Terwijl de terrassen zich vulden zaten
wij in het donker.
Diep onder de grond, verstoken van
daglicht of zelfs maar een spoortje telefoonbereik.
En stom natuurlijk, om dan in dat
kwartiertje pauze naar buiten te gaan en in de zon te gaan zitten en
te weten wat je mist. Jaar in jaar uit bedenk ik me, dat voor mensen
met een ritme van vijf dagen achter elkaar overdag werken, het zo erg
moet zijn. De hele week mooi weer, en in het weekend regen.
Of de
hele zomer lekker, behalve jouw drie weekjes.
Al ik dan op een dinsdagmiddag op een
terras zit, denk ik daar graag aan. Omdat mijn leven een constante
jet-lag is, van rennen of stilstaan, heb ik daar meestal geen last van, tot
vandaag, eventjes.
's Ochtends vroeg naar binnen, en om zes uur naar buiten. En
weten dat die terrassen er zijn.
Gelukkig is ook deze klus tijdelijk.
Wel een leuke trouwens. Een van de spelers vroeg vandaag terwijl hij
wijdbeens op het toneel stond of hij niet te mannelijk over kwam. De
reactie van de regisseur was duidelijk: “Zolang je die jurk aan
hebt, hoef je je daar geen zorgen over te maken”.
Het laatste restje zon kaatste op het dak toen ik naar buiten kwam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten