Bij de bakker was er maar een klant voor mij. Ze bestelde net een Meerkorenvloerdesemknoest. Of iets wat daarop rijmt. Het is een kleine bio-bakker waar men niet zomaar een halfje wit haalt. Ieder brood hier kan je de overwinning bij een pot Scrabble opleveren. Na haar bestelling pruttelde ze nog wat in de geest van "en wil ik ook nog graag die uhh kokosknots, of toch uhh...nee een quinoaknakker en een, nee wacht..."
Tijdens die zin ging het tempo van haar spraak naar beneden tot ze het nulpunt bereikte.
Het werd stil in de winkel. Ik verbaasde me en bestudeerde ondertussen het aanbod achter de toonbank. Meestal ligt er minder, maar dan kom ik ook later op de dag. Het loont dus om hier op tijd te zijn. Hoeveel zal hier 's ochtends vroeg liggen? En vullen ze het door de dag heen aan? Nog steeds was het stil. Ik keek de vrouw aan maar die leek uitgeschakeld. De vrouw achter de balie zat in dezelfde fase, ook op standby.
Naast me begon weer leven te ontstaan, ze pruttelde langzaam als een platenspeler die op tempo moet komen, maar dan zonder de stijgende toonhoogte "...of nee die toch maar die appeldadelgerstekoek." Ondertussen kijkt ze wat geschrokken naar mij. Ik zeg: "Welkom terug, ik was even bang dat je vertrokken was". Ze loopt wat rood aan en mompelt een excuus, duidelijk nog niet helemaal terug, propt de koek in haar tas, rekent af en loopt weg.
Ik kijk de verkoopster aan en vraag of dat vaker voor komt. "Niet zo vaak, maar ik dacht als die meneer niks zegt, doe ik het ook niet. Daarna droomde ik zelf ook even de winkel uit". Gelukkig had ik ondertussen tijd genoeg gehad om de naam van mijn halfje bruin te oefenen en kon zonder haperingen mijn brood bestellen.
Mijn mik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten