een volle fles ketchup uit de tas.
-Dat is weer zo typisch je moeder
"Wat is typisch?".
-Nou dat je moeder alles door elkaar...Laat maar, doe 'm maar voorzichtig in de machine.
KETS
Daar kon je op wachten, vloer, schoenen en broeken vol ketchup en glas.
-Nou Jonathan, zo maakt papa weer een goede beurt als 'ie zo met jou bij mama aankomt.
Ga je handen meteen wassen!
"NEE IK MOET DIE LAATSTE OOK DOEN"

En ik, ik maakte een fijne wandeling

Op het oog

De combinatie van achterstallig onderhoud en Franse chansons zorgde er voor dat ik de filtervoorraad onder handen kon nemen. Gedurende de voorstelling die twee keer drie kwartier duurde had ik mijn handen vrij en uit vrije wil blijf ik niet bij zoete vertolkingen van Brel zitten. 
Om in het theater verschillende kleuren licht te maken, gebruiken we kleurfilters. Dunne gekleurde plastic folie die hittebestendig is. Na verloop van tijd verlept de kleur en gooien we de filters weg. Omdat ze op grote vellen geleverd worden, snijden we ze zelf op maat zodat ze precies voor onze lampen passen.

Niet mijn lievelingsklusje, maar het hoort erbij. Vanwege de extra tijd nam ik de moeite om de voorraad door te spitten, Verrassend veel filters bleken geen stickertje met een nummer te hebben. (Voor het gemak hebben alle kleuren een driecijferig nummer, zodat gesprekken als "doe mij die blauwe maar, die niet zo blauw is als mijn broek, maar donkerder dan haar trui, maar dan met iets meer rood'. Nee, je vraagt dan om 195 of 716) 

Gelukkig zijn er stalenboekjes met alle filters er in, heel handig als je uit wil vinden welke kleur deze sticker-vrije rol is. Nou ben ik al zo lang aan het werk in deze handel, dat ik de meeste op het oog wel herken. En inderdaad, de 5 waar ik over twijfelde, bleek ik ook goed geschat te hebben. Je kan maar iets kunnen. Gelukkig hebben de meeste mensen vaardigheden waar je in de rest van het leven wel wat aan hebt.

(205 en 075)

Ginder

Om nog op die zwijnen terug te komen, die stonden duidelijk niet bij Mr & Mississippi. Daar kwam toch het radio 3 / DWDD deel der natie kijken. Ze zagen een mooi concert. Stemmig en binnen de lijntjes. Een ander publiek verzamelde zich een uurtje later om Raketkanon te gaan kijken en voelen. Ook stemmig, maar vooral knalhard in het gezicht. Vol d'r op. Geen poespas. De zwijnen in het publiek sprongen of het leven er van af hing. Bier en lichaamsdelen gingen door de lucht. De enige tekst van de band tussendoor was reclame voor de merchandise: "T-shirts, platen, straks, ginder". 

Mr & Ms

Raketkanon

Moeder's wil

Onverwacht stond ik naar een stel zwijnen te kijken. Niet die in het publiek vanavond, of op het podium, daarover later meer, nee echte. Met jongen. Een hele hoop. Onderuit in de zon. Een buurman komt langs om ze een broodje te geven, een buurvrouw is op zoek naar daslook en blijft ook hangen om zich te vergapen aan het jonge grut. 

Een van de jongen is wel benieuwd wat ik aan het doen ben

Een ander loopt te rotzooien en wordt door moeders er op aangesproken

Er is een stuk alleen bedoeld voor de jongen, met een heel klein poortje

Moeder wil toch bij haar jongen, bekijkt het poortje

En werkt zich er met geweld doorheen

Want moeders wil is wet

Fijn

De voorstelling van vandaag kwam met genoeg zooi om ons de hele dag onder de pannen te houden. Gelukkig was het goei volk wat de vrachtwagen meebracht.

Tijdens de voorstelling kwamen verschillende teksten uit het dak zakken,

Vooraf maakte ik een foto van alle teksten onder elkaar.

En nee, dat betekend niks, zoals de rest van de voorstelling, tamelijk absurd en abstract. 

Al was het wel leuk om 30 mensen tegelijk het middelste woord te horen roepen.

 

Neon, een lichtkrant en showletters, alles voor de kunst

Links en een kip

Mijn dag bestond voor een te groot gedeelte uit voorzitter van de woonvereniging spelen.

Daarom alleen een stel linkjes en een foto van een kip.



Lekker een stukje rijden

Prioriteiten stellen

Voor de geoefende lezer in Engels een aardige test

Het kost even trainen, maar dan kan je ook een leuk trucje

Zo'n foto wil ik ook maken

En als laatste, heel eenvoudig

Nog eentje dan...

Opgerot staat netjes

Fijn.
Twee dikke, nare, arrogante gluiperds stappen op.
Da's goed voor iedereen.
Misschien niet voor de VVD, maar dát is dan weer goed voor iedereen.
Jammer dat het is door zoiets lulligs als wat bonnetjes.
Hoezo bonnetjes? Het gaat over liegen. Keihard bluffen.
Niet rekenen op pientere journalisten en rancuneuze ambtenaren.
Te arrogant om excuses te maken.
Opstelten en Teeven, klassieke regenten, 
onderweg in hun dienstauto naar huis, een laatste ritje.
Op naar jaren wachtgeld.
En een mooie functie bij Shell of KLM.

Vlieg er eens uit

Zondagmiddag

Sta ik normaal gesproken in mijn eentje tussen de knollen .
Vandaag kon ik in de rij aansluiten. 
Het prachtige lenteweer lokte de halve stadsbevolking de polder in. 
Gezellig de hond uitlaten tussen de paarden. En de kleinkinderen.
De paarden vonden het allemaal best. Zo nu en dan gaf de chef aan dat het tijd was om een stuk verderop te gaan staan, weg van de drukte. 
Een keer briesen, een kort sprintje en de hele kudde was weer bij de les.

Nog geen tanden, 

maar al wel een grote bek

Much ado about nothing

De generale ging misschien wel te soepel. Een oud theater-bijgeloof is "Een beroerde generale repetitie geeft een goeie première". Door een inbreker waren de twee laptops voor het geluid en de automatisering deze middag al uit de zaal verwijderd. Dat zette het dansgezelschap meteen op een flinke achterstand, vier uur voor aanvang. Tegen de tijd dat het publiek binnen kwam, begaf de lift het, waardoor met name de oudere bezoekers echt zelf die trappen op moesten. Het brandalarm besloot om onduidelijke redenen om maar eens drie keer in de stress te schieten. 

Ondertussen kwam eindelijk oom agent om de zaak op te nemen en wist de toneelmeester bezig te houden die op dat moment wel iets anders te doen had. De voorstelling zelf ging eigenlijk nog prima. De dansers hupsten over het toneel, de danseressen verplaatsten wat lucht, het publiek klapte daarna. Alles in de juiste volgorde. 
Ondanks alle commotie was er dus eigenlijk weinig aan de hand.

(willekeurig plaatje van een vleugel)

Lijntjes

Ontspannen kwamen de anekdotes tussen de nummers door. Met gemak werd de gewillige zaal ingepakt. Het hielp dan ook dat het uitverkocht was. Ze hadden er zin in, zowel de band als het publiek. Samen wordt dat dan een feestje. Canadese soul-country. Tamelijk degelijk, binnen de lijntjes, precies waar het publiek voor kwam. 
Ik mocht er licht bij maken. Dat lukte. 
Ook degelijk en lekker een beetje buiten de lijntjes.

Fatsoensrakkers

Zat ik in ene midden tussen de christenen. Dat was niet de bedoeling.
Een collega zat ziek thuis, of ik dan een praatprogramma met wat Christenunie-types wilde doen? Nou ik ben er toch, kom ik een een half uur eerder. Zo gezegd, zo gedaan.
De sprekers bleken een Tweede Kamerlid en een hoogleraar. Met name de laatste wist de nodige zinnige dingen te zeggen. Haar vakgebied was terrorismebestrijding en ze had veel data paraat en een duidelijk, goed onderbouwde kijk op de zaak. To zover niks aan de hand. Kwam er toch, onvermijdelijk, het geloof en de here Jezus ter sprake. Begint ze toch dom te ouwehoeren. Volledig de weg kwijt. Om met het beantwoorden van de volgende, niet geloofsgerelateerde vraag, weer als een normaal,intelligent mens te antwoorden. Heel bijzonder om zo'n slim mens op één onderwerp zo uit de bocht te zien vliegen.

Het publiek bestond voor 90% uit studenten, bijna allemaal lid van twee verschillende gristelijke studentenclubs. De huidige studentenprotesten kwamen ter sprake. Op de vraag wie er vóór de ideeën en doelen van de acties was, gaven drie aanwezigen aan dat te zijn, de rest was tegen. Als je ze zag zitten, leken het net normale studenten, niks aan de hand. Tot ze hun ware aard toonden.

Opnieuw werd ik gesterkt in mijn idee dat je vooral moet geloven wat je wil, maar dat je nooit iemand anders daarmee lastig mag vallen. Geloof is puur persoonlijk en dat moet je zo houden. Scheelt heel veel gedoe. En dat deze studenten een stel reactionaire fatsoensrakkers bleken, tja, dat zie ik dan verder door de vingers. Voor deze keer.

Natte knol

Na de hele dag regen wilde ik toch nog even naar buiten.
Dus weer naar de knollen. Die waren nog niet opgedroogd tegen de tijd dat ik ze gevonden had. Een heel eind ploegde ik op mijn laarzen door de blubber voor ik ze zag. Met dat soort modder maakt de hoeveelheid profiel in je zool ook niets uit voor je grip. Het bepaalt alleen hoeveel modder er mee naar huis komt

Natte knol met een tranend oog

 Moeder en dochter

De zon kwam door, na de hele dag nat,

 konden ze nog even wat aanrotzooien

Maat

De kraan in mijn keuken is nogal hoog. Nou ja, hij zit op de gebruikelijke hoogte boven de wasbak, maar de afstand tussen het punt waar het water er uit komt en de bak is vrij groot.

Toen ik hier kwam wonen zat er dan ook een verlengstuk op. Ook makkelijk als je wilt mikken met de straal. (Als je een kraan zonder zo'n verlengstuk hebt, mis je het genot van het betere mikken helaas.) Jarenlang ging het goed, tot een maand geleden. Ik mikte vrolijk op een vuile pan en hield ineens een stuk kraan vast. Op. Beste tijd gehad. In het centrum kwam ik langs zo'n winkel zonder duidelijke naam, zo een waar ze restpartijen voor bodemprijzen verpatsen. En inderdaad, daar hadden ze ook zo'n ding. Weliswaar van plastic, maar voor één Euro durfde ik wel te gokken.

Stom, 

nooit troep kopen. 

Meteen goed doen. 

Ja ik weet het.

Binnen twee weken lag de nieuwe verlenger er al weer af. Inferieure rotzooi.

Dus vandaag bij de bouwmarkt een echte gehaald. Een korte vergelijking leerde dat er natuurlijk verschillende maten zijn. Dus ik nam de blister mee waar op stond: "M 1/2 is de meest voorkomende maat voor straalregelaars (fijn woord!) en kraanslangetjes". 

Dat kon dus niet missen.

Thuis bleek dat anders. Het paste niet.

Terug naar de bouwmarkt, een andere maat gezocht, staat er achterop:"M 22 is de meest voorkomende maat voor straalregelaars (nog steeds een fijn woord!) en kraanslangetjes".

DAT KAN DUS NIET!

Ze kunnen hoogstens allebei een gedeelde eerste plaats in meest voorkomende maat hebben. Omgeruild, thuis er op geschroefd, past deze wel. Fijn.

Dus note to self :"M 22 is de meest voorkomende maat voor straalregelaars (nou weet ik het wel) en kraanslangetjes voor kranen in mijn keuken"

(de vreemde verspringing van de tekst aan het begin van dit stukje is niet expres.
blijkbaar hebben ze bij Blogger ook verschillende standaardmaten vandaag)

Veulen

Loopt er tussen de paarden bij de Bisonbaai opeens een veulentje

Jong genoeg om nog niet zelf te grazen

Relaxed genoeg om even uit te buiken

Een oom van het veulen poseerde boven mijn camera

 En je camera onder een paard houden brengt ook risico's mee.

Zeker als het paard verkouden is, 

dan kan een keer niezen de foto's opeens helemaal soft-focus maken