Jaloers

We liepen het trapje af en daar zat ie. Kaal, begin veertig, met twee lelijke kinderen een hele saaie vrouw. Nee dat zijn geen vooroordelen, in alles ademde ze saaiheid. Hij ook. Beetje type salarisadministrateur bij een groothandel in kantoorbenodigdheden. We keken elkaar kort aan, even was er contact. Iets in zijn blik zei dat hij graag wilde ruilen. Dat snapte ik wel, maar dat zag ik niet zitten. 
Wij hadden net met z'n vijven lekker gegeten. Vier technici en een stagiaire in een prima Italiaans restaurant. Zonder luidruchtig te zijn straalden we waarschijnlijk wel uit dat we het naar onze zin hadden. Een jaloerse blik van een kale man, dat was het.

Wist hij veel wat wij aan het doen waren.

Een jaar of vijftien geleden kwam ik in een schouwburg ten noorden van Zwolle. In een bedompt hok zonder daglicht zaten de technici smerige koffie te drinken en te vertellen hoeveel jaar en hoeveel maanden ze nog moesten tot hun pensioen. Voor mij was het mijn eerste theatertour en ik verbaasde me over het gebrek aan levenslust bij de mannen. Een jaar later kwam ik daar weer en ja hoor, daar zaten ze weer, te zeiken op alles. En te vertellen hoeveel jaren en maanden ze nog moesten. Ik nam nog maar een slok gore pleur. Toen we eindelijk aan de slag konden en ik vroeg of de fietsen die op het hele smalle zijtoneel geparkeerd daar weg mochten kreeg ik de wind van voren. Daar zetten ze immers altijd hun fietsen neer. Dat het een slecht ontworpen klote theater is, konden ze niets aan doen, maar dit ging me te ver. Zonder verder in discussie te gaan heb ik de fietsen bij de artiesteningang op straat gezet.

Vanochtend kwamen we daar weer aan. In hetzelfde bedompte hok zaten ze. Weliswaar een ander behangetje, maar nog steeds had niemand de moeite genomen om in de nooduitgangdeur een raampje te maken. Nog steeds stond er de Douwe Egberts automaat die gloeiend hete hondenkots in je bekertje spoot. We schoven aan en wisselden wat algemeenheden uit.  "Dit is mijn laatste jaar hier, dan heb ik er 42 opzitten en ga ik met pensioen" zei de oudste toen er weer een stilte viel. Als ik een klomp had gehad was ie gebroken. Even twijfelde ik om te vertellen wat ik daar vijftien en veertien jaar geleden hoorde. Maar ik kon het niet voor me houden. Nee, dat was hij niet geweest, maar hij wist wel welke collega's dat geweest moesten zijn. Ja, die klaagden wel veel. Maar hij had dat nooit gezegd. Ik dacht er het mijne van, klokte de laatste slok maagzuur naar binnen en ging maar eens aan de slag. Het zijtoneel was leeg. In het hok naast het toneel waar de chauffeur de kleedkisten al had neergezet stond ie alsnog:

En die kale man in het restaurant. 

Zou die blik nog zo jaloers geweest zijn 

als ie wist wat we eigenlijk aan het doen waren?