Jo

Jo Harman was zo vriendelijk om wat liedjes te komen zingen vanmiddag.

Dat kwam mooi uit, de posters hingen al weken in de etalage.

Heel vriendelijk Brits stel. Haar pianist ging achter de vleugel zitten, slaat één toon aan, "That's brilliant" roept hij verrukt, "Finally a real piano!".

Toen ze begon maakte ik me even zorgen, 

"Is ze nou een beetje de vloer in gezakt?".

Op de terugweg koos ik er voor om in een vliegende storm naar huis te fietsen.

Het water kwam met badkuipen tegelijk horizontaal op me af. Tegen de tijd dat ik bij mijn fiets was, was mijn broek al doorweekt. Eenmaal thuis kon ik mijn schoenen afgieten en was ik heel blij met de waterdichtheid van mijn cameratas

Zootje

Schreef ik twee maanden geleden over recept voor bloedpap met biologisch bietensap, zag ik vandaag iemand vanuit mijn ooghoek een precies zo'n fles in een emmer mikken.

Een en een is twee, inderdaad, dit was de club die daar toen stond. Zij in de grote, wij in de kleine zaal. Bleek een fijne club, met een bijzondere voorstelling. Chaotisch, bizar, zes verhaallijnen door elkaar, maar heel mooi. Tijdens het bouwen liet een van de mannen een camera meelopen. Hier zie je de zeven minuten samenvatting van hoe het zo'n zootje werd.

Net voor aanvang was het echt al een bende

Stop

Om dat de belastingdienst wat moeite heeft met met hun administratie werd mij gevraagd nog eens (voor de zesde keer)  mijn bankrekeningnummer te sturen. Dit keer kon dat alleen met behulp van een DigiD (is daar een communicatiekantoor voor betaald, om die naam te verzinnen?) In mijn pogingen ze wederom mijn nummer te sturen kreeg ik onder andere onderstaande mededelingen.

Echt waar.

Serieus.

Zonder dollen.

Uw burgerservicenummer, geboortedatum, postcode of huisnummer (toevoeging) komt niet overeen met de gegevens bij uw gemeente. Controleer of u de juiste gegevens hebt ingevoerd en probeer opnieuw.

Uw wachtwoord moet anders zijn dan uw vorige wachtwoorden en daarnaast het volgende bevatten:

•  minstens 8 en niet meer dan 25 karakters (een karakter is een letter, teken of spatie)
•  minstens 3 karakters die niet in het oude wachtwoord voorkwamen
•  niet meer dan 3 dezelfde karakters
•  minstens 1 hoofdletter
•  minstens 4 kleine letters
•  minstens 1 cijfer of teken (een teken is bijvoorbeeld @)
•  niet meer dan 3 tekens
•  alleen toegestane karakters

Toegestane tekens:

•  ! " # $ % & ' ( ) * + , - . / : ; < = > ? @ [ \ ] ^ _ ` | } ~

Niet-toegestane karakters:

•  tekens die niet hierboven staan, zoals: ±, ©, § en ¼
•  diakrieten (letters met accenten en speciale letters uit andere talen), zoals: ë, Á, ñ, Ç, µ en 

Ga wat zinnigs doen!

Laat ICT projecten doen door mensen die dat ook kunnen 

en betaal pas als het goed en klaar is. 

Het kan best

Cinematic Orchestra

Wat is Paradiso toch een klote hut.
Platbranden, afzinken, nooit meer over lullen en als we dan toch bezig zijn, neem de hele omgeving in een straal van een kilometer of vijf meteen mee, dat ruimt lekker op.

Gisteren, na dierentuin- en familiebezoek, togen we richting The Cinematic Orchestra. In de auto hoorde ik dat ze niet in de Melkweg speelden, wat ik dacht, maar in die tent een stukje verderop. Jammer. Geparkeerd en mooi op tijd om een goed plekje uit te kunnen zoeken. Komen we de straat ingelopen en zien een rij staan voor de deur, de hoek om en zeker tweehonderd meter lang. In de miezer. Zal er gefouilleerd worden of moeten andere overspannen veiligheidsmaatregelen uitgevoerd worden? "Nou meneertje, wat hebben we hier? Een automatisch geweer? Dat kunnen we natuurlijk niet mee naar binnen nemen hè, dat kan zomaar eens mis gaan". Oh sorry, nou dan laat ik het wel hier bij de ingang staan. Zeker twintig minuten gewacht, om bij de deur te zien dat het gewoon te druk is bij de hopeloze garderobe.Of we wel een lidmaatschap hebben. Ook zo'n oplichterij. Betaal je de volle mep voor een kaartje, moet je er 3.51 servicekosten voor betalen en óók nog 3.50 "lidmaatschap". Maffiatuig. 

Op de eerste verdieping zijn kleine kluisjes waar je voor twee Euro je jas in kan stoppen. Oke, doen we dat. Een gedrang daar, op de grond nog twee vrije kluisjes. Prak twee jassen erin, geen ruimte meer voor een trui. Twee Euro erin, deur dicht, deur klemt. Nog eens. Twee Euro weg. Wel godver. Kluisje ernaast dan. Zelfde verhaal. Vier Euro lichter naar beneden. Daar aan een van mijn concertgangers de jassen gegeven met de mededeling dat ie ze ook naar buiten mocht flikkeren als het aan mij ligt. Binnen vijf minuten was ie terug, 1,50 per jas lichter. 

We lopen de zaal in en merken dat die niet alleen al helemaal vol staat, maar dat Cinematic al begonnen is. Wel gloeiende. Ook nog eens met een van mijn favoriete nummers. Deze. De balkons over struinen in het donker om een plek te vinden waar het podium ook te zien is. En bij voorkeur de hele band en niet alleen de drummer te horen is. We vestigen ons in het midden, voor de bar, eerste balkon. Adem in, adem uit. De hitte, de drukte, de dom lullende mensen, allemaal vergeten, focus op de band, luister, adem. Binnen twee nummers zit ik er in. De afgelopen week veel live gezien, maar zij zijn echt een klasse apart. Niet alleen idioot goeie muzikanten, maar ook met smaak, mooie nummers en alle ruimte voor elkaar. Na een paar nummers al kippenvel bij een intro. Hier ging het om! 

Topshow. Uitgebreid applaus, buigen en klaar. Of? Minuten houdt het geschreeuw en geklap aan. En ja hoor, wie komt daar het podium opstappen? Patrick Watson. Neemt plaats achter de toetsen om een prachtversie van 'To build a home' (deze) in te zetten. Ja, als het zo moet... Bijna een half uur toegift gaan ze nog er op. Alles uit de kast. Twee uur concert. Daar kwamen we voor. En om er tijdens het drankje achteraf, omdat het bij de garderobe natuurlijk nog file is, al weer uitgeveegd te worden door een gorilla met een V sticker op zijn truitje. Snel weg hier. Zonde om de goeie smaak van het concert te laten bederven.

's ochtends maakte ik in de dierentuin een foto van een Mandril

Meneer Miller

De fotograaf die vandaag Marcus Miller op de foto zou zetten kon niet er er werd een vervanger gezocht. Okidoki, doe ik. Niet perse een muzikant waar ik altijd een poster van boven mijn bed had hangen, maar wel leuk om eens te fotograferen. Een portret in de lift maken mocht ook. Dus ik mijn spullen opgezet, klaar om Meneer Miller op de foto te zetten. 

Nauwelijks stond alles en daar kwam ie net aan lopen, vijfsnarige bas in de hand, geen hoed op maar een dikke muts. Tikje verlopen, slecht geschoren en duidelijk al lang onderweg. Binnen een minuut maakte ik tien foto's. Hij glimlachte niet en keek me niet aan. Ik bedankte hem en pakte mijn spullen weer in. 

Op tijd om tijdens het eerste nummer, van achter uit de zaal foto's te maken. Een restrictie die voor mij nieuw was. Ik installeer me iets achter de geluidstafel, pak mijn spullen uit en hun geluidsman komt er ook net aan. Hun geluidsman? Maar die... Dat is...Dus net was dat niet... Zoals ik al zei, ik had nooit een poster van Meneer Miller boven mijn bed hangen.

Van achter uit de zaal heb je wel aardig overzicht, 

maar vallen details behoorlijk weg

Gelukkig kan je met een telelens nog een heel eind komen

Na afloop kreeg ik een herkansing, 

deze keer zonder geluidsman en mét Meneer Miller

Beetje Oerol

Het was een beetje Oerol vandaag. Althans, in mijn hoofd. Het gros van wat ik op het podium zag had er op zijn minst een relatie mee. De eerste vandaag was Wende Snijders. Ze kwam langs om haar nieuwe plaat, die nog lang niet af is, te laten horen. Dus halverwege het maakproces even uit haar cocon gekropen om met een strijkkwartet en gitarist te laten horen waar ze mee bezig is. Met name een gedicht van Joost Zwagerman wat ze bracht, was de moeite waard. Ook de manier waarop ze een lompe fotograaf op zijn plek zette was heel fijn. Die kijkt een volgende keer wel uit. Mijn Oerol link met Wende is dat ik ze daar een aantal keer zag en elders nooit. De meest indrukwekkende keer zat ik eerste rij, op de grond, bij een kleine voorstelling van haar in een boerderij. Ze heeft daar op ongeveer tien centimeter van mijn gezicht een zeer emotioneel nummer gezongen. Het hele nummer. Poeh. Ze gaf me vandaag bij binnenkomt een hand, maar hield verder netjes afstand.

Na een ombouw in absolute recordtijd volgde The Bad Plus. Amerikaans Jazz trio. Zeer virtuoos stel muzikanten. Met hen heb ik trouwens geen enkele Oerol-link. Vriendelijke mannen, dat wel.

Hun pianist kwam tijdens het touren te weinig aan studeren toe. Of ie nog even mocht?

'Tuurlijk. Terwijl wij alles opruimden zat hij midden in de zaal te spelen. En hoe. Jazz, klassiek, door elkaar heen. Ja ja, studeren. Hij had duidelijk van te voren al geoefend. Op het moment dat wij klaar waren en de vleugel wilden opruimen, was hij nog niet klaar. Nou, dan schuiven we de vleugel toch in zijn hok en speelt hij daar verder. When you're done, please close the door. -Of course, I will and thank you guys! 

In iets minder dan een half uur thuis gedoucht, omgekleed, gegeten en weer op de fiets. In Roosje speelde King Dalton. Belgisch bandje. Tijdens Oerol dit jaar leren kennen. Daar én later veel gedraaid. Fijne popmuziek. Typisch Vlaams. Mooi en een beetje raar. Alleen spelen ze niet heel veel live en zeker niet in de buurt. Wat een luxe is het dan als de programmeur hier niet te beroerd is om naar tips van een collega te luisteren en ze te boeken. Heel fijne show. Goed geluid en goeie energie. Beter dan verwacht ook. Het publiek kwam helaas niet voor hen en had duidelijk nog veel te vertellen over de afgelopen dagen, de familie, het voetbal en het weer. Doppen in en vooraan gaan staan. Ingehouden gekte en veel speelplezier. Genieten.

Na een kop koffie kwam er nog een bandje. Katzenjammer. Die zag ik eerder wel op Oerol. Ook toen waren er veel liefhebbers voor. Hier ook. Volle bak. Daar kon ik in het gras, op een fijne zomeravond om me heen kijken, terwijl de dames even verderop hun liedjes brachten. Vanavond was er geen gras te bekennen. Een liedje geluisterd, hoogste tijd om thuis maar een lekker hard Cattle Decapitation te gaan draaien. En zo geschiedde.
Die mogen van mij trouwens ook best eens naar Oerol komen.

Los van elkaar

Terwijl ik kwam om het concert vast te leggen, waren de paar minuten die ik kreeg van de heren om ze op de foto te zetten het leukst. Het wisselt nogal of muzikanten de moeite willen nemen, om voor mij één minuut te poseren. En of ze dat kunnen. Vandaag had ik mazzel, terwijl ik allebei de bands niet eens volledig op de foto kreeg. 
Los van elkaar wilden ze best wel. 
Dat trof, ik ook.

De oogst van vandaag:

Jamaladeen Tacuma

Marc Ribot

Baba Commandant & The Mandigo Band

G. Calvin Weston

Gratis koffie

Onderweg liep ik een voor mij onbekende supermarkt binnen voor wat broodjes. En om te schuilen voor een stortbui. Halverwege de winkel stond een tafel met een koffiezetapparaat. Op zich niets bijzonders, dat hebben de meeste supermarkten wel. Gratis koffie helpt blijkbaar om meer om te zetten. Deze had er ook een schaaltje koekjes bij. Die besuikerde in de vorm van kerstbomen.

Aan tafel zat een man die misschien het beste als "mottig" te omschrijven was. Terwijl ik langs liep, overviel me de combinatie van drank-, sigaretten- en kattenbaklucht. Al koste het een tel om ze alle drie van elkaar te kunnen onderscheiden. Misschien verschool zweetlucht zich ook tussen de aroma's. Met een bekertje koffie naast zich, zat ie met een loep in zijn hand, de folder van de supermarkt te lezen. 
Hardop. 
Met commentaar.
"Zo zo, gebraden gehaktbal, pak, vier stuks drie Euro, tot aanstaande vrijdag. Dat is zo gek nog niet". Alles met een keurige dictie, vrijwel accentloos. 
Buiten was het pokkenweer, hij had tijd genoeg en gratis koffie.

Roerloos

Ze stonden allemaal vlak bij de dijk, naast grote metalen hekken. 
Hekken die duidelijk net nog vol stonden, gezien de hoefafdrukken in de grond. 
Bijna roerloos. Geen enkel paard graasde, ze staarden. 
Hier was weinig kennis voor nodig om te zien wat er gebeurd was. 
Net als vorig jaar is de kudde door de beheerders uitgedund. 
En hoe. 

14 van de 23 paarden waren weg. 
Terwijl ik van de dijk naar beneden liep, kwamen er meteen een stel op me af. Alsof ik ze hun familie terug kwam brengen. Zelden zo´n matte stemming in de kudde meegemaakt. Nauwelijks beweging, nauwelijks eten. Voor zo´n hechte groep is dit een zware klap. Er zal vast een verantwoorde gedacht achter zitten over modern natuurbeheer, voldoende ruimte en voedsel. Maar toch.

Nog niet kunnen vinden of er enkele verplaatst zijn, 
of allemaal per kilo verkocht worden.
De prijzen staan al wel op de site.
"Gemengd pakket paard 
5 kilo 66,- 
3 kilo 41.50"

Rob

Een klein artikeltje in de krant vandaag maakte melding van het overlijden van Rob Van Reijn. Meteen kwamen herinneringen omhoog aan mijn eerste klus in Doornroosje als belichter. In 1994 kwam hij samen met Clous van Mechelen om een tamelijk treurige revue te brengen. Doorgaans waren er concerten in Roosje, maar in die tijd stond er onder het kopje 'multi-media', ook wel eens heel wat anders op het podium. Zij tourden in theaters waar ze andere technische voorzieningen hadden dan wij konden bieden. Met het nodige geïmproviseer van beide kanten haalden we de eindstreep. Toen alles weer in het busje zat kregen mijn collega en ik allebei een briefje van vijfentwintig in de hand gedrukt. Huh? "Ja jongens, jullie hebben er ook de hele dag voor gewerkt, dat kan dan misschien wel vrijwillig zijn, maar dat betekent niet dat je er niets aan over hoeft te houden". 
Fijne mannen met een serie goeie verhalen.

Tijdens het schrijven van dit blog checkte ik net de datum en kom er achter dat de mimespeler die avond niet Rob van Reijn was, maar Rob van Houten. Die overleed vijf jaar geleden al. Volgens mij herinnerde ik me toen ook die avond in Roosje. Benieuwd wie er over vijf jaar in de krant staat en mijn herinnering aan die revue weer wakker schudt.

Die vijfentwintig gulden fooi bleek achteraf

 voor mij trouwens meteen de eerste en de laatste te zijn

Solo

Verandering van spijs doet eten, of waar een hele grote man heel klein in kan zijn.
Twee bands vandaag in twee zalen. Bij een maakte ik licht, bij de ander bijna foto's.
De eerste, American Aquarium, bleken vriendelijke, jonge Amerikanen. Degelijke americana en mooie liedjes. Ondanks de matige publieksopkomst speelden ze twee mooie sets. Na het bedanken van het publiek riep de zanger: "Be safe!" en liep af. Nou hoor ik dat wel vaker roepen, maar nu voelde het toch anders. Bij het afbreken sprak ik hem daar op aan, waar op hij zei: "I've been saying that for years, only now you mention it, I see what you mean". Als ie dat morgen zegt, klinkt het ook voor hem anders.

American Aquarium

Thuis bordje pasta en door. Op weg naar een gitaargod van 2 bij 3. Vanmiddag kreeg ik al de ongebruikelijke mededeling:"Er mag vanavond niet gefotografeerd worden". Dan niet. Ga ik wel voor de lol. Even is het best grappig om Zakk Wylde met z'n Black Label Society te zien. Ieder Amerikaans metalcliché komt voorbij. De wapperende haren, de wapperende lampen, de gillende gitaarsolo's. Maar dan slap. Gebracht door een gitarist die heel veel moet compenseren. Bange man. Met eigen bodyguard. Geen bier in glas voor het publiek, alleen in plastic, geen foto's (Tijdens het eerste nummer telde ik toch snel 40 schermpjes waar foto's of video's mee gemaakt werden, van ver weg en onscherp is het blijkbaar geen punt), niemand van het personeel van de zaal mocht in de buurt, of op het podium komen. Een beetje als of Geert Wilders op bezoek is.

Ook solo, maar toch anders

In zijn hoogtijdagen was hij (Zakk, niet Geert) gitarist bij Ozzy Osbourne in zijn nadagen. De invloeden zijn ook nog duidelijk te horen. Lange halen, snel thuis rock, met ja hoor, weer een solo. En met solo, bedoel ik ook solo op het podium, in zijn eentje, op een extra verhoging, heel snel toonladders spelen. Hier heeft iemand het op Youtube gezet. Met de vuist in de lucht en heel stoer er bij kijken. Naast me merkte iemand op dat de versieringen op zijn gitaar meer verhaal vertelden dan zijn spel. Dat vatte het hele toneelstukje aardig samen.
Tegen de tijd dat de autotune van zijn microfoon gehaald werd en er ballads gezongen werden, was het het genoeg. Ik kwam voor de lol, dan moet je het ook leuk houden.

Ook een gitaarsolo, maar dan tijdens het nummer én mooi

Lievelingsentiteit

Zullen ze bij terroristenvereniging IS echt het idee hebben dat 80 rockers neerschieten helpt? Dat ze daardoor dichter bij hun idealen komen? Of is dat stadium al lang voorbij?
Zitten we in een situatie als bij Israël vs. Palestina. Een wedstrijd waar ook niemand tevreden is als het een gelijkspel wordt. De ander moet gewoon kapot gemaakt worden zonder verdere uitleg of motivatie. Jullie hebben ons kinderziekenhuis gebombardeerd, dus schieten wij jullie concertzaal neer. Jullie slopen dan tien dorpen en wij halen dan weer een toeristenvliegtuig neer.

In het verleden zijn soortgelijke opstootjes ook wel eens uit de hand gelopen. Met vaak een ruzie over geloof als begin van de ellende. Ik was benieuwd of daar cijfers over bekend waren en ja, die zijn er. Er is ook het nodige over geschreven, bijvoorbeeld hier en hier. Natuurlijk komen ook daar in de commentaren meteen gelovigen aan het woord, die voor gaan rekenen hoeveel doden er vielen in regimes en oorlogen waar religie geen rol speelt.

Onze god is de beste. Maar niet zo goed als die van ons.

Het geouwehoer over geloof begint me aardig de keel uit te hangen.
Kan iedereen die ergens in gelooft dat voor zichzelf houden? 
Gewoon thuis op een matje of op een bank wat gaan zitten prevelen naar zijn of haar lievelingsentiteit. 
En daar anderen nooit mee lastig vallen? 
Allemaal tegelijk: "Ja meneer, we zullen het niet meer doen".
Jij ook, daar in de hoek?
"Ja meneer, ik ook".

Mooi, dan kunnen we weer door met belangrijke zaken.

Wel makkelijker

De dames en heren belastingdienst willen graag €16.- naar me overmaken.
Ik vind dat ook een goed plan. Twee jaar geleden vertrok ik bij de ING en ging bankieren bij Triodos.  Geen probleem, alles werd vlekkeloos overgezet en doorgegeven. Alles? Nee, een instantie bleef dapper weerstand bieden. De Belastingdienst bleef mijn zorgtoeslag op de niet-meer-bestaande ING rekening storten. Paniekerige brieven volgden, of ik toch maar snel mijn nieuwe nummer door wilde geven. Dat deed ik. Vier keer. Toen werd het even stil. 

Met de aanschaf van een andere auto werd er een andere intern gepensioneerde wakker. Waar moeten we die €12.- nu storten? Die ING rekening bestaat niet meer! Dus ik probeer op de site van De Blauwe Envelop een formulier in te vullen. Iets wat gek genoeg bij iedere webwinkel probleemloos gaat, kan daar niet. En het moet ondertekend worden. Dus of je het formulier wil printen, ondertekenen en weer op wil sturen. (Is het daar ook al 2015?)
Om een ander rekeningnummer door te geven. Voor de zesde keer.
Kan iemand bij Bol, of Wehkamp of baby-dump.nl een workshop gaan geven bij de belastingdienst? Gewoon wat basics. Zo moeilijk is het niet. Hun assortiment is heel wat beperkter dan dat van een gemiddelde webwinkel. 
Leuker kunnen ze het niet maken...Dat klopt inderdaad.

En nu eerst wat frisse aardbeien om de muffe smaak uit mijn mond weg te krijgen

Schuif

SNOK!
Vol er op. 
Een geschrokken, wat verontwaardigde blik naar de deur en meteen rondom om te zien of iemand dit zag. Heel kort oogcontact met de kassière en met mij. Wij stonden er maar een paar meter vandaan. Iets tussen ergernis en schaamte in straalde uit haar ogen. Zet haar koptelefoon recht, pakt een mandje en loopt de winkel in. Nog voor ik afreken zien we de volgende klant tegen de deur aanlopen. 
Als ik niet net zelf hetzelfde had gedaan was het nog grappiger. Nu voel ik met ze mee.Een beetje dan. Het meisje achter de kassa ook wel, al was er ook duidelijk plezier in haar glimlach af te lezen bij de tweede botsing die we samen zagen. Onversneden leedvermaak, mensen tegen een schuifdeur aan zien lopen. Een deur die doorgaans bijna twee meter open gaat, maar nu het kouder werd, opeens op de halve openingsbreedte ingesteld was.  

Paardenbloemen en kerstverlichting

Bij Glow zagen we paardenbloemen die licht gaven. 

Buiten gemaakt van petfles

Binnen gemaakt van paardenbloem

Projectie waar je bijna in kan vallen

En een kruising tussen Mecano en kerstverlichting.

Heel veel kerstverlichting

Glow

Bijna traditie ondertussen. Om in Eindhoven mee te sjokken in de meute. 

Want dat was het wel. Ondanks dat het een 'rustige doordeweekse avond' was, was er gruwelijk veel volk op de been. En logisch, want er is bij Glow in Eindhoven ook veel te zien. Genoeg om twee dagen blog mee te vullen.

De mannen van de brandweer stonden rustig rokend 

te genieten van de enorme vuurtornado

Grote tuimelaars met een felle lichtstraal uit de bovenkant nodigden uit om mee te spelen.

Drie grote pubers legden hun gewicht er in en vonden het leuk speelgoed. 

"Es we'm nou kantelen kunnen we Henry in zunne bakkes schijne.

Bietje droaie, stukske wijer, nog wé.

Te tju, da gi nie.

Hij bleft te hôg.

Zegt es tege Henry dat ie op de muurke got ston.

He Henry, got dor es op da muurke ston!

Wurum?

Dan kunde lache jonge!

Got d'r eiges op ston, es ge zo nodig moet gon lache dan!

He Henry jonge, lopt d'r nie te mauwe en got es op de muurke ston!

Verrek mar, zuukt mar een ander om tegenon te zeike!

Terloops

Het publiek bij Kadavar dronk nauwelijks uit plastic.

Iedereen haalde zijn Hertog Jan in de fles

en zette het ook weer netjes op een plank terug

Het Indiaas restaurant was verbouwd. 

Zonder smaak of gevoel voor symmetrie.

Misschien ook gewoon door een dronken figuurzager

Best onsympathiek van de verboden motorcrossers, 

om spijkerplanken te plaatsen. 

Dat rijdt toch helemaal niet prettig? 

Hollands Licht

Op een matte, grijze zaterdagmiddag, ging ik binnen in het donker zitten. Om naar licht te kijken. Hollands Licht. Een documentaire over het typisch Nederlandse licht en de vragen of het bestaat en zo ja: waar het vandaan komt. Mooie beelden en veel verschillende kijken op de zaak. Het idee dat het zeventiende eeuwse licht er niet meer is door de inpoldering van het IJsselmeer was nieuw voor mij. Het idee dat in Noord Holland, ingeklemd tussen het meer en de Noordzee, het licht van allebei de kanten weer tegen de onderkanten van de wolken reflecteerde en daarmee anders dan elders was, klinkt logisch. 
Dat dat de oorzaak zou zijn van het typisch Hollandse licht op schilderijen uit die periode is minder voor de hand liggend. Met name omdat schilders altijd binnen werkten. De tube was nog niet uitgevonden en daarmee was de houdbaarheid van verf te beperkt om badend in het licht de hele middag buiten aan het werk te kunnen zijn. 
Een mooie film en een goede reden om de herfstmiddag binnen door te brengen.

De maker, Pieter-Rim De Kroon was erbij

en beantwoorde na afloop, slecht uitgelicht, wat vragen

Eigen stoepje

Ook de buurman heeft een bladblazer.

Ja, die bedient 'm ook als een brommer.

Hij nam lekker de tijd om zijn stoepje eens lekker schoon te blazen.

Netjes alles de straat op

en om de kastanje heen waar de bladeren vandaag komen.

De rest paste, lekker makkelijk, op de stoep van de buren

Cyborgs

Deze week is het Inscience Festival. Een filmfestival over wetenschap.
Wetenschap in de brede zin. Voor Nijmegen Cultuurstad ging ik er foto's maken en heb me prima vermaakt bij een lezing van de eerste cyborg. Een Engelse professor die met een prachtig Brits gevoel voor understatement een verhaal over kunstmatige intelligentie hield. Hij was de eerste die in 1998 een RFID-chip liet implanteren om testen mee te doen.

Verder zag ik een expositie van zeer diverse proefopstellingen en heel veel festivalmedewerkers. Ik durf niet met zekerheid te stellen dat er meer bezoekers dan medewerkers en gasten waren. Zaterdag weer kijken, want genoeg interessants op het programma, misschien zijn er dan meer mensen die daar ook zo over denken.

Algentattie

Prof Cyborg

Tattie in buisjes

Wetenschappers om mee te praten

Wachten

Weer geen tekst.
Alleen een foto van een hond 
wiens speeltje weggelegd was.
Wachtend tot de lol weer kan beginnen.

Reanimatie

In de garage waar mijn auto zo nu en dag gereanimeerd wordt 
maakte ik vandaag foto's.
Vooral van mensen maar ook van wat spullen:

Olievatpomp

Kistjes

Modderwiel

De dorpel van een auto is ook een mooie plek om te tuinieren