Een paar weken geleden kreeg ik die naam, Andy Frasco, als tip. Komt die in de buurt, dan moet je gaan! Okidoki. Bleek ie dus nu al in Merleyn te staan. Acht man sterk op het podium. Hij liet er geen twijfel over bestaan hoe de avond zou verlopen. Na het eerste nummer was de tekst:" Hey Mr. bartender, what's the word for Jägermeister in Dutch? And can we please get 27 overhere? I'm gonna get fucked up tonight and so are all of you". Om tijdens het volgende nummer op zijn blote voeten tussen het publiek te gaan staan dansen.
Muzikaal heeft de band nogal wat weg van de Blues Brothers. Een Rythm and Blues revue, maar dan met een flinke scheut ska en en toefje hardrock. (Een band die tijdens een ska nummer een instrumentale Iron Maiden medley speelt, heeft bij mij al heel snel gewonnen) De stijl maakt eigenlijk niet eens zoveel uit, het gaat om de energie die er van het podium spat. Dat het allemaal serieus goeie muzikanten zijn is mooi meegenomen, maar de dansjes, gekke bekken en volle overtuiging waar ze mee aan het werk zijn doen het. Na ruim anderhalf uur knallen, belooft ie nog drie nummers. Om ná dat nummer te zeggen, dat ze er nog vijf spelen. En dat ook doen. Niemand in de zaal stond meer stil.
Hij crowdsurfte naar de bar, om daar een borrel achterover te slaan en weer terug te surfen, op tijd voor het refrein. Het laatste nummer werd tot zeven keer toe opnieuw ingezet, gewoon omdat het kon, of om met zijn woorden te spreken:"Just because I'm an asshole, two, three, four". Als allerlaatste toetje klapten ze 'Killing in the name of' er nog uit en de pret was over. Het publiek leeg en bezweet achterlatend. Of in zijn woorden "Fucked up". De mannen op het podium waren tegen die tijd ook niet bepaald okselfris meer. Met name die fles Jägermeister, die de barman halverwege naar ze bracht en die soepel er in geklokt werd, hielp daar bij.
Two, three, four!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten