Jo Harman was zo vriendelijk om wat liedjes te komen zingen vanmiddag.
Dat kwam mooi uit, de posters hingen al weken in de etalage.
Heel vriendelijk Brits stel. Haar pianist ging achter de vleugel zitten, slaat één toon aan, "That's brilliant" roept hij verrukt, "Finally a real piano!".
Toen ze begon maakte ik me even zorgen,
"Is ze nou een beetje de vloer in gezakt?".
Op de terugweg koos ik er voor om in een vliegende storm naar huis te fietsen.
Het water kwam met badkuipen tegelijk horizontaal op me af. Tegen de tijd dat ik bij mijn fiets was, was mijn broek al doorweekt. Eenmaal thuis kon ik mijn schoenen afgieten en was ik heel blij met de waterdichtheid van mijn cameratas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten