Zal het uiteindelijk toch dementie zijn, is ie in een psychose gezakt of gewoon stoned? Zeker zullen we het waarschijnlijk nooit weten. Onsamenhangend mompelde hij van alles. Her en der kon ik zelfs een paar woorden verstaan. De uitgebreide galm en echo's op zijn stem zorgden niet echt voor extra duidelijkheid. Na een nummer of drie werd duidelijk dat het vanavond nergens meer heen zou gaan.
Ruim twintig jaar geleden zag ik hem voor het eerst, Lee 'Scratch' Perry. Destijds behoorlijk versleten, bijna zestig jaar oud.Toen ook in het gezelschap van Mad Professor. Nu samen als tape-act, toen met hele band. Het was de eerste band waar ik destijds in Roosje het licht voor deed. Netjes volgens de clichés hadden we rood geel en groen tegenlicht ingehangen. Het frontlicht gesteld en gecheckt. Als ik op het podium stond keek ik er recht in. A job well done. De show begon, de band speelde een deuntje en meneer Perry kwam op. Wist ik veel dat hij meer dan een kop kleiner was dan ik. Zijn oude, donkere gezicht stond niet in het licht. Kak. Dikke beginnersfout van mij. Gelukkig had hij een kroon op, met rondom spiegels er op. Die vingen wel precies mijn witte frontlicht. In tijden ver voor het rookverbod was er bij reggaeshows geen rookmachine nodig om de tent blauw te zetten. Het gereflecteerde licht op zijn kroon gaf met die rook een geweldige stralenkrans om zijn hoofd. Ik deed maar alsof dat precies de bedoeling was.
Voor me stond vanavond een meisje het concert te filmen. Althans, op het moment dat ze ging filmen ging ook de ´flits´ op haar telefoon aan. Ze had door dat dat wel heel lullig was voor de mensen om haar heen, dus deed ze die snel uit. Dat ze daarmee ook de opname-functie uit zette heb ik na een nummer maar gezegd. Om nou een aansteker boven je hoofd te houden tijdens een concert is tot daar aan toe, maar een telefoon...
De belichter van vandaag hield zich ook netjes aan de clichés
Geen opmerkingen:
Een reactie posten