"Ja, van te voren klinkt het allemaal wel romantisch, maar in praktijk valt het best tegen. We passen eigenlijk niet eens op dat podiumpje." De jongen hangt tegen een huurbusje aan en heeft een gitaarkoffer naast zich staan. Telefonisch stelt hij het thuisfront op de hoogte van zijn avonturen. In het voorbijgaan hoorde ik net genoeg om het plaatje in te kunnen kleuren.
Het is de eerste avond van de Popronde, een reizend festival in twintig steden met beginnende bandjes. Vanavond zijn er in Nijmegen meer dan honderd te zien. In zeer wisselende omgevingen wordt er gespeeld. In kroegen, in de bibliotheek, maar ook in winkels en in een kapel. De overeenkomst leek dat er bijna overal wel een roze gekleurd led-spotje op de muzikanten gericht was. Geen idee of dat toeval was. Misschien waren die in de aanbieding.
Wat ik zag was allemaal jong en angstaanjagend netjes. Fris gewassen en gekapt, blozend op weg naar iets wat nooit een muzikale carriere gaat worden. Alsof ze allemaal keurig hun lesje op de muziekschool hadden geleerd, in plaats van in een vochtig oefenhok diep in de nacht stomdronken opgenomen. Het hoeft natuurlijk niet, maar ik vind het wel zo fijn als het er ook een beetje rock 'n roll uit ziet. Hier leek het alsof ze niet met een busje waren gekomen, maar dat papa ze in zijn stationwagen had gebracht.
Behalve die jongen die tegen het busje aan hing dan, die keek teleurgesteld genoeg om vanavond wel eens goed naar de klote te kunnen gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten