In de dierentuin zijn het niet enkel de
dieren die geluiden maken, de bezoekers doen vrolijk mee.
Los van de krijsende baby's en kleuters
:”Ik wil nie meer, ik fin alle dieren STOM!”, leveren ook ouders
soms hun aandeel. We stonden in de zon te staren naar een grazende
neushoorn, en een stukje verderop gebeurde er iets bij de leeuwen.
Iets wat er voor zorgde dat ze aan gingen. Geen idee of je ooit een
leeuw op vol volume hebt gehoord, maar dat maakt indruk. Echt. Om ons
heen verstomde de bezoekers, sommigen krompen een beetje. Een klein gilletje klonk, adem stokte. Geen idee
wat ze overkwam. Kinderen kropen tegen moeders aan en vaders drukten
hun camera dichter tegen de borst. Hier dreigde gevaar en dat redt je
wat je lief is. Toen de leeuwen stopten kwam er een zucht van
opluchting uit de bezoekers. Iemand nog een Sultana?
Het gedoe bij de leeuwen bleek
voedertijd te zijn, of eigenlijk, Het Is Nu Ondertussen Wel Eens Tijd
Om Te Vreten Hier. Ze kregen hun dieet van geit en konijn. Mama leeuw had de buitenkant van het konijn al vrij snel open gemaakt en
de zachtroze binnenkant kwam tevoorschijn. Een meisje van een jaar of
vijf naast me vroeg wat die leeuw at. Haar moeder antwoordde niets,
en omdat ik de beroerdste niet ben, antwoordde ik vriendelijk:”een
konijntje, een roze”. Beteuterd herhaalde ze mijn antwoord, waarop
haar moeder toch maar snel antwoordde dat dat konijntje vast ziek
was. Dat dat niet waar is en dat ze gezonde
lieve konijntjes dood maken om op te eten, heb ik er maar niet
gezegd. Want ik ben de beroerdste niet.
Maar goed dat leeuwen geen zeerobben-puppy's krijgen als lunch.
Dan zouden bezoekers vast nog meer geluid gaan maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten