Expo

Stel nou, stel dat we het gebruiken van een mobiele telefoon in het verkeer niet verbieden. Gewoon niks van zeggen. Máár, dat als er weer iemand fietsend en Whatsappend op zijn of haar muil gaat, we hem/haar ook gewoon laten liggen. Gewoon negeren. Geen 112, geen gedoe. Een beetje wat net daarvoor andersom ook gebeurde. Zal het dan beter worden? 

Als je een trekhaak, een goed humeur en tijd genoeg hebt is het ook leuk om wachtend voor een stoplicht je rem ingetrapt te houden. Dikke kans dat de chauffeur achter je, zodra zijn/haar auto stil staat, meteen naar beneden kijkt. Blijkbaar hebben ze een interessante schoot of vloermat. Iedere zoveel seconden kijken ze even op om zien of ze al weer mogen gassen. Als je precies dán je rem los laat is de kans vrij groot dat ze automatisch gas geven en hun radiator om je trekhaak heen vouwen. Ik zei al, je moet een goed humeur en tijd genoeg hebben.

-

Vandaag hoefde ik gelukkig weinig in het verkeer, maar mocht ik mijn expositie van komende zondag opbouwen. Dan exposeer ik vijf foto's in een kamer van een dagopvang voor ouderen. In het kader van Het Festival Der Kunsten speel ik die dag de rol van kunstenaar. Tijdens het bouwen was er al genoeg interesse van de bejaarden die daar hun dag door brengen. Hun meningen waren zeer divers. Sommige duidelijk: "Dees is mooi, die nie, die is te donker, da vinnik niks". Anderen waren minder helder: "Vrmmstmm, ajjedanmeehak, ofniedannseekertoch?" -Natuurlijk meneer.
Dementie en een spraakgebrek zijn niet iets om mee te lachen.
Zeggen ze.

Zondag ligt hopelijk de gemiddelde leeftijd van de bezoekers iets lager en vallen er ook minder mensen in slaap midden in de expositieruimte.

Als je ook wil komen, je kan me vinden links naast het Bakkerscafe Brood op de Plank in Bottendaal

Keurig

Keurig opgelost hier

Minder keurig hier

Hoezo keurig? hier

Keurig? Weet ik niet zeker hier

keurige bootjes

Op en neer

Oh ja, dat was vanavond. Word ik wakker uit mijn after-dinner-dip en realiseer me dat Inter Arma vanavond speelt. Hoe laat eigenlijk? Het is maandag, dan is het restaurant ernaast dicht en beginnen de shows meestal vroeger. Kak. Ze beginnen nu. En oh ja, Inter Arma speelt niet, die werden even geleden al afgelast. Bakkie koffie, beetje opfrissen en er heen. Ik geef mijn jas af en kijk om. Een bak herrie en witte stroboscoop zijn alles wat ik door de deuropening heen zie en hoor. Gezellig. 

Biertje, naar voor. Na twee nummers is het Franse voorprogramma klaar. Stevige bak herrie, niks bijzonders. Aan tafel met collega's en andere bekenden. gezellig. De muziek staat deze keer niet zo hard dat ik niemand versta, da's fijn. Gezouten meningen en flauwe grappen vliegen over tafel. Bandje nummer twee begint. Weer strobe en herrie. Duitsers deze keer. Heel veel strobe. En herrie. Hé, een aardig introotje, het zal toch niet? Nee hoor, daar gaat de post-black-metal al weer op volle toeren aan. Meer strobe. Meer herrie. Zonder duidelijke groove of melodie. Al snel realiseer ik me dat ik twee opties heb: Of ik keil in no-time een halve krat bier er in en ga vooraan staan, verdoofd is dit misschien wel leuk, óf (en ik heb morgenvroeg een afspraak waar ik zeker niet met een kater aan wil komen) ik ga naar huis en tik een blogje. 

Inderdaad. Halverwege hun set staat dit al online.

Da's fijn van vrijwilliger zijn en even kunnen gaan kijken. 

Dan kun je wakker worden, 

twee bandjes zien en binnen anderhalf uur weer op diezelfde bank liggen.

Kunst

Iedere zestig seconden gaat er in Afrika een minuut voorbij.

Ondertussen was er gisteren de Nijmeegse Kunstnacht.

Op veel plekken was er iets wat naar kunst rook.

Zo zag ik:

Welwillend publiek bij iets wat als een 'interactieve installatie' omschreven werd.

Dans in een volgepakte kapel

Projectie op paspoppen en een ruine 

Een vierstemmig gezongen versie van het NEC clublied

Een show rondom voorwerpen uit het Valkhof museum

En een dildo-race in de bibliotheek

Accent

Of er nog wat licht bij kon.
Of eigenlijk:
"I really need more"
"These are not enough, I need more. 
Look at the video, there is more lights on the video".
Maar dan met een werkelijk belachelijk nichterig Zuid-Europees accent.
Een beetje Manuel uit Fawlty Towers (hier), maar dan veel erger.

Alsof er ergens in Italië of Spanje een Choreografen/Dansers opleiding staat waar iedereen die er klaar is rechtstreeks deze kant op gestuurd wordt. Om vervolgens alleen onderling hier het Choreografen/Dansers-Engels te spreken. Voor iedereen die geen idee heeft waar ik het over heb: Gefeliciteerd! Houden zo!

(daar moet natuurlijk meer bij, dat zie je zo)

"I need more lights".
Jij hebt heel iets anders nodig dan meer licht, maar dat mag ik niet hardop zeggen.
Dus wij hingen extra licht in.
Toen moest er toch nog meer in.
Dus kwamen er volgspots bij. 
Mochten we meteen zijn dansje volgen.
"No, it needs to be more fluid". 
(I need more fluids, dacht ik bij mezelf)

"But I think I still need more" en dat voortdurend op een zeikerig toontje...
Ik heb het niet gedaan. Echt niet. En jullie kunnen niets bewijzen.

En als je dan toch een accent wil horen, check deze

Meer

Als aanvulling op mijn blog van gisteren nog wat foto's.
Op het moment dat die gitarist zijn gitaar een meter of vijf omhoog gooide, 
daarmee net niet de lampen raakte en weer op ving om verder te spelen, 
zat mijn camera helaas al weer in zijn tas.
Wij hielden even onze adem is, om daarna weer een slok te nemen. 

Over bejaarden en een uil

Het contrast kon niet veel groter. In de ene zaal speelde Kvelertak en in de andere zaal stonden bejaarden te dansen. Letterlijk bejaarden. De Seniors at the Disco avond trok een hoop 60, 70 en 80 plussers. Zaten ze aanvankelijk nog de kat uit de boom te kijken met een kopje koffie, al snel stond de dansvloer vol. Op het podium stonden twee dj's in smaakvolle kleding suggestieve bewegingen te maken. Niet alle bezoekers waren daarvan gediend. Eentje maakte dat luidkeels duidelijk. Is nog gaan klagen bij de garderobe en is vertrokken. Mooi, dat soort fatsoensrakkers hoort niet in de disco maar in de Katholieke kerk. Daar voegen ze tenminste de daad bij het woord.

Aan de andere kant werd gerockt. De heren van Timeworn wisten de zaal aardig op te warmen. Daarna kwam Kvelertak. Een paar jaar geleden ook in Roosje. Toen een aardig bandje met een zanger met uil op zijn hoofd. Nu een serieuze act met een zanger met een uil op zijn hoofd. De hele show was af. Presentatie, geluid en opvallend strak licht. Fijn om te zien. Het publiek vrat het op. Een concert om goeie schik van te krijgen. 

Kvelertak met uil

Timeworn

Zijn dat niet..? 

Ja dat zijn de dj's die fatsoenlijke bezoekers de tent uit werken. 

Waarvoor hulde!

Popronde

"Ja, van te voren klinkt het allemaal wel romantisch, maar in praktijk valt het best tegen. We passen eigenlijk niet eens op dat podiumpje." De jongen hangt tegen een huurbusje aan en heeft een gitaarkoffer naast zich staan. Telefonisch stelt hij het thuisfront op de hoogte van zijn avonturen. In het voorbijgaan hoorde ik net genoeg om het plaatje in te kunnen kleuren.

Het is de eerste avond van de Popronde, een reizend festival in twintig steden met beginnende bandjes. Vanavond zijn er in Nijmegen meer dan honderd te zien. In zeer wisselende omgevingen wordt er gespeeld. In kroegen, in de bibliotheek, maar ook in winkels en in een kapel. De overeenkomst leek dat er bijna overal wel een roze gekleurd led-spotje op de muzikanten gericht was. Geen idee of dat toeval was. Misschien waren die in de aanbieding.

Wat ik zag was allemaal jong en angstaanjagend netjes. Fris gewassen en gekapt, blozend op weg naar iets wat nooit een muzikale carriere gaat worden. Alsof ze allemaal keurig hun lesje op de muziekschool hadden geleerd, in plaats van in een vochtig oefenhok diep in de nacht stomdronken opgenomen. Het hoeft natuurlijk niet, maar ik vind het wel zo fijn als het er ook een beetje rock 'n roll uit ziet. Hier leek het alsof ze niet met een busje waren gekomen, maar dat papa ze in zijn stationwagen had gebracht. 

Behalve die jongen die tegen het  busje aan hing dan, die keek teleurgesteld genoeg om vanavond wel eens goed naar de klote te kunnen gaan.

Prungen

Ze wisten me aardig van de straat te houden. 

Twee voorstellingen in twee dagen.

Samen goed om bijna 24 uur van huis te zijn. 

Heel gek, maar dan blijft er weinig tijd over.

Daarom vandaag een onduidelijke foto en een best duidelijke video.

Die video maakte ik overigens niet zelf, helaas. 

Het is een stukje van een concert wat Jaga Jazzist gaf met het Britten Sinfonia.

Popmuziek, of Jazz zo u wil, van de bovenste plank.

Misschien bij een eerste luisterbeurt wat veel in een keer,

maar voor de doorzetters vast de moeite waard.

Luister en huiver!

Bij hetzelfde nummer, maar dan de studio-uitvoering 

werd ook een clip gemaakt.

Raar en vreemd, kijk maar hier 

Nog eentje

Spermavlek blijkt een Zweeds woord met dezelfde betekenis als in het Nederlands. Zo leer je iedere dag weer wat nieuws. De mannen van Dead Lord waren al eerder in Nederland geweest en hadden ook het een en ander opgestoken. Het oud-Hollandsche "Neuken in de keuken" klonk met een dik Scandinavisch accent ook best Zweeds.

Met sommige bands maak ik moeilijk contact op het moment dat ze op de foto gaan in de lift. Gelukkig gaat het vaak soepel. Vanavond zeker. "How do you want to photograph us?" Vroeg de drummer, terwijl we nog op de zanger stonden te wachten. "I think a romantic pose would be most appropriate", antwoordde ik. "That is so nice, because we are a very emotionaly driven band. "Would you mind if I cry a little on the photo?", vroeg de gitarist. Ik zei hem dat dat best mocht en spreidde mijn armen, meteen maakte hij van de gelegenheid gebruik om mij te huggen en zachtjes op mijn schouder te huilen. Ah, daar is de zanger. Die keek er overigens niet van op. Binnen een minuut maakten we een prima serie.

Dead Lord

Op het podium was de sfeer niet anders. Na het derde nummers pakt de gitarist een snijplankje met blokjes kaas en rood-wit-blauwe vlaggetjes om aan de rest van de band uit te delen. Iets wat ik niet eerder zag. Met volle mond werd het volgende nummer al ingezet. Ze spelen tamelijk klassieke hardrock en spelen ook de rol van tamelijk klassieke hardrockers. Inclusief de synchrone poses waarbij de gitaren de lucht in gaan en gitaarsolo's die om-en-om gespeeld worden. Na een aankondiging van een solo zet de zanger-gitarist in en acuut komt er een hoop rook uit zijn versterker. Gewoon omdat het kan.

Jongens die heel veel plezier in hun werk hebben en dat ook uitstralen. De drummer vooraf: "omdat het zulk klam weer is deze week drogen mijn kleren niet echt. Dus als ik mijn podium-outfit weer aan trek ruik ik de rock'n roll weer en ben ik meteen in de juiste stemming". Moe van het reizen, maar vanavond met de laatste show van de tour er vol tegenaan. Nog eentje. Morgen de rit naar huis, in een ruk door naar Stockholm, zestien uur tuffen. Bezweet gaan ze van het podium. Na afloop geven ze elkaar backstage een hand en complimenten. En de zanger sluit af met:"Tomorrow will be a long day, but tonight, tonight we drink!" Met instemming reageerde de rest van de club. Nog een keer voor ze weer thuis zijn. Nog eentje.

Na dead Lord speelde de Supersuckers nog. 

Daar hadden ze ongeveer net zo veel zin in als op de foto gaan. 

Hier geen romantische ontmoeting, gewoon drie arrogante druggebruikers. 

Drie keer flitsen en klaar. Want soms is een fotosessie van tien seconden ook lang genoeg.

Aan tafel

Nou vind ik knollen in de Ooij fotograferen leuk,

maar bij andere onderwerpen horen andere gewoontes.

Vandaag hoefde ik mijn handen niet te wassen na het aaien van paarden, 

maar kon ik ze wassen voor het eten van het toetje. 

Ze hadden er een extra gemaakt zodat ik die vast kon leggen.

En wie ben ik om daar dan nee tegen te zeggen?

Colin Stetson

De man met de toeter was er weer.

En hoe. Colin Stetson speelt saxofoon als geen ander.

In zijn eentje, zonder begeleiding speelt ie drie partijen tegelijk. 

Op een sax.

Wel grote saxen, bariton, bas, dat soort geweld. 

En versterkt. Hard. 

Zo hard dat het klikken van de kleppen als een bassdrum klinkt. 

Mijn neusvleugels bewogen vanzelf in de maat mee, net als mijn broekspijpen. 

Maar wat een stijl heeft ie. 

Bedwelmend, meeslepend, bijna hallucinerend. 

Door zijn circular breathing techniek komt er voortdurend lucht uit hem. 

Daarmee pompt ie zijn sax vol. Om zijn nek draagt ie een strakke band met daarin ook een microfoon, zodat ie tegelijkertijd kan neuriën. 

Geen idee hoe dat klinkt? Check het hier en zet het volume een paar tandjes hoger.

Wat zou er met de omzet gebeuren 

als ze in de Albert Heijn zijn muziek zouden draaien

 in plaats van de muzak 

die daar doorgaans uit het plafond druipt?

Stort

Had ik pas nog tijd zat om lekker te wandelen, buiten te spelen en te lamballen.

Bleek de vakantie opeens over en mocht ik weer vol aan de bak.

Verhalen genoeg, maar de tijd en rust om ze hier te delen schieten er wat bij in.

Dus maak ik me er makkelijk vanaf met een fotootje wat ik gisteren maakte.

 Zo is dat!

Hiaten

Vanochtend bleek de Waalbrug te ontbreken.

Waar normaal boven de Waal een grote metalen constructie staat, was nu niets.

Een bijzonder begin van de reis.

Vanmiddag bleek duidelijke informatie over vertrekkende bussen te ontbreken.

Waar op een plattegrond doorgaans duidelijk gemaakt wordt waar je je bevindt (hier), was dat in Utrecht niet het geval. Waar zijn we, waar moeten we heen en vooral waarom?

Vragen waar we geen antwoord op kregen en dus maar een tram namen.

Rondstrop

Je kan ook van te voren plannen, rustig voorbereiden en dan aan de gang gaan. Ja dat kan. Maar wij moesten natuurlijk nu vier rondstroppen hebben. Of uiterlijk morgen dan. 
Wist ik veel dat die dingen zo genoemd worden. Rondstroppen. Ik kende alleen de oud-Hollandse term 'slings' voor die dingen. Gelukkig weet het internet alles. Ook waar je hier in de buurt die dingen kan kopen. Ik vond een site van een bedrijf in Wijchen. Mooi. Ze hadden precies wat ik zocht. "Om de prijzen te kunnen zien moet u ingelogd zijn". Zucht. Dus ik maak een account, met alles er op en er aan, mét wachtwoord. Ja mét hoofdletters en cijfers en minimaal één Afrikaanse hoofdstad. Ik log in. "Uw account moet eerst geactiveerd worden, wij zullen zo spoedig mogelijk hier naar kijken". 
Natuurlijk.
Het is op dat moment kwart over zes s'middags. 
Dus.

De ochtend er na om half tien was de situatie niet veranderd. Met frisse tegenzin op de gok naar Wijchen. Groot bedrijfsgebouw met kantoor er naast. Ik naar binnen. Meteen naast de voordeur een schuifraam naar het kantoor. Ik klop op het raam. Een man kijkt verbaasd op, komt naar me toe, schuift het raam open. Ik zeg "Goedemorgen". Hij kijkt alsof ik zes saxofoon spelende smurfen ben die een gnoe aan het offeren zijn. Geen woord.

"Het komt niet zo vaak voor dat er iemand voor dit raam staat?" probeer ik. 
-"Uhh" zegt ie.
"Omdat ik op jullie site de prijzen niet kan zien, kom ik hierheen om vier rondstroppen en twee spanbandjes te kopen". 
-"De prijzen zijn wél te zien."
"Misschien als je wél in kan loggen, maar dat lukt niet. Kan ik hier de rondstroppen kopen?
-"Alleen met cash"
"Dat is geen probleem."
-"Want we hebben geen pin."
"Dat is geen probleem."
-"Dus alleen cash."
"Dat heb ik ondertussen begrepen."
-"De jongens van het magazijn hebben nu pauze, kan je daar even bij gaan zitten voor ze je het magazijn in laten?"
"Nou nee. Ik kon niet inloggen op de site, nu sta ik hier, ik heb een eenvoudige bestelling en ik hoef geen koffie. Er kan vast iemand voor me de deur open doen, dan vind ik het zelf wel." Opnieuw die blik alsof ik zes smurfen...afijn.
-"Nou dan loop ik wel mee."
"Heel fijn"

Binnen twee minuten stonden we met de spullen weer bij het kantoor. Binnen vijf minuten had hij zowel een factuur als het wisselgeld voor me. 
-"Heb je het niet gepast?"
"Nee, ik wist immers de prijs niet, maar ik kan wel pinnen als dat makkelijker is."

Vrienden voor het leven.

Op weg naar de supermarkt kwam ik deze bak tegen.

-meteen goeie zin-