En daar lag ik weer. Vol tegenzin pijn
te lijden voor het goede doel.
Weer mocht ie met scherp gereedschap in mijn mond aan de gang.
Weer stond Sublime FM z'n bloedeloze
funk uit te kwijlen.
Nog knap dat zo'n radio daar geen kortsluiting
van gaat maken.
Weer de tekst: “Ik ben bijna klaar, nog even
volhouden”.
Gelukkig had de mondhygiënist deze
keer ook goed nieuws. Veel sneller dan normaal bleken mijn pockets te
slinken. Hij was er verbaasd over. En dat zei hij ook verschillende
keren. Ik reageerde niet. Ik zei dat dat was, omdat ik daar te cool
voor was, maar het had ook te maken met de scherpe stukken metaal die
op dat moment onder mijn tandvlees schraapten.
Wie wel opnieuw de coolste was, was
Samuel L. Jackson vorige week bij de uitreiking van de Bafta's. Hij mocht de prijs
voor beste film aankondigen. Komt op, gaat achter de microfoon staan,
twijfelt even en zegt, uiteraard in het Engels: ”Kan ik dat zeggen,
natuurlijk kan ik dat zeggen, want ik ben Samuel L. Jackson”.
Als je zó arrogant kan zijn, en je
verliest niets van je cool, dan ben je dus cool. Op Fonzie-achtige
hoogten. En ik lag maar te krampen, vooral niet bewegen, uit angst
dat er iets uit zou schieten. Een boor, schraper of mijn part het
afzuigslangetje. Helaas ben ik geen Mr. Jackson,
die is gewoon te cool
om pijn te lijden, of om überhaupt naar de mondhygiënist te gaan.
De radio, met kwijfafvoer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten