Zenuwjeuk

Jeuk aan mijn neus, maar krabben hielp niet, ook de tweede keer niet.

“Je zenuwen zijn in de war omdat ze verdoofd zijn, 

en geven dus niet de juiste signalen door,

typisch geval van zenuwjeuk”.

Ja ja, leuk verzonnen, maar die jeuk die zat er nog.

Dat probleem was snel vergeten toen ie een plek wist te vinden waar de verdoving niet doorgedrongen was. En er iets heel gemeens ging doen. De verdoving die toch op een aantal plekken met een flinke spuit erin gegaan was. Tegelijk met de tinteling verdubbelde mijn hartslag en voelde ik de adrenaline pompen. 
Pavlov van mijn lijf. Ontspannen, door je neus ademen, ontspannen. Maar hoe doe je dat als iemand je pijn aan het doen is en je je mond moet open houden?

In andere tijden kregen ze tenminste nog een slok rum en een riem op op te bijten als de scheepschirurgijn een been afzaagde. Nu smaakt de verdovingsvloeistof niet eens naar een borrel. Goedbedoeld probeerde hij een gesprek te voeren, maar met een halve gereedschapskist in mijn mond kwam ik niet veel verder dan "mnmm" en "nmmjmm". Langzaam trekt de verdoving er nu uit, en kan ik inderdaad niet zomaar mijn kiezen op elkaar zetten. Op mijn tandvlees dan maar.

 Ruim een uur was dit het uitzicht, maar dan mét rubber handschoenen in het midden