Five down, two to go

In 2008 zong Grayson Capps in het nummer 'Going back to the country':

Coming back to Amsterdam,
on my way from Birmingham., Alabama.
Coffeeshop, red light whores,
devil's always at your door,
knocking at ya'.
And the shows never end,
tonight I do it all again.
Don't you know.

Gister was hij terug in Amsterdam. En de show never ended.

Althans, we hebben het einde niet meer mee gemaakt.
Na tweeënhalf uur zijn we er uit geknepen, wegens wekkers die vanochtend eng vroeg stonden.
En vierenhalf uur slaap toch wel een beetje het minimum is als je aan het werk mag. 

(Ik weet het, oud lijk, niet meer als vroeger, niet rock 'n roll, zozozo zijn we in ene verantwoordelijk bezig).

Die schamele tweeënhalf uur was gelukkig echt de moeite waard.

Jaren geleden zag ik de film A Love Song for Bobby Long, met John Travolta. Een aardige film maar opvallend fijne muziek eronder. Veel gedraaid, vooral onderweg. En eindelijk paste zijn tourlijst en mijn agenda bij elkaar. Fijne man met humor en mooie liedjes. Vol overtuiging gebracht, met alleen een gitarist als begeleiding. (en wat voor een). Aan het begin van de show vertelde hij dat het de avond ervoor nogal laat was geworden, maar hij er evengoed weer zin in had. En dat ie zeven blikjes bier had gekregen en niet van plan was weg te gaan voor die op waren. Halverwege was ie zijn mondharmonica aan het rechtzetten en tegelijkertijd zijn gitaar aan het stemmen, “With al this playing there's hardly any time left to drink”. 

Met ieder blikje verschoof de nadruk een beetje meer van heel mooi naar heel enthousiast. Het soort muzikant wat altijd onderweg is en altijd speelt, veel kilometers en veel verhalen. 

Met de tekst, “five down, two to go”, trok hij een vers blik open en wisten we dat hij echt niet ging stoppen. Helaas moesten wij als een stel nuchtere verliezers de aftocht blazen.

Bij zijn volgende bezoek boek ik een hotel, een goede maaltijd vooraf en een dag vrij erna.

nog eentje dan...

Waterkant

Terwijl half Nederland klaagt over de kou

en de warme chocolademelk per vrachtwagen

de cafés ingepompt wordt,

levert het aan de waterkant wel mooie plaatjes op.

Vuilniszakken en een Hitlersnor

Met verbazing sta ik te kijken, als voor mijn huis een grote Mercedes stopt. Een vrouw stapt van de bijrijdersstoel, maakt de kofferbak open, haalt er een grijze vuilniszak uit, mikt die in de gft container voor mijn deur stapt in en rijdt weg. Waarom? In Nijmegen zijn een aantal jaar geleden groene vuilniszakken ingevoerd. Die kosten 71 cent per zak. De vervuiler betaalt, is het idee. Als je niet te beroerd bent om je afval te scheiden, en die mogelijkheden zijn er; papier, groente fruit en tuin afval, glas, chemicaliën, grof vuil en plastic, allemaal gratis in te leveren of het wordt gratis voor de deur opgehaald, dan blijft er weinig over. En dát gaat in de groene zak, en ook die wordt opgehaald. Nee, dan flikker je alles bij elkaar in een grijze zak en ga je 's avonds in je dure Mercedes omrijden om die lekker gratis in een gft-bak te gooien. 

Met dezelfde verbazing kijk ik naar het journaal, waar boze Cyprioten protesteren. Protestborden met  Merkel met Hitlersnor en de Europese vlag verbouwd tot hakenkruis. Heeft Europa Cyprus naar de financiële afgrond gebracht? In mijn ogen zijn een jarenlang corrupte overheid, een zelfverrijkende bankensector en wel heel soepele belastingregels toch eerder de oorzaak. 

En moet Europa collectief bijspringen om het eiland te redden. Nee, Europa is de nazi. 

Met verbazing sta ik te kijken.

En dan sneeuwt het ook nog eens op die zakken, da's ook stom, 

dat de hoge heren in Den Haag dáár eens iets tegen doen, 

maar nee, dat kan dan dus weer niet, 

want ze hebben wel weer wat anders aan hun hoofden natuurlijk. Dus.

Eindelijk

Ja hoor, eindelijk is het zover.
De winter is voorbij.
Hang die jas maar weg.
Want het is lente.

Echt waar

De beroerdste niet

In de dierentuin zijn het niet enkel de dieren die geluiden maken, de bezoekers doen vrolijk mee.

Los van de krijsende baby's en kleuters :”Ik wil nie meer, ik fin alle dieren STOM!”, leveren ook ouders soms hun aandeel. We stonden in de zon te staren naar een grazende neushoorn, en een stukje verderop gebeurde er iets bij de leeuwen. Iets wat er voor zorgde dat ze aan gingen. Geen idee of je ooit een leeuw op vol volume hebt gehoord, maar dat maakt indruk. Echt. Om ons heen verstomde de bezoekers, sommigen krompen een beetje. Een klein gilletje klonk, adem stokte. Geen idee wat ze overkwam. Kinderen kropen tegen moeders aan en vaders drukten hun camera dichter tegen de borst. Hier dreigde gevaar en dat redt je wat je lief is. Toen de leeuwen stopten kwam er een zucht van opluchting uit de bezoekers. Iemand nog een Sultana?

Het gedoe bij de leeuwen bleek voedertijd te zijn, of eigenlijk, Het Is Nu Ondertussen Wel Eens Tijd Om Te Vreten Hier. Ze kregen hun dieet van geit en konijn. Mama leeuw had de buitenkant van het konijn al vrij snel open gemaakt en de zachtroze binnenkant kwam tevoorschijn. Een meisje van een jaar of vijf naast me vroeg wat die leeuw at. Haar moeder antwoordde niets, en omdat ik de beroerdste niet ben, antwoordde ik vriendelijk:”een konijntje, een roze”. Beteuterd herhaalde ze mijn antwoord, waarop haar moeder toch maar snel antwoordde dat dat konijntje vast ziek was. Dat dat niet waar is en dat ze gezonde lieve konijntjes dood maken om op te eten, heb ik er maar niet gezegd. Want ik ben de beroerdste niet.

Maar goed dat leeuwen geen zeerobben-puppy's krijgen als lunch. 

Dan zouden bezoekers vast nog meer geluid gaan maken.

Monkey see, monkey do

Diep in gedachten verzonken, 

kauwend op een grassprietje.

De mogelijkheden afwegend.

En die aap deed hetzelfde.

Brugbouw

Al jaren liggen er in Nijmegen twee bruggen over de Waal, 
een voor auto's en een voor treinen.
(en allebei een beetje voor fietsers en voetgangers)

Sinds kort ligt er nog een brug, niet over het water, maar er naast.
Ze zijn nog even bezig er aan te klussen.

Het lijkt een mooie brug te worden, 
hopelijk is dat niet zoals bij het brugbouw-bord, 
enkel aan de voorkant.

De machines die ze gebruiken om de brug te maken, 
die vind ik nu al mooi.

Geen idee wat ze doen, maar van mij mogen ze blijven.

Even er uit

Over het fietspad reden drie jongens die luidkeels de seksuele voorkeur van elkaars vaders bespraken. Meteen gevolgd door kwalificaties over het beroep van een van de moeders.

Aan deze kant van van het hek van de kinderboerderij liep een gezin voorbij waarvan de vader zich stoorde aan hun gedrag. Hij nam het heft in eigen hand en maande hen tot kalmte. Die fietsende jongens wensten hem een erfelijke aandoening toe, waarop hij hen verzocht af te stappen opdat hij de staat van hun respectievelijke gebitten kon modificeren. 

Een andere vader vond op zijn beurt dit weer te ver gaan en verzocht in het bijzijn van zijn dochter, de eerstgenoemde vader zijn taal aan te passen. Deze antwoordde dat hij er niet op stond te wachten dat meer deelnemers zich in de discussie mengden. De te voorspellen reactie hierop volgde direct in de vorm van een opgestoken vinger. De jongens op de fiets waren ondertussen de hoek om. Dochterlief liet de inhoud van haar zak chips op de grond vallen en zette het direct op een brullen. 

De rust was weer wedergekeerd. En ik stelde nog eens scherp op een natte eend.

 Weh, weh weh

Toch nog

En een week later kwam het toch op zijn pootjes terecht.
Zonnetje, uit de wind, op het terras.
Even niks, even ogen dicht.
Bedacht me dat binnenkort het weer zo warm is dat je liever in de schaduw zit.
Maar dat hoefde vandaag gelukkig nog niet.

En ook lekker rustig, op woensdagmiddag

Twee tie-wraps en een rol tape

“Zoek de tien verschillen met de werkelijkheid”, zou er boven moeten staan.

Of, “Wij hopen dat uw humeur tegen een stootje kan”.

Of, “We zeggen wel dat je alleen maar een schroevendraaier nodig hebt, maat dat is een grapje”.

Maar nee, er staat alleen "Lillholmen".

Gewoon een lamp voor op de badkamer, een mat wit glazen bolletje, wat kan daar nou mis mee zijn? 

Nou, bijvoorbeeld dat de krimpkousjes die er bij zitten, geen 20 maar drie centimeter zijn.

En dat dat dus niet past. Dus. En dat je de schroeven er zelf bij moet verzinnen, 

net als de pluggen, en de boormachine.

Lillholmen, vernoemd naar een onbewoond Zweeds eiland. Het is er vast lelijk, en het stinkt er.

Waarom tuin ik er toch iedere keer in? Of ik even een paar lampjes op wil hangen, en altijd is het in China gemaakte rotzooi met een Zweedse handleiding. Sta ik weer te improviseren met twee tie-wraps en een rol tape. Met een beperkt budget is er natuurlijk ook weinig alternatief, zeker als je nieuwe en identieke lampen wil. En de Zweedse bagger is zo veel goedkoper dan de rest van de wereld. 

Op deze manier houd ik in ieder geval wat te zeuren, en te klussen.

In plaats van opwinden over de handleiding, kan je je ook eraan opwarmen, 

burn baby burn

Breek

Het ene moment zit het publiek midden in de voorstelling,

het volgende is er alleen een werkvloer.

Kabels rollen, kisten vullen, decor naar de stort,

of in dit geval naar een ander theater.

In anderhalf uur is de voorstelling alleen nog een herinnering.

En een hoop spul.

 En vele handen maken licht werk

Smakelijk

Een eenakter voor drie techniekers tijdens de avondmaaltijd

T1: Smaakt het?

T2: Ik dacht dat ik biefstuk had besteld, gewoon een lap vlees.

T3: 'T is ook een lap, maar dan in stukken.

T1: En smaakt het?

T2: Mwaaah.

T3: Dat maakt jou toch geen moer uit hoe iets smaakt, jij hebt geen smaak.

T1: Echt niet?

T2: Eten moet niet teveel tijd kosten, alleen maar onhandig.

T1: Maar lekker eten is toch lekker?

T2: Mwaahh.

T1: Wat maak je thuis dan?

T2: Gewoon, magnetronmenuutje, drie minuten in de magnetron, dan in vier minuten naar binnen.

T1: En is dat lekker?

T2: Mwaahh, in ieder geval snel, en met plastic bestek, kan alles daarna in een keer de bak in.

T1: Is er ook iets wat je echt lekker vindt?

T2: Hamburger Hawai van de friettent, met ananas en mayo en ketchup, da's echt lekker. En snel.

T1: Ja, dan ben je dus officieel een boerenlul, smakelijk trouwens.

T2: Mwaahh

Een heel klein stukje van het decor

Spanning en sensatie

Zenuwen en opwinding streden om voorrang. Om het hardst roepen dat iedereen vooral rustig moet zijn en moet focussen. Nog één keer naar het toilet. Vanavond première van de voorstelling die afgelopen weken in elkaar getimmerd is. En da's spannend, zeker als je vierdejaars student bent. En als papa, mama en je vriendje ook nog komen kijken, dan moet alles helemaal goed gaan. En gelukkig was dat ook zo. Wat trillende inzetten bij solo's maakten duidelijk dat de spanning tot het einde aanwezig was. Maar verder werd er loepzuiver en met overtuiging gezongen.

Halverwege werd het voor ons, op de achterste rij, toch nog even spannend. 

De drumcomputer waar de percussionist op speelt, viel halverwege een nummer uit. Precies het nummer waar de voor hem lastigste partij zit, en de beats hard nodig zijn. Geen geluid meer. Die computer hangt aan een stellage die 'het altaar' genoemd wordt, een verzameling spullen waaronder zes volle glazen, een spiegel, een laptop, twee geluidscomputers en heel veel kabels. Het hele ding stond niet vast of aan elkaar geschroefd, helaas. Want de percussionist verzon dat in plaats van de drumcomputer, het altaar er was om op te slaan, en tegen te schoppen. Allemaal strak in de maat, maar met iedere trap helde de constructie verder over. 

Schietgebedjes en vloeken werden gedempt geslaakt naast me. 

Ik zag al zo'n glas water een laptop of stekkerdoos in lopen, maar het ging allemaal goed. 

Prima geïmproviseerd en bij het volgende nummer besloot de drumcomputer het weer te doen. 
Was het voor ons toch ook nog even spannend, zo'n première.

 Het altaar

Lentekriebels

Terwijl de terrassen zich vulden zaten wij in het donker.

Diep onder de grond, verstoken van daglicht of zelfs maar een spoortje telefoonbereik.

En stom natuurlijk, om dan in dat kwartiertje pauze naar buiten te gaan en in de zon te gaan zitten en te weten wat je mist. Jaar in jaar uit bedenk ik me, dat voor mensen met een ritme van vijf dagen achter elkaar overdag werken, het zo erg moet zijn. De hele week mooi weer, en in het weekend regen. 

Of de hele zomer lekker, behalve jouw drie weekjes.

Al ik dan op een dinsdagmiddag op een terras zit, denk ik daar graag aan. Omdat mijn leven een constante jet-lag is, van rennen of stilstaan, heb ik daar meestal geen last van, tot vandaag, eventjes. 

's Ochtends vroeg naar binnen, en om zes uur naar buiten. En weten dat die terrassen er zijn.

Gelukkig is ook deze klus tijdelijk. Wel een leuke trouwens. Een van de spelers vroeg vandaag terwijl hij wijdbeens op het toneel stond of hij niet te mannelijk over kwam. De reactie van de regisseur was duidelijk: “Zolang je die jurk aan hebt, hoef je je daar geen zorgen over te maken”.

 Het laatste restje zon kaatste op het dak toen ik naar buiten kwam

Apendroom

-Mama, mama, mama, ik heb heel eng gedroomd van een enge kip met een bek zo groot dat ik er in kan en enge ogen en een hele enge bek. En die vecht veel want hij is helemaal beschadigd en met krassen en alles. En zijn kop is rose maar z'n bek niet, want die ziet er uit als een dooie vis en daaronder is ie geel. En dat geel kon helemaal uitrekken en er konden wel drie vissen en twee aapjes in. En in zijn oog had ie een grassprietje. En hij maakte ook enge geluiden en alles en mama ik vind het zo niet leuk meer.

-Ach jongen, doe toch rustig, je hoeft toch niet bang te zijn. Dat zijn alleen maar boze dromen, dat soort kippen bestaan helemaal niet en zeker hier niet. Kom maar dicht tegen me aan zitten, hier ben je veilig. 
En dan vlooi ik je nog eens lekker achter je oren.

De brug over

Als je de Waalbrug over reed, Nijmegen uit, had je een paar honderd meter het dorpje Lent en dan de snelweg. Lekker makkelijk om de stad uit te komen.
Een paar jaar geleden ontplofte Lent, helaas niet echt, maar in bouwtechnische zin. Van een slaperig oud dorpje veranderde het in een enorm strafkamp voor jonge gezinnen grote vinex wijk. De snelweg veranderde geleidelijk van 120 naar 80 naar een 50 Km weg. De banen werden smaller en de middenberm breder. 

En dan valt het nog niet mee om binnen de strepen te blijven sturen. De 'varkensruggen' in het wegdek zijn ondertussen wit geschilderd omdat er echt teveel auto's zich op stuk reden, stoepranden blijven blijkbaar moeilijk te ontwijken obstakels. Sinds een paar weken is iemand zo vriendelijk om de ontsnapte wieldoppen te verzamelen in de middenberm. 
Een passend in memoriam voor wat ooit een fijne snelweg was.

snelwegkunst dorpsstraatkunst

Plaatjes

Geen tekst vandaag,
wel twee plaatjes.
Eentje van werk,
en een van een wandelingetje na het werk,
want daglicht is ook mooi.