Blijven ademen

Natuurlijk ben je net dat ene ingrediënt vergeten als er bezoek komt eten.
Anders nooit. En natuurlijk kom je daar pas op het laatste moment achter.
Even snel naar de supermarkt, gelukkig is die om de hoek. 

En victorie, de drukte valt alles mee. Sinds ze tot laat open zijn lijkt iedereen tussen zes en half zeven zijn boodschappen te willen doen. Vandaag niet. Laatste vitale ingrediënt is ook nog op voorraad. Mooi. De kortste rij bij de kassa, zal dat ook de snelste zijn? Nou, dat is met die caissière met die dooie blik, dat schiet nooit op. Dan maar de rij ernaast. Drie klanten voor me, de eerste lijkt nog goed te gaan, maar bij het afrekenen komt het gespaarde bonnenboekje tevoorschijn, met bijbehorende vragen. Een snelle blik om me heen leert dat alle andere kassa's nu langere rijen hebben. Wisselen is zinloos.

Een klant verder, niks aan de hand, heeft de cash al in de hand, Ai, net voor het afrekenen komt dat type van net terug, mét het bonnetje. “Ik dacht toch echt dat de mutsenvla in de aanbieding was, en die staat voor eentweeëntachtig op het bonnetje, en het zou eentweeënvijftig moeten zijn.” Mijn bezoek moet niet te vroeg komen, want dan staan ze voor een gesloten deur in de regen. Natuurlijk moet er even een collega bijgeroepen worden om de prijs van de vla te controleren. Na een minuut nog een keer, want nog steeds niemand, behalve dat type met een bonnetje, met 30 cent te veel betaald. Als die kinderwagen nou niet voor me in de weg stond had ik , met fooi, het verschil in prijs graag bijbetaald, maar ik kan de klant in kwestie niet aanspreken boven het babygejank uit. Ik ben inderdaad niet de enige die weg wil. Vluchten kan niet meer. 

Bonnetje weer weg, de reclame was echt tot donderdag en nu is het helaas al weer vrijdag. Ik moet naar huis, nu. Nog maar één klant met kinderwagen voor me, met maar drie dingen op de band, Halleluja, ik ben er bijna. Bliepen, geen zegeltjes, stickers of poppetjes? Nee hoor Thank God! Alles gaat in de tas aan de kinderwagen, alleen nog afrekenen, vier euro zestig. Moet ze d'r portemonnee alleen nog even vinden. Hé, niet in d'r jas. Da's gek normaal zit ie daar altijd. Eens kijken of die hier zit. Blijven ademen, blijven ademen. Zen, zen, alles komt goed, je gasten staan niet doorweekt voor je deur te wachten, nee hoor. Een tas ter grootte van een kinderdagverblijf wordt doorgespit op zoek naar de portemonnee. “Ach hier istie, daar stop ik 'm anders nooit, echt niet”. “Even kijken, ja deze pas.” Please, please, tik je juiste pincode in, please. Gaat d'r telefoon. 

“Ja sorry deze moet ik even nemen”. 

“Hai schat, nee ik ben er bijna, nee het schiet hier heeelemaal niet op”.

In de Ooijpolder was het vanmiddag,

 op constant vuurwerk in de achtergrond na, heerlijk rustig

Open doel

Vrij associëren is leuk, 
maar het kan ook té makkelijk worden.
Op dezelfde muur als de spreekwoordelijke konijnen, 
schrijft een woordblinde, 
dat er aangevallen moet worden.

Nou, oké, voor deze keer dan

Weer Genk

Schreef ik gister over Genk, kwamen andere herinneringen ook boven drijven. Aan de Limburghal. Het enige theater wat ik ken met vaste vloerbedekking op de speelvloer. In stemmig mosgroen uitgevoerd. Met het poppentheater stonden we daar ieder jaar. En meestal een dag extra. In de rest van de theaters waar we geboekt waren konden we relatief makkelijk alles opbouwen aan licht geluid en decor. In Genk niet. In Genk kon je kiezen uit de Schouwburg, een zaal met wel veel stoelen, maar een heeel klein toneel, en frontlicht wat je staand op de voorste rij stoelen kon stellen. Niet geschikt voor het soort producties waar wij mee aan kwamen.

In de Limburghal was wel de ruimte, maar geen trekkenwand. Een trekkenwand is de hijsinstallatie boven het toneel waar alle lampen en decorstukken mee opgetakeld worden. We moesten dus een dag eerder komen om zoiets te gaan bouwen, en dan onze voorstelling eronder zetten. Maar omdat de lokale directeur en techniekers tot de meest sympathieke Vlamingen behoorden kwamen we er toch graag. Ondanks dat een zoontje van een van de techniekers een rol Gaffa in mijn kruis wierp, per ongeluk weliswaar, maar wel raak. En ondanks de croque canibal, die een collega bestelde in de aangrenzende kantine. En tosti met zoveel rauw, koud vlees, dat de koe terstond een met uitsterven bedreigde diersoort was geworden.

 

En ondanks dat de kinderen de zaal in kwamen, een stuk of 60 kleuters, terwijl de rest er nog niet bleek te zijn. Of we even wilden wachten. Even bleek drie kwartier te zijn. Drie kwartier waar wij elkaar in de kleedkamer vermaakten, en de kinderen braaf wachten. Eindelijk kwamen de touringcars van de andere scholen aan en konden we beginnen, roept een van de leraren, dat de kinders die al die tijd zaten te wachten, op moesten staan, want ze gingen weer. Hun bus stond al weer klaar. Of ze zonder iets gezien te hebben weer op wilden rotten. Sorry, maar dat kan niet. Na een kort en effectief gesprek waarbij de leraren en de buschauffeurs er van overtuigd raakten dat de kinders wel bleven en een uur later vertrokken, speelden we alsnog een hele mooie voorstelling. Waarbij mijn haren als die van Princess Leia Organa zaten. Het gevolg van te lang wachten in de kleedkamer met verveelde actrices en een weddenschap. 

Misschien namen die leraren en buschauffeurs mij daarom zo snel heel serieus.

En bij een trekkenwand hoort zo'n sticker.

Over de roedeboei later meer

Meter

Bij het opruimen van m'n bureau kwam ik deze foto tegen. Genomen in 1999 in Genk.

Genk kreeg stadsrechten en dat werd groots gevierd op het terrein van een oude mijn naast de stad.

De mijn was jaren daarvoor al buiten gebruik gesteld, maar een groot gedeelte van de gebouwen stond nog, onder andere de oude machinekamer, met prachtige meters en knoppen aan de wand. Deze meter viel me meteen op vanwege zijn vorm, geen idee waar ie ooit voor gediend heeft. Met drie meters tot 350 Volt, een tot plus en min 350 milliampère en twee tot 3000 ampère klinkt het best serieus. De andere twee meters kan ik niet goed lezen. Prachtig vormgegeven apparaat.

Na een korte rondleiding door een vriendelijke vrijwilliger moesten we aan de bak.

Volop zomer, prachtig weer, en wij hadden met ons straattheater een plek binnen toebedeeld gekregen. Oké, we stonden niet buiten te verbranden, maar ons binnen te vervelen, want iedereen was buiten aan het spelen. Een jongetje bleef in de buurt drentelen. Wat schuchter maar wel nieuwsgierig. Ik had een hele keuken mee met daarin amforen met gekleurd water die als spa rood, spa groen en spa blauw aangeprezen werden. Verder kookte ik blauwe pannenkoeken met groene slagroom en rode rijst. Tegen de tijd dat dat jongetje zijn derde pannenkoek op had vroeg hij beleefd of er misschien ook kleurstoffen in zaten, want daar was ie toch wel echt allergisch voor. Hopelijk heeft ie zijn ouders op tijd kunnen vinden.

En deze foto, jongens en meisjes, is geen Hipstamatic of Instagram, 

maar een oude Polaroid, analoog gemaakt en verkleurd

Witte eekhoorns

Voor we het wisten hadden twee witte eekhoorns onze kerstavond overgenomen.
Mijn nieuwe trein gekaapt, de whisky opgemaakt en zelfs onze snorren ingepikt.
En vandaag willen ze niet van de bank af gaan, en moet de tv heel hard aan.
Ik had eigenlijk een ander soort witte kerst voor ogen.

En het mijn winnende kraslot willen ze ook niet terug geven.

Drup

Huilende boom wacht op lentezon

Tops

De geweldige sportzomer ligt gelukkig al weer even achter ons. Maandenlang was radio en tv vergeven van voetbal, wielrennen, meer voetbal, nog meer wielrennen en om het af te toppen een kleine maand met Olympische spelen. In September kon ik eindelijk weer Radio 1 luisteren zoals ik die het liefst heb. Meer verdieping en minder interviews met voetbaltrainers en wielerliefhebbers.

Een sport vind ik dan wel weer leuk om af en toe te kijken. Ieder jaar rond Kerst komen een kudde vette alcoholisten in Engeland bij elkaar om te gaan darten. Jammer dat op het podium niets meer gedronken mag worden. Een paar jaar geleden, voor het verbod, was de hoeveelheid pints wat er weggezet tijdens de wedstrijd, zeker zo indrukwekkend als het gooien van de pijltjes. Veel blijft wel hetzelfde. Zoals de verkleedpartijen in het publiek. De hele week zijn er al een aantal jongens verkleed als banaan, en de gehele Sesamstraat bevolking loopt rond, starnakel dronken, op zoek naar meer. Meer van alles.

De atleten zelf zijn gekleed in blousjes, meestal glimmend, vol met reclame en achterop een afbeelding en hun bijnaam. Meestal een slechte woordspeling op de eigen naam of afkomst. Blousjes die wél altijd net te klein zijn, zodat iedere vetvlek van de voor de wedstrijd genuttigde fish en chips, en verse zweetplekken mooi opgespannen in beeld komen. Mijn favoriete onderdeel is de stem van de scheidsrechter/presentator. Iedere gegooide stand word omgeroepen. Lage scores op een verveelde toon waar ongenoegen over de slechte prestatie in doorklinkt. Alles boven de honderd op een hoger volume,120 alsof hij vers kinderbloed van z'n lippen likt. 140 alsof ie uit z'n graf omhoog komt na een jaar. Maar de Onehundredandeighty komt er uit op een manier waar geen enkele black metal zanger aan kan tippen. Mét stukjes long en tumor, bloed gorgelend, hard en langdurig.

Geen idee of het ieder jaar dezelfde man is, of ze hem inderdaad opgraven en opwarmen. Misschien is het wel ieder jaar een nieuwe, na voorrondes en verkiezingen. Een soort The voice of darts. In kleine pubs in Wales, waar na de wedstrijd 'wie kan het meeste Haggis eten, zonder te kotsen op het podium', het hoofdprogramma begint. Staan ze daar, in slechtzittende zwarte pakken te zweten onder de podiumverlichting. Beurtelings "180" schreeuwen. Slowmotioncamera's registreren feilloos hoe de restjes haggis, in het tegenlicht tussen de snorharen door gespuugd worden.

Brullen tot ze een hartverzakking krijgen. Prachtig.

En op de Veluwe trof ik dit gele koraaltje. Ok mooi.

Dasieterniegoetuut

Ja hoor, tv uit, pc uit, licht uit. Zit ik in het donker. Ik graai m'n zaklamp uit m'n rugzak en check de stoppen. Niets aan de hand. Bijzonder. Na een minuut gaat alles weer aan. Vijf minuten later hetzelfde, behalve dat ik m'n zaklamp nog binnen handbereik had. En er was weer licht. Bij de derde keer ben ik de straat op gelopen om te zien of de buren ook in het donker zaten. Nee, ik was de enige. Tot vijf keer toe viel binnen een uur de stroom uit.

Dat was twee weken geleden. Sindsdien is de stroomvoorziening op zijn best onregelmatig te noemen. Nooit meer helemaal uitgevallen, maar wel pulserend, of op halve kracht of licht golvend. Mijn pc kreeg er net als ik genoeg van en ging in staking, en kon na een paar dagen gedeeltelijk in de WAO.
De Nuon gebeld, zoveel cent per minuut blablabla, "Op dit moment is er een storing en kunnen we u slechts beperkt te woord staan" einde verbinding. De tweede keer identiek. Dat is inderdaad vrij beperkt. 

Vandaag opnieuw, na 12 minuten kreeg ik een vriendelijke jongen die zich wel verontschuldigde, maar er echt niets aan kon doen. Net zo min als aan die knipperende lampen bij mij in huis. Of ik dan de netbeheerder wilde bellen? Ja joh, waarom niet. De Netbeheerder nam op, luisterde naar mijn vraag, trok de conclusie dat de technische dienst hier iets mee moest en vroeg naar mijn adres. Ik ga u nu doorverbinden. Direct kreeg ik iemand die het verhaal al gehoord had en alleen de mededeling had dat er binnen twee uur iemand bij mj aan de deur zou staan, en of dat uit kwam? Uh ja, natuurlijk. 

Na 50 minuten staat er een overal met een brede grijns en 800 jaar ervaring voor de deur. Hij bijt direct geroutineerd de labeltjes van de meterkast af, schroeft de kast open, krabt wat aan een stop, steekt her en der een schroevendraaier in en zegt: "Sitdenkikbedeburenindekaskenjedaarookbij?"
(Mooi dat ik al lang genoeg in Nijmegen woon om ook te verstaan wat ie zegt) Ja hoor, volgt u mij.
Wij in de kelder bij de buren. "Mojefoelehierikhebtalgefonde". De bakelieten stoppenkast aan de keldermuur was warm. Een teken aan de wand. "Danmoekeffespulleuutdebushale" Zijn enorme lijf ging weer door het opeens heel smalle keldergat omhoog. 

Komt terug met masker en grote rubber handschoenen. Draait vervolgens krakend en piepend de stop waar de spanning nog op staat uit de kast. Gloeiend heet ding, maar doorfikken, ho maar. "Asjenoubofekektofallesuutiskenikmomlegge". Maar natuurlijk. 
Kabeltje, schroefje, kassie dicht, labeltje erop, klaar. "Noualleenbejounogdefaseomsette". Ook hier kabeltje, schroefje, kassie dicht, labeltje erop, klaar.  "Feelplesierdrmee, kdenkdatienoustoptmeknippere, houjee". En binnen tien minuten stond ie weer buiten. Da's service. En leuk. 

 KennesebijdeNuonnogeenpuntjeaansuige.

Keukendeur

Eerder schreef ik over de Nobelprijswinnaar op mijn keukendeur.
Dat is uiteindelijk op zijn spreekwoordelijke pootjes terecht gekomen.
Kijk ik vanochtend, terwijl het espressoapparaat brult, voor me uit, 
zit er weer een slak op mijn keukenraam. Bleek het vorige keer een winnaar, 
dit keer had ik een verliezer te pakken. Er zat nog wel leven in, maar niet veel.
Dus maar meteen de dierenambulance gebeld, die kwamen gelukkig onmiddellijk, 
maar moesten al snel toegeven dat dit niet hun expertise was. 
Slakkencentrum Gelderland leek soelaas te kunnen bieden, maar helaas, 
door de weersomstandigheden konden ze weinig uitrichten.

Zo rond de lunch hing Naturalis al aan de telefoon, of ze de overblijfselen ten toon mochten stellen, voor het geval het onverhoopt mis mocht gaan. Tja, wat zeg je? Dan raken de ontwikkelingen in een stroomversnelling, burgemeester en wethouders hielden spoedberaad met politie en justitie.
Greenpeace lanceerde om drie uur een Twittercampagne die binnen een half uur trending was en de slakkenbescherming (ik wist niet eens dat ze bestonden) kondigt een persconferentie aan. Helikopters werden stand-by gehouden en het rode kruis nam strategische posities in. Tegen half vijf was het even rustig hier in huis, en was ik wel toe aan een koffie. Sta ik bonen te malen en kijk ondertussen naar de binnenplaats, bleek de slak van de ruit af gevallen te zijn, kapot op een stoeptegel. Was alle commotie hem (of haar) blijkbaar fataal geworden. Vanuit het wijkcentrum is al het initiatief voor een stille tocht genomen. 

Opdat wij niet zullen vergeten.

Milk Fed Suburban Blues

Adam Lanza. Sandy Hook Elementary School. Newtown. Connecticut.
Namen die vorige week niemand kende. 
Nadat hij zijn moeder en een groot deel van de klas waaraan ze les gaf dood schoot, 
zijn het bekende namen geworden.
Voor even.

In 1999 bracht Ani Difranco 'To the teeth' uit.
Het titelnummer gaat over wat er gebeurde in Connecticut en Virginia Tech en Columbine.
En ondanks dat het 13 jaar oud is, heeft het niets aan actualiteit verloren.
Volgens mij best de moeite waard om er even de tijd voor te nemen. 

Geachte Valsspeler

Geachte Valsspeler,

Jullie zonden mij een envelop met daarin iets wat leek op een rekening.

Iets wat op het stapeltje 'te betalen' hoort te komen.

Gelukkig ben ik niet helemaal achterlijk.

De envelop was niet bedrukt met een 'port betaald' stempel, maar er was een heuse postzegel opgeplakt. Het lelijke logo waarschuwde me meteen dat er iets niet klopte. Een logo zó lelijk, dat moet wel expres gedaan zijn, met hoofd -en kleine letters door elkaar. Met verschillende afstanden tussen de letters. 

En daarnaast, iets wat lijkt op een taalfout.

“Centrale bedrijven register”. Is dat het register van bedrijven die centraal zijn?

Hoe kan je dat worden? Als het register centraal was, had het vast Centraal Bedrijven Register geheten. 

Waarschijnlijk was het te doen om de afkorting, die klinkt wel officieel. CBR, het bureau wat onder andere over de rijbewijzen gaat.

Met wie ik echt van doen heb wordt niet duidelijk. Of wat de dienst betreft. Ergens zal online mijn bedrijfsnaam worden gepubliceerd. Nergens in de brief staat over welke site het gaat. Net zo min als wie deze brief schrijft. Op de achterkant, die helemaal vol staat met de 'kleine lettertjes' komen verschillende bedrijfsnamen voor. Naast "Centrale bedrijven register" is er sprake van “Nederlandse stichting registratie diensten", en ook nog "bedrijven register holland". Nergens een persoonlijke naam, een telefoonnummer of een email adres. Helaas.

Dus al met al is het een aanbieding voor een dienst die niet duidelijk is. Door een bedrijf met drie verschillende namen. Zonder website, telefoon of mail. Gevestigd boven een Arnhemse shoarma zaak. En als klap op de vuurpijl zijn jullie nog te dom om de btw-verhoging die per 1 Oktober inging, aan te passen op je nep-factuur.

Ik wens iedereen die door jullie lastig wordt gevallen een scherpe blik, en hoop nooit meer te maken te krijgen met dit soort onsportieve oplichterij.

Woordblind

-Dat kunnen we toch niet maken.
Wel joh, dat zien ze toch niet.
-Denk je?
Nee man, dat zien ze nooit.
-Ah fuck it, we doen het gewoon.
Ze kunnen toch nooit bewijzen dat we dat expres deden.

Al drie weken

Jas van distels

Da's dan weer aardig van ZZP'er zijn,
Het weekend valt soms op een andere dag dan voor de rest van het land.
Kan je lekker wandelen zonder drukte.
Als er tenminste geen koeien in de weg staan.
Met een jas van distels aan, en een jong erbij.

En als je niet kan wandelen,
is warme chocomel best een goed alternatief.

Lekker

Gewoontedier

In de rij bij de supermarkt werd ik aangesproken door een vrouw achter me in de rij.

Ze was halfweg 60 en niet heel groot.

Of ik misschien een paar boodschappen voor haar op de band kon leggen,

want ze kon er niet bij.

Zelf stond ze áchter het karretje, en kon inderdaad nauwelijks met haar hand, 

over de beugel waar je het karretje duwt, bij haar boodschappen.

“Maar u kunt toch ook vóór uw karretje komen staan, dan kunt u er makkelijk bij.”

Als voorbeeld pakte ik tussen duim en wijsvinger een pakje Knäckebröd en legde het 

voorzichtig maar gemakkelijk op de band van de kassa.

-"Maar ik sta altijd áchter mijn karretje."

“Ja, dan is het lastig. Misschien toch eens proberen.”

Lachend kwam ze er voor staan, en terwijl ze met gemak alle boodschappen op de band legde,

stond ze steeds harder te lachen. 

De kar was leeg, en ze keek me wat bezorgd aan en zei:

”Moet ik nou weer áchter mijn karretje gaan staan om af te rekenen, ik kan er maar moeilijk langs zo”.

“Nee hoor, u mag gewoon er vóór blijven staan en afrekenen, dat vindt de caissière vast niet erg”

...

Wat zadels en een autodak

Gister was er wel iets.

Maar hier nog niet echt.

Alleen op wat zadels en een autodak.

Maar vanochtend was het echt.

De winter is begonnen!

 singin' in a winter-wonderland

Kinderkoor-allergie

Nog een paar uur en de terreur stopt.

Nog even doorbijten in Supermarkt en winkelstraat.

Bijna. Al druipt vanaf morgen de kerstmuziek de speakers uit.

Na vandaag geen Sinterklaasliedjes meer.

Ik weet niet welke erger zijn, de klassieke door de Leidsche Sleuteltjes,

waar mijn kinderkoor-allergie opspeelt. Of de Nieuwerwetse variant.

Met hip hop-achtige deuntjes, inclusief rappende Piet.

Waarschijnlijk toch de oude bekende liedjes in een 'modern jasje',

waar een bijbeunende pedo een hit hoopt te scoren met een rechtenvrij liedje.

Een driedelig marketingpak heeft de collectieve supermarkt eigenaren verteld dat mensen dan langer in de winkel blijven, en dat dat goed voor de omzet is. Gezellig

Ik betwijfel dat. Wel kan ik me voorstellen dat het aantal impuls-aankopen omhoog gaat, en dat mensen met de gekste dingen thuis komen. Zo kwam ik een paar dagen geleden met 14 rollen vuilniszakken en een doos spiritus thuis. Geen idee waarom.

Het aftellen tot Nieuwjaar is begonnen.

En morgen liggen ze in de uitverkoopbak, net goed

Vaatwasser

Tijdens het eten nam het gesprek een wending.

Met welke huishoudelijke apparaten mensen vergeleken konden worden.

Bleek hij een Senseo.

En ik een vaatwasser.

En dat alles onder het genot van een bordje pasta

en twee Spa rood.

 Het is maar net hoe je er naar kijkt

Buurtcomité

Helemaal in de Sinterklaas-stemming, 
rijmde het buurtcomité weer een bordje vol.

 En het bleef nog lang onrustig in de stad