Waar Dante destijds uitgebreid de tijd nam om de negen cirkels van de hel te beschrijven, mocht ik het vandaag in levende lijve meemaken. Eerlijk is eerlijk, ik lig niet tot het einde der tijden te creperen in een brandend braambos, maar het was evengoed een ervaring die je je beste vrienden nog niet gunt.
In oktober maakte ik afspraken over wanneer ik zou komen werken en lette ik niet op feestdagen en andere onzinnige verstoringen van de winkeltijden. Deze week doemde kerst opeens op in mijn agenda en ik zag bij de super in het voorbij gaan een poster met dagen en tijden wanneer ze dicht zouden zijn. Kak. Alleen vanochtend had ik nog als optie om te gaan. Op mijn lijstje stonden geen ragoutbakjes, stol of ironische kersttruien, maar eten. Gewoon eten. Want allemaal leuk en aardig dat de halve wereld doet alsof er wat te vieren is, uiteindelijk moet ik toch gewoon eten. En als kerst op de meest onhandige dag in de week valt lijkt de goegemeente meteen maar voor een maand boodschappen te moeten doen.
Al met al stond ik dus vanochtend in het voorgeborchte. In de file voor het parkeerterrein van de super. Een hele grote super. Eenmaal daar bleken verkeersregels afgeschaft en Turks toeteren ingevoerd. Naast mij parkeerde een BMW over twee net vrijgekomen plekken tegelijkertijd. Dan kon ze blijkbaar makkelijker uitstappen. Waar normaal winkelwagentjes staan lag nu slechts wat kapot glas. Bij de ingang kon ik een wagentje afpakken van een bejaarde man.
Helm op, kniebeschermers aan, machette uit het holster, ik stap naar binnen.
Krijsende kleuters, incontinente bejaarden, een omgevallen kerstboom, ik was wel binnen in het winkelcentrum, maar nog niet eens door de poortjes van de supermarkt. Wat volgde is nauwelijks te beschrijven. De hel in al zijn verschijningsvormen tegelijkertijd, maar dan met kerstmuziek en kinderkoren erbij. Terwijl ik me door de groenteafdeling vocht bedacht ik me dat een maandje Guantánamo Bay nu zo gek nog niet zou zijn. Er even tussenuit. Lekker waterboarden. Beter weer ook daar.
Van de tocht via het brood, koelwaren, kaas en drank zijn slechts flarden blijven hangen. Bing Crosby, kots, rollades, Wham, bloed en bevroren frikandellen.
De dreigementen bij de kassa die ook op een handgemeen uitliepen staan me nog helder voor de geest. Wat een impact kan een bevroren kalkoen op een achterhoofd hebben!
De twee flessen advocaat (extra dun) die ik in alle consternatie vast achterover geslagen had begonnen te werken. De scherpe randjes van het weer weggeraken van de parkeerplaats werden ermee gladgestreken. De blikschade helaas niet. Zo'n kinderwagen bleek nog verrassend lelijke krassen op een bumper te kunnen achterlaten.
Maar eten had ik.
En eten zal ik.
Volgend jaar ga ik de dag na Sinterklaas al blikvoer en kaas halen.
Genoeg om tot ruim na oud en nieuw mee te overleven.
Ik stouw mijn vriezer vol, ver voor de eerste pepernoot in de winkel ligt.
Want als ik de hel nog eens van dichtbij wil zien,
dan ga ik wel op tweede paasdag naar de meubelboulevard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten