Vijf

Vijf jaar geleden stopte ik met roken. Op het geld dat ik dat ik daarmee ging besparen nam ik een voorschot en kocht een telefoon met camera. Daar maakte ik wat video's en foto's mee. Om die met anderen te delen zette ik ze op Youtube, maar een blog leek een beter idee. Dus begon ik die. 1275 extrabelegens verder bleek het een behoorlijk hardnekkige bezigheid. 

Ik ga nog even door. 

Onregelmatig, onnozel en onbeperkt als altijd.

Hoera

een lustrum!

Restje

Windstil, 

bijna dertig graden,

acht uur 's avonds.

De badgasten blijven nog even hangen.

Nauwelijks een golf op de Waal.

Een kudde eerstejaars struikelt over elkaar.

Op een barbecue verkoolt een pak hamburgers.

Een meisje gilt, twee jongens gooien met een frisbee.

Zelfs de koeien zijn aan het pootje baden.

Het laatste restje zomer rekt het zo lang mogelijk.

Cursus

Het kleine zaaltje was voor de helft gevuld en zoals altijd in de zomer erg warm. Een paar ventilatoren aan het plafond doen een slechte imitatie van een airconditioning. Ondanks de lage opkomst was de sfeer prima. Er werd volop gesprongen en meegebruld. Zelfs een wall of death met een man of vijftien. En toch. Ik bedacht me dat in de hele hut alleen de dj ouder was dan ik. En dat hij ook de enige jongen met lang haar was hier. Toen ik de cursus metal bandjes kijken voor beginners volgde waren de regels toch duidelijk uitgelegd. Het was net alsof de rest van de bezoekers de hele cursus overgeslagen had. 

Oorbellen

Zo moeilijk is het niet. Een paar punten waar je je aan dient te houden is alles. De kledingvoorschriften zijn duidelijk. Van onder naar boven zijn die: Kisten of gympen, strakke spijkerbroek, zwart shirt met bandlogo, daaroverheen een mouwloos vest van spijkerstof vol met badges met bandlogo's. Misschien tussen shirt en vest nog een strak zwart leren jack. Om het af te toppen misschien een snor, maar in ieder geval lang haar. Los, in een staart, krullen of stijl, maakt geen moer uit, maar het is lang. Bij een concert drinkt men bier en haalt men dat voor elkaar, bij voorkeur veel. Een uitzondering is de chauffeur, die wordt vrijgehouden en krijgt in hetzelfde tempo een misselijkmakende hoeveelheid cola in de hand gedrukt. Is de muziek de moeite waard dan kan de waardering geuit worden door het hoofd enkele millimeters op de maat mee te bewegen. Is het concert uitzonderlijk vet/valt het bier goed/is de stemming uitgelaten, dan kan met het hoofd een grotere beweging gemaakt worden. Recht op en neer of in cirkels. Dit natuurlijk met omhoog gestrekte vuist met eventueel een uitgestoken wijsvinger en pink.

kapsel

In het warme zaaltje was toch echt een metal bandje aan het spelen, maar zelfs de muzikanten hielden zich niet aan de conventies uit de cursus. Op geen enkel vlak. Net als in de zaal leek het wel alsof dit een hele andere generatie was. Oké, ze hadden gympen, maar dan hele dure merksneakers in plaats van generieke All Star klonen. Ze hadden strakke spijkerbroeken, maar gek genoeg had iedereen daar op dezelfde plekken gaten in terwijl de rest van de broek nog nieuw leek. Het aantal zwarte shirts met bandlogo was op een hand te tellen en de vestjes/leren jacks/lange haren ontbraken volledig. Wel petjes, opgeschoren kapsel, getrimde baardjes, veel te grote oorbellen en tattoo's. heel veel tattoo's. Alsof iedereen het jongere broertje van Robbie Williams was. Maar dan zonder drankje. Geen bier, maar ook niets anders.

tattoo's

Maar een ding was echt nieuw voor mij. Zeker vier bezoekers hebben het grootste gedeelte van de show  hun telefoon vast gehad terwijl ze aan het videobellen waren met hun hun vriendinnetje (of andermans vriendinnetje, dat kon ik niet zien). Ze stonden heel erg te doen alsof ze een goeie tijd hadden en lieten dat voortdurend aan het thuisfront zien. Op de schermpjes zag ik meisjes die deden alsof ze het prachtig vonden en ondertussen televisie keken op een ander scherm. De jongens zullen ongetwijfeld een ruim datapakket bij hun telefoon aangeschaft hebben. Gekapt, nuchter, video-bellend een metalband kijken, misschien is het tijd voor een nieuwe cursus. Voor hen of voor mij.

IJs

"Maar papa, is dat dan wel genoeg want we moeten drie Euro zestig hebben en heb je dan niet te weinig?" Papa telde de handvol kleingeld nog eens. "Volgens mij wel ongeveer." Hij maakte zich niet druk, had hoogstens spijt dat ie net zijn twee dochters een ijsje had beloofd en dat ie nu met zijn kater die muntjes niet zo scherp zag. "Maar papa, als het niet genoeg is en die meneer heeft onze ijsjes al gemaakt, hoe moet dat dan papa?" "Dat zien we dan wel weer" mompelde hij, terwijl hij mij aankeek. We wisselden een blik van verstandhouding uit. Zichtbaar ongerust wachtte ze af. 

"En waar hebben jullie zin in?" Vroeg de opgewekte ijscoboer. "Uh, mag ik een hoorntje met een bolletje chocola, of nee toch aardbei" zei het meisje. Alle drie bestelden en kregen ze hun ijsje. Het meisje had die van haar al vast, maar durfde er duidelijk niet aan te likken voor er afgerekend was. De vader gaf de verkoper het handvol kleingeld. "Ik hoop dat het genoeg is". "Maakt niet uit jôh, als het maar niet teveel is" lachte de ijscoboer en mikte het geld zonder te tellen in een glazen pot. Het meisje snapte er niks van, maar was duidelijk wel opgelucht. Eindelijk kon ze het ijs proeven.

"Mag ik een hoorntje met een bolletje citroen" vroeg ik. Hij schepte een buitensporig groot bolletje citroen voor me uit de bak. Da's dan eentwintig. Ik gaf hem een munt van twee Euro en complimenteerde hem over zijn manier van afrekenen. Met een grote grijns op zijn gezicht kijkt ie me aan en zegt "Joh, het is prachtig weer, wat maakt mij het uit, hier heb je een euro wisselgeld, geniet maar van je ijsje".  Ik lach hardop en bedank hem. Terwijl ik wegloop hoor ik het nerveuze meisje aan haar vader vragen waarom ik zo lach. Papa mompelt:"Die heeft zin in zijn ijsje en is blij dat ie geen gezeik aan zijn hoofd heeft"
Dat had papa mooi goed gezien.

Één bolletje?

Ja toch, niet dan?

Gisteren in de kerk, vandaag op een cruise. Zal ik mijn 65+ pas maar vast aanvragen?
Allebei vond ik leuk. Gister mooie muziek, vandaag mooi uitzicht. de cruise ging door het Rotterdamse havengebied. Grote boten, nog grotere boten, werven, silo's, veel groot, grof spul. Spul waar heel veel mensen iedere dag hun werk doen. Van heel veel heb ik geen idee wat ze doen, maar blijkbaar loont het. Op een werf zagen we een hijskraan onbeschoft grote ouwe kabels verplaatsen. van een afstand leken ze een doorsnee van een halve meter te hebben. Ja kan maar ergens een handel in beginnen. De ene heeft dierenportretten, de ander ouwe dikke kabels. Benieuwd wanneer de havenarbeiders op mijn werkplek rond komen kijken.

Vers uit de trein gestapt stonden we ons te vergapen aan Rotterdam Centraal. Na de verbouwing is dat een indrukwekkend gebouw geworden. Terwijl we daar stonden sprak een oudere man met een onversneden Rotterdams accent ons aan. Of wij wisten wie dat moois ontworpen had? Nou, dat kon hij wel vertellen. Net als wie het vorige station ontworpen had. En het naastgelegen Groot Handelsgebouw. En de NN toren. En de brug over de Maas. We hoefden maar af en toe te knikken en "Oh ja joh?" te zeggen en hij ging door. "Weet u wat ook heel interessant is an dat gebouw, nou dat zit zo, luistert..." En daar ging ie weer. Zeker een half uur hield ie zijn spreekbeurt. Hij sloot af met: "Ik ben 72 jaar geleden geboren in Rotterdam en ik hoop dat ik hier ook dood mag gaan. Ze krijgen me hier nog niet weg, nog niet met tien Wildersen". 

Rotterdamserder dan dit krijg je het haast niet

Een hele grote boot, met nog een veel groter gebouw

Een boorplatform aan lager wal

Vogels en kerkmuziek

Avian Metal. Ik had de term nog niet eerder gehoord, vogelmetal. Dat is het voordeel van het luisteren naar een podcast als Metal Historian. Dan steek je nog eens wat op, vooral over de geschiedenis van metal. Eerst kwam de band Portal voorbij. Goeie bak rare herrie met een zanger die iets tussen een mijter en een Friese staartklok op zijn hoofd heeft (luister en kijk hier). Daarna Hatebeak. De enige avian metalband voor zover ik weet. Ze hadden geen jongen die stond te grunten en te krijsen, maar een grijze roodstaart papegaai die de zang voor zijn rekening nam. De titels van de nummers waren dan ook heel toepasselijk, The number of the beak, Hellbent for feathers en The thing that should not beak. (luister hier) Met een glimlach stapte ik de leenauto in. 

Op weg naar de garage kon ik kiezen tussen muziek van de cassettespeler of niks, de radio weigerde dienst. Het contrast met de avian metal kon haast niet groter. Op de enige cassette in de auto stond een verzameling softpop uit de jaren zeventig. Cat Stevens, Pussycat en hijgerige Franse zangers. Muziek slap genoeg voor in de Top 2000, maar dan net te oud en net nooit populair genoeg geweest. Het was een bijzondere soundtrack voor een zonnig ritje naar Groesbeek.

Vanavond geen softpop of metal, maar kerkmuziek. Of eigenlijk, muziek in de kerk. John Moreland speelde in de Stevenskerk. Fijne plek voor zo'n droeftoeter. De akoestiek was een prima toevoeging aan zijn geluid. Volle bak. Achthonderd mensen muisstil in de banken.
Meneer Moreland bleek geen verteller, met een paar korte bedankjes was zijn tekst tussen de nummers wel klaar. Tijdens de nummers klonk ie prachtig. Goeie donkerbruine stem uit een enorm lichaam. (luister en kijk hier) Halverwege schroefde hij zijn drumkruk nog iets verder omhoog. Ik hield mijn hart vast of het metaal het zou houden. De schroefdraad gaf al aardig mee. Het zal toch niet gebeuren? Gelukkig bleef alles heel. In een gebouw van ruim 750 jaar oud is dat ook wel zo fijn. 

Hij speelde zijn liedjes in het schemerduister. Omdat de lampen zo dichtbij stonden zijn ze al snel te warm, en met zijn fysiek is dat echt een probleem, dus was de lichtman van dienst genoodzaakt ze ernstig te dimmen. Een van de vrijwilligers van de kerk was zo vriendelijk me op het koor te laten zodat ik van daar ook kon fotograferen. Eenmaal weer onderaan de krakende houten trap begin ik mijn camera in te pakken. Hij pakt zijn camera er bij en zegt: "Nou moet jij mij toch eens zeggen hoe ik met dat licht daar met deze camera toch goeie foto's kan maken". Met die camera en dat licht? Daar moet je misschien toch maar eerst een gebedje aan wijden.

In de polder

Of het nou het weer was, of dat mijn ritme verschoven was, op de een of andere manier stond ik veel te lang niet tussen de knollen in. Deze week weer een paar keer die kant op gereden en ik weet weer precies waarom ik daar graag kom. De rust, het uitzicht, de klierende veulens en de weidsheid. De lucht is er altijd groter dan in de stad. Voor in de polder is er flink huisgehouden. Wat vorig jaar nog wildernis was is nu opeens makkelijk begaanbaar. Een extra bruggetje maakt vanuit het centrum de polder inlopen nu ook nog eenvoudiger. Laat ik daar maar eens gebruik van gaan maken.

Praktisch

Tussen de kampeerspullen kwam ik een zak haringen tegen met een Lowlands-sticker.

Die zat daar al even op zo te zien. 1995. Een sticker waar er geen www.lowlands.nl op stond, maar een telefoon en faxnummer voor de info. Andere tijden.

Dat was de Lowlands waar op zondagmiddag al heel veel decor afgebroken werd. Ik vond dat vreemd. Bij eerdere edities deden ze dat pas na afloop, wel zo gezellig. Navraag leerde dat er hevig onweer op komst was. Ik bedacht me hoe onze tenten opgezet waren en verzon dat het geen kwaad kon daar wat extra aandacht aan te gaan besteden.

Onze tenten stonden vijftig meter van de ingang vandaan. Jeugdig optimisme was ons niet vreemd. Het praktisch inzicht dat het daar dag en nacht onrustig was ontbrak nog. Voordeel was dat ik niet ver hoefde te lopen. Alle scheerlijnen strak getrokken, haringen aangevuld en de grond in gemept. Het stond weer strak. Nauwelijks klaar en het begon te druppen. Goeie timing. Snel brak er echt onweer uit. Steeds meer doorweekte festivalgangers zochten hun tenten op. Omdat we zo dicht bij de ingang stonden was mijn uitzicht prima. 

Na een paar minuten stevige hagelbui veegde ik het ijs op een hoop naast de tent, zette daar wat biertjes in koud. Op de meegenomen Ghettoblaster ging Tom Waits te keer. Onderuit gezakt in een klapstoel onder de luifel zag ik de stroom festivalgangers op weg naar hun ingestorte tentjes. Heel vermakelijk. Zij hadden nóg minder last van praktisch inzicht dan ik.

Walk

Een tientje per knal voor z'n harses. Dat kreeg ie.

In de podcast Metal Historian, inderdaad een podcast over de geschiedenis van de metal, ging het over platenhoezen. Een van de titels was Vulgar Display Of Power van Pantera.

Het idee was om een foto te gebruiken van iemand die op zijn bek geslagen werd. Bij de platenmaatschappij kwamen ze met foto's van bokswedstrijden aan, maar dat was niet de sfeer die gezocht werd. Het moest meer streetcredible zijn. Dus werd er een fotograaf geregeld en een model. Dat model kreeg een tientje om op zijn muil gemept te worden. De foto was natuurlijk niet in een keer goed, dus moest het nog eens over. En nog eens. Voor 310 dollar werd ie 31 keer voor z'n bakkes gebeukt. De vraag werd gesteld of ie er een hersenbeschadiging aan had over gehouden, maar ik kan me niet voorstellen dat dat veel uitmaakte, voor iemand die zich zo goedkoop laat gebruiken.

Van die plaat is een nummer mij het meeste bijgebleven. Walk (luister hier)

Een paar jaar geleden had ik er een lange dag opzitten. Op tour met een dansfestival waren we in Bordeaux. Het theater en hotel lagen niet direct naast elkaar en omdat Fransen meer lijken te staken dan te werken reden er die avond geen trams door de stad, dus mocht ik een uur teruglopen. De route was niet bepaald een romantische wandeling langs de Seine bij ondergaande zon. Meer een hele trip door verschillende beroerde buurten. Het volk op straat was ook niet van het type alpinopet, pijp en trekzak, maar meer petje, bomber, gympen. Ik was moe van een veel te lange dag werken met heel veel gedoe, opgeblazen choreografen-ego's en technici waarvan er geen enkele Engels sprak.

Ik wilde een borrel en geen gezeik aan mijn hoofd. Naarmate de omgeving duisterder en vervelender werd, nam mijn behoeft aan metal toe. Op precies het juiste moment startte Pantera in mijn koptelefoon. Na de eerste maten werden mijn stappen groter, mijn schouders een halve meter breder en groeide ik tachtig centimeter. Knappe Fransoos die nou nog moeilijk gaat doen. Ik weet niet eens zeker of ik ergens nog op een stokbrood gestaan heb, maar ik was zo terug in het hotel. Zo kan een liedje zoveel verschil maken. Voor mij dan. Voor die gast op de hoes maakte het toch niet meer uit.

Brood

Bij de bakker was er maar een klant voor mij. Ze bestelde net een Meerkorenvloerdesemknoest. Of iets wat daarop rijmt. Het is een kleine bio-bakker waar men niet zomaar een halfje wit haalt. Ieder brood hier kan je de overwinning bij een pot Scrabble opleveren. Na haar bestelling pruttelde ze nog wat in de geest van "en wil ik ook nog graag die uhh kokosknots, of toch uhh...nee een quinoaknakker en een, nee wacht..."

Tijdens die zin ging het tempo van haar spraak naar beneden tot ze het nulpunt bereikte.

Het werd stil in de winkel. Ik verbaasde me en bestudeerde ondertussen het aanbod achter de toonbank. Meestal ligt er minder, maar dan kom ik ook later op de dag. Het loont dus om hier op tijd te zijn. Hoeveel zal hier 's ochtends vroeg liggen? En vullen ze het door de dag heen aan? Nog steeds was het stil. Ik keek de vrouw aan maar die leek uitgeschakeld. De vrouw achter de balie zat in dezelfde fase, ook op standby.

Naast me begon weer leven te ontstaan, ze pruttelde langzaam als een platenspeler die op tempo moet komen, maar dan zonder de stijgende toonhoogte "...of nee die toch maar die appeldadelgerstekoek." Ondertussen kijkt ze wat geschrokken naar mij. Ik zeg: "Welkom terug, ik was even bang dat je vertrokken was". Ze loopt wat rood aan en mompelt een excuus, duidelijk nog niet helemaal terug, propt de koek in haar tas, rekent af en loopt weg. 

Ik kijk de verkoopster aan en vraag of dat vaker voor komt. "Niet zo vaak, maar ik dacht als die meneer niks zegt, doe ik het ook niet. Daarna droomde ik zelf ook even de winkel uit". Gelukkig had ik ondertussen tijd genoeg gehad om de naam van mijn halfje bruin te oefenen en kon zonder haperingen mijn brood bestellen. 

Mijn mik

Liedjes en goede ideeën

Geen tekst?
Geen nood!

Twee meisjes zingen een mooi liedje (hier)

Twee meisjes zingen een ander soort liedje (hier)

Geen liedje, wel een goed idee (hier)

Ook een goed idee en heel praktisch (hier)

Het leek een goed idee (hier)

De buurman heeft zo zijn eigen ideeën over onderhoud en reparaties

Realiseren

Af en toe, of eigenlijk best regelmatig realiseer ik me opeens wat ik eigenlijk aan het doen ben. Direct daarna realiseer ik me meestal dat dat niet iets is, wat ik als kind verwachtte later te zullen gaan doen. Dat had ik op het moment dat ik de balletvloer aan het dweilen was in een lege grote zaal, met behalve mijzelf alleen Herman Van Veen die op de vleugel aan het spelen was. Dat had ik toen ik midden in de nacht aan twee politieagenten uit stond te leggen dat we niet aan het inbreken waren, maar dat mijn code van het alarm blijkbaar gedeactiveerd was. Dat had ik toen ik vorige week in de Bijstand tussen de punks stond te springen.

Vandaag realiseerde ik me dat ik in Almere in een rijtjeshuis aan verschillende strookjes papier zat te voelen. Je kan maar wat doen op een zonnige maandagmiddag. Ik was daar op bezoek bij een man gespecialiseerd in mooie prints van foto's. Hij liet me verschillende soorten zien en ik maakte een keuze. 

Binnenkort hoop ik een mooie ingelijste print van een geit boven mijn bank te kunnen hangen. Even later, op 1 oktober zal ie ook te zien zijn op het Festival der Kunsten. 
Net als vorig jaar ga ik weer een dag mijn foto's laten zien. Dit keer in een ruimte van een dagopvang. Tegen die tijd zal ik hier nog wel tijd en plek vermelden. Kan ik me op die dag realiseren dat ik opeens de rol van kunstenaar sta te spelen, ook niet iets wat ik ten tijde van de Cito toets verwacht had te gaan doen.

De geit in kwestie 

Feestjes

Gister en vandaag een feestje. En ze leken in niks op elkaar.

Die van gisteren was buiten, met ruim driehonderd man, bandjes en een groot kampvuur.

Die van vandaag was binnen, met airco, veertig mensen en ik was verreweg de jongste.

Nou is dat ook niet raar als het feestvarken 80 jaar wordt,

maar het verschil was wel groot.

Fik

Daar gaat ie weer

Vaste lezers van extrabelegen stuurden bezorgde berichten. Of het wel goed ging? 
Wat er aan de hand was? Of er al reden tot paniek was? 
Gelukkig kon ik hen gerust stellen. extrabelegen had een onaangekondigde vakantie.
Zo'n beetje iedereen dichtbij was ver weg. Op het moment dat mijn agenda leeg was concludeerde mijn lichaam dat het dan dus tijd was om ziek te worden en daarna ging ik mijn hut wat opknappen. Allemaal bijster interessant, maar niet genoeg tekst voor een blog.

Gister leek er weer meer op.
Een maand of wat geleden maakte ik een foto voor de Zevenheuvelenloop. Het werd een portret van een bezwete atleet. Deze week kreeg ik de vraag of ik die foto nog eens wilde maken, maar dan van een bezwete atlete die een contract met de hoofdsponsor had. Natuurlijk. Zo zat ik 's middags in een galmend lege opslagruimte een gesprek te voeren over NOC/NSF, twee keer per dag trainen en alles opgeven voor de sport.

Het contrast met mijn avond kon haast niet groter.
Net als vorig jaar (hier) trad MDC, helden van vroeger, op in café de Bijstand.
De show zou om 21.00 beginnen, dus komt het busje om 21.50 aan. Voor de hele teringzooi uit de bus was en naar het podium verplaatst waren we weer een uur verder. Daar gingen ze er in een verrassend nieuwe bezetting weer vol tegen aan. De originele drummer, de held van vorig jaar, was wel aan deze tour begonnen, maar moest met ademhalingsproblemen opgenomen worden. Dus werd er een andere drummer ingevlogen. Maar dat werd ruzie met iedereen. Toen is de gitarist gaan drummen (wat ie overigens verrassend goed kon) en is de chauffeur gitaar gaan spelen (wat ie duidelijk al 30 jaar deed, alleen moest ie deze nummers dus twee weken geleden opeens gaan leren). 

Tussen de nummers door vertelde Dave, het enige origineel overgebleven bandlid in het kort zijn levensverhaal. Kon de rest van de band wat op adem komen. Nummers die destijds over Reagan gingen werden moeiteloos aangepast naar nu en voor je het wist stond de hele kroeg "No Trump, no KKK, no fascist USA" mee te schreeuwen. Gezellig. Sowieso wel bijzonder om in een pijpenla café weer in een ouwerwetse pogo terecht te komen. Verschil met dertig jaar geleden, toen ik met dezelfde gasten stond te springen, was wel dat veel van ons ook 30 kilo ouder geworden waren. 

Voor het laatste nummer vertelde Dave dat ie 18 jaar nuchter was geweest en dat er weer genoeg van had. Gisteren in London had ie met een stel achttien jarigen XTC gedaan en een superfeest gehad. Vanavond was het ook niet de planning om nuchter te blijven.
Dat gedeelte van de nacht heb ik niet meer afgewacht, voor vanavond staat er bij mij weer een ander feestje in de planning. Deze dag had ik genoeg indrukken gehad.