Platbranden, afzinken, nooit meer over lullen en als we dan toch bezig zijn, neem de hele omgeving in een straal van een kilometer of vijf meteen mee, dat ruimt lekker op.
Gisteren, na dierentuin- en familiebezoek, togen we richting The Cinematic Orchestra. In de auto hoorde ik dat ze niet in de Melkweg speelden, wat ik dacht, maar in die tent een stukje verderop. Jammer. Geparkeerd en mooi op tijd om een goed plekje uit te kunnen zoeken. Komen we de straat ingelopen en zien een rij staan voor de deur, de hoek om en zeker tweehonderd meter lang. In de miezer. Zal er gefouilleerd worden of moeten andere overspannen veiligheidsmaatregelen uitgevoerd worden? "Nou meneertje, wat hebben we hier? Een automatisch geweer? Dat kunnen we natuurlijk niet mee naar binnen nemen hè, dat kan zomaar eens mis gaan". Oh sorry, nou dan laat ik het wel hier bij de ingang staan. Zeker twintig minuten gewacht, om bij de deur te zien dat het gewoon te druk is bij de hopeloze garderobe.Of we wel een lidmaatschap hebben. Ook zo'n oplichterij. Betaal je de volle mep voor een kaartje, moet je er 3.51 servicekosten voor betalen en óók nog 3.50 "lidmaatschap". Maffiatuig.
Op de eerste verdieping zijn kleine kluisjes waar je voor twee Euro je jas in kan stoppen. Oke, doen we dat. Een gedrang daar, op de grond nog twee vrije kluisjes. Prak twee jassen erin, geen ruimte meer voor een trui. Twee Euro erin, deur dicht, deur klemt. Nog eens. Twee Euro weg. Wel godver. Kluisje ernaast dan. Zelfde verhaal. Vier Euro lichter naar beneden. Daar aan een van mijn concertgangers de jassen gegeven met de mededeling dat ie ze ook naar buiten mocht flikkeren als het aan mij ligt. Binnen vijf minuten was ie terug, 1,50 per jas lichter.
We lopen de zaal in en merken dat die niet alleen al helemaal vol staat, maar dat Cinematic al begonnen is. Wel gloeiende. Ook nog eens met een van mijn favoriete nummers. Deze. De balkons over struinen in het donker om een plek te vinden waar het podium ook te zien is. En bij voorkeur de hele band en niet alleen de drummer te horen is. We vestigen ons in het midden, voor de bar, eerste balkon. Adem in, adem uit. De hitte, de drukte, de dom lullende mensen, allemaal vergeten, focus op de band, luister, adem. Binnen twee nummers zit ik er in. De afgelopen week veel live gezien, maar zij zijn echt een klasse apart. Niet alleen idioot goeie muzikanten, maar ook met smaak, mooie nummers en alle ruimte voor elkaar. Na een paar nummers al kippenvel bij een intro. Hier ging het om!
Topshow. Uitgebreid applaus, buigen en klaar. Of? Minuten houdt het geschreeuw en geklap aan. En ja hoor, wie komt daar het podium opstappen? Patrick Watson. Neemt plaats achter de toetsen om een prachtversie van 'To build a home' (deze) in te zetten. Ja, als het zo moet... Bijna een half uur toegift gaan ze nog er op. Alles uit de kast. Twee uur concert. Daar kwamen we voor. En om er tijdens het drankje achteraf, omdat het bij de garderobe natuurlijk nog file is, al weer uitgeveegd te worden door een gorilla met een V sticker op zijn truitje. Snel weg hier. Zonde om de goeie smaak van het concert te laten bederven.
's ochtends maakte ik in de dierentuin een foto van een Mandril
Geen opmerkingen:
Een reactie posten