Om zomaar een weiland in te stappen leek me wat ongepast. Bij de fietsverhuur gevraagd of ze een relaxte koeienboer kende. Ja hoor, bij de kaasmakerij, moet je naar Kees vragen.
"Oh Kees, die loopt achter ergens rond, kijk maar of je 'm kan vinden. Alles is open, dus je kan overal in". Kees bleek in de tweede schuur te staan vertellen. En hoe. Het eerste half uur heb ik alleen staan te luisteren. Mezelf niet eens voorgesteld, interrumperen leek ongepast. Een verhandeling over melkcoöperaties, zwaluwen, theatergroepen, zijn ouders, het gebruik van paarden op het eiland honderd jaar geleden, Zuid Afrika, prijzen van trekkers en het werk van zijn zoon. Af en toe een "Ja joh? en Oh ja?" van onze kant hield de monoloog gaande. Op mijn vraag of ik tussen zijn koeien in mocht gaan zitten om foto's te maken, was het antwoord eenvoudig. "Tuurlijk, daar staan ze, ga je gang".
In het weiland woonden ook wat jonge ouders. Het type wat mijn aanwezigheid niet zag zitten. Of ik direct op wilde zouten. NU! Vorig jaar had ik me al eens van de dijk laten jagen door een agressieve rotkip, dit keer had ik toestemming en was ik niet van plan weg te gaan. Na tien minuten gaven ze het op en kon ik rustig mijn gang gaan tussen de dames.
Tegen de wind in kakken is toch wel een beginnersfout
Geen opmerkingen:
Een reactie posten