Curtis Eller

"Nobody works up the crowd, not like Al Johnson."

Zingt Curtis Eller in het nummer "Stephen Foster".

Nou weet hij er zelf ook wel raad mee. Midden in het publiek staand op een stoel, 

op zijn rug liggend op de vloer, kruipend tussen de knieën van de bezoekers door, zong en speelde hij een zeer bijzonder concert. Na twee nummers kwam hij tot de conclusie dat ie niet op het podium moest staan, maar in de zaal om de afstand tot het publiek weg te halen. Dat werkte. Aangemoedigd door zijn onuitputtelijke energie koerde, zong en danste het publiek mee.

Voorafgaand aan de show maakte ik in de hele kleine kleedkamer een aantal portretten van hem. Om voldoende afstand te hebben stond ik in de deuropening. Natuurlijk komt de drummer van het voorprogramma precies binnen als ik de eerste foto wil maken. Dus ik aan de kant. Komt hun bassist ook meteen er achteraan. Weer aan de kant. Die kwam bier halen, dus of mijn statief even voor de koelkast weg kon? Tuurlijk. Iedereen zijn drankje? Mooi, dan kan ik verder. 

Twee foto's verder kwam de apenstonede leipo met een videocamera weer binnen zetten. Die liep me hier net ook voor de voeten en verzon nu dat ie mij ging filmen. Terwijl ie zelf zo ongeveer vóór Curtis ging staan. Joh geen probleem. Cameraleip was weer weg en de jongens van het andere bandje kwamen hun spullen dumpen. Dus 4 minuten in de sessie en het liep gesmeerd. KadaaannnggrrrRRrrr. Het voorprogramma begon. Op een volume dat praten en verstaan worden een uitdaging genoemd mocht worden.

Sta je daar met een zeer bescheiden introvert. 

Schat van een vent die geen idee had hoe zich een houding te geven tussen al deze chaos.

Mijn inschatting dat ie zo vaak op de foto was geweest dat ie wel een idee had wat hij wilde bleek onterecht. Regieaanwijzingen waren dus op zijn plek. Desnoods boven de herrie uit.

Een drummer kwam even tussendoor nog wat biertjes uit de koelkast halen. 

Ja hoor, ik zet mijn statief wel even aan de kant.

Ondanks de obstakels ging ik toch met een goed humeur, 

fijne herinneringen en best een paar aardige foto's weer naar huis.

Eens zien of ik het de volgende keer voor mezelf en de geportretteerde nog makkelijker kan maken. In ieder geval zet ik dan mijn statief niet meer voor de koelkast.