Mijn uitzicht beperkt zich vooral tot de straat waar ik woon en het beeldscherm voor me.
Gelukkig biedt dat beeldscherm meer afwisseling dan het raam.
Al hoorde ik gisteravond, behoorlijk laat, wel wat afwijkends.
Omdat ik dicht bij het centrum van de stad woon, komt hier nogal wat uitgaanspubliek voorbij. Midden in de nacht lallen ze stomdronken de meest filosofische onderwerpen over straat. Gister hoorde ik ze ook lallen maar anders. In vrijwel accentloos Nederlands, op gedempte toon, zongen twee jongens of mannen een voor mij onbekend carnavalsnummer. Heel bijzonder om op een close-harmony-manier:
"Ja, ja, hie-ha-hoempa" te horen.
Op het scherm las ik dat het Turks restaurant hier op de hoek dicht gaat. Ruim veertig jaar na opening is het genoeg geweest. Geen opvolging gevonden. Nou was het eten niet heel bijzonder, maar de eigenaars wel uitzonderlijk vriendelijk. Altijd een glimlach, altijd hoffelijk.
Ooit zat hij, man, eind in de zestig, uiterlijk van een klassieke gastarbeider, alleen voor een hele kleine televisie in het restaurant. Geluid op een bescheiden volume. Het was een warme zomeravond. Op straat was het opvallend stil. Ook in het restaurant was verder niemand. De festiviteiten waren weer eens volledig langs me heen gegaan. Ik bestelde de aubergineschotel om mee te nemen. En nee dank je, ik hoef geen soep van het huis, die is gemaakt met runderbouillon. "Maar is echt zonder vlees!". Nee, dank je.
Gebiologeerd zat de eigenaar, in zijn eentje, op een krukje, naar de voetbalwedstrijd te kijken. Het was een EK of WK en Nederland speelde. Hij had voor de gelegenheid een oranje voetbalshirt aan, duidelijk stammend uit de jaren zeventig, met bijbehorend oranje petje. Zo een waar Joop Zoetemelk ook mee reed. De wereld om hem heen was verdwenen. Binnensmonds mompelde hij aanmoedigingen. Armen gespannen voor zich. Hij nam nauwelijks ruimte in, maar was heel erg aanwezig. De verslaggever van de wedstrijd ontplofte bijna. De eigenaar knoeide wat van zijn thee op de tegels en depte het, zonder zijn ogen van het scherm te halen, met zijn zakdoek droog.
Ik wachtte op mijn Ispanak Firinda en keek naar hoe geslaagde integratie er uit zag.
Bij gebrek aan restaurant- of carnavalsfoto,
toch iets oranjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten