Sneu

Of het aan de opwarming van de aarde lag,

of dat de kerstsfeer behoorlijk weg geregend was

weet ik niet.

Maar wat ooit een grote verassing was

eindigde nu wel heel sneu.

De Mooiste Platen Van 2017

Dit jaar leerde ik veel oudere platen kennen, platen van voor 2017. Bandjes die ik voor de eerste keer zag, of over hoorde en dan gaan luisteren wat ze opgenomen hadden. Een ontdekkingstocht die voorlopig niet op houdt. Gelukkig kwam er dit jaar ook veel moois uit. Heel veel. 

Zo luisterde ik af en toe naar: 

And so I watch you from afar - Endless Shimmering

Cognizance - Ether Of The Void

Conor Oberst - Salutations

Crippled Black Phoenix – Budapest Vigilante Sessions

Crippled Black Phoenix - Horrific Honorifics

Darkest Hour - Godless Prophets And The Migrant Flora

Dead Cross - Dead Cross

Fred Eaglesmith - Standard

James Elkington - Wintres Woma

John Frum - A Stirring in the Noos

Offa Rex - The Queen of Hearts

Passenger - Young as The Morning, Old as The Sea

stef kamil carlens - stuck in the status quo

Steve Earle & The Dukes - So You Wannabe an Outlaw

Slaid Cleaves - Ghost on the Car Radio

Troldhaugen - Idio Syncrasies

Universal Hippies - Dead Hippie's Revolution

Völur – Ancestors

Willie Nelson - Gods Problem Child 

Dead Lord

Maar liever nog naar:

All Them Witches - Sleeping through the war

Ani DiFranco - Binary

Bruut - Superjazz

Chon – Home

Dead Lord - In Ignorance We Trust

John Moreland - Big Bad Luv

Ne Obliviscaris – Urn

Spidergawd – IV

Stuff - old dreams new planets

The Erkonauts – I Shall Forgive

Queens of the stoneage - Villains

Als beste van het jaar blijven dan over (ook in alfabetische volgorde)

Met inderdaad overal een videolink om het de lezer makkelijk te maken.

Nooit van de naam gehoord? Gaat luisteren!

Amenra – Mass VI (Video)

Zwart. Zwaar. Hevig. Traag. Prachtig. Mooi. Niet. Lullen. Zelf. Luisteren.

Archspire - Relentless Mutation  (Video)

Op de sticker op de hoes staat als aanprijzing van de plaat: "Archspire come crashing in with inhumane machine gun-like vocals, searingly fast riffing & godlike drumming. The future of tech death metal is here!" Klinkt overdreven maar waar is waar. Behalve over dat drummen. Geen idee welke god zo dubbele bass kan spelen.

Elder - Reflections of a Floating World (Video)

Gewoon fijne stoner. Ze nemen de tijd, rocken lekker door, spelen fijne liedjes. Plaat die er de eerste keer niet niet uitspringt, maar na de twintigste keer nog niet verveelt.

Father John Misty - Pure Comedy (Video)

Op Down The Rabbit Hole zag ik hem voor het eerst. Arrogante flikker met een kapsel en een pak aan. Maar wel fascinerend figuur. Mooie, heel cynische liedjes en een serieus goeie band er achter. 

Father John Misty

Horisont - About Time (Video)

Klassieke hardrock uit Zweden. Mét strakke broeken, gilletes en stoere pasjes op het podium. Met heel veel plezier zag ik hun show in Merleyn. Fijne muziek voor lange ritten. 

Igorr - Savage Sinusoid (Video)

Fokking geniaal. Helemaal fokking geniaal. Gestoorder dan dit kom je ze weinig tegen, maar beter dan dit ook niet. Igorrr mixt Franse volksmuziek met barok, Balkan, elektro, metal en jungle. Heerlijk. Als het de eerste keer wat chaotisch klinkt: gewoon opnieuw aanzetten. En dan nog eens.

Igorrr

Motorpsycho - The Tower (Video)

De Noren doen het weer. Met een andere drummer maakten ze een prachtplaat. Het rockt, het swingt, het is helemaal Motorpsycho. De enige band die zowel als de Beach Boys als als Motörhead kan klinken binnen een nummer.

Motorpsycho

Mutoid Man - War Moans  (Video)

Eigenlijk nog niet vaak genoeg gehoord om zeker te weten, maar ze maakten meteen zoveel indruk dat ik de plaat bestelde. Dikke rock, goeie strot. Zware sound. En echte liedjes. Volgens mij verdienen ze hier wel een plek.

Sam Baker - Land Of Doubt (Video)

Sam doet gewoon wat ie doet. Hele mooie liedjes stotteren. Beetje op zijn gitaar pielen. Dit keer af en toe met blazers erbij. Af en toe bloedstollend mooi. Over twee weken op tour in Nederland

Shobaleader One – Elektrac (Video)

Op het Valkhof festival lieten ze zien dat ze het echt kunnen. De plaat is een live-registratie en in het echt was het zeker net zo strak. Vroeger bracht de bassist onder de naam Squarepusher leipe jazzy Drum and Bass platen uit. Nu speelt ie met band dezelfde nummers, maar dan met minder elektronica en meer handwerk.

Tony Allen – The Source (Video)

Tony drumde vanaf 1968 tien jaar in de band van Fela Kuti. Hij is nu 77 en maakt nog steeds hele fijne muziek. Afrobeat, jazz. Relaxed en mooi. Fijn op een zomeravond, maar net zo goed onder de kerstboom.

Vipassi – Sunyata (Video)

Death metal meets jazz. Druk, melodisch en instrumentaal. De band bestaat bijna helemaal uit leden van Ne Obliviscaris, Australisch bandje wat ook lekker buiten de lijntjes kleurt met een viool in de basisopstelling.

Hard

Na een paar weken enkel theater en geen rock'n roll schrok ik van het volume.

Ze zaten midden in de soundcheck, het zaaltje was nog leeg en alles trilde.

Cameratas aan de kant. Eerst doppen in. Dat hielp.

Drie bandjes op mijn laatste werkdag van het jaar.

Er zijn beroerdere manieren om de kerst in te gaan.

De Hel

Waar Dante destijds uitgebreid de tijd nam om de negen cirkels van de hel te  beschrijven, mocht ik het vandaag in levende lijve meemaken. Eerlijk is eerlijk, ik lig niet tot het einde der tijden te creperen in een brandend braambos, maar het was evengoed een ervaring die je je beste vrienden nog niet gunt.

In oktober maakte ik afspraken over wanneer ik zou komen werken en lette ik niet op feestdagen en andere onzinnige verstoringen van de winkeltijden. Deze week doemde kerst opeens op in mijn agenda en ik zag bij de super in het voorbij gaan een poster met dagen en tijden wanneer ze dicht zouden zijn. Kak. Alleen vanochtend had ik nog als optie om te gaan. Op mijn lijstje stonden geen ragoutbakjes, stol of ironische kersttruien, maar eten. Gewoon eten. Want allemaal leuk en aardig dat de halve wereld doet alsof er wat te vieren is, uiteindelijk moet ik toch gewoon eten. En als kerst op de meest onhandige dag in de week valt lijkt de goegemeente meteen maar voor een maand boodschappen te moeten doen.

Al met al stond ik dus vanochtend in het voorgeborchte. In de file voor het parkeerterrein van de super. Een hele grote super. Eenmaal daar bleken verkeersregels afgeschaft en Turks toeteren ingevoerd. Naast mij parkeerde een BMW over twee net vrijgekomen plekken tegelijkertijd. Dan kon ze blijkbaar makkelijker uitstappen. Waar normaal winkelwagentjes staan lag nu slechts wat kapot glas. Bij de ingang kon ik een wagentje afpakken van een bejaarde man. 

Helm op, kniebeschermers aan, machette uit het holster, ik stap naar binnen.

Krijsende kleuters, incontinente bejaarden, een omgevallen kerstboom, ik was wel binnen in het winkelcentrum, maar nog niet eens door de poortjes van de supermarkt. Wat volgde is nauwelijks te beschrijven. De hel in al zijn verschijningsvormen tegelijkertijd, maar dan met kerstmuziek en kinderkoren erbij. Terwijl ik me door de groenteafdeling vocht bedacht ik me dat een maandje Guantánamo Bay nu zo gek nog niet zou zijn. Er even tussenuit. Lekker waterboarden. Beter weer ook daar.

Van de tocht via het brood, koelwaren, kaas en drank zijn slechts flarden blijven hangen. Bing Crosby, kots, rollades, Wham, bloed en bevroren frikandellen.

De dreigementen bij de kassa die ook op een handgemeen uitliepen staan me nog helder voor de geest. Wat een impact kan een bevroren kalkoen op een achterhoofd hebben!

De twee flessen advocaat (extra dun) die ik in alle consternatie vast achterover geslagen had begonnen te werken. De scherpe randjes van het weer weggeraken van de parkeerplaats werden ermee gladgestreken. De blikschade helaas niet. Zo'n kinderwagen bleek nog verrassend lelijke krassen op een bumper te kunnen achterlaten.

Maar eten had ik.

En eten zal ik.

Volgend jaar ga ik de dag na Sinterklaas al blikvoer en kaas halen.

Genoeg om tot ruim na oud en nieuw mee te overleven.

Ik stouw mijn vriezer vol, ver voor de eerste pepernoot in de winkel ligt.

Want als ik de hel nog eens van dichtbij wil zien, 

dan ga ik wel op tweede paasdag naar de meubelboulevard.

Bruin

Zag ik vorige week een grijze slaapkamer,

vanochtend viel me de vloer van mijn binnenplaats op.

Meteen zaten The mamas and the papas 

in mijn hoofd gebeiteld.

"All the leaves are brown

and the sky is grey"

Grijs

Met de was aan de waslijn

had mijn slaapkamer

ook opeens

fifty shades of grey

Twijfel

Tegen de tijd dat mijn bevroren vingers het touw niet meer los kregen,

van de steigerpijpen die op de imperial zaten, 

omdat ze niet in het busje pasten,

maar wel eerst van de zolder 

op vier hoog naar beneden waren gesleept,

samen met een zooi podiumdelen

en een indrukwekkende verzameling

 antieke dan wel kapotte theaterspots,

begon ik een beetje te twijfelen

of dit werkelijk de beste dag was 

waarop we deze klus konden doen.

Five inches

"Five inches of snow and the country goes down? We got that for breakfast, laughing. Five inches!" Fred Eaglesmith kon er jaren geleden op tour in Nederland niet over uit. Een sneeuwbui en alles liep vast. Files, geen treinen, complete puinhoop. Nou was het vandaag zondag en hoefden veel mensen niet van huis, maar een bende werd het even goed. We zijn er niet zo aan gewend als in Canada. Morgen schijnt er meer sneeuw te komen. En is het maandag. Jammer dat Fred net weer weg is uit Nederland, anders kon ie weer lekker te keer gaan.  

Jaloers

We liepen het trapje af en daar zat ie. Kaal, begin veertig, met twee lelijke kinderen een hele saaie vrouw. Nee dat zijn geen vooroordelen, in alles ademde ze saaiheid. Hij ook. Beetje type salarisadministrateur bij een groothandel in kantoorbenodigdheden. We keken elkaar kort aan, even was er contact. Iets in zijn blik zei dat hij graag wilde ruilen. Dat snapte ik wel, maar dat zag ik niet zitten. 
Wij hadden net met z'n vijven lekker gegeten. Vier technici en een stagiaire in een prima Italiaans restaurant. Zonder luidruchtig te zijn straalden we waarschijnlijk wel uit dat we het naar onze zin hadden. Een jaloerse blik van een kale man, dat was het.

Wist hij veel wat wij aan het doen waren.

Een jaar of vijftien geleden kwam ik in een schouwburg ten noorden van Zwolle. In een bedompt hok zonder daglicht zaten de technici smerige koffie te drinken en te vertellen hoeveel jaar en hoeveel maanden ze nog moesten tot hun pensioen. Voor mij was het mijn eerste theatertour en ik verbaasde me over het gebrek aan levenslust bij de mannen. Een jaar later kwam ik daar weer en ja hoor, daar zaten ze weer, te zeiken op alles. En te vertellen hoeveel jaren en maanden ze nog moesten. Ik nam nog maar een slok gore pleur. Toen we eindelijk aan de slag konden en ik vroeg of de fietsen die op het hele smalle zijtoneel geparkeerd daar weg mochten kreeg ik de wind van voren. Daar zetten ze immers altijd hun fietsen neer. Dat het een slecht ontworpen klote theater is, konden ze niets aan doen, maar dit ging me te ver. Zonder verder in discussie te gaan heb ik de fietsen bij de artiesteningang op straat gezet.

Vanochtend kwamen we daar weer aan. In hetzelfde bedompte hok zaten ze. Weliswaar een ander behangetje, maar nog steeds had niemand de moeite genomen om in de nooduitgangdeur een raampje te maken. Nog steeds stond er de Douwe Egberts automaat die gloeiend hete hondenkots in je bekertje spoot. We schoven aan en wisselden wat algemeenheden uit.  "Dit is mijn laatste jaar hier, dan heb ik er 42 opzitten en ga ik met pensioen" zei de oudste toen er weer een stilte viel. Als ik een klomp had gehad was ie gebroken. Even twijfelde ik om te vertellen wat ik daar vijftien en veertien jaar geleden hoorde. Maar ik kon het niet voor me houden. Nee, dat was hij niet geweest, maar hij wist wel welke collega's dat geweest moesten zijn. Ja, die klaagden wel veel. Maar hij had dat nooit gezegd. Ik dacht er het mijne van, klokte de laatste slok maagzuur naar binnen en ging maar eens aan de slag. Het zijtoneel was leeg. In het hok naast het toneel waar de chauffeur de kleedkisten al had neergezet stond ie alsnog:

En die kale man in het restaurant. 

Zou die blik nog zo jaloers geweest zijn 

als ie wist wat we eigenlijk aan het doen waren?

Ruis

Heb jij dat nou nooit?

Dat je aan het werk bent en het een beetje ruist.

Geen blaadjes in een frisse bries,

of  luidsprekers aan een oude versterker.

Nee, heel zachtjes.

Het glom en bewoog langzaam. 

Ik stond in de hoogwerker lampen op te hangen 

en onder me kroop wat.

Een paar dansers hadden thermo-folie-dekens omgedaan en kropen rond.

Ik twijfelde even of dit een geintje was,

maar de choreografe glimlachte niet eens. 

Nee, hier werd gewerkt.

Heb jij dat nou nooit?

Sprint

Terwijl ik van mijn geloof niet mag hardlopen,
trok ik toch een sprintje.
Van een meter of tien maar.
Maar met statief, tas en camera.
Net dat stukje omhoog.
Want koeien lopen wel hard, 
maar moeilijk trap.

Leuk hoor, runderen fotograferen,

maar het moet niet op sport gaan lijken

Dagen

Van die dagen.

Van die dagen dat je niet alleen vooraf, maar ook achteraf het idee hebt dat je beter in bed had kunnen blijven, Niet naar buiten, niet praten, reizen of werken. Gewoon niks. Een boek, een banaan, een kop koffie. Zoiets.

Om achteraf verklaarbare redenen hingen een aantal grote prints van mijn foto's in een tuincentrum. Drukte, poffertjes en interesse waren voorspeld. De poffertjes bleken het enige te zijn wat er van uit kwam. Nou heb ik altijd al eens drie uur lang vroegbejaarden met een Noord-Limburgs accent willen horen praten over kerstbomen, erwtensoep en het weer, maar dat hoefde niet persé op zondagmiddag.

Een hangtuintje met blauwe blaadjes

Om zelfs nu nog steeds verklaarbare redenen schaften we vorige week tweedehands dimmers aan. Niet zo'n rond schakelaartje voor naast de deur, maar lompzware antieke kasten van het soort wat nooit kapot gaat. Mooi, want de dimmers die er in het theaterzaaltje stonden, waren zo rot als wat. De eerste verrassing was het feit dat de aansluitingen op de patch, het gedeelte waar je de ingaande met de uitgaande kabels met elkaar kan verbinden, wel leken op de kabels die we hebben, maar een maat kleiner bleken te zijn. En nergens te bestellen waren. Voor een acceptabele prijs. Gedoe, bellen, omrijden. Dagen verder, eindelijk patchkabels. Te weinig, maar we konden nu gaan testen. We hadden die kasten toch niet voor niks die hele trap opgehufterd? 

patchkabels met een exotische maat

Aanvankelijk leek het te werken. Behalve dat een aantal lampen niet meer uit ging. En andere aangingen, maar bij het verkeerde nummer. Ook antieke dimmers die nooit stuk gaan kunnen heel bijzondere foutmeldingen geven. Laat ik het er bij houden dat ik de gebruiksaanwijzing ondertussen best goed ken. En dat het 6 uur later nog steeds niet werkte. Kak. KAK. KAAAAAAAK. 

de dimmers in kwestie

Gelukkig kreeg ik tussendoor een telefoontje. Voor een andere opdrachtgever moet ik een serie voorstellingen in een ziekenhuisauditorium (goed Scrabble woord!) voorbereiden. Daar wil ik een paar minuten rondkijken en aan de concierge vragen welke stopcontacten ik kan gebruiken. Vorige week dinsdag stuurde ik een mail waarin ik dat uitlegde en een paar data voorstelde wanneer ik langs wilde komen. Vrijdag kreeg ik een mail terug met de mededeling dat mijn vraag "in de organisatie uitgezet was". 

Vandaag kreeg ik dus telefoon. Een meisje vertelde dat ik dat het beste zelf met Harrie kon plannen, maar dat Peter er ook bij moest zijn, want die deed ook iets belangrijks. Whatever. Ik kreeg het nummer van Harrie, dan kon ik dan meteen bellen. Mooi. Ik bel dat nummer. Erik neemt op en vertelt dat a) Harrie nooit op maandag werkt. b) Harrie dit nummer al een jaar niet meer heeft en überhaupt geen pieper meer draagt. 

Nou heb ik de 06 van Harrie gekregen en daar maar een voicemail achtergelaten.

Van die dagen. 

Dat je gewoon niet naar buiten moet. 

Van die dagen.

(geen idee of dat toeval is, maar ik zie net dat dit blog extrabelegen nummer 1313 is)

Wintertuin festival

Op het Wintertuin festival

 werd gepraat, 

uit een doos gekeken, 

met een lift gespeeld

gehurkt op een tafel gezongen

en voorgelezen.

As

Vroeger, aan het begin van het grenen tijdperk, belde mijn vader zo nu en dan op zonnige dagen op van zijn werk. Of we buiten konden eten? Destijds aten we 's middags warm en 's avonds brood. Dat ging dan met ranja, koffie en een paar pilsjes in een koelbox mee naar het bos. Hetzelfde bos waar hij naast opgroeide. Daar was een ven, waar het op zomeravonden goed toeven was. We aten en klooiden dan wat met zand en water. Met z'n vieren weg van de grote wereld. Eenvoudig vermaak. Fijn. Ik voelde me helemaal thuis op die plek.

Vandaag waren we daar weer. Met z'n drieën. Zonder mijn vader. We hebben er zijn as uitgestrooid. Precies 21 jaar geleden overleed hij. De urn had lang genoeg op de begraafplaats gestaan. Hij mocht terug naar waar hij vandaan kwam. Raar om afscheid te nemen van iemand die er al zo lang niet meer is. De zon scheen op het water, het was fris. Een koelbox hadden we niet mee, we aten in een opgehipt restaurant naast de parkeerplaats. Lekker, maar helemaal thuis voelde ik me niet.

White Cowbell Oklahoma

Lente 2005, terugweg van een schouwburg in Weetikveelwaar, weer een kindermusical gebouwd, gedraaid en gebroken. Ik kan geen Kikker meer zien. Langs de snelweg staan opvallend veel auto's op de vluchtstrook. Hebben die pech? Op een afstand zien we ook een trein stilstaan. Bij het pompstation staat het helemaal vol. Is er paniek? We schakelen van cd-speler naar radio en horen de klok van de Waalsdorpervlakte. Kak. Dodenherdenking, daarom stopt iedereen. 

Zullen we ook? De eerste auto's trekken al weer op, we zijn duidelijk te laat. Maar als we doorrijden niet te laat voor White Cowbell Oklahoma. Canadezen die er uitzien en klinken als een stevige Southern rockband. Eindelijk terug in Nijmegen en aangekomen in Roosje en ze zijn al bezig. Een van de mannen staat met een bijl een meeuw te onthoofden en stopt die samen met een hoop andere vogels in zijn broek. Waarop de gitarist vraagt: "Have you ever seen a guy with so many birds up his pants?" De avond kan beginnen.

Zomer 2006, de Valkhof Affaire, warm, klein tentje, zelfde band. Knalhard er op. In een van de eerste nummers komt de haakse slijper al tevoorschijn om een regen van vonken van de koebel af te sproeien. Een paar nummers later is er ook de kettingzaag weer. Daarmee wordt een flinke toiletrol van een bezemsteel gerold. Puinhoop. Lekker. De stroom valt uit zoals dat dat jaar op het Valkhof wel vaker gebeurde. De band aarzelt geen moment en roept dat de bassist jarig is. De drummer zet 'lang zal ie leven' in en de hele tent doet mee. Aan het eind van het liedje is er weer stroom. En feest, meer bier!

Herfst 2017, Merleyn, daar zijn ze weer. Duidelijk een paar jaar ouder en een uitgewoonder. Ze blijken nu vijfenhalve week onderweg te zijn en dat zie je. Er wordt doorgedronken, ook op het podium. Muzikaal is er niets verandert, gewoon stevige Southern Rock, de act is ook identiek, al zijn de meeuwen verdwenen. De slijper, de kettingzaag en de koebel met steekvlammen zijn er bij. Tegen het einde verbouwen ze een nummer even tot AC/DC's Thunderstruck. Ter nagedachtenis aan de deze week overleden gitarist. Het publiek vreet het, met zijn allen vuisten omhoog en "Thunder" roepen. Mooi gebaar voor een bescheiden maar invloedrijke muzikant. Gedurende de show blijven bezoekers roepen om hun favoriete nummer en als afsluiter spelen ze dat natuurlijk:"Put the South in your mouth" Deze band gaat geen revolutie veroorzaken, maar levert er wel een fijne soundtrack voor. 

De Staat

Bleek ik vanavond niet bij de voorstelling te hoeven zijn. 

Kwam er natuurlijk een mailtje of ik De Staat op de foto wilde zetten. 

Die speelden vanavond de eerste van vier shows 'in the round'. 

In een grote tent, in het midden. 

Vanaf het balkon had ik een prima plek om mijn gang te gaan.

Vol

Kan je misschien een paar dagen invallen?
- Ja hoor
Kan je misschien de komende maanden een paar dagen in de week hier komen werken?
-Ja hoor
Maar de dagen die we hadden staan, die gaan toch gewoon door?
-Ja hoor

Zo kon het zomaar gebeuren dat ik van een rustige zomer in een klap naar een stuk meer dan full-time aan het werk ging. Helemaal niet erg, maar ergens komt de keuze tussen bloggen en slapen.
Gek genoeg wint de tweede keer op keer. 
Binnenkort gaat de storm weer liggen en kom ik hier ook weer vaker.

Tot die tijd: Houdt moed!

Maak je eigen kruiswoordpuzzel

Waar?

"What is this place called?"

"And what is the name of  this venue?"

In Doornroosje, Nijmegen was en is het nogal eens een hele uitdaging om dat uit te spreken. "That's impossible to pronounce!" kreeg ik nogal eens te horen. Waarop het makkelijkste antwoord was:"We've had two thousand years to practice".

Sommige muzikanten hechten er waarde aan om op zijn minst geïnteresseerd over te komen. Dat helpt, vind het publiek ook fijn. Dat staat er ook niet op te wachten om "the best audience we've had all night" te zijn.

Zo zag ik Alice Cooper ooit in de Rijnhal te Arnhem roepen: "Hello Amsterdam". In onversneden Arnhems kreeg ie meteen :"We sijn in Ernem eikel" terug naar zijn hoofd uit het publiek.

Gister zag ik op het krappe zijtoneel een geheugensteuntje zitten. De spelling liet te wensen over, maar de bedoeling was vast goed.

Bloemen

Het busje met licht en geluid stond weer op zijn plek, ik stap in mijn eigen auto, draai de sleutel om en hoor een schrapend geluid. Gelukkig niks ernstigs, het waren de ruitenwissers die los kwamen van het dichtgevroren raam. Schurend gingen ze over het ijs. Ondertussen lichtte het schermpje op en meldde "waarschuwing: lage buitentemperatuur" 0 graden. Winter is coming.

Vanochtend vroeg mocht ik opnieuw krabben. Maar nu ook aan de binnenkant. Mijn bezwete hoofd dampte vannacht de ruit vol, dat bevroor daarna weer rustig. 

Had ik bloemen binnen en buiten. 

Zelfs op het dak. 

Maar die heb ik niet weggekrabt.

Ruim

Sta je de ene dag in een afgetrokken wijkcentrum, 

de andere dag was het hok ruimer bemeten.

Da's helemaal niet erg om een beetje de ruimte te hebben.

Op het toneel keuvelden ze wel door, 

kon ik mooi een wandelingetje maken met mijn camera.

De komende dagen zijn de zaaltjes weer een stuk krapper.

Zien of ik daar ook kan wandelen tijdens de show.

Elders

Een van mijn favoriete metalbandjes speelde gisteren in Roosje. Beyond Creation heten ze. Sympathieke Canadezen die gruwelijk technische teringherrie maken. Op gitaren met net teveel snaren. Luister maar hier. Ze speelden samen met nog drie andere, waaronder Dying Fetus, ook zo'n fijn bandje. Ongetwijfeld een goeie avond. Ongetwijfeld want ik was er niet bij. 

Ik vind leuke bandjes kijken leuk, maar mijn huur kunnen betalen nog leuker. En dus was ik weer op pad met een dansgezelschap. Daar mocht ik mijn trucje -knoop alle kabels vast aan drie zwarte dozen- weer doen. Ook mooi. Het dansje was hetzelfde als voorgaande keren, maar het uitzicht van het restaurant waar we zaten was anders. Daar hadden ze speciaal voor ons een leuk decortje neer gezet:

Manifestations

Sta ik op zondagochtend in een fabriekshal in Eindhoven opeens kunst op de foto te zetten. Dat krijg je er van als je zomaar enthousiast: "Ja hoor, dat doe ik wel" roept. Gelukkig was er genoeg te zien en waren een aantal installaties ook de moeite waard. dat helpt. Helaas had ik geen tijd om verder iets van de Dutch Design Week te gaan zien, want door naar de volgende klus. Jammer, want er is daar zo veel, zo divers, daar kon ik best nog even koekeloeren. Misschien volgend jaar.
Voor nu een paar foto's van vanochtend.